Ik ben ongeveer 3 maanden geleden aangerand. Het was een man op een scooter. Ik heb toen samen met mijn moeder aangifte gedaan tegen die man, maar sindsdien ben ik bang voor scooters. Het klinkt misschien gek, maar als ik fiets en ik hoor een scooter achter me of zie er eentje aankomen word ik altijd een soort bang. Ik heb altijd mijn telefoon los in mijn mandje liggen en pak die dan eigenlijk altijd vast als er een scooter komt. Ik weet niet goed wat ik ermee moet doen en eigenlijk wil ik het nog niet aan mijn ouders vertellen. Misschien aan ijn vriendinnen maar dan weet ik niet zo goed hoe en ik wil ook niet overkomen als die aanstellerige vriendin die weer eens zielig komt doen. Heeft iemand misschien een tip voor wat ik moet doen en hoe ik het eventueel moet vertellen??
+11
Ik weet dat het voor jou laf klinkt, maar ik begrijp het wel. Ik ben ooit hard gevallen in een scherpe bocht, en daarna was ik een paar jaar bang om hard door de bocht te gaan.
Ik zou het gewoon vertellen, ik weet zeker dat je ouders of je vriendinnen er begrip voor hebben.
Ik weet niet meer om te helpen, sorry.
Ik hoop dat dit helpt!
M.
+3
Wat vervelend, ik heb wel wat tips voor je!
Ten eerste: als er een scooter aankomt kan je horen of die afremt of doorrijdt, dus als je de volgende keer een scooter aan hoort komen en je hoort hem niet afremmen hoef je je geen zorgen te maken.
Ten tweede: de meeste mensen op scooters geven niks om fietsers of gaan stoer doen dus er is geen reden om bang te zijn, het hoeft niet per see iemand op een scooter te zijn dat was puur toeval.
Ten derde: als je het aan iemand wil vertellen zoek dan iemand waarvan je weet dat je alles tegen diegene kan vertellen, een hele goede vriend(in) of je ouders, iemand die je sirieus neemt. Je verhaal vertellen alleen al helpt meestal al enorm!
Hoop dat je hier iets aan hebt!
Sterkte en groetjes Archer
+8
Ik was ooit mega hard aangereden onder een auto en was bewusteloos. Ik heb toen een paar maanden niet meer durven fietsen en ik voel me nogsteeds nerveus rond auto's dus ik snap meteen hoe je je voelt.
Het beste wat je kan doen is inderdaad met je ouders of vrienden praten over je angst. Hun kunnen je er misschien mee helpen.
In het begin ben een paar keer met mijn zusje gaan fietsen zodat ik niet alleen zou zijn. Ik vond alleen fietsen toen doods eng. Het was veel fijner om niet alleen angstig rond te fietsen. En als het me te veel werd kon ik met haar erover praten. Ik denk dat dat jou ook zou helpen. Probeer iemand te zoeken om mee te fietsen zodat je je niet zo alleen voelt. Misschien kan het je afleiden van de scooters.
Hey ik ben zelf een jaar terug verkracht en heb nog steeds veel angst hierdoor dus ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Ik zou er toch wel echt met iemand over praten ook al is dat lastig. Ik begrijp uit je verhaal dat je moeder al wel af weet van de aanranding dus dat is al super knap dat je dat hebt verteld, je moeder zal dan ook vast begrijpen dat je hierdoor angsten hebt want dat is heel logisch. Als je er toch nog echt niet over wil praten zijn er ook andere dingen die je kunt doen om je misschien wat veiliger te voelen. Je zou beijvoorbeeld tijdens het fietsen kunnen bellen met iemand of samen met iemand fietsen als dat mogelijk is. Verder had ik persoonlijk veel angsten omdat ik toen ik verkracht werd niet meer kon bewegen en eigenlijk niks heb gedaan, ik stond daar maar gwn. Het hielp mij erg om een paar zelfverdediging sleds en te nemen, dus heb je speciaal voor vrouwen/meiden, ook heb je zelfverdedigingstools en zelfs met een flesje parfum in iemands ogen spuiten is al genoeg om ze voor even te verblinden.
Heyy
Ik begrijp dat dit een moeilijke situatie voor je is. Het is belangrijk om te onthouden dat je gevoelens volkomen begrijpelijk en geldig zijn. Het is helemaal niet vreemd dat je na zo'n traumatische ervaring angstig reageert op scooters.
Als je je vriendinnen wilt vertellen, kun je dit op een rustig moment doen en uitleggen dat je steun en begrip zoekt. Je bent geen aansteller als je over je gevoelens praat.
Als de angst wel aanhoudt, dan kan het misschien nuttig zijn om professionele hulp te overwegen, zoals praten met een therapeut, die je kan helpen met het omgaan met je emoties en het verwerken van de ervaring.
Wat betreft het vertellen aan je ouders, uiteindelijk kan het delen van je gevoelens en ervaringen met hen je helpen bij het vinden van de nodige steun en begeleiding.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
