Hallo iedereen,
Ik ben Lotte en ik word zestien in Mei. Ik heb een vorm van autisme, ADD en verlatingsangst. Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. In 2012 kwam ik er achter dat ik een vorm van autisme had, PDD-NOS om precies te zijn. Vorig jaar kwam ik ook erachter dat ik ADD had. Sindsdien slik ik medicijnen, 3 mg per dag. Maar om die stoornissen gaat het niet. Het gaat om mijn gevoelens, deze keer. Toen ik de 1e klas een keer over deed, in 2012/2013, werd ik gepest. Ik voelde me toen heel rot en eenzaam. Op een gegeven moment wilde ik ook zelfmoord plegen. Op een of andere manier ben ik er toen overheen gekomen. Maar nu, in maart 2015, heb ik ze weer. Het gebeurde gisteravond, best wel extreem. Mijn docent vroeg mij eergisteren waarom ik de laatste tijd zoveel lachte, wat hij fijn vond. Ik antwoordde, "Omdat ik me veilig voel." De volgende dag dacht ik over de vraag na, en kwam tot de conclusie dat ik niet verdien te lachen. Ik been 8 kg aangekomen in zes maanden, nadat ik 18 maanden zorgvuldig 9 kg ben afgevallen. Na die conclusie, ging alles bergafwaarts in een tijd van een paar uren.
Ik begon te luisteren naar muziek over zelfmoord, begon in te beelden wat dood zou zijn, begon in te beelden hoe zelfmoord zou zijn; op een gegeven moment riep ik om hulp en begon ik te huilen. Mijn ouders werden gebeld en binnen een uur waren ze thuis. Maar ze begrepen mij niet. "Ga maar naar bed, dan is het morgen over." Zeiden ze. Ik deed wat ze zeiden, maar vandaag voel ik me nog steeds down, luister ik nog steeds naar liedjes over de dood, en denk ik aan de dood. Wel heb ik een brief geschreven, gericht aan mijn wiskunde docent, over hoe ik me voel. Maar hoe kan je nou uitleggen hoe je je voelt. Dat is het moeilijkst. Mensen snappen mij sowieso al niet, want ik leef in mijn eigen wereld en heb moeite met communiceren vanwege mijn autisme. Ik ben constant druk in mijn hoofd, waardoor ik soms dingen doe waarover ik niet denk. Dingen kruipen gewoon onder mijn huid. Van je gewicht haatten is het binnen een paar uur naar huilen gegaan en wensen dat je dood was. En het is niet zomaar over. Het is een nachtmerrie, waarin je je ergste herinneringen herleeft. Het gevoel dat je waardeloos bent, dat je er niet bij hoort, dat de wereld beter af is zonder jou en je stoornissen. Op school hebben ze allemaal maatregelen getrokken om mij te helpen, zoals vrijstellingen en iemand die mijn toetsen en huiswerk inplant. Ik heb het gevoel dat ik niets kan, dat iedereen op zijn tenen loopt om mij te helpen. En het ergste is dat ik niet zonder al die maatregelen kan. Aan de ene kant denk ik echt dat dood de oplossing is, maar aan de andere kant toch ook weer niet. Ik haat mijn stoornissen, maar omarm ze soms ook, omdat ze bij mij horen en ze me laten uitblinken in sommige vakken.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Mijn gevoelens overheersen mij. Ook hoor ik stemmetjes, de een zegt, "Doe het niet!", terwijl de ander zegt, "De wereld is beter af zonder jou." Mijn emoties lopen gewoon over. Ik heb geen vrienden, geen buddy als vrijwilliger, ik ken mijn biologische ouders niet, mijn broertje praat amper met mij en de vertrouwenspersoon irriteert zich aan mij. Daarnaast denken mijn adoptie ouders er simpel over, net als de psychiater. De enige die mij een beetje snappen, zijn de school pedagoog die ik niet meer mag spreken omdat hij zijn gedachtes uit sprak en een ander autistisch meisjes van 17 jaar oud dat een keer in de week komt om te helpen op school.
Kort samengevat: Ik ben de weg kwijt met al die stoornissen en met al die gedachtes. Dus asjeblieft: reageer en help me. Ook al zoek ik morgen hulp bij mijn wiskunde docent, ik denk niet dat hij een oplossing heeft. Ik denk dat ik afhankelijk ben van jullie en van de Kindertelefoon. Reageer a.u.b.
Groeten,
Lotte. (15 jaar oud)
PS: Mijn excuses als het in de verkeerde categorie staat.
Bladzijde 1 / 1
Lotte,
Wat ben jij een vechter zeg!
Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om te leven met autisme en zelfmoordgedachtes.
Iedere dag een eenzame oorlog in je hoofd. Voor mij is dit echt een zwarte periode uit mijn leven. Zeker omdat niemand ziet hoe moeilijk je het hebt.
Ik had in deze periode cognitieve gedrags therapie. Ik heb dit een jaar gehad. Iedere keer kwam ik braaf opdagen bij de gesprekken, terwijl ik wist dat het niet hielp. Het lukte me niet om over mijn gevoelens te praten.
Ik lees dat je hulp hebt van een psychiater. Als je het gevoel hebt dat hij je niet serieus neemt of niet de juiste persoon is om je te helpen, zoek alsjeblieft naar een hulpverlener waarbij je het gevoel hebt dat hij/zij je serieus neemt en je begrijpt. Ik heb nu begeleiding van een hulporganisatie die gespecialiseerd is in autisme. Dit heeft veel geholpen bij mij. Je kunt bij je psychiater aangeven dat je het gevoel hebt dat je niet verder komt met hem. Ik weet niet of je tegen je psychiater hebt verteld over je zelfmoordgedachtes, maar hij is verplicht om je te helpen op het moment dat je plannen hebt.
Wat mij ook veel heeft geholpen is een soort van noodplan maken voor de momenten dat het heel slecht ging. Bijvoorbeeld een lijstje met telefoonnummers die je kunt bellen of een chat waar je je verhaal kwijt kan. 113 online vind ik een goede site. Je kunt ook dingen opschrijven die je zou kunnen gaan doen als afleiding, hoe moeilijk dit ook is. Wat mij ook heel erg hielp wat de gedachte: "als het morgen niet beter wordt dan kan ik het morgen nog altijd doen." Klinkt een beetje luguber, maar het hielp mij om de dag door te komen.
Wat ook een tip is, is triggers vermijden. Daar bedoel ik mee, de dingen vermijden die jou aan zelfdoding doen denken of je slechter laten voelen. Je hoeft geen vrolijke muziek te gaan luisteren, want bij mij werkte dit vaak alleen maar tegen. Maar liedjes,filmpjes of verhalen die over zelfdoding gaan, werkte bij mij tijd triggerend.
Jezelf minderwaardig voelen is nergens voor nodig, je ben mooi zoals je bent! Ik weet dat dit geen nut heeft om je te vertellen, omdat zelfhaat meestal diepgeworteld zit. Hier zou je in therapie aan kunnen werken. Want pesten laat diepe sporen na.
Dat je adoptieouders je niet begrijpen maakt je nog eenzamer denk ik. Denk je dat ze open staan voor een gesprek? Vaak hebben ouders het gevoel compleet machteloos te staan en daardoor kunnen ze soms raar reageren.
Ik zou je graag helpen, maar ik weet zelf ook niet goed hoe ik dat kan doen. De weg naar verbetering is lang maar zeker niet onbereikbaar. De juiste hulpverlener en een positieve, begripvolle omgeving kunnen het verschil maken.
Succes morgen met het gesprek met je Wiskunde docent! Super knap van je! Laat je morgen even weten hoe het is gegaan?
Groetjes
Wat ben jij een vechter zeg!
Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om te leven met autisme en zelfmoordgedachtes.
Iedere dag een eenzame oorlog in je hoofd. Voor mij is dit echt een zwarte periode uit mijn leven. Zeker omdat niemand ziet hoe moeilijk je het hebt.
Ik had in deze periode cognitieve gedrags therapie. Ik heb dit een jaar gehad. Iedere keer kwam ik braaf opdagen bij de gesprekken, terwijl ik wist dat het niet hielp. Het lukte me niet om over mijn gevoelens te praten.
