Hallo allemaal. Ik heb ontzettend veel angsten die alles wat ik doe zowat bepalen. Ik ben bijvoorbeeld verschrikkelijk bang om oude klasgenoten van de basisschool tegen te komen, dus telkens als ik ze zie fiets ik een blok om. Angst nummer 2: Als ik ergens nieuw ben durf ik haast nooit dingen te zeggen en ben doods bang wat de mensen van me vinden. Voorbeeld: Ik ging vorige week met mijn moeder naar een vriendin van haar die ook kinderen had. Ik heb dus geen woord tegen ze gezegd behalve 'hoi'. Toen we weer naar huis gingen werd mijn moeder boos op me en zei ze 'dat ik antisociaal ben en iedereen haat'. Maar dit is hellemaal niet waar. Ik probeer het heus wel. Alleen als ik daar dan zit bij andere mensen die ik niet ken klap ik dicht. Ik durf niets te zeggen en me amper te bewegen. Het gevoel dat zij mij stom vinden is dan heel erg groot. Nog een angst van mij is dat ik nooit met mijn vriendinnen durf af te spreken. Ik ben heel bang dat ze me afwijzen of dat we niks te doen zouden hebben. Hier door zit ik de meeste dagen dat ik vrij ben thuis, achter de computer spelletjes te spelen. Als ik dan thuis zit zie ik wel eens foto's van vriendinnnen hun facebook, waar ze samen op staan. Dit maakt me heel erg deprie jaloers, en krijg ik een heel stom gevoel van. Ik snij mezelf soms dan ook als 'straf' voor mezelf omdat ik niks durf en een loser ben. En er komen nog meer problemen bij, want op school hebben we het de laatste tijd vaak over de toekomst als in; welke school je hier na kiest, wat je wilt worden en dat soort dingen. Dat maakt me echt super zenuwachtig en bang. De toekomst is voor mij alleen maar slecht, heb ik het gevoel.
Ik voel me nu ongeveer een jaar zo en ben erg goed geworden in mijn gevoelens verbergen. Zoals in een 'fake smile'. Ik dacht niemand heeft het door wat ik doe en het maakt ze ook niks uit. Niet dus. Mijn zus zei vanmiddag in een soort van discussie tegen me dat ik geen leven had. Dit raakte me heel erg. Ik heb geantwoord 'jij wel dan?' En ben daarna naar boven gegaan. Daar kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik wil zo graag dat het niet waar is, maar het is wel waar. Ik heb geen leven. Ik ben een loner en kan niet goed met mensen omgaan. Ik heb zoals ik al zei wel 'vrienden'. Maar ik ben bang dat als ik nu bijvoorbeeld zou verhuizen dat ik van hun ook niks meer zou horen. Mijn probleem is dus dat ik me ontzettend eenzaam voel en bang.
Heeft iemand een idee wat ik moet doen? Ik ben letterlijk echt radeloos.
Bedankt voor het lezen van mijn lange en warrige verhaal.
Bladzijde 1 / 1
Hee!
Als eerst wil ik zeggen dat het super dapper en goed is dat je naar deze site bent gegaan. Dat is al lef hebben! 🙂 Het is trouwens helemaal geen verwarrend verhaal en ook niet super lang. Zo wel, is dat ook niet erg!
Als ik zo lees/hoor wil je gewoon niet falen. Het is wel erg moeilijk als je niets durft... Kun je niet langzaam opbouwen met iemand door meer te gaan praten bijvoorbeeld over jezelf? Dat je de eerste keer alleen "hoi" zegt en dan de volgende keer "hoe gaat het?" en dat zo maar door. Als ik zo goed begrepen heb, weet je moeder niet dat je dit zulke angsten hebt? Misschien kun je met haar erover hebben en dat jullie dan hulp zoeken van een therapeut? Dat kan echt super goed helpen want je hebt er allerlei soorten therapie voor! Maar dan moet je natuurlijk er wel lef voor hebben. Als dit niet lukt dan kun je ook via een Whatsappberichtje doen of een briefje gaan schrijven. Heb je niet iemand waar je meest praat? Misschien kun je dan met degene erover hebben? Ik begrijp echt hoe je je voelt, dat is onwijs klote. Je wil er gewoon vanaf. Hiervoor hoef je echt niet te schamen en fake smile te gaan doen. Hier bereik je niets mee en krijg je ook niet de juiste hulp die je nodig hebt.
