Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen dus begin ik maar bij het begin. Ik ben 12 jaar oud en ik ben begonnen in Amsterdam en daar heb ik maar 2 jaar gewoond. Daarna ben ik naar Amerika verhuisd en heb ik de fijnste tijd van mijn leven beleefd en ik heb goede vrienden gekregen. We woonde in een rijke buurt en ik ging naar een school voor kinderen met rijke ouders. Mijn beste vriendin H heb ik daar ontmoet. Ik weet sinds omgeveer een jaartje dat mijn ouders rijk zijn. Toen had ik nog maar een grotere broer, O. Toen ik 3 jaar was is mijn opa, die dronken en verslaafd aan alcohol en roken was, overleden en heb ik een klein boertje gekregen die later mijn grootste vijand is geworden. Het plezier wat er nog overbleef van Amerika was van korte duur; we verhuisde naar Frankrijk waar er op scholen tegen je geschreeuwd werd, je altijd stil moest zitten tijdens de les, best wel een beetje zware straffen en veel te lange pauzes. Pauzes heb ik altijd vervelend gevonden omdat ik niemand heb om mee te spelen of om mee te praten en dus zat ik in Frankrijk wel 2 uur alleen in een hoekje tot de pauze voorbij is. Later kreeg ik een beste vriendin, A waarmee ik soms kon spelen. We speelden dat we kinderen van goden waren, hoewel onze bijde ouders niet in god geloofden, maar ik wel. Voor mij was dat wat wij speelden de waarheid en voor A was het een spelletje. Dat heb ik kortgeleden geleerd. In Frankrijk heb ik ook maar 2 jaar gewoond, want daarna verhuisde ik naar Delft, waar ik nu woon. 4 november 2022 is mijn oma overleden, ook aan kanker, alleen wel aan een heel ander soort kanker. Als ik nu naar buiten ga in de pauze en mijn gedachtes vrij kunnen ronddwalen gaan ze altijd naar de dode mensen waarvan ik wenste dat ze er nog waren en naar de verloren vrienden die ik zo graag weer wil zien. Ik heb namelijk nog steeds geen vrienden om mee te spelen of te praten in de pauze. Het word me een beetje te veel. Daarnaast denk ik dat ik misschien wel hoogbegaafd ben. Ik heb oplossingen om wereldproblemen op te lossen maar ik weet niet hoe ik ze kan gebruiken. Ook ben ik nog een jaartje een soort crimineel geweest en heb ik een keer een winkel beroofd. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn verhaal helemaal vertel. Ik kon het gewoo nniet meer aan om dit alles in mijn hoofd te hebben.
hey,
Ik zou het leuk vinden om reacties te krijgen
Hoi wat beschrijf jij het goed! Ik kan het me helemaal inbeelden.. dat je mensen verloor van wie je houd. En die strenge school in Frankrijk. En alles wat je al mee hebt gemaakt. En een winkel beroofd? Dat is best heftig. Heb je daar straf voor gehad? Zo te lezen ben je nu wel weer goed bezig, geen crimi dingen meer en dat is de beste keus! En je zegt ook dat je te veel in je hoofd hebt, dat kan ik begrijpen. Is het voor jou een idee om met iemand hier over te praten? Want verwerken gaat veel beter als iemand je helpt. Bijv eerst eens de kindertelefoon bellen. Ik hoop dat je iets vind wat jou helpt. Veel succes en sterkte!
Groetjes liefs Julian X
Hey,
bedankt voor de reactie maar ik zou echt niet weten met wie ik zou moeten praten en ik heb gehoord hoe volwassenen met dit soort dingen omgaan en dat wil ik echt niet op me af krijgen, maar ik blijf zoeken naar een geschikt iemand om mee te praten, dus dankjewel
Hoi, nouja je kan in elk geval eens proberen te bellen met de kindertelefoon. Ik kan uit ervaring zeggen dat dat heel fijn is. Probeer het in elk geval een keertje ! :)
Groetjes liefs Julian X
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