Ik lees dat je hulp hebt van een psychiater. Als je het gevoel hebt dat hij je niet serieus neemt of niet de juiste persoon is om je te helpen, zoek alsjeblieft naar een hulpverlener waarbij je het gevoel hebt dat hij/zij je serieus neemt en je begrijpt. Ik heb nu begeleiding van een hulporganisatie die gespecialiseerd is in autisme. Dit heeft veel geholpen bij mij. Je kunt bij je psychiater aangeven dat je het gevoel hebt dat je niet verder komt met hem. Ik weet niet of je tegen je psychiater hebt verteld over je zelfmoordgedachtes, maar hij is verplicht om je te helpen op het moment dat je plannen hebt.
Wat mij ook veel heeft geholpen is een soort van noodplan maken voor de momenten dat het heel slecht ging. Bijvoorbeeld een lijstje met telefoonnummers die je kunt bellen of een chat waar je je verhaal kwijt kan. 113 online vind ik een goede site. Je kunt ook dingen opschrijven die je zou kunnen gaan doen als afleiding, hoe moeilijk dit ook is. Wat mij ook heel erg hielp wat de gedachte: "als het morgen niet beter wordt dan kan ik het morgen nog altijd doen." Klinkt een beetje luguber, maar het hielp mij om de dag door te komen.
Wat ook een tip is, is triggers vermijden. Daar bedoel ik mee, de dingen vermijden die jou aan zelfdoding doen denken of je slechter laten voelen. Je hoeft geen vrolijke muziek te gaan luisteren, want bij mij werkte dit vaak alleen maar tegen. Maar liedjes,filmpjes of verhalen die over zelfdoding gaan, werkte bij mij tijd triggerend.
Jezelf minderwaardig voelen is nergens voor nodig, je ben mooi zoals je bent! Ik weet dat dit geen nut heeft om je te vertellen, omdat zelfhaat meestal diepgeworteld zit. Hier zou je in therapie aan kunnen werken. Want pesten laat diepe sporen na.
Dat je adoptieouders je niet begrijpen maakt je nog eenzamer denk ik. Denk je dat ze open staan voor een gesprek? Vaak hebben ouders het gevoel compleet machteloos te staan en daardoor kunnen ze soms raar reageren.
Ik zou je graag helpen, maar ik weet zelf ook niet goed hoe ik dat kan doen. De weg naar verbetering is lang maar zeker niet onbereikbaar. De juiste hulpverlener en een positieve, begripvolle omgeving kunnen het verschil maken.
Succes morgen met het gesprek met je Wiskunde docent! Super knap van je! Laat je morgen even weten hoe het is gegaan?
Groetjes
Zoals hierboven al gezegd, je bent een goede vechter en blijf doorgaan met het vechten! Geef niet op! Met zelfmoord bereik je niks mee. Er zijn ook mensen die je graag willen helpen en zeker ook met je stoornissen. Daar kun jij niks aan doen, dat je die stoornissen hebt. Ze geven je vrijstellingen enzovoort om je leven wat dragelijker te maken. Dat is toch juist super fijn?
Mensen die jou gepest hebben, zijn je waard niet. Jij bent zoals je bent en blijf gewoon jezelf zijn! Je bent door gegaan met het leven, dat is al super knap van je en dat betekent dat je dit ook aan kunt! Laat die pesters achter je en praat er met iemand erover. Krop dat gevoelens van toen niet op. Al is het lang geleden dat je gepest werd, praten helpt! Goed dat je naar je wiskunde docent gaat.
Je vertelde ook dat je dik bent. Dat je afgevallen was en weer aangekomen bent, ik vraag mij af hoeveel kg je weegt. Sommige mensen denken ook dat ze super dik zijn terwijl ze dat echt niet zijn. Probeer gewoon normaal te eten en ook gezond. 3x per dag eten sowieso, 's morgens, 's middags 's avonds.
Ik denk misschien ook dat een therapie helpt bij dit zulke gevoelens die je hebt. Ze geven je dan opdracht mee naar huis en die voer jij uit. Maar het ligt ook eraan wat voor therapie je dan hebt.
Mensen die jou gepest hebben, zijn je waard niet. Jij bent zoals je bent en blijf gewoon jezelf zijn! Je bent door gegaan met het leven, dat is al super knap van je en dat betekent dat je dit ook aan kunt! Laat die pesters achter je en praat er met iemand erover. Krop dat gevoelens van toen niet op. Al is het lang geleden dat je gepest werd, praten helpt! Goed dat je naar je wiskunde docent gaat.
Je vertelde ook dat je dik bent. Dat je afgevallen was en weer aangekomen bent, ik vraag mij af hoeveel kg je weegt. Sommige mensen denken ook dat ze super dik zijn terwijl ze dat echt niet zijn. Probeer gewoon normaal te eten en ook gezond. 3x per dag eten sowieso, 's morgens, 's middags 's avonds.
Ik denk misschien ook dat een therapie helpt bij dit zulke gevoelens die je hebt. Ze geven je dan opdracht mee naar huis en die voer jij uit. Maar het ligt ook eraan wat voor therapie je dan hebt.
@pannenkoek Bedankt voor je reactie, ik waardeer het erg. Nee, ik heb mijn psychiater niet over mijn zelfmoordgedachtes verteld. Elke keer als ik haar iets vertel, schrijft zij een hogere dosis medicatie voor. Ook durf ik haar niet te vertellen over hoe ik denk over haar, omdat mijn ouders haar erg waarderen. Ze gaat voornamelijk in gesprek met mijn ouders, niet met mij, waardoor er een band is ontstaan.
Dat idee van een noodplan klonk erg goed in mijn oren. Ik denk dat ik inderdaad dat ik een lijst ga maken voor in het geval van nood. In eerste instantie een lijst van alarm chatten zoals de Kindertelefoon chat, en dan een lijst met alarmnummers. Chatten is makkelijker voor mij dan praten.
Ik heb vandaag het 1e uur een gesprek gehad met mijn wiskunde docent en mijn Engels docent. Ik moest erg huilen, dus ik weet helaas niet hoe het is over is gekomen. Mijn docent wiskunde gaf me wel een boekje vol met levenslessen. Ik zelf heb het gevoel dat ik niet mijn best heb gedaan met uitleggen. Ik denk dat ze denken dat ik me aanstel. Ik gaf ze, toen ze weg gingen, wel een verslag van afgelopen week en die ene avond waar alles mis ging. Ze gaan die lezen. Vraag: heb jij ook wel eens het gevoel dat mensen je niet snappen? Of dat ze verward zijn? Ik had dat. Maar toch, toen ze me verlieten, voelden ik pijn. Eenzaamheid. Dat niemand mij had begrepen. Nu ik eraan denk, voel ik me best wel ellendig. Maar ja, wat kan je er aan doen?
Ik heb ook gesproken met mijn mentor. Die schrok. Het was in de pauze toen ze kwam, dus ze was snel weg. Ik heb haar daarna niet gesproken. Wie ik daarna wel heb gesproken, was de vertrouwenspersoon van school. Hij luisterde aandachtig en objecteerde soms, zoals in de zin van, "Maar je bent niet dik." of "Wat weten zei nou van gewicht?". Ik wist niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik gaf ook hem een verslag van vorige week en die avond. Ik krijg morgen antwoord van hem. We gaan dan ook meteen in gesprek. Ik ben nogal zenuwachtig. Hij is de vertrouwenspersoon en hij is de enige over die mij nog kan helpen. Ik heb al mijn hoop op hem geplaatst.
Bedankt voor het vragen ernaar!
@Vlinders-x Ja, het is fijn. Alleen mijn klasgenoten vinden het moeilijk om mee om te gaan. Snap het ook wel; zij moeten drie meer vakken doen dan ik.
Ik weeg waarschijnlijk 42 kg of meer, In September 2014 woog ik 39 kg. In Oktober 2013 woog ik 34 kg. Vorig jaar, in november/december woog ik 41 kg. Mijn moeder maakt elke dag groente, aardappelen en vlees klaar. We eten eens in de anderhalve week ongezond, zoals pizza funghi, chinees of patat. Ik vind het soms wel moeilijk om onbijt te eten.