Ik lees ook dat je jezelf beschadigd. Nou dat ehm is vervelend voor je! Wat ik wel moet zeggen, dat je later echt er spijt van gaat krijgen door je littekens. Het vergroot je probleem alleen maar... Dat weet ik uit ervaring. Je komt in zo'n cirkel waar je moeilijk eruit kunt komen. Het is ook moeilijk om te stoppen. Hoe langer en hoe vaker je doet, is veel moeilijker om te stopen dan hoe korter je doet en hoe minder je doet. Mensen die ervaring hebben met het snijden zeggen allemaal dat je ECHT NIET moet doen. Zou je eigenlijk willen stoppen met jezelf pijn doen? Hier heb ik niets over gelezen. Ik zeg ook niet wat je wel of niet moet doen, gewoon wat de beste optie is.
Ik weet dat je echt kunt. Stay strong! Probeer te praten. Je bent gewoon heel erg onzeker.
Als eerst wil ik zeggen dat het super dapper en goed is dat je naar deze site bent gegaan. Dat is al lef hebben! 🙂 Het is trouwens helemaal geen verwarrend verhaal en ook niet super lang. Zo wel, is dat ook niet erg!
Als ik zo lees/hoor wil je gewoon niet falen. Het is wel erg moeilijk als je niets durft... Kun je niet langzaam opbouwen met iemand door meer te gaan praten bijvoorbeeld over jezelf? Dat je de eerste keer alleen "hoi" zegt en dan de volgende keer "hoe gaat het?" en dat zo maar door. Als ik zo goed begrepen heb, weet je moeder niet dat je dit zulke angsten hebt? Misschien kun je met haar erover hebben en dat jullie dan hulp zoeken van een therapeut? Dat kan echt super goed helpen want je hebt er allerlei soorten therapie voor! Maar dan moet je natuurlijk er wel lef voor hebben. Als dit niet lukt dan kun je ook via een Whatsappberichtje doen of een briefje gaan schrijven. Heb je niet iemand waar je meest praat? Misschien kun je dan met degene erover hebben? Ik begrijp echt hoe je je voelt, dat is onwijs klote. Je wil er gewoon vanaf. Hiervoor hoef je echt niet te schamen en fake smile te gaan doen. Hier bereik je niets mee en krijg je ook niet de juiste hulp die je nodig hebt.
Ik lees ook dat je jezelf beschadigd. Nou dat ehm is vervelend voor je! Wat ik wel moet zeggen, dat je later echt er spijt van gaat krijgen door je littekens. Het vergroot je probleem alleen maar... Dat weet ik uit ervaring. Je komt in zo'n cirkel waar je moeilijk eruit kunt komen. Het is ook moeilijk om te stoppen. Hoe langer en hoe vaker je doet, is veel moeilijker om te stopen dan hoe korter je doet en hoe minder je doet. Mensen die ervaring hebben met het snijden zeggen allemaal dat je ECHT NIET moet doen. Zou je eigenlijk willen stoppen met jezelf pijn doen? Hier heb ik niets over gelezen. Ik zeg ook niet wat je wel of niet moet doen, gewoon wat de beste optie is.
Ik weet dat je echt kunt. Stay strong! Probeer te praten. Je bent gewoon heel erg onzeker.
Bedankt voor je snelle reactie.
Ik weet niet of ik het wel aan mijn moeder kan vertellen. Ze zal me zielig vinden en dat wil ik liever niet. Het is namelijk zo dat iedereen bij ons in de familie altijd heel optimistisch en dat is toch raar dat ik dat hellemaal niet ben. Als ik het zou vertellen, zou ik mezelf buitensluiten denk ik omdat zoals ik net zei, iedereen vrolijk en gelukkig is en ik niet. Therapeut zou ik opzich wel willen maar ik vind het moelijk om mensen te vertrouwen. Ik heb wel een goede internetvriendin, waar ik veel mee praat en over alles omdat ik haar toch in het echt niet ken. (ken haar via een soort van habbo lach me niet uit plz) Met haar zou ik dus wel wat meer kunnen praten er over.
