Hey Coconutt11

Wat vervelend dat je met deze maskers rondloopt. Ze zijn vast zwaar, en kosten je veel energie.

Misschien draag je de maskers omdat je anderen, en jezelf, wilt beschermen tegen de pijn waar je mee zit. Je voelt je verdrietig, lelijk en je denkt aan zelfmoord. Dat zijn heftige gedachten.

Is er iemand waarbij je je masker zou durven afdoen? Je ouders bijvoorbeeld, of je mentor op school. Misschien je huisarts, aangezien die beroepsgeheim heeft. Ik vermoed dat je je heel opgelucht zal voelen als je je masker even hebt kunnen afdoen. Samen met iemand die je vertrouwt, kan je bekijken welke stappen jullie kunnen ondernemen, zodat jij je beter voelt.

Je kan je masker ook anoniem afdoen. In een gesprekje met de KinderTelefoon of 113 kan je vertellen waar je mee zit. Het voelt vast fijn om dat even kwijt te kunnen.

Wat lief dat je die vriend helpt met zijn depressie. Ik kan me voorstellen dat dat af en toe best zwaar is. Kan je met jouw gevoelens ook bij hem terecht?

Iemand vertrouwen is altijd een risico, maar als je geluk hebt, heb je er een vertrouwenspersoon bij. Zo'n vertrouwenspersoon kan een enorme hulp zijn. Zie je het zitten om eens na te denken om bv. je mentor of huisarts te contacteren? Je zou dit ook via mail kunnen doen.

Groetjes
Kenshin

Zie je het zitten om iemand anders een kans te geven? Je huidige mentor, een leerlingenbegeleider of je huisarts?

Hey Annoniempo. Wat naar dat je met dit gevoel zit. Als je nood hebt aan een gesprek, kan je ook altijd bij 113 terecht.

Is er iemand in je omgeving waarmee je kan praten? Je mentor bijvoorbeeld, de huisarts, of je ouders?

Wat geeft je het gevoel dat de KinderTelefoon er niks om geeft?

Hé pin bedankt dat je reageert

Ja ik had t soms wel een met me mentor erover en hij zij dan laten we elke week 1 x even prate en ik vond dat dan heel fijn op dat moment maar dan een dag later ging ik naar hem toe en zij ik dat ik het niet nodig heb en dat ik me aanstel... Want ik mijn hoofd zegt dan je stelt je aan en er zijn kinderen die er zelf doorheen komen en ik verdien die hulp niet en dan dwing ik me zelf weer om al die afspraken aftezeggen dusja...

Xx

Hé annoniempo

Hou hoop, geef niet op, je bent echt zo sterk, op een dag vind je een straaltje zon die jou laat zijn dat je het allemaal waard bent, en dat ben je ook, geef niet op, het komt goed

Xx

Beste coconuTT11. Bedankt Voor de hulp Ik zal proberen het niet Te doen. Groetjes. Annoniempo

@annoniempo, je kan je verhaal ook vertellen en wij kunnen dan proberen jou te helpen. maak hier wel even jouw eigen topic voor aan...

als je op de computer zit en je klikt op emotionele problemen en gevoelens, dan staat er een oranje knop met maak een nieuw topic

Fijn dat je wekelijks een gesprek had met je mentor. Als die gesprekken een goede invloed op je hadden, zijn ze een goede zaak. Je hoeft helemaal niet bang te zijn dat je je aanstelt. Het is net verstandig om hulp te zoeken.

Mentors zijn er voor dit soort dingen. Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat hij ervan schrikt, maar het is zo fijn om iemand te hebben die je steunt. Je mentor zal vast blij zijn dat jij hiermee naar hem toe bent gekomen, en er niet alleen mee bent blijven zitten.

Hoi,

Ik vind het jammer dat je zo over jezelf denkt. Als iedereen zo zou denken, dat je geen hulp mag vragen, omdat er altijd iemand is die wat "ergers" heeft (wat nog maar valt te betwijfelen: voor jou is dit heel erg), zou niemand meer hulp vragen.

Jij voelt je nu slecht, dus jij verdient nu hulp!

Denk je dat je een mail zou kunnen schrijven aan je mentor? Dan kan je mentor naar jou toekomen en kunnen jullie misschien een keer praten.

Gr. Pin

Hey,

Kun je uitleggen wat precies maakt dat je niet met je mentor gaat praten. Wat houdt jou tegen? Welk gevoel? Welke gedachte? Dan kunnen we eens kijken of we dat kunnen ontkrachten :)

Ik help je graag!

