De Kindertelefoon.nl

hoi, ik weet zelf niet precies wat ik voel. Ik ga gewoon vertellen over wat er in de laatste vier jaar is gebeurd in de hoop dat iemand me begrijpt en kan helpen. sorry voor t lange bericht. maar zo snapt misschien iemand t en minste.

Oke laat ik eerst naar heel vroeg gaan. Ik was bang voor mn ouders. Daardoor durfde ik ze nooit wat te vertellen. sorry, durf**. Vier jaar terug was ik gepest. Maar ik zat toch in groep acht dus ik wist dat ik de meeste nooit meer zou zien. Maar toch, het liet me wel heel verdrietig en alleen voelen. Dan hadden we extra lange pauzes maar ik mocht met niemand meedoen en was dus helemaal alleen. Ik heb ook soms de gedachte gehad van zelfmoord. Maar omdat ik bang was voor de dood, doodsbang, deed ik het niet. In de eerste had ik hele goeie vrienden gemaakt maar elke keer als ik naar het toilet liep was ik doodsbang dat ze over me roddelden en me eigenlijk niet mochten. Ook ben ik bang dat mensen alleen vrienden met mij zijn door mijn beste vriendin. Want iedereen mag haar. Ik ben maar de stille nobody. Toen in de tweede leek alles wel oke te gaan. De angst voor de dood werd wel erger. en ik kreeg een soort gevoel van leegte in me. Ik weet niet hoe ik t beter kan beschrijven. maar ik kreeg een paniekaanval. toen heb ik t mijn vriendin verteld en die hielp me wel een beetje. ik heb toen alle moed bij elkaar gepakt in de derde en ik heb het mijn ouders verteld. die hadden me geholpen en het gevoel ging weg. maar een week later ofzo, kreeg ik het gevoel van leegte nog meer. en de zelfhaat werd ook steeds erger. het voelde ook alsof mijn hele lichaam een miljoen kilo woog. nog steeds trouwens. ik kan niet slapen, maar als ik nou eenmaal slaap, slaap ik echt lang. het liefst ga ik mijn bed niet uit, maar ik weet dat t moet want ik wil niet dat andere merken dat ik me zo voel. Ik heb ook vaak de gedachte van zelfmoord gehad. -Dit bericht is aangepast door de Kindertelefoon- ik schrik altijd van die gedachtes. maar het lijkt niet onmogelijk. altijd als ik de straat oversteek en er komt een auto aan, denk ik vaak "stop niet, rijd door" ik doe soms ook self-harm, maar niet heel heftig. ik denk dat ik misschien een angststoornis heb want ik overthink heel vaak en veel en ik ben altijd me zorgen aan het maken. en misschien ook atypical depression (sorry ik ken t nederlandse woord niet, maar het is depressie met andere symptomen, wel deels hetzelfde als de normale, maar dat ik dan wel blijer ben bij positieve evenementen) Maar ik heb ook de laatste tijd dat ik voel alsof alles nep is. de wolke zijn nep. ikben niet ik. ik heb dat als ik in de spiegel kijk dat ik een meisje zie. maar niet mezelf. ik bedoel, ik weet dat ik het ben, maar ik ben t niet. het is alsof ik toekijk. en ik droom in derde persoon. alsof ik een film kijk. is dat raar? mijn zusje zei dat het onmogelijk was. maar ze zei ook dat ik me zo voelde omdat ik me verveelde en aandacht zocht dus ik weet niet of ik haar moet geloven. Ik weet ook niet hoe ik dit aan mijn ouders moet vertellen. zo van: weet je nog toen ik zei dat ik bang was voor de dood? nu heb ik zelfmoordgedachtes.

iemand, help