Therapie, daar heb ik het niet zo van. Laten we het zo stellen: ik zat vroeger op therapie en ze hadden het steeds over hetzelfde. Voornamelijk mijn sociale kant, niet mijn gevoelens. Ik ben daar toen ook van af gegaan. Maar als jij het aanraadt, zal ik het mijn ouders overleggen. Wat voor therapie raadt jij aan?
Bedankt beide voor de reacties. Ze hielpen een beetje. Ik hoop dat jullie weer reageren en we samen een oplossing kunnen zoeken. Ik wil echt niet weer al die gevoelens en nare gedachten hebben. Maar als het weer gebeurt, heb ik tenminste een lijst met websites waar ik terecht kan.
Verder voel ik me nu al een stukje beter, nu ik een beetje duidelijkheid heb. Ik ben erg zenuwachtig voor morgen. Ik ben voornamelijk erg moe en emotioneel uitgeput, dus daardoor kan het zijn dat ik stukken er uit heb gelaten per ongeluk of dat ik erg korte, verwarende zinnen heb getypt. Excuses daarvoor. Nogmaals, bedankt voor het reageren.
Dat idee van een noodplan klonk erg goed in mijn oren. Ik denk dat ik inderdaad dat ik een lijst ga maken voor in het geval van nood. In eerste instantie een lijst van alarm chatten zoals de Kindertelefoon chat, en dan een lijst met alarmnummers. Chatten is makkelijker voor mij dan praten.
Ik heb vandaag het 1e uur een gesprek gehad met mijn wiskunde docent en mijn Engels docent. Ik moest erg huilen, dus ik weet helaas niet hoe het is over is gekomen. Mijn docent wiskunde gaf me wel een boekje vol met levenslessen. Ik zelf heb het gevoel dat ik niet mijn best heb gedaan met uitleggen. Ik denk dat ze denken dat ik me aanstel. Ik gaf ze, toen ze weg gingen, wel een verslag van afgelopen week en die ene avond waar alles mis ging. Ze gaan die lezen. Vraag: heb jij ook wel eens het gevoel dat mensen je niet snappen? Of dat ze verward zijn? Ik had dat. Maar toch, toen ze me verlieten, voelden ik pijn. Eenzaamheid. Dat niemand mij had begrepen. Nu ik eraan denk, voel ik me best wel ellendig. Maar ja, wat kan je er aan doen?
Ik heb ook gesproken met mijn mentor. Die schrok. Het was in de pauze toen ze kwam, dus ze was snel weg. Ik heb haar daarna niet gesproken. Wie ik daarna wel heb gesproken, was de vertrouwenspersoon van school. Hij luisterde aandachtig en objecteerde soms, zoals in de zin van, "Maar je bent niet dik." of "Wat weten zei nou van gewicht?". Ik wist niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik gaf ook hem een verslag van vorige week en die avond. Ik krijg morgen antwoord van hem. We gaan dan ook meteen in gesprek. Ik ben nogal zenuwachtig. Hij is de vertrouwenspersoon en hij is de enige over die mij nog kan helpen. Ik heb al mijn hoop op hem geplaatst.
Bedankt voor het vragen ernaar!
@Vlinders-x Ja, het is fijn. Alleen mijn klasgenoten vinden het moeilijk om mee om te gaan. Snap het ook wel; zij moeten drie meer vakken doen dan ik.
Ik weeg waarschijnlijk 42 kg of meer, In September 2014 woog ik 39 kg. In Oktober 2013 woog ik 34 kg. Vorig jaar, in november/december woog ik 41 kg. Mijn moeder maakt elke dag groente, aardappelen en vlees klaar. We eten eens in de anderhalve week ongezond, zoals pizza funghi, chinees of patat. Ik vind het soms wel moeilijk om onbijt te eten.
Therapie, daar heb ik het niet zo van. Laten we het zo stellen: ik zat vroeger op therapie en ze hadden het steeds over hetzelfde. Voornamelijk mijn sociale kant, niet mijn gevoelens. Ik ben daar toen ook van af gegaan. Maar als jij het aanraadt, zal ik het mijn ouders overleggen. Wat voor therapie raadt jij aan?
Bedankt beide voor de reacties. Ze hielpen een beetje. Ik hoop dat jullie weer reageren en we samen een oplossing kunnen zoeken. Ik wil echt niet weer al die gevoelens en nare gedachten hebben. Maar als het weer gebeurt, heb ik tenminste een lijst met websites waar ik terecht kan.
Verder voel ik me nu al een stukje beter, nu ik een beetje duidelijkheid heb. Ik ben erg zenuwachtig voor morgen. Ik ben voornamelijk erg moe en emotioneel uitgeput, dus daardoor kan het zijn dat ik stukken er uit heb gelaten per ongeluk of dat ik erg korte, verwarende zinnen heb getypt. Excuses daarvoor. Nogmaals, bedankt voor het reageren.
Super knap van je dat je in gesprek ben gegaan met je Wiskunde docent, Engels docent, mentor en vertrouwenspersoon. Dat is vast een moeilijk dag voor je geweest.
Zonde dat je bepaalde dingen niet tegen je psychiater durft te zeggen, ze is er tenslotte om jou te helpen. Vertrouwen is daar de basis voor. Ik weet dat het moeilijk is om dit aan te geven, maar is het geen idee om aan te geven dat je liever met een andere hulpverlener praat dan een hulpverlener die ook met je ouders praat. Eentje waarbij je het gevoel hebt dat je alles kunt zeggen, zonder dat daar meteen gevolgen aan zitten. Als je dit aangeeft is je psychiater verplicht hier werk van te maken. Iedereen heeft het recht op een goede hulpverlener die hij of zij vertrouwd, jij ook! De weg naar een goede hulpverlener is soms lang, en je komt veel hulpverleners tegen die je niet begrijpen of waar je simpel weg geen klik mee hebt. Daar moet je niet te veel tijd aan verdoen, geef het aan en diegene zou niet professioneel zijn als hij of zij dit niet serieus neemt. Je kunt het ook op een briefje zetten en dan aan je psychiater geven? Wat je hier net zei vond ik al heel goed!
En dan mijn antwoord op je vraag; ja ik heb heel vaak het gevoel dat mensen me niet begrijpen. Alsof ik in een andere wereld leef. Ik heb dit vaak bij leeftijdsgenoten. Komt mede door mijn autisme denk ik maar ook voor een stukje het verschil in levenservaring. Ik voel me dan vaak ook beter begrepen door volwassen. Ik heb wel meegemaakt dat mensen me verlieten toen ze merkten wat er allemaal aan de hand was, ze begrepen het niet. Maar achteraf gezien is het beter geweest. Op het moment zelf was het een groot gemis, maar ik ben blij dat ik niet meer met die mensen om ga.
Hopelijk kan de vertrouwenspersoon iets voor je betekenen! Misschien kun je bij hem of haar aangeven dat je geen klik hebt met je psychiater. Een neutrale derde kan soms enorm helpen.
Ik hoop zo dat het over een tijdje wat beter gaat met je! Veel succes en sterkte morgen!
Ik blijf graag op de hoogte 🙂
Zonde dat je bepaalde dingen niet tegen je psychiater durft te zeggen, ze is er tenslotte om jou te helpen. Vertrouwen is daar de basis voor. Ik weet dat het moeilijk is om dit aan te geven, maar is het geen idee om aan te geven dat je liever met een andere hulpverlener praat dan een hulpverlener die ook met je ouders praat. Eentje waarbij je het gevoel hebt dat je alles kunt zeggen, zonder dat daar meteen gevolgen aan zitten. Als je dit aangeeft is je psychiater verplicht hier werk van te maken. Iedereen heeft het recht op een goede hulpverlener die hij of zij vertrouwd, jij ook! De weg naar een goede hulpverlener is soms lang, en je komt veel hulpverleners tegen die je niet begrijpen of waar je simpel weg geen klik mee hebt. Daar moet je niet te veel tijd aan verdoen, geef het aan en diegene zou niet professioneel zijn als hij of zij dit niet serieus neemt. Je kunt het ook op een briefje zetten en dan aan je psychiater geven? Wat je hier net zei vond ik al heel goed!
