Heey,
Ik zit nu voor een weekje in het ziekenhuis. Omdat ik een verkeerde keus heb gemaakt, of nou ja, meer een verkeerde plek.
Om even kort uit te leggen. Ongeveer 1,5 week geleden zat ik heel erg diep. Ik voelde me heel slecht en ik wou het liefst stoppen met leven. Dus toen heb ik meerdere stappen gezet om het te kunnen voltooien. Ik heb de spullen bij elkaar geraapt, en de plek gezocht, en gevonden. Dus alles was perfect om ermee te stoppen. Me ouders gingen zondag samen met me broers een dagje weg met me moeders vriendin. Ik bleef thuis omdat ik graag mijn plan in uitvoering wou brengen, maar ik zei dat ik samen met een vriend ging gamen. Ze gingen laat in de morgen weg ( rond 11.30). Toen heb ik al mijn moed verzameld en ben ik een halfuurtje later vertrokken naar ''de plek''. En ik dacht dat er niemand zou komen daar, want het ligt nogal afgelegen. Maar om niet te veel in details te treden ( omdat het niet mag). Ik begon met gereed maken en toen zou ik gaan. En je snapt wel wat er gebeurde. Ik ben waarschijnlijk weg gevallen en toen ik wakker werd lag ik (helaas) in een ziekenhuisbed.
En dat was natuurlijk niet de plek waar ik wou zijn. Dus ik schrok nogal en drukte maar op een roodknopje zodat er iemand aan kwam. Die heeft me toen uitgelegd dat een stel me heeft gevonden en dat ze me hebben '' bevrijd'' en dat ik daarna met spoed hierna toe was gebracht. Dus ik vroeg of mijn ouders nog kwamen, en ze zei dat me ouders dezelfde namiddag nog waren komen kijken en dat ze daarna niet terug zijn gekomen. En ik was volgens de verpleegkundige pas maandag even een keertje wakker geweest. Wat ik me niet meer kan herinneren.
Ik heb een paar dagen toen heel veel geslapen en toen is mijn broer (blijkbaar) geweest om mijn laptop, telefoon, koptelefoon en JBL box en al me kleren te geven. Maar dat is nu ook al 3 dagen geleden en sinds zaterdag ben ik veel meer wakker, maar me ouders of broers zijn nog geen 1 keer op bezoek geweest. En ik dacht van, dan kan ik mooi een beetje rondlopen door het ziekenhuis, of gewoon buiten zitten, of buiten rondlopen, maar mijn deur zit op slot, en om het kwartier komt er iemand kijken hoe het gaat en wat ik aan het doen ben. Ik snap het wel, want iemand die pas geleden een zelfmoord poging heeft gedaan die laat je nu niet vrij rondlopen. Gelukkig mag ik onder begeleiding elke dag 1 uurtje naar beneden, of buiten rondlopen. Een ander voordeel is ook dat ik nu een kamer voor me alleen hebt, en met een mooi uitzicht.
Ik heb zondag me moeder gebeld en die zij dat ze me niet kwam bezoeken, of me überhaupt wou komen ophalen, en dat ik maar ergens anders moest gaan wonen, want thuis hoef ik niet meer te komen. En toen heb ik 's avonds me pa nog gebeld, maar die zij ook van thuis is er geen plek meer voor jou.
Dus waar ik me nu wel zorgen om maak, is waar kan ik naartoe nu me ouders me niet meer thuis willen hebben? Er komt morgenvroeg een psycholoog waarmee ik kan praten over deze situatie? Want ik mag nog niet op mezelf wonen, en daar heb ik dan ook geen geld voor. Straks moet ik op straat leven, dan kan je letterlijk zeggen dat ik nu in de hel ben belandt.
Maar wat ik me afvraag is waarom doen me ouders nu ineens zo? Ik snap dat ze boos zijn en verdrietig en dat ze een paar dagen misschien wel weken ( maanden) dit moeten verwerken, maar dan laat je toch niet je zoon in de steek? Ik weet nu echt niet wat ik moet doen. Het enige nummer dat ik heb van me familie is me oom die geen contact met ons wilt en een neef, maar of die mij wilt helpen? I don't think so..
Dit is het enige bewijs voor mij dat ik nog niet in de hel zit, en anders moet ik maar het beste ervan maken. Het was mijn keuze..
Gr: Mr.S
Bladzijde 2 / 4
Heey,
Ik heb er even over nagedacht over wat de beste beslissing zal zijn qua hulp. En Bas kwam net binnen lopen en toen heb ik hem verteld dat ik het heel leuk had met Sophie en dat zij voorstelde om bij hun te gaan wonen. Dus Bas zei dat die dat heel mooi vond om te horen, maar dat het intrekken bij haar nu niet verstandig is, en dat ik daar beter even op kon wachten totdat het beter ging met mij en Sophie. Want we zitten hier allebei natuurlijk niet zomaar. Wij hebben allebei een ernstige suïcidepoging gedaan, en daarom is hulp nu wel het belangrijkste. Tenzij we ervoor kiezen om geen hulp te nemen, maar dat is voor ons beiden geen optie. Dus ik zei van maar Sophie krijgt toch hulp van mevr.(-) en die is toch gespecialiseerd in suïcide? Kan ik daar dan niet naartoe? En dat kon wel zei Bas, maar er staat een best lange rij bij hun, en dus wordt je pas op je vroegst geholpen in Oktober/ November. En als je pech hebt moet je wachten tot December of Januari. En vannacht had ik nog een soort paniekaanval of tenminste ik werd wakker en ik wist niet meer waar ik was dus begon ik te schreeuwen om hulp en ik heb nog wat andere dingen gedaan in ieder geval ging het niet goed vannacht. Dus ik weet van mezelf ook wel dat ik niet echt zonder hulp kan nu, en dan ook nog 3/5 maanden te moeten wachten? Nope dat ga ik dus echt niet doen. Dus ik ga gewoon naar die instelling in het westen.
