Vraag

Angststoornis? Depressie? Depersonalisatie?

  • 16 August 2019
  • 7 reacties
  • 221 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
hoi, ik weet zelf niet precies wat ik voel. Ik ga gewoon vertellen over wat er in de laatste vier jaar is gebeurd in de hoop dat iemand me begrijpt en kan helpen. sorry voor t lange bericht. maar zo snapt misschien iemand t en minste.
Oke laat ik eerst naar heel vroeg gaan. Ik was bang voor mn ouders. Daardoor durfde ik ze nooit wat te vertellen. sorry, durf**. Vier jaar terug was ik gepest. Maar ik zat toch in groep acht dus ik wist dat ik de meeste nooit meer zou zien. Maar toch, het liet me wel heel verdrietig en alleen voelen. Dan hadden we extra lange pauzes maar ik mocht met niemand meedoen en was dus helemaal alleen. Ik heb ook soms de gedachte gehad van zelfmoord. Maar omdat ik bang was voor de dood, doodsbang, deed ik het niet. In de eerste had ik hele goeie vrienden gemaakt maar elke keer als ik naar het toilet liep was ik doodsbang dat ze over me roddelden en me eigenlijk niet mochten. Ook ben ik bang dat mensen alleen vrienden met mij zijn door mijn beste vriendin. Want iedereen mag haar. Ik ben maar de stille nobody. Toen in de tweede leek alles wel oke te gaan. De angst voor de dood werd wel erger. en ik kreeg een soort gevoel van leegte in me. Ik weet niet hoe ik t beter kan beschrijven. maar ik kreeg een paniekaanval. toen heb ik t mijn vriendin verteld en die hielp me wel een beetje. ik heb toen alle moed bij elkaar gepakt in de derde en ik heb het mijn ouders verteld. die hadden me geholpen en het gevoel ging weg. maar een week later ofzo, kreeg ik het gevoel van leegte nog meer. en de zelfhaat werd ook steeds erger. het voelde ook alsof mijn hele lichaam een miljoen kilo woog. nog steeds trouwens. ik kan niet slapen, maar als ik nou eenmaal slaap, slaap ik echt lang. het liefst ga ik mijn bed niet uit, maar ik weet dat t moet want ik wil niet dat andere merken dat ik me zo voel. Ik heb ook vaak de gedachte van zelfmoord gehad. -Dit bericht is aangepast door de Kindertelefoon- ik schrik altijd van die gedachtes. maar het lijkt niet onmogelijk. altijd als ik de straat oversteek en er komt een auto aan, denk ik vaak "stop niet, rijd door" ik doe soms ook self-harm, maar niet heel heftig. ik denk dat ik misschien een angststoornis heb want ik overthink heel vaak en veel en ik ben altijd me zorgen aan het maken. en misschien ook atypical depression (sorry ik ken t nederlandse woord niet, maar het is depressie met andere symptomen, wel deels hetzelfde als de normale, maar dat ik dan wel blijer ben bij positieve evenementen) Maar ik heb ook de laatste tijd dat ik voel alsof alles nep is. de wolke zijn nep. ikben niet ik. ik heb dat als ik in de spiegel kijk dat ik een meisje zie. maar niet mezelf. ik bedoel, ik weet dat ik het ben, maar ik ben t niet. het is alsof ik toekijk. en ik droom in derde persoon. alsof ik een film kijk. is dat raar? mijn zusje zei dat het onmogelijk was. maar ze zei ook dat ik me zo voelde omdat ik me verveelde en aandacht zocht dus ik weet niet of ik haar moet geloven. Ik weet ook niet hoe ik dit aan mijn ouders moet vertellen. zo van: weet je nog toen ik zei dat ik bang was voor de dood? nu heb ik zelfmoordgedachtes.
iemand, help

7 reacties

Hey,

Je hebt last van depressie, maar bent ook bang voor de dood en je doet aan self-harming. Je wil erover praten, maar weet niet hoe. Het beste kun je dat met de Kindertelefoon, of met 113.

Omdat je ouders de eerste keer je ook hielpen, denk ik dat het beter is als je ze deze keer weer om hulp vraagt. Het kan zijn dat je ouders een beetje afstand nemen van je, maar misschien doen ze dat omdat ze weten dat pubers hun ouders vaak niet mogen.

Dat snijden is geen goed idee, en misschien is het wel een goed idee om een boekje bij te houden waarin je alles opschrijft wat je maar wil vertellen. Dan luistert het boek.

Groetjes,

Een Persoon Zonder Naam
@Geen_Naam Tnx voor je antwoord. Ik heb vaak overwogen om het aan mijn ouders te vertellen maar ik zou niet weten hoe ze zouden reageren want ze maken ook vaak grapjes over dat soort dingen en ze zeggen vaak dat die mensen dan om aandacht zoeken... Maar ik ga wel de Kindertelefoon gebruiken.
Hey,
Allereerst is het belangrijk dat je praat, denk ik. Ik herken een aantal dingen en voor mij helpt het heel erg om gewoon bij sommigen te kunnen praten. Daarnaast is het belangrijk om hulp te zoeken. Professionele hulp. Die zelfmoordgedachten zijn (waarschijnlijk, zo lees ik) best heftig en reeël. Daarom is het belangrijk dat er een professioneel iemand is die die gedachten kan omzetten. Dat is best een stap, maar dat is wel de belangrijkste en enige stap voor een uitkomst. Heb je een goede huisarts? Daar zou je mee kunnen beginnen. Deze huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog, die je weer verder kan helpen. Verder zijn er altijd genoeg mensen op dit forum, dus als je hulp nodig hebt oid, kom maar langs 🙂
X
@Inferno bedankt voor je reactie. ik heb besloten om een brief te schrijven en die aan mijn ouders geven om te zeggen dat ik erover wil praten en dan wanneer ze het hebben gelezen, ga ik met ze praten, want het moeilijkste is dan al gezegd.
@Inferno bedankt voor je reactie. ik heb besloten om een brief te schrijven en die aan mijn ouders geven om te zeggen dat ik erover wil praten en dan wanneer ze het hebben gelezen, ga ik met ze praten, want het moeilijkste is dan al gezegd.
Dapper van je! Succes x
Ik had dus een paar dagen geleden het mijn ouders verteld. ik had het gevoel alsof ze het niet volledig serieus namen. Ze snapten dat ik me zo voelde, maar ze dachten dat het met school weer weg zou gaan en dat ik moet vinden wat ik leuk vind om mij af te leiden. maar ik weet al wat ik leuk vind. dat heb ik ook gezegd en ik heb ook gezegd dat dit al zo was toen school ook nog bezig was. maar ik heb het gevoel alsof ze me niet geloofden. en meestal als ik met iemand erover praat, word het gevoel minder. maar nu is het juist erger. wat moet ik doen?
WoW. Ik geloof het bijna niet, ik voel me soms exact zoals jij hier zonet beschreef. Ik dacht altijd dat ik de enige was, maar toch alles klopte gewoon, de wolken die nep zijn, ik zit in een fake wereld waarin alle mensen denken dat ze speciaal zijn maar eigenlijk niet veel voorstellen. Ik heb hier even geen woorden meer voor..

Reageer