En dan mijn antwoord op je vraag; ja ik heb heel vaak het gevoel dat mensen me niet begrijpen. Alsof ik in een andere wereld leef. Ik heb dit vaak bij leeftijdsgenoten. Komt mede door mijn autisme denk ik maar ook voor een stukje het verschil in levenservaring. Ik voel me dan vaak ook beter begrepen door volwassen. Ik heb wel meegemaakt dat mensen me verlieten toen ze merkten wat er allemaal aan de hand was, ze begrepen het niet. Maar achteraf gezien is het beter geweest. Op het moment zelf was het een groot gemis, maar ik ben blij dat ik niet meer met die mensen om ga.
Hopelijk kan de vertrouwenspersoon iets voor je betekenen! Misschien kun je bij hem of haar aangeven dat je geen klik hebt met je psychiater. Een neutrale derde kan soms enorm helpen.
Ik hoop zo dat het over een tijdje wat beter gaat met je! Veel succes en sterkte morgen!
Ik blijf graag op de hoogte 🙂
Zo te lezen heb je een gesprek gehad met aantal mensen gehad, super knap van je! Het was zeker weten ook een zware dag voor je. Hoe is het gesprek gegaan met je vertrouwenspersoon? Je had al op 9 maart een reactie geplaatst. Super goed van je dat je een verslag hebt gegeven aan die docenten. Ze zullen denk ik wel geschokt zijn, niet erg. Je zoekt tenminste hulp en dat is heel goed van je! Dat betekent ook dat je dit achter je wil laten en genieten van je leven. Helaas gaat dat niet zo, het leven is ook hard. Ik snap dat je ellendig voelt na zo'n gesprek, dat heb ik ook weleens. Heeft zo'n gesprek jou niet opgelucht? Dat je je problemen dragelijker kunt maken? Ze gaan nog verder met je praten, maar dat is nu alweer toen. Ik hoop dat het goed gaat met je. Ik ben zeker benieuwd hoe het gegaan is! Ik hoop nog wat van je te horen hierover. Je zei ook al dat je praten moeilijker vindt dan chatten. Zo'n verslag geven is zeker een goede oplossing. Goed bedacht en dat betekent ook dat je zeker aan kunt! :rolleyes:
Daarom vroeg ik ook hoeveel kg je weegt. Ik moet eerlijk zeggen dat je vertrouwenspersoon hier gelijk in heeft. Je voelt je misschien dik maar dat is echt niet zo! Ik snap dat je moeilijk vindt om ontbijt te eten maar dat ontbijten is ook super belangrijk. Als je dat ontbijt overslaat dan kom je zeker aan. Je krijgt namelijk trek en dan ga je ondertussen snoepen. Dat is denk ik erger dan zo'n ontbijt eten! Misschien helpt zo'n gedachte jou. Of bouw je op door iedere dag een beetje meer te gaan eten zodat je minder moeilijker vindt om geen ontbijt te gaan eten?
Je vraagt wat voor therapie ik jou zou aanraden. Ik heb zelf ook een therapie en dat is PMT. Dat kun je op internet zoeken wat het betekent en hoe het werkt. Het heeft vooral met sport te maken. Ik weet niet of je sporten leuk vindt, zo wel dan is zo'n therapie zeker iets voor jou! Tsja, als je therapie wil, dan moeten je ouders wel weten dat je je ongelukkig voelt. Maar wat er precies aan de hand is, vind ik niet dat ze per se moeten weten als jij niet wil. Het is wel fijner voor hun want zij zorgen voor jou en jij vertelt hun niks... Ze zullen zich ook gelukkiger voelen als jij dat ook bent! Bovendien kun je kijken wat voor therapies er zijn, ik weet namelijk niet wat je wel en niet leuk vindt en dat zulke dingen. Ik heb in elk geval van mezelf opgenoemd. :)
Als je weer van die nare gedachtes/gevoelens krijgt, kun je misschien afleiding gaan zoeken zoals computeren, tekenen, sporten, lezen, vrienden bezoeken, schrijven. Er zijn zoveel mogelijkheden wat je zou kunnen doen! Een lijstje maken wat je zou kunnen doen.
Heel veel sterkte en ik hoop nog wat van je te horen nu ik wat later heb gereageerd! Je hebt natuurlijk al het gesprek gehad.
Daarom vroeg ik ook hoeveel kg je weegt. Ik moet eerlijk zeggen dat je vertrouwenspersoon hier gelijk in heeft. Je voelt je misschien dik maar dat is echt niet zo! Ik snap dat je moeilijk vindt om ontbijt te eten maar dat ontbijten is ook super belangrijk. Als je dat ontbijt overslaat dan kom je zeker aan. Je krijgt namelijk trek en dan ga je ondertussen snoepen. Dat is denk ik erger dan zo'n ontbijt eten! Misschien helpt zo'n gedachte jou. Of bouw je op door iedere dag een beetje meer te gaan eten zodat je minder moeilijker vindt om geen ontbijt te gaan eten?
Je vraagt wat voor therapie ik jou zou aanraden. Ik heb zelf ook een therapie en dat is PMT. Dat kun je op internet zoeken wat het betekent en hoe het werkt. Het heeft vooral met sport te maken. Ik weet niet of je sporten leuk vindt, zo wel dan is zo'n therapie zeker iets voor jou! Tsja, als je therapie wil, dan moeten je ouders wel weten dat je je ongelukkig voelt. Maar wat er precies aan de hand is, vind ik niet dat ze per se moeten weten als jij niet wil. Het is wel fijner voor hun want zij zorgen voor jou en jij vertelt hun niks... Ze zullen zich ook gelukkiger voelen als jij dat ook bent! Bovendien kun je kijken wat voor therapies er zijn, ik weet namelijk niet wat je wel en niet leuk vindt en dat zulke dingen. Ik heb in elk geval van mezelf opgenoemd. :)
Als je weer van die nare gedachtes/gevoelens krijgt, kun je misschien afleiding gaan zoeken zoals computeren, tekenen, sporten, lezen, vrienden bezoeken, schrijven. Er zijn zoveel mogelijkheden wat je zou kunnen doen! Een lijstje maken wat je zou kunnen doen.
Heel veel sterkte en ik hoop nog wat van je te horen nu ik wat later heb gereageerd! Je hebt natuurlijk al het gesprek gehad.
@pannenkoek Ik heb een afspraak met mijn psychiater gemaakt voor aanstaande vrijdag. Daarnaast heb ik haar ook brieven over mijn zelfmoordgedachten gestuurd en gedachten van de afgelopen dagen. Na het lezen belde ze mijn ouders op, en maakte een afspraak. Daarna stuurde ze mij ook een mail, met daarin dat ik haar altijd wat kon sturen. Het was erg fijn om dat te horen! Ik vertel hieronder meer aan Vlinders-x, en dat mag je natuurlijk ook lezen. Dat zou ik erg fijn vinden! Bedankt voor je reactie.
@Vlinders-x De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest. Maandag met de docenten, de mentor en de vertrouwenspersoon. Dinsdag weer de vertrouwenpersoon. Hij had geen antwoorden voor mij. Het was een tegenslag. Hij vroeg alleen maar waarom ik niet bij tekenen was. Ik moest toen uitleggen dat ik problemen had met een van de dingen van de klas: ze delen je tekeningen uit en gaan dan dom zitten kijken naar wat je hebt getekend en kijken je, als ze de tekening overhandigen, aan met een vragend gezicht. Dat vindt ik erg moeilijk, omdat ik nogal persoonlijke dingen teken. Hierna hebben mijn ouders me van school gehaald, omdat ik doodop was van maandag en het even niet meer zag zitten.