Er is geen gedrag zoals het hoort

Je sociale kant.. Ja dat is bij mij ook echt een knop hoor... Misschien minder sxtreem maar wel even zoon omschaakel. Boos ja dat heb ik ook dat noem ik mijn zelfverdediging probleem. Door Ale pijn en verdriet hen ik dit aangeleerd snouw van je af zodat ze jou gevoel niet zien en je geem pijn kunne doen... Maar ales wat je doet is jezelf heel veel pijn

Je normalen kant zoals je bent. Ik geloof niet dat jij zo bent ze somber. Dat is jou reflectie kant. Heb ik ook dan reflecteert je de dag en ben je niet tevreden... Voelt die langen dag vol met school heel nutteloos (omdat je niks meer weet van wat je die dag nog geleerd hat..) en je negatief knop gaat om....


Als ik het zo hoor ben je jezelf kwijt... Helaas gebeurd dit bij erg veel Mesnen. En je hoeft je er niet voor te schaamen. Denk is terug aan toen je klein was vrij van zorgen. Wie was jij toen? En ben je dat niet nogsteeds een beetje? Ga op zoek naar jezelf buiten je sociale en je soberen Knoppen om. Hoe? Heel simpel neem Tijd voor jezelf een uurtje of 10 min probeer ook te mediteren dan komt je waaren ik echt naar boven en kan je geen negatieven gedachten heben. Probeer eens een meditatie via een YouTube filmpje dan is het gewoon luisteren ontspannen en dingen inbeelden die worden verteld. Echt super fijn en helpt heel goed.


Ik hoop dat je jezelf terug vind en dat je langzaam. Maar zeker die knoppen kleiner kan maaken en minder hoeft te gebruike

Ve suc6

Hé

Ik weet niet hoe ik dit moet beginnen maargoed ik ga t proberen.. het is zo dat ik 3 kanten heb
1 = zo ben ik in het openbaar tegen mensen
2= zoals ik me voel maar ik uit het niet
3= zo hoor ik te zijn maar het lukt niet

1: ik ben in het openbaar bij mensen altijd druk ik fake een lach en zodat mensen zich niet afvragen wat er is doe ik boos tegen mensen dan zien ze niet hoe ik me echt voel ik gues en zo ga ik dan de dag door wat mij echt sloopt van binnen want ik doe me voor als iemand die ik niet ben

2: en dan als ik alleen ben s avonds en in de nacht gaat dat masker af dan ben ik sad, voel me nutteloos en wil dood en ik ben lelijk en dik en niemand boeit het wat en ga zo maar door maar dan is het ochtend en ik kom bij allemaal mensen dan gaat het masker weer op fake een lach en doe alsof er niks is..

3: en ik hoor dus altijd vrolijk, niet gemeen, druk aardig i gues, mensen helpen vind ik leuk maar ja dat gaat niet in mijn klas ookal heb ik een vriend die heeft depressie en ik help hem wel ik praat veel met hem maar hij weet niet mijn dingen want ja dat masker dus en ik kan geen mensen tegenwoordig meer vertrouwen in iedergeval al die dingen was ik vroeger in klas 1 en op de basisschool maar nu niet meer..

Hebben Julie dit ook en wat kan ik er tegen doen

Ik hoop dat Julie dit zeg maar begrijpen het is best moeilijk uitteleggen bedankt dat je de moeite wou doen om dit te lezen ..

Xx

Wow. Het is alsof ik dit zelf geschreven heb, ik kan relateren. Ik voel me ook zo elke dag. En wat je er tegen kunt doen? Hulp zoeken, doe dat, echt. Laat het niet zo ver komen als dat ik het heb laten komen... Daar word je namelijk ook echt niet vrolijk van. Zoek hulp, en dat kan zijn:

• Praten tegen een docent (persoonlijk vind ik dit een slechte optie, want ik vind het heel awkward nu ik die gast elke keer weer in de gangen tegenkom, en docenten delen wel veel onder elkaar).
• Een goede vriend in vertrouwen nemen (al gaat die zich hoogstwaarschijnlijk super zorgen maken).
• Met je ouders praten (maar dat is wel een heel grote stap, als je dat doet verdien je een Nobel prijs).
• Je huisarts (dit vind ik de beste optie, aangezien je je huisarts toch niet goed kent, waardoor praten makkelijker is, dan als je je verhaal bijvoorbeeld tegen je ouders moet doen).

Sorry als mijn tips een beetje duffig zijn, maar het is wel het beste denk ik. Doe waar jij je fijn bij voelt.