Ik ga er geen doekjes om winden; mijn thuis situatie is niet zo best. Ik heb hierdoor nu ongeveer 3 jaar last van een zware depressie en soms als ik in een bui zit, suicidale gedachten. Sinds een aantal weken heb ik er lichte angstaanvallen bij gekregen. Ik zie dat mijn vrienden steeds zonder mij afspreken en hierdoor heb ik nog meer het gevoel alsof ik buitengesloten word en nergens echt bij hoor. Ik heb geprobeerd dit met enkele vrienden te bespreken maar ik krijg ze niet duidelijk gemaakt wat ik bedoel en waar ik mee zit. Mijn ouders weten niets van dit alles, en ze dit te vertellen is geen optie. De titel beschrijft precies mijn gevoel.
Ik ben geen ander topic tegengekomen met ongeveer ditzelfde onderwerp, daarom heb ik besloten zelf mijn verhaal maar te doen. Ik hoop dat er meer mensen zijn die dit gevoel herkennen en eventueel tips zouden willen geven of überhaupt laten willen weten wat zij herkennen en hoe ze daar mee omgaan e.d.
Lieve groeten van Abi
Bladzijde 1 / 1
Hey abi,
wat vervelend voor je. Ik moet zeggen dat ik het gevoel wel herken.
het is vervelend als je ziet dat je vriendinnen zonder je afspreken maar maak je geen zorgen, ik heb dit ook. Ik zit in een hecht clubje van 5 en ja het gebeurt bij mij ook. En het is niet raar dat je je daardoor buitengesloten voelt maar ik weet zeker dat ze het niet zo bedoelen.
Ik snap je in het geval dat je ouders niets weten, ik heb het zelfde. Bij mij gaat het thuis ook niet lekker en ik ben zelf ook enorm depressief. Maar mijn ouders weten van niets.
Ik weet niet hoe jouw situatie thuis is. Maar ik heb besloten naar mijn mentor te stappen (mijn depressie veroorzaakt ook problemen op school kwa cijfers), en dan ga ik alles vertellen. Dan zal hij waarschijnlijk een gesprek met mijn ouders erbij willen en dan zal ik het ook aan hun opbiechten. Maar dan sta je er niet alleen voor, en ik vind het persoonlijk fijn dat er iemand bij is.
maar kun je me beter uitleggen over je thuissituatie? Dan kan ik beter oordelen hoe ik als ik jouw was het probleem zal oplossen.
je staat er nooit alleen voor!
groetjes anoniem
wat vervelend voor je. Ik moet zeggen dat ik het gevoel wel herken.
het is vervelend als je ziet dat je vriendinnen zonder je afspreken maar maak je geen zorgen, ik heb dit ook. Ik zit in een hecht clubje van 5 en ja het gebeurt bij mij ook. En het is niet raar dat je je daardoor buitengesloten voelt maar ik weet zeker dat ze het niet zo bedoelen.
Ik snap je in het geval dat je ouders niets weten, ik heb het zelfde. Bij mij gaat het thuis ook niet lekker en ik ben zelf ook enorm depressief. Maar mijn ouders weten van niets.
Ik weet niet hoe jouw situatie thuis is. Maar ik heb besloten naar mijn mentor te stappen (mijn depressie veroorzaakt ook problemen op school kwa cijfers), en dan ga ik alles vertellen. Dan zal hij waarschijnlijk een gesprek met mijn ouders erbij willen en dan zal ik het ook aan hun opbiechten. Maar dan sta je er niet alleen voor, en ik vind het persoonlijk fijn dat er iemand bij is.
maar kun je me beter uitleggen over je thuissituatie? Dan kan ik beter oordelen hoe ik als ik jouw was het probleem zal oplossen.
je staat er nooit alleen voor!
groetjes anoniem
Dat is erg lief van je. En ik vind het heel knap dat je het tegen je mentor hebt verteld.
Ik heb 2 oudere broers met allebei een heftige vorm van autisme. Mijn ouders hebben hier hun handen vol aan; mijn broers hebben veel ruzie en het is moeilijk om ze te begeleiden. Ik heb hierdoor de gewoonte gekregen om mezelf op de achtergond te houden en zo weinig mogelijk aandacht te vragen. Ik wil liever niet aan mijn ouders vertellen hoe ik me voel omdat ik niet wil dat ze zich dan ook nog om mij druk moeten maken.
Er komt af en toe wel eens maatschappelijk werker langs die dan ons allemaal probeert te helpen en die dan ook met mij wil praten. Ik ben nooit goed geweest in het praten over mijn gevoelens, ik ben van nature erg stil en ik voel me heel slecht als ik over mijn gevoelens praat en dan vertel wat me dwars zit over mijn ouders en broers. Ik heb het gevoel alsof ik ze dan zwart maak.