Ik wil wel stoppen met snijden, en ik doe het ook niet vaak hoor. Het is niet zo dat ik het telkens als ik me niet goed voel doe. Het is meer als ik me echt heel hopeloos voel. Dan heb ik het over 1x in de 2/3 weken. Ook niet diep (gelukkig). Ik wil er namelijk wel mee stoppen. De littekens die ik nu heb zijn niet heel erg. Je kan ze nog wel zien maar na 2 weken zijn ze ook echt wel weg. Ik snij namelijk met zo'n ding van een puntenslijper dus heel erg is het niet. Ik zal proberen om het minder te doen.
Ik weet niet of ik het wel aan mijn moeder kan vertellen. Ze zal me zielig vinden en dat wil ik liever niet. Het is namelijk zo dat iedereen bij ons in de familie altijd heel optimistisch en dat is toch raar dat ik dat hellemaal niet ben. Als ik het zou vertellen, zou ik mezelf buitensluiten denk ik omdat zoals ik net zei, iedereen vrolijk en gelukkig is en ik niet. Therapeut zou ik opzich wel willen maar ik vind het moelijk om mensen te vertrouwen. Ik heb wel een goede internetvriendin, waar ik veel mee praat en over alles omdat ik haar toch in het echt niet ken. (ken haar via een soort van habbo lach me niet uit plz) Met haar zou ik dus wel wat meer kunnen praten er over.
Ik wil wel stoppen met snijden, en ik doe het ook niet vaak hoor. Het is niet zo dat ik het telkens als ik me niet goed voel doe. Het is meer als ik me echt heel hopeloos voel. Dan heb ik het over 1x in de 2/3 weken. Ook niet diep (gelukkig). Ik wil er namelijk wel mee stoppen. De littekens die ik nu heb zijn niet heel erg. Je kan ze nog wel zien maar na 2 weken zijn ze ook echt wel weg. Ik snij namelijk met zo'n ding van een puntenslijper dus heel erg is het niet. Ik zal proberen om het minder te doen.
Je hoeft ook niet per se aan je moeder te vertellen. Dat kan ook iemand anders zijn. Je bent niet zielig, het is nu geworden zoals je nu bent en je wil graag af van die angsten. Dat begrijp ik heel goed en het is ook erg vervelend. Waarom zou je jezelf buitensluiten als je gaat vertellen? Iedereen heeft problemen met zichzelf en jij dus ook. Ik moet ook eerlijk zeggen omdat je zegt dat iedereen vrolijk en gelukkig zijn en jij niet, dat is niet helemaal waar. Misschien doen ze wel gewoon zo om even er niet aan te denken en het voelt goed. Maar jij bent niet de enige.
Je zegt dat je op zich een therapeut zou willen, dat is al super goed teken. Je wil van die problemen af en misschien kan dit helpen op zo'n manier. Ik snap ook dat het moeilijk is om iemand te vertrouwen. Je hoeft trouwens ook niet alles gelijk te vertellen aan een therapeut. Een langzaam begin en goed gevoel, dan zou ik zeker meer vertellen! Anders helpt zo'n therapie ook niet als je niet alles vertelt of niet meewerkt. Fijn dat je een internetvriendin hebt! Pas wel erop dat je niet te veel van je persoonlijke informatie geeft bijvoorbeeld je adres en dat zulke dingen.
Super dat je niet zo vaak snijdt, maar het kan echt erger worden... Ik denk als je therapie krijgt, dat dan degene hiermee jou ook kunt helpen om helemaal niet meer te doen. Op een andere manier je emoties te uiten.
Dus... wat ik wil bereiken is dat je er met iemand erover moet praten, hoeft niet via je mond te gaan maar kan ook via Whatsapp of briefjes en dat zulke dingen. Dan pas kun je je problemen echt aanpakken.
Stay strong en veel sterkte!
