Hoi (klinkt zo droog: 'hoi, ..’ en ja hoor, dan gaat het verhaal beginnen...),
ik ben echt heel bang in het donker. Er zijn best veel mensen die ervan weten, ik schaam me er ook niet voor ofzo. Ik slaap met een knuffel want ja, anders ben ik dus bang. Een beetje bang in het donker is niet erg. Maar ik krijg er echt kleine paniekaanvallen van (oké, dat is een klein beetje overdreven, ik ben gewoon bang).
Bijvoorbeeld als iedereen slaapt, ik word soms wakker, ik moet naar de wc. Ik durf dan niet te gaan, en ik blijf liggen. Best wel irritant. Ik heb ook konijnen, die moet ik s’ochtends en s’avonds voer, hooi en drinken geven. Opzich niet erg, in de zomer. In de winter is het dan donker…
Ik kan mijn gevoel niet zo goed beschrijven. Ik denk de hele tijd dat er iemand achter me staat. Ergens in de schaduw, precies op dat plekje waar je hem niet kan zien. Ik voel de hele tijd messen in mijn rug. Mijn verbeelding slaat op hol. In elke hoop kleren zie ik een of ander eng iets. Ogen dicht of ogen open, altijd vliegen er beelden door de lucht, beelden van verschrikkelijke dingen. Van enge hoofden. Klauwen, ogen die naar me staren.
En zelfs als ik in mijn bed lig blijft het hangen, alleen onder mijn dekens ben ik veilig. Hoe vaak ik wel niet bevend onder een veel te benauwde dekens heb gelegen (dit is tegenwoordig trouwens over, dat is wel fijn, het is tegenwoordig vooral als ik alleen wakker ben/alleen buiten ben).
Ik weet natuurlijk dat dit allemaal nep is. Dat er niks is wat in de schaduw naar me loert, dat de beelden die ik voor mijn ogen zie ingebeeld zijn, en dat een hoop kleren een hoop kleren is. Dat is gewoon mijn nuchtere verstand die het allemaal weet. Maar toch is er een of ander oerinstinct wat zegt: Donker? O jee! Hup omhoog met die hartslag! Ren naar binnen! Naar het licht! Naar je ouders! Weg hier!
Ik kan er niks aan doen, ik ben bang zonder dat ik bang ben (ja, ik weet het, superlogisch). En dat is zo frustrerend! Ik hoop echt dat er hier op het forum iemand zit die een of andere supertip heeft. Want zo laat ik mijn konijnen nog een keer verhongeren (dit is maar een voorbeeld, dat zou ik nooit doen). Maar zo niet, dan groei ik er vast wel overheen, ik merk dat het iets minder wordt nu ik vaker alleen ben, al blijft het wel.
Groetjes,
Paardebloem
(en o ja, ik kijk geen horrorfilms ofzo, ik kan niet zo goed tegen bloed)