Ik en Sophie hebben nu wel een relatie, maar ik heb haar dus uitgelegd dat ik momenteel niet bij haar kan intrekken, omdat dat niet gaat lukken bij die vrouw. En de enigste andere instelling die er is, is Mediant en daar wil ik nooit meer komen. We hebben wel afgesproken dat ik volgende week maandag tot vrijdag bij haar ben. Zij gaat aankomende vrijdag weer naar huis. En ik ga aankomende woensdag naar het westen die instelling. Dat vind ik dan ook wel mooi van die instelling. Dat je daar niet vast zit zou ik maar zeggen, als ik een weekendje ergens naartoe zou willen gaan met bijv. Sophie dan kan dat gewoon en dat is geen probleem. Ik wordt daar trouwens (tot nu toe) niet opgenomen. Ik ga daar alleen wonen en geholpen worden. Volgens Bas hebben ze daar kleine appartementjes. Nou moet je niet denken dat ik een eigen appartement krijg. Het is meer een soort kamer. Met daarin bed, tv, een aanrecht, met kleine koelkast, geen magnetron of oven, of fornuis (logisch). Ook is er een badkamer met wc, wastafel en douche. Je krijgt elke week een menu met voor elke dag wat er wordt gekookt en dan 2 verschillende recepten. Bijv. Bloemkool met aardappels, en een kipfiletje. Of Rijst met hachee ofso. Het is in ieder geval niet zo dat je bijv. weer die bloemkool krijgt of pannenkoeken ofzo. haha. In het weekend hebben ze wel altijd iets speciaals. Dan kan je bijv. kiezen voor (Chinese) bami met babi ketjap, of rijst met kipsaté. Of op zondag pannenkoeken (en nee dat is geen hoge stapel voor jouw alleen dat zijn dan 2 kleine pannenkoeken zo groot als een ontbijtbord) of je kan kiezen voor aardappels met vis of een luxe stukje vlees ( zoals biefstuk of qua vis een stukje zalm). Dus dat krijg je dan elke maandag zo'n menu en dan moet je diezelfde dag alles kiezen van wat je ma, di, wo, do, vrij, za, zo eet. Dus zo weet je meteen wat je de rest van de week allemaal gaat eten. En 's ochtends krijg je gewoon brood of bolletjes met vleeswaren of wat zoetigheid, en je kan kiezen voor melk, of sap, koffie, of thee, of gewoon water. Tenzij je een bepaald dieet hebt en bijv. alleen yoghurt mag 's ochtends dan krijg je dus yoghurt.
Ik vind het allemaal best wel luxe. Je hoeft niet te koken of met ze alle te gaan koken en eten, je krijgt een eigen badkamer en een tv, bank en stoel, en ja ja je hebt een eigen balkon haha. Klinkt in mijn ogen net zoiets als een hotel.
Mijn opa en oma komen vanavond langs om mij me laatste spullen te geven, bijv. me PlayStation en Xbox, een radio, me beeldscherm, nog 2 paar van mijn schoenen, wat kabeltjes voor me laptop en consoles en de controllers ofc. En al mijn games. En het belangrijkste (voor mij) hun gezelligheid. En oma wou heel graag Sophie zien. En me ouders zijn niet thuis dus die kunnen niet lopen zeuren van nee dit blijft bij ons en dat blijft bij ons. Het wordt vast leuk vanavond.
Alleen ik ga woensdag dus weg, maar dan kan ik niet meer met Bas praten en opzich is dat niet super erg ofzo, maar ik heb dan niemand meer met wie ik echt heel goed kan praten. En ik wil Bas bedanken voor alles wat die voor mij heeft gedaan. Alleen ik vindt het zo weinig om alleen bedankt Bas te zeggen. Dus ik dacht misschien kan ik wel iets voor hem kopen , maar wat dan? Ik weet niet wat een man van 63 nou leuk vind? Hij houdt wel net zoals ik van gamen. Dus misschien een game? Of.....? Ik heb echt geen idee. Weten jullie misschien iets? Bas is iemand die best wel modern leeft en ook echt nog heel goed met de tijd en de laatste trends meegaat. Dus het is niet zo'n oude gast die in zijn vrije tijd puzzelboekjes maakt en de krant leest. Hij heeft ook Netflix, maar daar kun je geen kado van kopen. Hij zit ook op hockey. Senioren Hockey, Hij vindt fietsen heel leuk en zwemmen ook (dat doet die 4x per week). Hij leest haast nooit boeken, alleen boeken over psychologie en dat soort dingen. Hij is fan van Robbie Williams en vind Nederlandse liedjes van Marco Borsato, Django Wagner, Frans Duijts leuk. Of dj's als Tiësto, R3Hab, etc. Misschien hebben jullie wel een leuk idee? Geld doet er niet heel veel toe als het maar onder de €150,- is.
Gr: Mr.S
Ik heb er even over nagedacht over wat de beste beslissing zal zijn qua hulp. En Bas kwam net binnen lopen en toen heb ik hem verteld dat ik het heel leuk had met Sophie en dat zij voorstelde om bij hun te gaan wonen. Dus Bas zei dat die dat heel mooi vond om te horen, maar dat het intrekken bij haar nu niet verstandig is, en dat ik daar beter even op kon wachten totdat het beter ging met mij en Sophie. Want we zitten hier allebei natuurlijk niet zomaar. Wij hebben allebei een ernstige suïcidepoging gedaan, en daarom is hulp nu wel het belangrijkste. Tenzij we ervoor kiezen om geen hulp te nemen, maar dat is voor ons beiden geen optie. Dus ik zei van maar Sophie krijgt toch hulp van mevr.(-) en die is toch gespecialiseerd in suïcide? Kan ik daar dan niet naartoe? En dat kon wel zei Bas, maar er staat een best lange rij bij hun, en dus wordt je pas op je vroegst geholpen in Oktober/ November. En als je pech hebt moet je wachten tot December of Januari. En vannacht had ik nog een soort paniekaanval of tenminste ik werd wakker en ik wist niet meer waar ik was dus begon ik te schreeuwen om hulp en ik heb nog wat andere dingen gedaan in ieder geval ging het niet goed vannacht. Dus ik weet van mezelf ook wel dat ik niet echt zonder hulp kan nu, en dan ook nog 3/5 maanden te moeten wachten? Nope dat ga ik dus echt niet doen. Dus ik ga gewoon naar die instelling in het westen.
