Hoi, in mijn vorige topics heb ik aangegeven dat het niet goed met me gaat en dat de gehele situatie niet lekker loopt. Nu loopt de situatie goed, alleen... Het ging niet goed op school (word snel afgeleid, veel praten, druk) en de docenten vroegen aan mij of ik adhd heb. Eerst wist ik niet wat het precies inhield en dat werd me duidelijk verteld! Toen dacht ik: ja dit verklaard de vele problemen op school. Dus ik ging naar me ouders toe om de situatie te vertellen. Maar ze geloven me niet, ze denken dat adhd niet bestaat, of ze willen niet toegeven/accepteren dat ik het heb. Want ze hadden allang door dat er wat mis was.

In mijn vorige topic werd verteld dat ik last had van een depressie. Maar het is in een keer omgeschakeld naar uitbundig, blij, actief! En ik kon mezelf niet geloven, ik dacht nee van die zware depressie naar abnormaal blij? Gelukkig had ik wel een onderbuik gevoel dat me vertelde dat ik niet blij ben als in ''gelukkig''. Ik ging op onderzoek uit wat ik precies had. Ik kwam op een site met allemaal verschillende soorten psychische aandoeningen/ziektes met de symptomen erbij. Angststoornissen, dwangstoornissen, borderline en bipolaire stoornis, alle symptomen van een bipolaire stoornis kwamen overeen met wat ik had. Er was een type 1 en type 2, maar type 1 kwam meer overeen. Ik geloofde mezelf oprecht niet dat ik dat zou kunnen hebben, ik dacht echt van zo heftig zou ik het niet kunnen hebben. En toen ging ik eens goed nadenken over het verleden en ja hoor ik was vreselijk ik was blij, hyperactief, impulsief, gewelddadig maar ook extreem agressief en ik dacht dat ik de hele wereld aankom en had extreem veel zelfvertrouwen en nog meer maar dat ga ik niet opnoemen. Ik was mezelf verloren, ik zag niet in dat ik überhaupt wat fout deed. Ik was duidelijk manisch. Je zal denken ''maar je hebt vast en zeker adhd, het komt vast daardoor, maak je geen zorgen het is niet zo erg je overdrijft, je hebt het niet.'' Mijn stemming wisselde inderdaad abnormaal vaak en dan had ik een depressieve periode en dan een gemengde periode. Ook een normale periode waarin in niet manisch of depressief was, maar ik voelde me nog steeds raar.

In het verleden (nu nog steeds) hallucineerde ik heel veel en had ik wanen. Ik was/ben ook de realiteit kwijt. Ik heb het gevoel niet te bestaan. Ik was hartstikke verward. Ik word ook helemaal gek gedachtes die door me heen razen en niet te remmen zijn. Beangstigde gedachtes die eigenlijk niet kloppen met de realiteit. (Dit weet ik omdat ik op een dag dus tegen mezelf zat te praten en mijn broertje me aansprak met: ''Aicha gaat het wel goed met je, je ziet er high en echt als een gek uit.'' Toen ik weer in de realiteit kwam. Nou ja realiteit, ik kon weer logischer nadenken en het is me nog steeds bijgebleven. Wat is dit?! Waarom heb ik dit?! Ik word helemaal gek... Als iemand weet te denken wat dit is laat het me weten.

En ik ben echt enorm verslaafd aan automutileren (snijden) maar ook aan hasj en wiet. Het geeft geen gevoel van opluchting het geeft me een gevoel alsof ik in mijn ''manische'' periode zit. (ik weet niet of ik bipolair ben maar ik denk het) Oftewel een high en rustig gevoel. In de positie als dat ik nu sta wil ik oprecht niet stoppen maar ik weet wel dat het beter is. Ik heb echt de neiging om cocaïne te proberen. Ik weet niet waarom, maar de neiging is er. ''Dat zal me van al mijn gedachtes en gevoel verlossen.'' Waarom het ik deze neigingen?

Als laatst, ik heb enorm veel last met eten. Ik struggle er al een paar jaar mee. Als ik ga terug kijken naar het verleden denk ik boulimia te hebben gehad. En nu heb ik de neiging om alleen maar af te vallen. Niet dat dat perse lukt. in mij ogen dan.

Ik wil dit allemaal aan mijn ouders vertellen maar ze geloven niet dat psychische dingen bestaan. Ik zou niet weten hoe ik het moet vertellen. Ik heb het vaker geprobeerd al zoveel jaar (niet dat ik stop proberen maar) maar het dringt maar niet tot hun door. Ik zit er helemaal doorheen ik ben oprecht echt op, ik kan niet meer. Ik put mezelf uit lijkt het wel. Alsof het geen eens meer de gedachtes en gevoelens zijn, alsof ik alles zelf doe... Het liefst wil ik hulp. Volgend jaar zit ik in mijn examenjaar en dat kan zo echt niet op deze manier. Ik wil slagen en doorgaan ik ben al 2 keer afgestroomd bijna 3 keer. Ik wil dat het allemaal weer goed komt. Ik zit vaker ''niet'' in de realiteit dan ''wel'' nu wel trouwens maar zo voelt het niet. Het voelt letterlijk alsof ik zolang psychisch ziek ben dat ik op het gegeven moment de ziekte ben geworden...

Groetjes anoniem. Love naar jou als je dit allemaal het gelezen, bedankt! En als je dit hebt gelezen reageer er alsjeblieft op! Zou me veel goeds doen. Als je verduidelijking wil van de situatie of je het vragen, stel ze!