Ik heb 2 oudere broers met allebei een heftige vorm van autisme. Mijn ouders hebben hier hun handen vol aan; mijn broers hebben veel ruzie en het is moeilijk om ze te begeleiden. Ik heb hierdoor de gewoonte gekregen om mezelf op de achtergond te houden en zo weinig mogelijk aandacht te vragen. Ik wil liever niet aan mijn ouders vertellen hoe ik me voel omdat ik niet wil dat ze zich dan ook nog om mij druk moeten maken.
Er komt af en toe wel eens maatschappelijk werker langs die dan ons allemaal probeert te helpen en die dan ook met mij wil praten. Ik ben nooit goed geweest in het praten over mijn gevoelens, ik ben van nature erg stil en ik voel me heel slecht als ik over mijn gevoelens praat en dan vertel wat me dwars zit over mijn ouders en broers. Ik heb het gevoel alsof ik ze dan zwart maak.
Ik lees jouw bericht en kom erachter dat je gewoon een kopie van mij bent.
Ik praat niet over mijn gevoelens maar stapel alles op in mijn hoofd. Daarnaast is het bij mij thuis ook druk en ik ben zelf ook stil. Ik leef nu haast langs hun heen en daar door ben ik de band met mijn ouders kwijt. Mijn depressie licht grotendeels bij hun en dardoor ben ik gaan snijden. Ik snap je daardoor ook heel goed in het gevoel van zwartmaken. Want ja, iedereen zegd: praat erover. Het helpt echt!
Mij wij weten bijde dat je in zon situatie gewoon vast zit.
Ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Omdat ik in de zelfde situatie zit. En ook ik heb hier geen oplossing voor. Ik twijfel ook echt of ik naar mijn mentor moet gaan of niet.
Maar praat er over met vrienden. En als jij het zelfde hebt als ik, en je denkt: is mijn probleem erg genoeg om over te praten? Je gaat er zelf over denken en komt tot de conclusie dat dat het niet is. Maar ik verzeker je een ding, iets is ALTIJD erg genoeg om over te praten! Zeker als dit he ongelukkig maakt.
Verder nog een gouden tip wat echt gaat helpen! Praat tegen eeen huisdier. ((Ik mijn lease pony). Hij verteld niet door, luisterd en er zal nooit iets gebeuren met informatie die jij geeft. En, het lucht op om te praten.
Groetjes anoniem
Ik praat niet over mijn gevoelens maar stapel alles op in mijn hoofd. Daarnaast is het bij mij thuis ook druk en ik ben zelf ook stil. Ik leef nu haast langs hun heen en daar door ben ik de band met mijn ouders kwijt. Mijn depressie licht grotendeels bij hun en dardoor ben ik gaan snijden. Ik snap je daardoor ook heel goed in het gevoel van zwartmaken. Want ja, iedereen zegd: praat erover. Het helpt echt!
Mij wij weten bijde dat je in zon situatie gewoon vast zit.
Ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Omdat ik in de zelfde situatie zit. En ook ik heb hier geen oplossing voor. Ik twijfel ook echt of ik naar mijn mentor moet gaan of niet.
Maar praat er over met vrienden. En als jij het zelfde hebt als ik, en je denkt: is mijn probleem erg genoeg om over te praten? Je gaat er zelf over denken en komt tot de conclusie dat dat het niet is. Maar ik verzeker je een ding, iets is ALTIJD erg genoeg om over te praten! Zeker als dit he ongelukkig maakt.
Verder nog een gouden tip wat echt gaat helpen! Praat tegen eeen huisdier. ((Ik mijn lease pony). Hij verteld niet door, luisterd en er zal nooit iets gebeuren met informatie die jij geeft. En, het lucht op om te praten.
Groetjes anoniem
Ontzettend bedankt. Ik zal zeker proberen om je raad op te volgen en ik hoop dat ook jij je op den duur beter zult voelen
Ik hoop oprecht dat het snel beter met je gaat, je bent de eerste die ik tegen kom die zo op mij lijkt kwa gedrag en alles er omheen.
Hou je me op de hoogte?
Groetjes romy
Hou je me op de hoogte?
Groetjes romy
Zal ik zeker doen!
Hey hey,
Over je gevoelens praten is nooit makkelijk. Maar als je er niet over wil praten? Waarom ga je dan niet gewoon maar de chat van kindertelefoon? Er zijn zat andere online chats waar mensen je hulp kunnen bieden.
Je eerste stap is er over praten. Daarna kan je een stapje verder en verder en verder totdat je er weer tegen aan kan!
Over je gevoelens praten is nooit makkelijk. Maar als je er niet over wil praten? Waarom ga je dan niet gewoon maar de chat van kindertelefoon? Er zijn zat andere online chats waar mensen je hulp kunnen bieden.
Je eerste stap is er over praten. Daarna kan je een stapje verder en verder en verder totdat je er weer tegen aan kan!
Hoii. Ik wist niet dat er ook een chat is. Ik ben hier nog niet zo lang. Maar ik zal daar zeker naar kijken, dankjewel!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