Ik en Sophie hebben nu wel een relatie, maar ik heb haar dus uitgelegd dat ik momenteel niet bij haar kan intrekken, omdat dat niet gaat lukken bij die vrouw. En de enigste andere instelling die er is, is Mediant en daar wil ik nooit meer komen. We hebben wel afgesproken dat ik volgende week maandag tot vrijdag bij haar ben. Zij gaat aankomende vrijdag weer naar huis. En ik ga aankomende woensdag naar het westen die instelling. Dat vind ik dan ook wel mooi van die instelling. Dat je daar niet vast zit zou ik maar zeggen, als ik een weekendje ergens naartoe zou willen gaan met bijv. Sophie dan kan dat gewoon en dat is geen probleem. Ik wordt daar trouwens (tot nu toe) niet opgenomen. Ik ga daar alleen wonen en geholpen worden. Volgens Bas hebben ze daar kleine appartementjes. Nou moet je niet denken dat ik een eigen appartement krijg. Het is meer een soort kamer. Met daarin bed, tv, een aanrecht, met kleine koelkast, geen magnetron of oven, of fornuis (logisch). Ook is er een badkamer met wc, wastafel en douche. Je krijgt elke week een menu met voor elke dag wat er wordt gekookt en dan 2 verschillende recepten. Bijv. Bloemkool met aardappels, en een kipfiletje. Of Rijst met hachee ofso. Het is in ieder geval niet zo dat je bijv. weer die bloemkool krijgt of pannenkoeken ofzo. haha. In het weekend hebben ze wel altijd iets speciaals. Dan kan je bijv. kiezen voor (Chinese) bami met babi ketjap, of rijst met kipsaté. Of op zondag pannenkoeken (en nee dat is geen hoge stapel voor jouw alleen dat zijn dan 2 kleine pannenkoeken zo groot als een ontbijtbord) of je kan kiezen voor aardappels met vis of een luxe stukje vlees ( zoals biefstuk of qua vis een stukje zalm). Dus dat krijg je dan elke maandag zo'n menu en dan moet je diezelfde dag alles kiezen van wat je ma, di, wo, do, vrij, za, zo eet. Dus zo weet je meteen wat je de rest van de week allemaal gaat eten. En 's ochtends krijg je gewoon brood of bolletjes met vleeswaren of wat zoetigheid, en je kan kiezen voor melk, of sap, koffie, of thee, of gewoon water. Tenzij je een bepaald dieet hebt en bijv. alleen yoghurt mag 's ochtends dan krijg je dus yoghurt.
Ik vind het allemaal best wel luxe. Je hoeft niet te koken of met ze alle te gaan koken en eten, je krijgt een eigen badkamer en een tv, bank en stoel, en ja ja je hebt een eigen balkon haha. Klinkt in mijn ogen net zoiets als een hotel.
Mijn opa en oma komen vanavond langs om mij me laatste spullen te geven, bijv. me PlayStation en Xbox, een radio, me beeldscherm, nog 2 paar van mijn schoenen, wat kabeltjes voor me laptop en consoles en de controllers ofc. En al mijn games. En het belangrijkste (voor mij) hun gezelligheid. En oma wou heel graag Sophie zien. En me ouders zijn niet thuis dus die kunnen niet lopen zeuren van nee dit blijft bij ons en dat blijft bij ons. Het wordt vast leuk vanavond.
Alleen ik ga woensdag dus weg, maar dan kan ik niet meer met Bas praten en opzich is dat niet super erg ofzo, maar ik heb dan niemand meer met wie ik echt heel goed kan praten. En ik wil Bas bedanken voor alles wat die voor mij heeft gedaan. Alleen ik vindt het zo weinig om alleen bedankt Bas te zeggen. Dus ik dacht misschien kan ik wel iets voor hem kopen , maar wat dan? Ik weet niet wat een man van 63 nou leuk vind? Hij houdt wel net zoals ik van gamen. Dus misschien een game? Of.....? Ik heb echt geen idee. Weten jullie misschien iets? Bas is iemand die best wel modern leeft en ook echt nog heel goed met de tijd en de laatste trends meegaat. Dus het is niet zo'n oude gast die in zijn vrije tijd puzzelboekjes maakt en de krant leest. Hij heeft ook Netflix, maar daar kun je geen kado van kopen. Hij zit ook op hockey. Senioren Hockey, Hij vindt fietsen heel leuk en zwemmen ook (dat doet die 4x per week). Hij leest haast nooit boeken, alleen boeken over psychologie en dat soort dingen. Hij is fan van Robbie Williams en vind Nederlandse liedjes van Marco Borsato, Django Wagner, Frans Duijts leuk. Of dj's als Tiësto, R3Hab, etc. Misschien hebben jullie wel een leuk idee? Geld doet er niet heel veel toe als het maar onder de €150,- is.
Gr: Mr.S
Bas heeft gelijk. Het is vast goed als je professionele hulp krijgt.
Ik heb te snel en te enthousiast gereageerd, en zei daarom dat het een goed idee kon zijn dat Sophie en jij zo veel mogelijk bij elkaar konden zijn. Het belangrijkste is dat jullie nu allebei de hulp krijgen die jullie nodig hebben.
Die instelling in het westen klinkt goed. Er is hulp, maar ze geven je vrijheid. Ik hoop dat je het daar naar je zin zal hebben, en je geholpen voelt.
Wat fijn dat je grootouders langskomen. Geniet maar van de gezelligheid.