Woensdag (vandaag) heb ik een gesprek gehad met mijn mentor, die had aangegeven dat ze liever had dat ik niet meer met haar collega's praatte, maar met haar. Ook haar heb ik alle brieven/gedachten opgestuurd die dag daarvoor, via mail. Ze had die gelezen, zei ze, en zei dat ik altijd alles kon opsturen. Mijn psychiater zei het zelfde, nadat ik haar vandaag alles opstuurde. Ik heb nu een afspraak staan voor vrijdag. Maar goed, terug naar vandaag. Vandaag was er, zoals elke woensdag, ook een ander autistisch meisje bij, die al studeert. Ze zat vroeger op dezelfde school als ik nu zit. Ik legde haar alles uit, en ze begreep mij. Ook zei had dit gehad, deze zelfmoordgedachten. Ook vecht ze met haar autisme. Het was echt enorm fijn dat er iemand was die mij begreep!
Ook is er een nieuwe maatregel bijgekomen, van school. Ik ga een havo diploma halen op basis van certificaten.. Ik zit nu in de 3e. Vanaf nu, ga ik maar drie vakken volgen. Ik doe daar dan in de 5e klas examen over. Als ik slaag, krijg ik drie certificaten. Dan ga ik terug naar de 4e klas, en doe weer drie andere vakken. Ik volg die vakken voor twee jaar; leerstof van het 4e en 5e jaar. Dan doe ik daar weer examen in, en krijg ik weer drie certificaten. Samen zijn die evenveel waard als een Havo diploma. Daarnaast kan ik voor m'n plezier levensbeschouwing, gym en beeldende vorming volgen. Daar hoef ik geen examen te doen. In totaal heb ik dus 14 uur les in de week vanaf volgende week. Ik weet niet of ik blij of niet moet zijn, want nu zie ik mijn klasgenoten veel minder. Ze waren al boos dat ik vrijstellingen had voor drie vakken. Nu heb ik vrijstellingen voor bijna alle vakken, op zes na. Beeldende vorming, gym (ik mag hierbij aan de kant zitten), levensbeschouwing, wiskunde, Engels en Nederlands. We gaan het maandag in de klas uitleggen aan de groep. Erg nerveus! Ze snappen mijn autisme amper, laat staan dit. Ik moet er wel even bij zeggen dat dit al langer aan de gang is; een school kan dit niet zomaar uit het niets beslissen. Ik had al vrijstelling voor drie vakken. Ik kan het namelijk heel slecht aan, al die vakken. Stom van me, hé? Voel me enorm schuldig, maar iedereen zegt dat het niet mijn schuld is. Ik probeer dat te geloven, maar het is moeilijk.
Even over gym, ik aan de kant zitten heeft niks met mijn stoornissen te maken. Ik was geboren in China, waar ik werd vastgebonden in een zitje. Hierdoor groeide mijn rug scheef. Die is vorig jaar goed gezet. Ik heb hierdoor jaren geen gym kunnen volgen, omdat mijn rugpijn uitstraalde naar de rest van mijn lichaam. Nu moet ik mijn conditiie langzaam weer opbouwen. Ik wandel elke dag 30 minuten met de hond in het bos.
Ik weet niet wat voor therapie ik ga krijgen. We gaan op vrijdag praten, en hierna gaan we nieuwe afspraken inplannen (eindelijk!). Mijn ouders zijn nu up-to-date. Ik had ze een CC gestuurd met de brieven/gedachten als bijlage. Sporten wordt niks, maar dat snapte je waarschijnlijk na het lezen van het stukje hierboven al 🙂.
Ik heb overigens vandaag niet de Kindertelefoon hoeven bellen omdat het al iets beter gaat. Dat vind ik zelf wel het hoogtepunt van vandaag.
Bedankt @pannenkoek en @Vlinders-x voor de reacties. Ze helpen me echt enorm! Het is fijn om met iemand te praten. En oh ja, ik krijg een buddy! Volgende week donderdag ga ik een praatje maken met de organisatie. Ook daarvoor ben ik nerveus... Maar goed, het gaat de goede richting op, Hoop dat het zo blijft!
@Vlinders-x De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest. Maandag met de docenten, de mentor en de vertrouwenspersoon. Dinsdag weer de vertrouwenpersoon. Hij had geen antwoorden voor mij. Het was een tegenslag. Hij vroeg alleen maar waarom ik niet bij tekenen was. Ik moest toen uitleggen dat ik problemen had met een van de dingen van de klas: ze delen je tekeningen uit en gaan dan dom zitten kijken naar wat je hebt getekend en kijken je, als ze de tekening overhandigen, aan met een vragend gezicht. Dat vindt ik erg moeilijk, omdat ik nogal persoonlijke dingen teken. Hierna hebben mijn ouders me van school gehaald, omdat ik doodop was van maandag en het even niet meer zag zitten.
Woensdag (vandaag) heb ik een gesprek gehad met mijn mentor, die had aangegeven dat ze liever had dat ik niet meer met haar collega's praatte, maar met haar. Ook haar heb ik alle brieven/gedachten opgestuurd die dag daarvoor, via mail. Ze had die gelezen, zei ze, en zei dat ik altijd alles kon opsturen. Mijn psychiater zei het zelfde, nadat ik haar vandaag alles opstuurde. Ik heb nu een afspraak staan voor vrijdag. Maar goed, terug naar vandaag. Vandaag was er, zoals elke woensdag, ook een ander autistisch meisje bij, die al studeert. Ze zat vroeger op dezelfde school als ik nu zit. Ik legde haar alles uit, en ze begreep mij. Ook zei had dit gehad, deze zelfmoordgedachten. Ook vecht ze met haar autisme. Het was echt enorm fijn dat er iemand was die mij begreep!
Ook is er een nieuwe maatregel bijgekomen, van school. Ik ga een havo diploma halen op basis van certificaten.. Ik zit nu in de 3e. Vanaf nu, ga ik maar drie vakken volgen. Ik doe daar dan in de 5e klas examen over. Als ik slaag, krijg ik drie certificaten. Dan ga ik terug naar de 4e klas, en doe weer drie andere vakken. Ik volg die vakken voor twee jaar; leerstof van het 4e en 5e jaar. Dan doe ik daar weer examen in, en krijg ik weer drie certificaten. Samen zijn die evenveel waard als een Havo diploma. Daarnaast kan ik voor m'n plezier levensbeschouwing, gym en beeldende vorming volgen. Daar hoef ik geen examen te doen. In totaal heb ik dus 14 uur les in de week vanaf volgende week. Ik weet niet of ik blij of niet moet zijn, want nu zie ik mijn klasgenoten veel minder. Ze waren al boos dat ik vrijstellingen had voor drie vakken. Nu heb ik vrijstellingen voor bijna alle vakken, op zes na. Beeldende vorming, gym (ik mag hierbij aan de kant zitten), levensbeschouwing, wiskunde, Engels en Nederlands. We gaan het maandag in de klas uitleggen aan de groep. Erg nerveus! Ze snappen mijn autisme amper, laat staan dit. Ik moet er wel even bij zeggen dat dit al langer aan de gang is; een school kan dit niet zomaar uit het niets beslissen. Ik had al vrijstelling voor drie vakken. Ik kan het namelijk heel slecht aan, al die vakken. Stom van me, hé? Voel me enorm schuldig, maar iedereen zegt dat het niet mijn schuld is. Ik probeer dat te geloven, maar het is moeilijk.
Even over gym, ik aan de kant zitten heeft niks met mijn stoornissen te maken. Ik was geboren in China, waar ik werd vastgebonden in een zitje. Hierdoor groeide mijn rug scheef. Die is vorig jaar goed gezet. Ik heb hierdoor jaren geen gym kunnen volgen, omdat mijn rugpijn uitstraalde naar de rest van mijn lichaam. Nu moet ik mijn conditiie langzaam weer opbouwen. Ik wandel elke dag 30 minuten met de hond in het bos.
Ik weet niet wat voor therapie ik ga krijgen. We gaan op vrijdag praten, en hierna gaan we nieuwe afspraken inplannen (eindelijk!). Mijn ouders zijn nu up-to-date. Ik had ze een CC gestuurd met de brieven/gedachten als bijlage. Sporten wordt niks, maar dat snapte je waarschijnlijk na het lezen van het stukje hierboven al 🙂.
Ik heb overigens vandaag niet de Kindertelefoon hoeven bellen omdat het al iets beter gaat. Dat vind ik zelf wel het hoogtepunt van vandaag.
