Skip to main content

Hi,

Het gaat de laatste tijd heel slecht met mij. Eigenlijk al bijna het hele jaar. Dat kwam doordat ik naar 1 vwo ging. Ik werd helemaal overweldigd met alles en had last van paniekaanvallen. Hierbij kreeg ik op school hulp van de zorgcordinator die me zou leren omgaan met de stres. Het was eigenlijk dat zoiets 6 weken max. duurden. Maar bij mij, ook deels door corona, duurde de hulp 4 maanden. Daarna ging het beter en kon ik zeg maar in mijn eentje verder.

Alleen als ik nu terug kijk dan was ik in de periodes na de hulp echt heel ongelukkig en besef ik dat ik nauwelijks ergens zin in had.  Als ik terug kijk naar de periode denk ik dat ik eigenlijk depressief was/ben. Alleen het punt is is dat ik het nu nog steeds eigenlijk wel last van heb de afgelopen weken, heel erg eigenlijk. 

Ook denk ik dat ik zelfmoordgedachten heb. De laatste tijd gelukkig wat minder. Maar ik weet het niet zeker. Ik heb namelijk vaak die neiging als ik boos ben op m'n ouders of als ik me heel ongelukkig voel. De tekst is verwijderd omdat deze in strijd was met forumregel 9. Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende (seksuele) inhoud of links op het forum. Ook fantaseer ik vaak over hoe mensen zouden reageren als ik dood was en stel ik mijn eigen begrafenis voor. Maar ik heb ook het gevoel dat ik het er om doe, om zelfmoordgedachten te hebben weet je wel. Ik weet dus niet wat ik van mijzelf en deze gedachten moet geloven.

Ook zoals ik al zei voel ik me de laatste tijd heel slecht. Ik laat dat mijn ouders wel weten, maar ik durf ze niet te zeggen/laten zien dat ik denkk ik toch wel echt depressief ben en hulp nodig heb. Het punt is ook dat ik altijd heel open was over mijn gevoelens en dat ik een tijdje geleden nog altijd in de avond beneden was. Maar de laatste tijd sluit ik me af en vertel ik ze niet meer zoveel. Ook ga ik eigenlijk na het eten altijd meteen naar boven om op mijn kamer netflix te kijken. Als een soort verdoving denk ik. Ik heb namelijk nooit ergens zin in, alleen maar in netflix kijken. Dat is eigenlijk waar ik nog voor leef en het enige leuke in mijn leven.

Mijn vraag is eigenlijk: Moet ik wel hulp zoeken en hoe kan ik het mijn ouders vertellen? En heb ik echt zelfmoordgedachten of telt dat niet echt? Ook wil ik depressie of niet graag met iemand praten.

Xxx

 

 

Heyy

 

Wat naar dat je je zo voelt :(

 

Als je denkt dat je jezelf wat aan gaat doen kan je altijd contact opnemen met 113. Verder kan je ook iedere dag tussen 11 en 21 uur bellen of chatten met de kindertelefoon. Dat is anoniem en de mensen daar bieden je een goed luisterend oor!
Telefoonnummer 113 > 0800-0113

Telefoonnummer de kindertelefoon > 0800-0432

 

Het lijkt mij een goed idee dat je om hulp gaat zoeken als ik je verhaal lees. Zelfmoord gedachtes tellen altijd en dat is iets wat serieus genomen moet worden, ook bij jou. Een gesprek starten met je ouders is misschien lastig of eng, maar omdat je aangeeft dat jullie altijd heel open naar elkaar zijn geweest denk ik dat je dat nu ook kan zijn. Jullie hebben zo te horen een goede band met elkaar dus ik denk dat je ouders je alleen maar zullen helpen en steunen! Je kan vertellen dat je de afgelopen tijd niet lekker in je vel zit en zo het gesprek opstarten. Als je het heel eng vind om te praten kan je ook een brief schrijven aan je ouders en die geven. Daar kan je alles opschrijven wat je wilt en misschien gaat het dan wat makkelijker voor je. 
 

Misschien staan er op deze site van WikiHow ook nog een paar tips die je kan gebruiken om dit te vertellen aan je ouders..

 

Je kan ook met iemand anders gaan praten! Je kan dus zoals ik al aangaf met de kindertelefoon chatten of bellen, maar je kan ook met andere mensen in je omgeving praten zoals met je mentor, huisarts, een docent, familielid of een vertrouwenspersoon. Praten mag en jou gevoelens doen er echt toe!

 

En je mag natuurlijk ook altijd op het forum je verhaal of vraag kwijt! Wij zijn er ook voor je!

 

Sterkte❤️
Groetjes van mij!


Hey Anoniempjeeeeee,

Of je depressief bent of niet, jij voelt je niet fijn en daar gaat het om.

Ik zou zeker hulp zoeken en als je het wil zou ik het zeker aan je ouders vertellen. Als je dat (nog) niet wil kan het ook aan je mentor, vertrouwenspersoon of vriend(in) vertellen. Zij kunnen je vast ook helpen en steunen.

De gedachten die je hebt lijken mij wel zelfmoord gedachten. Probeer ze niet te serieus te nemen en als je dan toch denkt dat je zelfmoord gaat plegen kan je altijd met 113 bellen of chatten. Jij bent het leven zeker waard en er zijn mensen die van jou houden!

Je zou ook met je mentor over je schoolsituatie kunnen praten dat het weer te veel wordt. Dan kan je mentor je vast ook helpen.

Groetjes iemand.


Reageer