Als je weggaat, kan je niet meer met Bas praten? Dat vind ik best jammer. Voor zover ik weet, begreep hij je zo goed. Mag je hem ook niet bellen, of mailen?
Dit heb ik ergens al eens verteld, maar wat dacht je van een origamiboeket bloemen? Je maakt bloemen in grijze kleuren en in vrolijke kleuren. Op de bloemen in grijze kleuren schrijf je hoe je je eerst voelde, en op de bloemen met vrolijke kleuren schrijf je hoe je je nu voelt, dankzij de mensen die je daar geholpen hebben. Je kan eventueel met dat boeket rondlopen in de instelling, en een paar individuele bloemen uitdelen aan bepaalde zorgverleners. Anders doe je het algemeen, en wordt het een boeket voor de hele dienst.
(als origami iets voor jou is tenminste)
Anders is een doos koekjes die in de kantine van het personeel kan staan een optie. Je kan er een boodschap opschrijven, bv. iets van: ‘Jullie hebben heel veel voor me betekend. Ik weet niet hoe ik jullie hiervoor kan bedanken, maar laat ons beginnen met deze koekjes. Daarna zien we wel ;)’
Je verzint wel iets beters.
Voor Bas kan je een aparte doos pralines kopen. Je hebt die klassieke Merci’s, waar je op elk chocolaatje een post-it kan plakken met een specifiek iets waar Bas je mee geholpen heeft. Je kan ook een doos Leonidaspralines kopen, en daarop schrijven: Net zoals Leonidas als koning veel kracht had, had jij de kracht om mij erdoor te helpen.
(voor zover ik weet zijn die pralines naar Leonidas, koning van Sparta ofzo, genoemd)
Nogmaals, je verzint wel iets beters.
Veel plezier vanavond.
Groetjes
Kenshin
Ik heb te snel en te enthousiast gereageerd, en zei daarom dat het een goed idee kon zijn dat Sophie en jij zo veel mogelijk bij elkaar konden zijn. Het belangrijkste is dat jullie nu allebei de hulp krijgen die jullie nodig hebben.
Die instelling in het westen klinkt goed. Er is hulp, maar ze geven je vrijheid. Ik hoop dat je het daar naar je zin zal hebben, en je geholpen voelt.
Wat fijn dat je grootouders langskomen. Geniet maar van de gezelligheid.
Als je weggaat, kan je niet meer met Bas praten? Dat vind ik best jammer. Voor zover ik weet, begreep hij je zo goed. Mag je hem ook niet bellen, of mailen?
Dit heb ik ergens al eens verteld, maar wat dacht je van een origamiboeket bloemen? Je maakt bloemen in grijze kleuren en in vrolijke kleuren. Op de bloemen in grijze kleuren schrijf je hoe je je eerst voelde, en op de bloemen met vrolijke kleuren schrijf je hoe je je nu voelt, dankzij de mensen die je daar geholpen hebben. Je kan eventueel met dat boeket rondlopen in de instelling, en een paar individuele bloemen uitdelen aan bepaalde zorgverleners. Anders doe je het algemeen, en wordt het een boeket voor de hele dienst.
(als origami iets voor jou is tenminste)
Anders is een doos koekjes die in de kantine van het personeel kan staan een optie. Je kan er een boodschap opschrijven, bv. iets van: ‘Jullie hebben heel veel voor me betekend. Ik weet niet hoe ik jullie hiervoor kan bedanken, maar laat ons beginnen met deze koekjes. Daarna zien we wel ;)’
Je verzint wel iets beters.
Voor Bas kan je een aparte doos pralines kopen. Je hebt die klassieke Merci’s, waar je op elk chocolaatje een post-it kan plakken met een specifiek iets waar Bas je mee geholpen heeft. Je kan ook een doos Leonidaspralines kopen, en daarop schrijven: Net zoals Leonidas als koning veel kracht had, had jij de kracht om mij erdoor te helpen.
(voor zover ik weet zijn die pralines naar Leonidas, koning van Sparta ofzo, genoemd)
Nogmaals, je verzint wel iets beters.
Veel plezier vanavond.
Groetjes
Kenshin
Heey,
Ik heb even gekeken wat origami nou was had er nog nooit van gehoord. Het zag er wel leuk uit en zoiets lijkt me wel leuk om erbij te geven. Had op YT gekeken voor beginners en ik klikte dat eerste filmpje how to make a paper bird en alles ging goed totdat die man ineens iets doet op 2.07min en ik snapte het helemaal niet meer. Maar ik ga zo wel even kijken naar een ander filmpje misschien dat dat meer succes oplevert.
Ik zit nu dus sinds gisteren (of eigenlijk dinsdag avond) hier in de nieuwe instelling, en het is behoorlijk wennen hier. Het is zo stil hier of ik de enigste persoon bent in het gebouw. Er lopen wel hier en daar verpleegkundige rond, maar die zijn er dan misschien net een halfuurtje en dan zijn ze ook weer weg. Op me kamer is er een groen en rood bel knopje. En tot zover ik heb begrepen was groen als je een vraag had of even met iemand wou praten en rood is voor nood. Als je bijv. in paniek raakt of je wilt heel graag een poging doen. 's ochtends krijg je dus je eten op je kamer bezorgd, en dat geldt ook voor 's middags en 's avonds. Je mag wel in de woonkamer gaan eten, maar dan zit je net zoals op je kamer alleen. Er is hier een kleine fitnessruimte. Maar daar zie je ook niemand. Alleen 1 jongen die was vanochtend om 6.00 al aan het hardlopen op zo'n loopband. En 's avonds om 21.00 was die ook weer aan het hardlopen.