Bedankt @pannenkoek en @Vlinders-x voor de reacties. Ze helpen me echt enorm! Het is fijn om met iemand te praten. En oh ja, ik krijg een buddy! Volgende week donderdag ga ik een praatje maken met de organisatie. Ook daarvoor ben ik nerveus... Maar goed, het gaat de goede richting op, Hoop dat het zo blijft!
@pannenkoek @Vlinders-x Update: blijkt dat het juridisch niet zo makkelijk is. Een enorme tegenslag voor mij. Morgen krijg ik te horen wat te uitslag is. Ik zal jullile op de hoogte houden.
Ah dat is super balen! Nu nog even afwachten en de hoop niet opgeven! Je kunt dit en dat weet ik zeker! Iedere mens heeft wel zwakke kanten zoals ik met mijn gehoor en jij met je autisme. Als ze zelf met slechthorendheid of autisme moeten leven dan zouden ze denk ik ook willen wat jij hebt/misschien gaat krijgen. Het is nog veel zwaarder dan voor een normaal persoon die zo iets niet heeft.
Super dapper van je dat je met een meid gepraat hebt die ook zo iets heeft gehad op jou school. Misschien kun je haar vragen naar een telefoonnummer of iets dergelijks zodat je met haar contact op kunt nemen? Ik denk dat je juist beter voelt, omdat ze je begrepen heeft. Dit kan ook heel erg helpen! En je kunt haar vragen hoe ze door haar schoolleven is gegaan en of ze nog tips voor je heeft!
Nu de vraag is, heeft de school eigenlijk nu wel iets gedaan met je problemen? Tips gegeven of zo? Zo helemaal niet, dan vind ik dat ook wel lullig... Dat betekent eigenlijk voor mij dat ze je niet echt helpen.
En met therapie weet ik ook niet, dat kun je allemaal op internet zoeken! Misschien kun je contact opzoeken met je lotgenoten die ook zo iets heeft als jij? Dat je in een groepje erover praat? Ik weet niet of die wel bestaat.
Sterkte meid! Je kunt het! Ik geloof in je... X
Super dapper van je dat je met een meid gepraat hebt die ook zo iets heeft gehad op jou school. Misschien kun je haar vragen naar een telefoonnummer of iets dergelijks zodat je met haar contact op kunt nemen? Ik denk dat je juist beter voelt, omdat ze je begrepen heeft. Dit kan ook heel erg helpen! En je kunt haar vragen hoe ze door haar schoolleven is gegaan en of ze nog tips voor je heeft!
Nu de vraag is, heeft de school eigenlijk nu wel iets gedaan met je problemen? Tips gegeven of zo? Zo helemaal niet, dan vind ik dat ook wel lullig... Dat betekent eigenlijk voor mij dat ze je niet echt helpen.
En met therapie weet ik ook niet, dat kun je allemaal op internet zoeken! Misschien kun je contact opzoeken met je lotgenoten die ook zo iets heeft als jij? Dat je in een groepje erover praat? Ik weet niet of die wel bestaat.
Sterkte meid! Je kunt het! Ik geloof in je... X
Wat een hoop dingen zijn er gebeurd! Ik hoop dat je weer een beetje hoop hebt gekregen. Jammer van die tegenslag, maar ik weet zeker dat er iets te regelen valt!
Super fijn dat dat meisje je begrijpt, misschien kun je inderdaad zoals Vlinders-x als zei haar telefoonnummer vragen?
Ik weet niet of je je klas nu gaat inlichten of niet, maar mijn ervaring is dat als je het je klas goed uitlegt, dan begrijpen ze vaak wel. Ik heb aan het begin van het jaar mijn klas verteld dat ik asperger heb en daardoor anders reageer op hun of dingen. Ik heb toen ook verteld dat als ik overprikkeld ben, ik een time-out mag nemen. Dan ga ik naar de afdelingsleider die mij naar een prikkelarme ruimte brengt. Mijn klas heeft hier nog nooit een gemene opmerking over gemaakt. Dus maak je daar niet teveel zorgen over!
Hoe ging het gesprek met de psychiater vandaag? Hopelijk kun je met haar of iemand anders aan je persoonlijke problemen werken. Ik heb zelf een tijdje cognitieve gedragstherapie gehad. Maar voor mij werkte dit niet omdat ik in die tijd heel erg in mezelf was gekeerd, en moeite had om woorden te geven aan mijn gedachtes en gevoelens. Maar dit is door medicatie beter geworden. Misschien dat jij wel baat hebt bij therapie!
En mocht praat therapie niks voor je zijn, kun je dan geen PGB (persoonsgebonden budget) of ZIN (zorg in natura)
aanvragen? Tegenwoordig moet je die aanvraag indienen bij je gemeente. Veel fijner, want bureau jeugdzorg doet daar heel moeilijk over en die willen alleen maar bezuinigingen 😞 Maar dan kun je begeleiding aan huis krijgen, dit is dan geen psycholoog maar je kunt dan bij een organisatie begeleiding krijgen die gespecialiseerd is in autisme en/of AD(H)D en jou goed kunnen helpen!
En die buddy, dat is super leuk! Ik heb toevallig vandaag zelf een gesprek gehad met stichting MEE over een maatje. Ik sta nu op de wachtlijst.
Ik hoor graag hoe het er nu voorstaat!
Heel veel sterkte en kracht toegewenst!
Super fijn dat dat meisje je begrijpt, misschien kun je inderdaad zoals Vlinders-x als zei haar telefoonnummer vragen?
Ik weet niet of je je klas nu gaat inlichten of niet, maar mijn ervaring is dat als je het je klas goed uitlegt, dan begrijpen ze vaak wel. Ik heb aan het begin van het jaar mijn klas verteld dat ik asperger heb en daardoor anders reageer op hun of dingen. Ik heb toen ook verteld dat als ik overprikkeld ben, ik een time-out mag nemen. Dan ga ik naar de afdelingsleider die mij naar een prikkelarme ruimte brengt. Mijn klas heeft hier nog nooit een gemene opmerking over gemaakt. Dus maak je daar niet teveel zorgen over!
Hoe ging het gesprek met de psychiater vandaag? Hopelijk kun je met haar of iemand anders aan je persoonlijke problemen werken. Ik heb zelf een tijdje cognitieve gedragstherapie gehad. Maar voor mij werkte dit niet omdat ik in die tijd heel erg in mezelf was gekeerd, en moeite had om woorden te geven aan mijn gedachtes en gevoelens. Maar dit is door medicatie beter geworden. Misschien dat jij wel baat hebt bij therapie!
En mocht praat therapie niks voor je zijn, kun je dan geen PGB (persoonsgebonden budget) of ZIN (zorg in natura)
aanvragen? Tegenwoordig moet je die aanvraag indienen bij je gemeente. Veel fijner, want bureau jeugdzorg doet daar heel moeilijk over en die willen alleen maar bezuinigingen 😞 Maar dan kun je begeleiding aan huis krijgen, dit is dan geen psycholoog maar je kunt dan bij een organisatie begeleiding krijgen die gespecialiseerd is in autisme en/of AD(H)D en jou goed kunnen helpen!
En die buddy, dat is super leuk! Ik heb toevallig vandaag zelf een gesprek gehad met stichting MEE over een maatje. Ik sta nu op de wachtlijst.
Ik hoor graag hoe het er nu voorstaat!
Heel veel sterkte en kracht toegewenst!
@Vlinders-x Het andere autistische meisje had vorig week aangegeven dat ze de gesprekken soms wel moeilijk vindt, omdat ze zelf nog maar een paar maanden weet dat ze autisme heeft. Haar om haar telefoonnummer vragen zou niet al te best overkomen, ben ik bang. Ze zou het wel waarderen, maar zou zich ongemakkelijk voelen. Dat wil ik niet, wat zij is een van de weinigen waarmee ik praat en die mij ook daadwerkelijk begrijpt.
School heeft niet echt tips gegeven, moet ik bekennen. Behalve, "Trek je niks aan van anderen." Dat is mijn gevoel. Ze proberen me de te helpen met vrijstellingen, maatregelen etc. maar dat is op het moment één hele grote puinhoop.
