Skip to main content

Ik weet niet waarom Maar ik voel me gewoon niet meer goed ik lach niet meer. Als ik naar school ga praat ik niet gewoon niet.. niemand wilt op school naast me zitten of überhaupt eff kletsen bij elke groepsopdracht ben ik alleen elke pauze zit ik ergens in een hoek te staren naar al die mensen die vrienden hebben. Soms vraag ik me af "ben ik te lelijk te dik of super irritant" ik weet niet wat het is ik ben ook enigskind dus ik kan mijn problemen met niemand delen. Ookal zijn me problemen klein of groot soms wil je gwn eff met een leeftijdsgenoot kletsen. Ik voel me eenzaam en kan er niks aan doen ik heb geen motivatie meer voor school en voor m'n leven. Als ik 's ochtends opsta wil ik eigenlijk gewoon verder slapen totdat iemand met me wilt praten......

Jw kan het hier over hebben met de mentor of met je juf je kan zelf ook proberen om naar die anderen mensen toe te lopen en daar dan gwn zitten en wat mee praten.

 

Gr

Zaxy


Hey Hoihoihoihoihoihoi,

Ik heb ook zoiets. Dat je het gevoel hebt dat je alleen bent en dat het komt omdat het aan jouw gedrag of uiterlijk komt. Ik denk dat het niet daardoor komt (op basis van wat je nu verteld hebt). Je kan bij een groepje gaan zitten of met iemand een gesprek beginnen om in contact met iemand te komen. De kans is klein dat iemand met jou erover begint met praten, want (volgens mij) weer niemand dat jij je zo voelt. Je kan dan met je mentor erover praten of een vertrouwenspersoon. Als je iemand kent die je erg vertrouw kan je het ook met hem/haar het erover hebben.

Het is niet makkelijk maar helpt wel!

Groetjes iemand.


nee maar je bent niet dik of irritant maar misschien ben je een beetje te stil 

probeer wat te praten en ook weer een beetje te (glim)lachen


nee maar je bent niet dik of irritant maar misschien ben je een beetje te stil 

probeer wat te praten en ook weer een beetje te (glim)lachen

Vroeger kletste ik superveel maar ik was onzichtbaar niemand wou met me praten of überhaupt vrienden worden hoe spontaan ik ook probeerde te zijn. Het hielp dus nergens mee. Ik probeerde altijd blij te doen terwijl me binnenkant dat niet was ik heb best veel dingen meegemaakt. Na een tijdje kwam ik in een dip door alle dingen. Ik probeerde het niet te laten opvallen ik deed heel blij maar het had geen nut en begon ik niet meer te lachen en niet meer te praten de Grappige spontane meid op school zonder vrienden was ineens veranderd in een Zombie. Iemand die nergens zin in had en niet praatte ik herinner me zelfs nog dat ik 2 dagen me mond niet eens open had gedaan ook niet voor een docent. 


Ik zou echt met iemand erover praten. Dat kan heel erg opluchten en dan gaat er ook iets van onderdrukkende gevoel af.

Groetjes iemand.


Reageer