Ik had Gisteren om 10.00 een gesprek met een psychiater. Ik weet niet maar die man leek nogal boos ofzo te zijn op mij. Misschien praat die nou eenmaal zo, maar het kwam niet heel prettig over, en ik moest dus weer vertellen wat ik had gedaan tijdens die poging en waarom ik het deed. En na elke zin die ik zei, zei die man Mm, ja, oké. Dus ik vertelde dat verhaal weer en toen vroeg die man van en waarmee deed je het? En ik zei dus van dat had ik net verteld, maar... Of toen vroeg die en waarom wil jij geen contact met je ouders? Ik dacht echt moet ik nou het hele verhaal opnieuw vertellen ofzo? Dus ik zei weer van dat had ik ook al gezegd... En toen zei die weer zo'n vraag die ik al had beantwoord in mijn verhaal die ik letterlijk 5 min geleden hebt verteld. Dus ik zei van heeft u wel iets onthouden van wat ik net vertelde? En dat komt hij weer met zijn Mm, ja, oké. Niet dus. En toen vroeg die dezelfde vraag weer van waarmee ik het deed? Dus ik zuchtte. En toen werd die man ineens heel boos. Van ik probeer je wel te helpen, maar als jij nergens mee wilt samenwerken dan kunnen we beter nu meteen stoppen. En van je moet echt meer aan de regels gaan houden die wij hier stellen als je je daaraan niet wil houden dan ga je maar weer weg. Ik zei van maar wat hebben de regels met dit gesprek te maken dan? En ik vertel net het verhaal en u luistert blijkbaar niet en stelt dan 2x dezelfde vraag. Misschien moet u pen en papier pakken en het allemaal even opschrijven voordat u het weer vergeet. (ik weet was niet slim van mij) Nou die man werd toen helemaal overkookt en hij stond met een noodgang op waardoor die tafel zowat om viel, en hij zij iets van Met jouw valt niet te werken rotjoch hopelijk ben je snel weg hier. Dus ik zei van Nou bedankt dan ga ik wel weer terug naar me kamer.
Ik heb het waarschijnlijk zelf verpest, maar wat heeft het dan voor zin om iets te vertellen als die man toch niet naar me luistert? Later op de middag kwam die vrouwelijke psycholoog naar mijn kamer. En die vroeg dus hoe dat gesprek ging. Slecht en nog een aantal dingen zei ik. Zij ging wel even met hem praten. Maar ik moest me wel een beetje inhouden. Oké ik zou dan wel te ver zijn gegaan.
Ik heb daarna ook geen bericht meer gehad van een verpleegkundige of wie dan ook. Het is hier zo saai. De enigste die ik vandaag en gisteren heb gezien is die ene jongen. En er zit nog 2 meisjes hier die ik tot nu toe 1x samen heb gezien in de woonkamer. Voor de rest is/ lijkt het of er niemand anders is. Of we met zijn 5en zijn ( er is nog 1 andere jongen, maar die zit de hele dag op zijn kamer muziek te luisteren en 's nachts Netflix te kijken).
Ik heb Bas gisteren nog gebeld om te vertellen hoe me eerste dag hier was. Hij zegt dat het vast wel beter wordt en dat ik even moet wennen. En als het echt niet beter wordt dat hij dan wel is langskomt voor een gesprek en als dat leidt tot niks dan gaat hij kijken naar iets anders voor mij. Ook vertelde hij dat Sophie me nu al mist. En dat ze zich zo verveelt zonder mij. Dat is wel insgelijks. Maar we zien elkaar snel weer. En we hebben app, fb, snapchat dus. Het zal vast wel beter worden.
Vandaag mochten mij hechtingen er eindelijk is uit. Ik heb nu een rode kruis op beiden armen. Helaas ging het wel weer open dus heb ik nu prachtig wit met zwart verband. En het deed al pijn toen de hechtingen er nog in zat, maar nu doet het nog meer pijn. als ik er met me hand overheen gaat (wat ik gewoon niet moet doen) dan voel je het echt branden als de hel. Heb ik toch nog een aandenken aan die dag ( of je daar nou blij van wordt?)
Nou ja, ik ga maar weer is proberen met origami misschien lukt het nu wel.
Gr: Mr.S
Ik heb even gekeken wat origami nou was had er nog nooit van gehoord. Het zag er wel leuk uit en zoiets lijkt me wel leuk om erbij te geven. Had op YT gekeken voor beginners en ik klikte dat eerste filmpje how to make a paper bird en alles ging goed totdat die man ineens iets doet op 2.07min en ik snapte het helemaal niet meer. Maar ik ga zo wel even kijken naar een ander filmpje misschien dat dat meer succes oplevert.
Ik zit nu dus sinds gisteren (of eigenlijk dinsdag avond) hier in de nieuwe instelling, en het is behoorlijk wennen hier. Het is zo stil hier of ik de enigste persoon bent in het gebouw. Er lopen wel hier en daar verpleegkundige rond, maar die zijn er dan misschien net een halfuurtje en dan zijn ze ook weer weg. Op me kamer is er een groen en rood bel knopje. En tot zover ik heb begrepen was groen als je een vraag had of even met iemand wou praten en rood is voor nood. Als je bijv. in paniek raakt of je wilt heel graag een poging doen. 's ochtends krijg je dus je eten op je kamer bezorgd, en dat geldt ook voor 's middags en 's avonds. Je mag wel in de woonkamer gaan eten, maar dan zit je net zoals op je kamer alleen. Er is hier een kleine fitnessruimte. Maar daar zie je ook niemand. Alleen 1 jongen die was vanochtend om 6.00 al aan het hardlopen op zo'n loopband. En 's avonds om 21.00 was die ook weer aan het hardlopen.