Ik zat donderdag te chatten met de Kindertelefoon, en de medewerker die ik sprak stuurde me door naar een website, voor autisten. Daar is ook een chat aan verbonden. Zat er maar twee keer op, maar had het gevoel dat ik tussen de volwassenen zat en die hadden het over dingen zoals tv-kabels. Is niet echt mijn ding... Dus tja, maar even verder zoeken. Ook verwees de medewerker mij naar een website over zelfmoord. Heb die (gelukkig) nog niet hoeven te raadplegen.
@pannenkoek Ik heb het dit jaar twee keer uitgelegd, en ga het op maandag weer een keer doen in het kort, samen met mijn mentor/persoonlijke begeleider/vertrouwenspersoon en het ene autistische meisje. Daarnaast ga ik het ook hebben over de maatregelen van school (die op een of andere manier tóch door gaan).
Ik weet echt niet wat mij staat te wachten. Zoals ik had verteld, ging het donderdag niet door. Dan krijg ik vrijdag te horen dat het doorgaat, maar dat het opeens vier vakken worden, en misschien het 4e en 5e jaar gecombineerd in één jaar. Pff! Dat zal niet gemakkelijk worden. Mijn psychiater, nu we het er toch over hebben, is daar deels verantwoordelijk voor. Ze denkt dat ik, "Het wel aan kan." Meningen verschillen daar over. Ik kan me ook niet goed uiten bij haar. Ik heb haar toen s'avonds maar even een mail gestuurd met mijn gedachten van die avond. Ze heeft nog niet geantwoord (maar ja, het is ook weekend). Het is, zoals ik al zei, een grote puinhoop, en niet alleen met school.
Ik ben vrij "neutraal" vandaag. In mijn wereld betekent dat: gemiddelde niveau van nare gedachten, en niet zoveel meningen over dingen. Erg druk in mijn hoofd.
Vandaag hebben we ook een discussie gehad over een of meerdere huisdieren erbij. We hebben op het moment al vissen en drie andere huisdieren, maar mijn psychiater raadde aan om mijn vrije tijd vol te plannen, zodat ik minder tijd heb voor zelfmoordgedachtes. Ik dacht toen aan een konijn, of ratten. Mijn ouders zijn het daar niet over eens, vinden dat we al genoeg dieren hebben. Mijn bedoeling is dat ik een project heb. De dieren de we hebben zijn al volwassenen, en kan je niks meer leren (of wel, maar dan heel moeizaam) en zijn ook niet knuffelbaar. Ik heb, naar mijn mening, een dier nodig die ik kan knuffelen en waar ik kan tegen praten. In het kort: een maatje dat niet terugpraat en waar ik mijn tijd aan kan besteden. Het hok uitmesten, knuffelen etc. Wat vinden jullie daarvan?
Ik heb (blijkbaar) een match en heb volgende week donderdag een gesprek. Nerveus! En mijn psychiater heeft al aangegeven mijn buddy te geleiden, en afspraken te maken, zodat niks dubbel wordt besproken met mij.
Ik denk dat ik binnenkort ook een tweede topic open, over denkbeeldige vrienden. Weet alleen nog niet in welk gedeelte dat moet zijn... Weten jullie dat?
Maar goed, ik leef nog. En dat is al heel wat. Het is bijna een week geleden nadat ik die ernstige/extreme zelfmoordneigingen had. En ik leef nog. Dat is, voor mij, een hele prestatie.
Ik hoop dat ik jullie snel weer spreek!
School heeft niet echt tips gegeven, moet ik bekennen. Behalve, "Trek je niks aan van anderen." Dat is mijn gevoel. Ze proberen me de te helpen met vrijstellingen, maatregelen etc. maar dat is op het moment één hele grote puinhoop.
Ik zat donderdag te chatten met de Kindertelefoon, en de medewerker die ik sprak stuurde me door naar een website, voor autisten. Daar is ook een chat aan verbonden. Zat er maar twee keer op, maar had het gevoel dat ik tussen de volwassenen zat en die hadden het over dingen zoals tv-kabels. Is niet echt mijn ding... Dus tja, maar even verder zoeken. Ook verwees de medewerker mij naar een website over zelfmoord. Heb die (gelukkig) nog niet hoeven te raadplegen.
@pannenkoek Ik heb het dit jaar twee keer uitgelegd, en ga het op maandag weer een keer doen in het kort, samen met mijn mentor/persoonlijke begeleider/vertrouwenspersoon en het ene autistische meisje. Daarnaast ga ik het ook hebben over de maatregelen van school (die op een of andere manier tóch door gaan).
Ik weet echt niet wat mij staat te wachten. Zoals ik had verteld, ging het donderdag niet door. Dan krijg ik vrijdag te horen dat het doorgaat, maar dat het opeens vier vakken worden, en misschien het 4e en 5e jaar gecombineerd in één jaar. Pff! Dat zal niet gemakkelijk worden. Mijn psychiater, nu we het er toch over hebben, is daar deels verantwoordelijk voor. Ze denkt dat ik, "Het wel aan kan." Meningen verschillen daar over. Ik kan me ook niet goed uiten bij haar. Ik heb haar toen s'avonds maar even een mail gestuurd met mijn gedachten van die avond. Ze heeft nog niet geantwoord (maar ja, het is ook weekend). Het is, zoals ik al zei, een grote puinhoop, en niet alleen met school.
Ik ben vrij "neutraal" vandaag. In mijn wereld betekent dat: gemiddelde niveau van nare gedachten, en niet zoveel meningen over dingen. Erg druk in mijn hoofd.
Vandaag hebben we ook een discussie gehad over een of meerdere huisdieren erbij. We hebben op het moment al vissen en drie andere huisdieren, maar mijn psychiater raadde aan om mijn vrije tijd vol te plannen, zodat ik minder tijd heb voor zelfmoordgedachtes. Ik dacht toen aan een konijn, of ratten. Mijn ouders zijn het daar niet over eens, vinden dat we al genoeg dieren hebben. Mijn bedoeling is dat ik een project heb. De dieren de we hebben zijn al volwassenen, en kan je niks meer leren (of wel, maar dan heel moeizaam) en zijn ook niet knuffelbaar. Ik heb, naar mijn mening, een dier nodig die ik kan knuffelen en waar ik kan tegen praten. In het kort: een maatje dat niet terugpraat en waar ik mijn tijd aan kan besteden. Het hok uitmesten, knuffelen etc. Wat vinden jullie daarvan?
Ik heb (blijkbaar) een match en heb volgende week donderdag een gesprek. Nerveus! En mijn psychiater heeft al aangegeven mijn buddy te geleiden, en afspraken te maken, zodat niks dubbel wordt besproken met mij.
Ik denk dat ik binnenkort ook een tweede topic open, over denkbeeldige vrienden. Weet alleen nog niet in welk gedeelte dat moet zijn... Weten jullie dat?
Maar goed, ik leef nog. En dat is al heel wat. Het is bijna een week geleden nadat ik die ernstige/extreme zelfmoordneigingen had. En ik leef nog. Dat is, voor mij, een hele prestatie.
Ik hoop dat ik jullie snel weer spreek!
Super dapper van je! Weten je ouders eigenlijk ook dat je zelfmoordneigingen hebt? Zo niet, dan zou ik het wel vertellen vanwege huisdieren. Vervelend dat school je niet echt geholpen heeft.. Maar het heeft je denk ik wel opgelucht dat je erover kon praten? En dat andere autistische meisje, je kunt wel haar gewoon telefoonnummer vragen en daarna pas later appen. Dan heeft ze ook steun aan jou door te vragen van hoe het gaat met haar. Je hoeft ook niet iedere dag contact te hebben met haar, dat zou jij en zij denk ik ook niet prettig vinden. ;-)
Lieve schat, het komt goed, echt waar! Ik weet dat je sterk bent en je wil genieten van je leven. Je kunt het!! X
Lieve schat, het komt goed, echt waar! Ik weet dat je sterk bent en je wil genieten van je leven. Je kunt het!! X
Vervelend al die onduidelijkheid nu! Maar over een tijdje zullen de dingen op hun plek vallen. Echt waar. Dan krijg je goede hulpverlening en wordt de situatie op school ook beter. Weet ik zeker!
