Hoi, ik weet niet of iemand dit echt leest maar…
In maart is mijn leven helemaal over hoop gehaald. Midden maart ging er namelijk iemand dood aan kanker. Ik kende hem sinds ik geboren was en voelde als een opa. We kwamen toen langs in het ziekenhuis. Hij lag daar gewoon alsof er niks aan de hand was. We moesten voor de aller laatste keer afscheid nemen. Ik wist dat we hem nooit meer zouden zien.
Ik probeerde niet te huilen, omdat ik het niet erger wou maken dan het was.
Ik liep de deur van de kamer uit en ik brak. Ik heb hem nooit gezegd dat ik van hem hou en dat ik hem ga missen. En toen overleed hij een paar dagen later.
Nu heeft mijn echte Opa kanker, en hij was geopereerd. Maar nu is er weer iets niet goed en ze zijn in de avond weer terug naar het ziekenhuis gereden. En ik wil gewoon bij iemand uithuilen maar er is niemand waarmee ik er over durf te praten. En vooral dat in Maart niet omdat het al zolang terug is.
En mijn cijfers zijn slecht en het voelt alsof ik iedereen altijd teleur stel, alsof iedereen boos op me is. Maar als ik er over wil praten met iemand zeggen ze altijd:’ Fake depressed. Of Aandachttekort
Maar ik voel me echt depresief en ik voel me gewoon bijna nooit echt blij en gelukkig.
En ik wil alles niet meer
ik ben er gewoon klaar mee
en ik weet niet wat ik moet doen.
hebben jullie tips??
