heyy

sorry voor dit lange verhaal.

Het is alsof hel en hemel in de zelfde stad leven.  Alles gaat mis. 

Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan. 

Ik mis een oud-docent ( voelt als mijn moeder) . Ik heb ruzie met haar. Ik ben haar kwijt. Ze hebben zowat mij verboden om niet meer met haar contact te kunnen hebben.  Ik ga liever dood en dat ik haar nog 1x zie. Als er ooit een keuze was tussen dat ik haar 5 min heb kunnen zien en dan dood gaan dan zou ik dat doen. 

Het is alsof je wordt tegengehouden en wordt verboden om met iemand contact te kunnen houden. 

Nu mis ik haar heel erg. Nog steeds huil ik mezelf elke nacht in slaap omdat ik haar zo mis. Ik hoor haar stem. Ik zie haar gezicht. Als ik  op school lang haar lokaal kom begin ik met overgeven, wordt ik duizelig, kan ik niet meer lopen en kan ik t uur daarna geen woord zeggen.

Het is alsof iedereen schikt en weggaat. Alsof mensen of bang (zoals die oud-docent)  of boos worden en weg gaan. 

Er zijn zo veel gedachtes en ik voel alleen maar haat. Ik werd/ wordt gepest. Ik ben in 3 maand zo verandert.  Ik geloof niemand meer. Ik draai complimentjes om. Vertrouw niemand meer.

Ik ben bi en dat weet ik 100% zeker. Maar iedereen denkt dat ik het nog niet zeker weet.  EN DAAR KAN IK ZO KWAAD OP WORDEN!  

ik heb verlatingsangst.

Jongens vinden mij nu opeens knap en lekker.  Of ik zie mannen naar mij kijken en dat is eng.  

Mijn mentor weet bijna alles. Ik lieg dat ik mijzelf heb gesneden met een mes. 

elke keer gaat er door mijn hoofd. WORDT STERKER. VERTROUW NIEMAND.  NIEMAND MEENT  IETS ECHT!

ik ben depressief. heb zelfmoord gedachtes. snijd mijzelf. ben bi.