Ik had Gisteren om 10.00 een gesprek met een psychiater. Ik weet niet maar die man leek nogal boos ofzo te zijn op mij. Misschien praat die nou eenmaal zo, maar het kwam niet heel prettig over, en ik moest dus weer vertellen wat ik had gedaan tijdens die poging en waarom ik het deed. En na elke zin die ik zei, zei die man Mm, ja, oké. Dus ik vertelde dat verhaal weer en toen vroeg die man van en waarmee deed je het? En ik zei dus van dat had ik net verteld, maar... Of toen vroeg die en waarom wil jij geen contact met je ouders? Ik dacht echt moet ik nou het hele verhaal opnieuw vertellen ofzo? Dus ik zei weer van dat had ik ook al gezegd... En toen zei die weer zo'n vraag die ik al had beantwoord in mijn verhaal die ik letterlijk 5 min geleden hebt verteld. Dus ik zei van heeft u wel iets onthouden van wat ik net vertelde? En dat komt hij weer met zijn Mm, ja, oké. Niet dus. En toen vroeg die dezelfde vraag weer van waarmee ik het deed? Dus ik zuchtte. En toen werd die man ineens heel boos. Van ik probeer je wel te helpen, maar als jij nergens mee wilt samenwerken dan kunnen we beter nu meteen stoppen. En van je moet echt meer aan de regels gaan houden die wij hier stellen als je je daaraan niet wil houden dan ga je maar weer weg. Ik zei van maar wat hebben de regels met dit gesprek te maken dan? En ik vertel net het verhaal en u luistert blijkbaar niet en stelt dan 2x dezelfde vraag. Misschien moet u pen en papier pakken en het allemaal even opschrijven voordat u het weer vergeet. (ik weet was niet slim van mij) Nou die man werd toen helemaal overkookt en hij stond met een noodgang op waardoor die tafel zowat om viel, en hij zij iets van Met jouw valt niet te werken rotjoch hopelijk ben je snel weg hier. Dus ik zei van Nou bedankt dan ga ik wel weer terug naar me kamer.
Ik heb het waarschijnlijk zelf verpest, maar wat heeft het dan voor zin om iets te vertellen als die man toch niet naar me luistert? Later op de middag kwam die vrouwelijke psycholoog naar mijn kamer. En die vroeg dus hoe dat gesprek ging. Slecht en nog een aantal dingen zei ik. Zij ging wel even met hem praten. Maar ik moest me wel een beetje inhouden. Oké ik zou dan wel te ver zijn gegaan.
Ik heb daarna ook geen bericht meer gehad van een verpleegkundige of wie dan ook. Het is hier zo saai. De enigste die ik vandaag en gisteren heb gezien is die ene jongen. En er zit nog 2 meisjes hier die ik tot nu toe 1x samen heb gezien in de woonkamer. Voor de rest is/ lijkt het of er niemand anders is. Of we met zijn 5en zijn ( er is nog 1 andere jongen, maar die zit de hele dag op zijn kamer muziek te luisteren en 's nachts Netflix te kijken).
Ik heb Bas gisteren nog gebeld om te vertellen hoe me eerste dag hier was. Hij zegt dat het vast wel beter wordt en dat ik even moet wennen. En als het echt niet beter wordt dat hij dan wel is langskomt voor een gesprek en als dat leidt tot niks dan gaat hij kijken naar iets anders voor mij. Ook vertelde hij dat Sophie me nu al mist. En dat ze zich zo verveelt zonder mij. Dat is wel insgelijks. Maar we zien elkaar snel weer. En we hebben app, fb, snapchat dus. Het zal vast wel beter worden.
Vandaag mochten mij hechtingen er eindelijk is uit. Ik heb nu een rode kruis op beiden armen. Helaas ging het wel weer open dus heb ik nu prachtig wit met zwart verband. En het deed al pijn toen de hechtingen er nog in zat, maar nu doet het nog meer pijn. als ik er met me hand overheen gaat (wat ik gewoon niet moet doen) dan voel je het echt branden als de hel. Heb ik toch nog een aandenken aan die dag ( of je daar nou blij van wordt?)
Nou ja, ik ga maar weer is proberen met origami misschien lukt het nu wel.
Gr: Mr.S
Je psychiater leek boos, niet fijn. Sommige mensen hebben een “boze stem”, bv. als ze iets serieus willen zeggen, of gewoon de hele tijd. Ik kan me voorstellen dat dat niet zo fijn is.
Heh, een niet-luisterende psychiater. Helemaal niet ok dat hij boos werd. Hij mag jou helemaal niet zo aanspreken. Het is niet ok hoe hij deed.
Jij hebt geen dingen gedaan die zo’n reactie kunnen uitlokken. Steek de schuld niet op jezelf, want het is de psychiater die over de schreef is gegaan.
Die psycholoog ging met de psychiater praten, en tegen jou werd gezegd om “je een beetje in te houden”. Wat is dat nu weer. Sorry als ik bot overkom, maar hoe die psychiater met je omging, heeft me echt boos gemaakt.
Fijn dat je nog contact hebt met Bas. Ik hoop dat de situatie daar snel betert, en anders kan Bas je daar vast mee helpen.
Ik hoop dat je wonden goed genezen. Heb je pijnstillers daar?
Het is stil in de instelling. Simpele dingen zoals de tv aanzetten kunnen helpen. Misschien een beetje muziek. Soms lijken stilte en rust me wel fijn, maar als jij het niet fijn vindt, mag je dat gerust aangeven. Misschien mag je ergens anders eten. Je zou ook aan die ene jongen van de fitness, of een andere inwonende, kunnen vragen of hij / zij het gezellig vindt om samen te eten.
Misschien helpt het dat jij in de woonkamer eet, ook al zit je daar alleen. Wie weet komen er meer mensen naar de woonkamer, als ze zien dat daar iemand zit.
Fijn dat je nog contact hebt met Sophie. Misschien kan je dit met haar delen.
Nog nooit van origami gehoord? Dan heb je er een extra mogelijkheid aan entertainment bij 🙂 Misschien vind je deze video nuttig. Hier nog meer bloemetjes. Hang je kamer er maar vol mee. Ziet er vast vrolijk uit.
Heh, een niet-luisterende psychiater. Helemaal niet ok dat hij boos werd. Hij mag jou helemaal niet zo aanspreken. Het is niet ok hoe hij deed.
Jij hebt geen dingen gedaan die zo’n reactie kunnen uitlokken. Steek de schuld niet op jezelf, want het is de psychiater die over de schreef is gegaan.