Je zegt dat je op zich een therapeut zou willen, dat is al super goed teken. Je wil van die problemen af en misschien kan dit helpen op zo'n manier. Ik snap ook dat het moeilijk is om iemand te vertrouwen. Je hoeft trouwens ook niet alles gelijk te vertellen aan een therapeut. Een langzaam begin en goed gevoel, dan zou ik zeker meer vertellen! Anders helpt zo'n therapie ook niet als je niet alles vertelt of niet meewerkt. Fijn dat je een internetvriendin hebt! Pas wel erop dat je niet te veel van je persoonlijke informatie geeft bijvoorbeeld je adres en dat zulke dingen.
Super dat je niet zo vaak snijdt, maar het kan echt erger worden... Ik denk als je therapie krijgt, dat dan degene hiermee jou ook kunt helpen om helemaal niet meer te doen. Op een andere manier je emoties te uiten.
Dus... wat ik wil bereiken is dat je er met iemand erover moet praten, hoeft niet via je mond te gaan maar kan ook via Whatsapp of briefjes en dat zulke dingen. Dan pas kun je je problemen echt aanpakken.
Stay strong en veel sterkte!
Bedankt vlinder.
Hee,
Ik herken dit verhaal.
Ik durf ook niet veel op het gebied van mensen.
Daarom ga ik ook niet graag alleen ergens heen om bijv. iets belangrijks te regelen.
Mijn broertje irriteert me heel erg door te zeggen dat ik geen vrienden heb etc.
Ik heb er wel wat, maar ik ben ook graag alleen.
Heel tegenstrijdig.
Maar ik wil je zeggen dat je geen loser bent.
Je bent goed zoals je bent, en zoals hierboven ook al gezegd wordt, praten helpt echt.
Je kunt bijvoorbeeld ook iemand mailen als je in het echt praten eng vindt.
Ik heb ook internetvriendinnen, en die snappen het veel beter.
Online met mensen praten is makkelijker, dus daar kun je beginnen.
Stay strong ❤
Ik herken dit verhaal.
Ik durf ook niet veel op het gebied van mensen.
Daarom ga ik ook niet graag alleen ergens heen om bijv. iets belangrijks te regelen.
Mijn broertje irriteert me heel erg door te zeggen dat ik geen vrienden heb etc.
Ik heb er wel wat, maar ik ben ook graag alleen.
Heel tegenstrijdig.
Maar ik wil je zeggen dat je geen loser bent.
Je bent goed zoals je bent, en zoals hierboven ook al gezegd wordt, praten helpt echt.
Je kunt bijvoorbeeld ook iemand mailen als je in het echt praten eng vindt.
Ik heb ook internetvriendinnen, en die snappen het veel beter.
Online met mensen praten is makkelijker, dus daar kun je beginnen.
Stay strong ❤
Ik voel me nu ongeveer een jaar zo en ben erg goed geworden in mijn gevoelens verbergen. Zoals in een 'fake smile'. Ik dacht niemand heeft het door wat ik doe en het maakt ze ook niks uit. Niet dus. Mijn zus zei vanmiddag in een soort van discussie tegen me dat ik geen leven had. Dit raakte me heel erg. Ik heb geantwoord 'jij wel dan?' En ben daarna naar boven gegaan. Daar kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik wil zo graag dat het niet waar is, maar het is wel waar. Ik heb geen leven. Ik ben een loner en kan niet goed met mensen omgaan. Ik heb zoals ik al zei wel 'vrienden'. Maar ik ben bang dat als ik nu bijvoorbeeld zou verhuizen dat ik van hun ook niks meer zou horen. Mijn probleem is dus dat ik me ontzettend eenzaam voel en bang.
Heeft iemand een idee wat ik moet doen? Ik ben letterlijk echt radeloos.
Bedankt voor het lezen van mijn lange en warrige verhaal.
Heyyyy
Heb je een psycholoog?
Ik heb ook erg veel angsten en ik krijg daar emdr therapie voor het helpt opzich wel maar je moet goed doorzetten want het is best zwaar ga je alstjeblieft niet verder snijden want het helpt echt niet <3333 veel suc6 groetjes e-girl
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