En over die huisdieren. Is een hond of kat niks? Dat is wel een grote beslissing en natuurlijk moeten je ouders het daar ook mee eens zijn. Een cavia of konijn is ook leuk!
Wat fijn dat er zo snel al een match is gevonden!
Ik heb geen idee waar je dat topic moet openen... Misschien bij relaties en liefde?
Hou nog even vol! Ik weet zeker dat er straks rustigere tijden komen.
Sterkte!
En over die huisdieren. Is een hond of kat niks? Dat is wel een grote beslissing en natuurlijk moeten je ouders het daar ook mee eens zijn. Een cavia of konijn is ook leuk!
Wat fijn dat er zo snel al een match is gevonden!
Ik heb geen idee waar je dat topic moet openen... Misschien bij relaties en liefde?
Hou nog even vol! Ik weet zeker dat er straks rustigere tijden komen.
Sterkte!
Hoe gaat het ondertussen met jou? Ik ben 20 jaar oud en heb zelf ook PDD-nos (gediagnostiseerd op 9-jarige leeftijd), ADD (sinds vorige zomer) en heb de laatste tijd enorm veel last van verlatingsangst (zo goed als alle symptomen van borderline) en sociale angst. Wanneer ik angstig ben in een bepaalde sociale situatie's lijkt mijn geheugen niet meer te werken, meestal zeg ik dan iets dom uit schrik om iets dom te zeggen.
Hoewel PDD-nos slechts in lichte mate werd vastgesteld, heb ik nu wel enorm veel last van 'bijwerkingen'. Ik lijk wel een verzameling te zijn van psychische stoornissen, hoewel ik heel normaal probeer over te komen door mijn verlatingsangst dus ik weet niet in welke mate andere mensen door hebben hoe moeilijk het is om voor mij te functioneren. Ik heb ondertussen zoveel vrienden en vriendinnen verloren door situatie's die ik niet begrijp dat ik met een depressie zit waardoor ik mijzelf waardeloos vind en het enorm moeilijk heb om nog mensen en mijzelf te kunnen vertrouwen.
Door mijn ADD doe ik langer over mijn hogere studie. Maar het is het sociale aspect dat ik niet kan verwerken. Ik wil echt een vriendenkring hebben maar lijk nergens bij te horen.
Kan jij ondertussen al beter om met de chaos in je hoofd?
In ieder geval, veel sterkte (ookal komt deze reactie 2 jaar te laat), ik denk dat ik begrijp hoe moeilijk je het hebt of had..
Hoewel PDD-nos slechts in lichte mate werd vastgesteld, heb ik nu wel enorm veel last van 'bijwerkingen'. Ik lijk wel een verzameling te zijn van psychische stoornissen, hoewel ik heel normaal probeer over te komen door mijn verlatingsangst dus ik weet niet in welke mate andere mensen door hebben hoe moeilijk het is om voor mij te functioneren. Ik heb ondertussen zoveel vrienden en vriendinnen verloren door situatie's die ik niet begrijp dat ik met een depressie zit waardoor ik mijzelf waardeloos vind en het enorm moeilijk heb om nog mensen en mijzelf te kunnen vertrouwen.
Door mijn ADD doe ik langer over mijn hogere studie. Maar het is het sociale aspect dat ik niet kan verwerken. Ik wil echt een vriendenkring hebben maar lijk nergens bij te horen.
Kan jij ondertussen al beter om met de chaos in je hoofd?
In ieder geval, veel sterkte (ookal komt deze reactie 2 jaar te laat), ik denk dat ik begrijp hoe moeilijk je het hebt of had..
Ik ben Lotte en ik word zestien in Mei. Ik heb een vorm van autisme, ADD en verlatingsangst. Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. In 2012 kwam ik er achter dat ik een vorm van autisme had, PDD-NOS om precies te zijn. Vorig jaar kwam ik ook erachter dat ik ADD had. Sindsdien slik ik medicijnen, 3 mg per dag. Maar om die stoornissen gaat het niet. Het gaat om mijn gevoelens, deze keer. Toen ik de 1e klas een keer over deed, in 2012/2013, werd ik gepest. Ik voelde me toen heel rot en eenzaam. Op een gegeven moment wilde ik ook zelfmoord plegen. Op een of andere manier ben ik er toen overheen gekomen. Maar nu, in maart 2015, heb ik ze weer. Het gebeurde gisteravond, best wel extreem. Mijn docent vroeg mij eergisteren waarom ik de laatste tijd zoveel lachte, wat hij fijn vond. Ik antwoordde, "Omdat ik me veilig voel." De volgende dag dacht ik over de vraag na, en kwam tot de conclusie dat ik niet verdien te lachen. Ik been 8 kg aangekomen in zes maanden, nadat ik 18 maanden zorgvuldig 9 kg ben afgevallen. Na die conclusie, ging alles bergafwaarts in een tijd van een paar uren.
Ik begon te luisteren naar muziek over zelfmoord, begon in te beelden wat dood zou zijn, begon in te beelden hoe zelfmoord zou zijn; op een gegeven moment riep ik om hulp en begon ik te huilen. Mijn ouders werden gebeld en binnen een uur waren ze thuis. Maar ze begrepen mij niet. "Ga maar naar bed, dan is het morgen over." Zeiden ze. Ik deed wat ze zeiden, maar vandaag voel ik me nog steeds down, luister ik nog steeds naar liedjes over de dood, en denk ik aan de dood. Wel heb ik een brief geschreven, gericht aan mijn wiskunde docent, over hoe ik me voel. Maar hoe kan je nou uitleggen hoe je je voelt. Dat is het moeilijkst. Mensen snappen mij sowieso al niet, want ik leef in mijn eigen wereld en heb moeite met communiceren vanwege mijn autisme. Ik ben constant druk in mijn hoofd, waardoor ik soms dingen doe waarover ik niet denk. Dingen kruipen gewoon onder mijn huid. Van je gewicht haatten is het binnen een paar uur naar huilen gegaan en wensen dat je dood was. En het is niet zomaar over. Het is een nachtmerrie, waarin je je ergste herinneringen herleeft. Het gevoel dat je waardeloos bent, dat je er niet bij hoort, dat de wereld beter af is zonder jou en je stoornissen. Op school hebben ze allemaal maatregelen getrokken om mij te helpen, zoals vrijstellingen en iemand die mijn toetsen en huiswerk inplant. Ik heb het gevoel dat ik niets kan, dat iedereen op zijn tenen loopt om mij te helpen. En het ergste is dat ik niet zonder al die maatregelen kan. Aan de ene kant denk ik echt dat dood de oplossing is, maar aan de andere kant toch ook weer niet. Ik haat mijn stoornissen, maar omarm ze soms ook, omdat ze bij mij horen en ze me laten uitblinken in sommige vakken.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Mijn gevoelens overheersen mij. Ook hoor ik stemmetjes, de een zegt, "Doe het niet!", terwijl de ander zegt, "De wereld is beter af zonder jou." Mijn emoties lopen gewoon over. Ik heb geen vrienden, geen buddy als vrijwilliger, ik ken mijn biologische ouders niet, mijn broertje praat amper met mij en de vertrouwenspersoon irriteert zich aan mij. Daarnaast denken mijn adoptie ouders er simpel over, net als de psychiater. De enige die mij een beetje snappen, zijn de school pedagoog die ik niet meer mag spreken omdat hij zijn gedachtes uit sprak en een ander autistisch meisjes van 17 jaar oud dat een keer in de week komt om te helpen op school.
Kort samengevat: Ik ben de weg kwijt met al die stoornissen en met al die gedachtes. Dus asjeblieft: reageer en help me. Ook al zoek ik morgen hulp bij mijn wiskunde docent, ik denk niet dat hij een oplossing heeft. Ik denk dat ik afhankelijk ben van jullie en van de Kindertelefoon. Reageer a.u.b.
Groeten,
Lotte. (15 jaar oud)
PS: Mijn excuses als het in de verkeerde categorie staat.
Ik heb op dit moment van hetzelfde last en vroeg me af hoe het nu met jou gaat! Hoop dat ik nog te redden ben
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