Die psycholoog ging met de psychiater praten, en tegen jou werd gezegd om “je een beetje in te houden”. Wat is dat nu weer. Sorry als ik bot overkom, maar hoe die psychiater met je omging, heeft me echt boos gemaakt.
Fijn dat je nog contact hebt met Bas. Ik hoop dat de situatie daar snel betert, en anders kan Bas je daar vast mee helpen.
Ik hoop dat je wonden goed genezen. Heb je pijnstillers daar?
Het is stil in de instelling. Simpele dingen zoals de tv aanzetten kunnen helpen. Misschien een beetje muziek. Soms lijken stilte en rust me wel fijn, maar als jij het niet fijn vindt, mag je dat gerust aangeven. Misschien mag je ergens anders eten. Je zou ook aan die ene jongen van de fitness, of een andere inwonende, kunnen vragen of hij / zij het gezellig vindt om samen te eten.
Misschien helpt het dat jij in de woonkamer eet, ook al zit je daar alleen. Wie weet komen er meer mensen naar de woonkamer, als ze zien dat daar iemand zit.
Fijn dat je nog contact hebt met Sophie. Misschien kan je dit met haar delen.
Nog nooit van origami gehoord? Dan heb je er een extra mogelijkheid aan entertainment bij 🙂 Misschien vind je deze video nuttig. Hier nog meer bloemetjes. Hang je kamer er maar vol mee. Ziet er vast vrolijk uit.
Hii,
Jammer dat je je nog niet fijn voelt in die instelling.
Ik hoop dat het beter zal gaan! ( vast wel )
Het is helemaal niet jouw schukd dat dat gesprek niet goed ging. Je voelt je gewoon niet goed bij die psychiater. Het is ook moeilijk om een goede te vinden hoor.
Als je het te stil vind kan je ook de radio aanzetten, of een gesprek aanknopen met de hardloop jongen. Misschien is hij wel aardig .of de hele dag videobellen met sophie.
Hmm je hele kamer vol hangen met origami bloemetjes.
Misschien kan je ook zoiets doen dat je er fijne dingen opschrijft zodat je weer vrolijker wordt
Als je niks te doen hebt kan je ook een insta fan account beginnen. Lekker veel editten en met mensen praten over iets dat je leuk vind.
( ik heb 3 fan accounts, en het kost genoeg tijd. En het is een best wel goede afleiding. )
Jammer dat je je nog niet fijn voelt in die instelling.
Ik hoop dat het beter zal gaan! ( vast wel )
Het is helemaal niet jouw schukd dat dat gesprek niet goed ging. Je voelt je gewoon niet goed bij die psychiater. Het is ook moeilijk om een goede te vinden hoor.
Als je het te stil vind kan je ook de radio aanzetten, of een gesprek aanknopen met de hardloop jongen. Misschien is hij wel aardig .of de hele dag videobellen met sophie.
Hmm je hele kamer vol hangen met origami bloemetjes.
Misschien kan je ook zoiets doen dat je er fijne dingen opschrijft zodat je weer vrolijker wordt
Als je niks te doen hebt kan je ook een insta fan account beginnen. Lekker veel editten en met mensen praten over iets dat je leuk vind.
( ik heb 3 fan accounts, en het kost genoeg tijd. En het is een best wel goede afleiding. )
Heey,
Bedankt voor de reacties!
Ik heb erover na zitten denken over het gesprek tussen die psychiater en mij, en misschien is hij wel een beetje te boos geworden, maar ik zelf ben wel begonnen (denk ik) dus is het mijn fout. Ik zag gisteren de psycholoog lopen dus ben naar haar toe gegaan en gevraagd of het weer goed is tussen die man en mij en of hij begreep waarom ik zo deed. Maar antwoord op de vraag kreeg ik niet. Ze zuchtte en zei van ik heb nu geen tijd om met jouw te praten. Dus ik vroeg wanneer ik weer een gesprek met haar had. En toen zei ze wanneer ik tijd heb, en toen liep ze dus weg.
Ik slaap al een tijdje slecht, omdat ik geen slaappillen meer krijg. In de psychiatrische ziekenhuis (waar Bas is) daar kreeg ik nog wel slaappillen omdat ze wisten en zagen dat ik heel weinig en slecht sliep. En hier krijg ik dus niks. Ik krijg me andere medicatie ook niet meer, en daar begin ik al het een en ander van te merken. Ik was om 4.00 ongeveer klaar wakker. Dus toen ben ik maar naar de fitnessruimte gegaan die zit op dezelfde verdieping iets verder in de gang, en ik weet dat die altijd open is. Ik heb tot 7.00 beetje gerend en gelopen op die loopband. En om 7.00 komt er altijd een verpleegkundige die de deur open doet zodat je naar buiten kan. En die man kent mij inmiddels wel. Hij weet dat ik elke dag om 7.00 bij die deur staat om naar buiten te kunnen. Ik heb geen idee hoelang ik precies door de stad heb gelopen, maar ik weet wel dat ik heel vaak heb gedacht van ik moet verdwijnen.
Ik kwam ergens in de middag terug, en ik dacht van ik moet nu meteen met iemand praten. En natuurlijk waren de verpleegkundige er weer niet. Dus liep ik naar de receptie toe en vroeg ik van kan ik dringend iemand van de verpleegkundige praten? Nee, dat kon niet. Iedereen had pauze. Dus ik zei en na die pauze dan? Nee, dan is iedereen bezig met zijn ronde. Ik zei van Waar zijn die verpleegkundige dan voor? Die moeten je toch komen helpen als je een probleem hebt? Ja, maar niet nu. Dus ga jij maar weer naar je kamer toe en wees een beetje rustig ja? En ik ben op dat gebied echt een pussy die dan niet durf te zeggen van IK MOET NU HULP HEBBEN!!
