Hey Luna7.

Goed van je dat je hulp zoekt op het forum! 
 

Ik herken je situatie heel erg goed. Ik vind het ook verschrikkelijk eng om af te spreken met mijn vrienden.
 

Ik denk dat het het beste is om hier met mensen over te praten. Denk je dat je hier met iemand over durft te praten? Je kan hier met je ouders over praten, je mentor, je huisarts of met je vriendinnen. Ze zullen je echt begrijpen en er met respect mee omgaan en ik denk dat het je ook goed kan helpen als mensen van jouw angsten af weten zodat ze er rekening mee kunnen houden.
 

Je kan ook altijd met de kindertelefoon chatten & bellen. Dit is anoniem en de mensen bij de kindertelefoon kunnen je denk ik goed helpen om je angsten te verminderen en om te leren hoe je wat beter met je angsten om kan gaan. 

Het is heel lastig, maar probeer af en toe over je angst heen te stappen en te denken van: Weet je ik doe het gewoon! Dit is bij mij ook echt een grote stap, maar als je eenmaal met je vriendinnen hebt afgesproken en bij elkaar bent wordt het vast heel gezellig en ik denk dat als je een aantal keren hebt afgesproken dat het ook steeds een beetje beter zal gaan.

Als je nog meer vragen hebt of dingen wilt delen mag dat altijd

Groetjes van mij!

Hey Luna7,

Zelf heb ik het ook heel erg. Ik vind het ook heel erg spannend om met iemand af te spreken en sociaal ben ik ook niet echt.

Zelf zoek ik er ook een oplossing voor maar NaamNietBekend heeft een paar goede tips geschreven.

Wat voor een gedachten zijn het precies? Kan je ze een beetje besturen of hebben ze een beetje een eigen wil? En hoe erg zitten ze je dwars? Als ze heel erg zijn kan je ze proberen te negeren, maar in mijn ervaring werkt dat niet echt, maar wie weet. Wat ik vaak doe is dat ik me eraan overgeef, maar in mezelf blijf denken dat ze niet kloppen.

Voor je gevoelens kan je met iemand erover praten. Je mentor of vertrouwenspersoon kunnen je vast helpen en misschien ook met over je voelt over je vriendinnen. Je kan het ook met je ouders s bespreken als je dat wil.

Groetjes iemand.

Hey Luna7, 

wat kut voor je dat je dit hebt, ik denk dat het belangrijk is om het probleem voor jezelf goed vast te stellen, ben je alleen bang voor ongemakkelijke situaties als je met je vrienden gaat afspreken of vermijd je sociale contacten/interacties in het algemeen, in dat geval heb je mischien een vorm van social anxiety. Ik zou het er is over hebben met je ouders, al helemaal als je hierdoor depressieve gevoelens krijgt.

groetjes.

Hi Naamnietbekend.

Bedankt voor je lieve en uitgebreide antwoord. Wat vervelend dat jij ook met deze situatie te maken hebt.

Er met iemand over praten is inderdaad een heel goed idee. Zelf heb ik ook al lang nagedacht aan wie ik mijn probleem wil voorleggen. Helaas is mij nog niet gelukt om mij ook echt tot die stap te zetten. De gedachtes van ongemakkelijkheid zijn hier opnieuw de baas over mij.

De Kindertelefoon is inderdaad een fijne tijdelijke oplossing. Toch merk ik dat ik toe ben aan een volgende stap. Ik merk dat ik het niet alleen kan en dat ook de Kindertelefoon mij daar niet bij kan helpen. Ik moet het immers zelf gaan doen.

Dat wat je zegt over ‘gewoon doen’ is ook helemaal waar. Soms horen spannende dingen nou eenmaal bij het leven. Wanneer ik mij ertoe had gezet om aftespreken, merkte ik inderdaad dat ik achteraf plezier had. Toch gaat zie ik niet beetje-bij-beetje vooruitgang. Ondanks ik het heel leuk heb gehad met mijn vriendin, vind ik het een paar dagen later weer net zo spannend als daarvoor. Dat vind ik heel vervelend.

Nogmaals dank voor je advies!

Groet,

Luna

Hi Lost in life .

Bedankt voor je lieve en uitgebreide antwoord. Wat vervelend dat jij ook met deze situatie te maken hebt.

Jij vraag aan mij wat voor soort gedachtes ik heb. Eigenlijk kan ik het beter omschrijven als een gevoel van angst, onzekerheid en falen. Het voelt alsof ik weg moet. Ik niet veilig ben. Het is zo aanwezig dat het er zelfs voor zorgt dat ik het de baas over mij laat worden. Dat is natuurlijk niet goed, want ik ben de baas over mij eigen lichaam. Toch gebeurt dat en dat zorgt ervoor dat het voelt alsof ik soms de controle over mijn eigen ‘ik’ kwijtraak. Het gevoel probeer ik natuurlijk te negeren, maar toch is het soms te sterk…

Met iemand praten over deze angst is inderdaad een heel goed idee. Zelf heb ik ook al lang nagedacht aan wie ik mijn probleem wil voorleggen. Helaas is mij nog niet gelukt om mij ook echt tot die stap te zetten. De gedachtes van ongemakkelijkheid zijn hier opnieuw de baas over mij.

Nogmaals dank voor je advies!

Groet,

Luna

Hi Jeweetzelf06.

Bedankt voor je lieve antwoord.

Bij mij is het zeker niet zo dat ik alle sociale contacten vermijd. Met goede vriendinnen kan ik zeker nog afspreken. Zolang ze maar niet ‘onbekend’ voor me zijn.

Met iemand praten over deze angst is inderdaad een heel goed idee. Zelf heb ik ook al lang nagedacht aan wie ik mijn probleem wil voorleggen. Helaas is mij nog niet gelukt om mij ook echt tot die stap te zetten. De gedachtes van ongemakkelijkheid zijn hier opnieuw de baas over mij.

Nogmaals dank voor je advies!

Groet,

Luna