Hoi. 
Ik weet haast zeker dat alle jongeren met mentale problemen nooit beseffen dat het niet klopt dat ze op zo’n jonge leeftijd door hun leven moeten vechten, als je het hebt over eet stoornissen, zelfverwonding, suïcidale gedachten etc.

En ik realiseer me dat ook niet vaak, maar ik heb er wel eens bij stil gestaan. Ik ben nu 15 en toen ik 13 was, was ik vreselijk suïcidaal. Ik dacht uiteindelijk “ik ben hier toch veel te jong voor? Hoe moet een kind hier mee omgaan?” Ik werd erdoor getraumatiseerd en daardoor heb ik ook iets opgelopen: leeftijdsregressie. Ik heb daar geen controle over.

Het houd in dat ik meestal mentaal 11 ben, en me zo gedraag, en soms voel ik me zelfs voor een bepaalde tijd (1 uur tot mogelijk een hele dag lang) 8 jaar oud. Op dat moment voel en gedraag ik me dus die leeftijd. Ik krijg verzorging van vrienden wanneer ik mentaal 8 ben, en ik doe dan vaak dingen wat kinderen op die leeftijd doen; filmpjes of tv kijken, spelen en kleuren. Ik merk ook dat ik dan sneller moe word (vaak als ik dan slaap, word ik weer wakker met het gevoel terug dat ik gewoon 15 ben). Het is gelukkig wel een positieve trauma reactie want als ik me 11 voel, voel ik me onschuldiger, en als ik me zelfs 8 voel zijn mijn problemen en slechte emoties totaal geblokkeerd, ik denk er dan gewoon mogelijk even niet aan, alsof ze er nooit zijn geweest. Daarom zijn er ook mensen die dit bewust proberen (die hebben er dus wel controle over en kiezen er voor) om bijvoorbeeld gewoon te ontstressen.

Maarja ik bedoel dus maar, net besefte ik me weer hoe slecht het ging en dat het gewoon niet zo hoort te zijn dat een kind het zo moeilijk heeft, er zou nooit een kindertelefoon nodig moeten zijn, toch? Ik moest meteen huilen toen ik hieraan dacht.

Mijn vraag is dus, hebben jullie dit ook?