Ik voel me zo ontzettend slecht. Ik vraag me constant af hoe heb ik hier in kunnen trappen? Waarom ben ik hierna toe gegaan? Ze kwamen straks me eten brengen. En ik weet niet precies wat er met me gebeurde, maar een verpleegkundige kwam dat dienbord met het eten brengen en zette dat op me tafel. En zij wou toen naar de deur toe lopen. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik pakte dat dienblad en gooide met volle kracht die dienblad met het eten tegen die verpleegkundige aan die inmiddels op de gang stond. en ik zei iets van ik hoef niks van deze kl*te instelling rot toch lekker op! En toen sloeg ik de deur dicht. Ik heb zo veel spijt dat ik dat heb gedaan. Maar ik ben zo gebroken. Ik voel me al de hele tijd zo slecht en niemand luistert naar mij. . Ik weet het gewoon niet. Ik heb net iets voor 21.00 zo hard geschreeuwd als ik kan, maar niemand die komt. Ik heb nu al 100x ofzo dat rode knopje ingedrukt, maar niemand komt. Niemand hier boeit het ook maar iets hoe het met me gaat. Ik huil alleen maar en gelukkig zitten jullie hier niet, want jullie zouden gek worden van me geschreeuw om hulp.
Ik voel me zo alleen. Niemand is er om mee te praten. Ik zit zoals jullie aangaven elke ochtend, middag en avond te eten in de woonkamer. Ik zit uren in de woonkamer en niemand te zien. Niemand die even vraagt heey Mr.S hoe gaat het nu? Of heey Mr.S zullen we dit doen? Helemaal niks. Als er iemand in de woonkamer zit tv te kijken en ik kom eraan en ik ga zitten aan de eettafel, dan zet diegene de tv uit en loopt vervolgens weg. Er is hier totaal niemand. Die 5 andere jongeren negeren elkaar en mij. Hoe kan je nou zo leven?
Sophie is vrijdag naar huis gegaan en ze zijn nu een weekendje naar België toe. Ik ga haar nu niet belasten met mijn situatie. Ik wil niet het leuke weekendje voor haar verpesten.
Ik weet niet wat te doen momenteel. Het liefst verdwijn ik weer zoals toen, en nu met wel succes. Oké laat ik jullie maar niet teveel lastig vallen met mijn gejank.
Gr: Mr.S
Bedankt voor de reacties!
Ik heb erover na zitten denken over het gesprek tussen die psychiater en mij, en misschien is hij wel een beetje te boos geworden, maar ik zelf ben wel begonnen (denk ik) dus is het mijn fout. Ik zag gisteren de psycholoog lopen dus ben naar haar toe gegaan en gevraagd of het weer goed is tussen die man en mij en of hij begreep waarom ik zo deed. Maar antwoord op de vraag kreeg ik niet. Ze zuchtte en zei van ik heb nu geen tijd om met jouw te praten. Dus ik vroeg wanneer ik weer een gesprek met haar had. En toen zei ze wanneer ik tijd heb, en toen liep ze dus weg.
Ik slaap al een tijdje slecht, omdat ik geen slaappillen meer krijg. In de psychiatrische ziekenhuis (waar Bas is) daar kreeg ik nog wel slaappillen omdat ze wisten en zagen dat ik heel weinig en slecht sliep. En hier krijg ik dus niks. Ik krijg me andere medicatie ook niet meer, en daar begin ik al het een en ander van te merken. Ik was om 4.00 ongeveer klaar wakker. Dus toen ben ik maar naar de fitnessruimte gegaan die zit op dezelfde verdieping iets verder in de gang, en ik weet dat die altijd open is. Ik heb tot 7.00 beetje gerend en gelopen op die loopband. En om 7.00 komt er altijd een verpleegkundige die de deur open doet zodat je naar buiten kan. En die man kent mij inmiddels wel. Hij weet dat ik elke dag om 7.00 bij die deur staat om naar buiten te kunnen. Ik heb geen idee hoelang ik precies door de stad heb gelopen, maar ik weet wel dat ik heel vaak heb gedacht van ik moet verdwijnen.
Ik kwam ergens in de middag terug, en ik dacht van ik moet nu meteen met iemand praten. En natuurlijk waren de verpleegkundige er weer niet. Dus liep ik naar de receptie toe en vroeg ik van kan ik dringend iemand van de verpleegkundige praten? Nee, dat kon niet. Iedereen had pauze. Dus ik zei en na die pauze dan? Nee, dan is iedereen bezig met zijn ronde. Ik zei van Waar zijn die verpleegkundige dan voor? Die moeten je toch komen helpen als je een probleem hebt? Ja, maar niet nu. Dus ga jij maar weer naar je kamer toe en wees een beetje rustig ja? En ik ben op dat gebied echt een pussy die dan niet durf te zeggen van IK MOET NU HULP HEBBEN!!
Ik voel me zo ontzettend slecht. Ik vraag me constant af hoe heb ik hier in kunnen trappen? Waarom ben ik hierna toe gegaan? Ze kwamen straks me eten brengen. En ik weet niet precies wat er met me gebeurde, maar een verpleegkundige kwam dat dienbord met het eten brengen en zette dat op me tafel. En zij wou toen naar de deur toe lopen. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik pakte dat dienblad en gooide met volle kracht die dienblad met het eten tegen die verpleegkundige aan die inmiddels op de gang stond. en ik zei iets van ik hoef niks van deze kl*te instelling rot toch lekker op! En toen sloeg ik de deur dicht. Ik heb zo veel spijt dat ik dat heb gedaan. Maar ik ben zo gebroken. Ik voel me al de hele tijd zo slecht en niemand luistert naar mij. . Ik weet het gewoon niet. Ik heb net iets voor 21.00 zo hard geschreeuwd als ik kan, maar niemand die komt. Ik heb nu al 100x ofzo dat rode knopje ingedrukt, maar niemand komt. Niemand hier boeit het ook maar iets hoe het met me gaat. Ik huil alleen maar en gelukkig zitten jullie hier niet, want jullie zouden gek worden van me geschreeuw om hulp.
Ik voel me zo alleen. Niemand is er om mee te praten. Ik zit zoals jullie aangaven elke ochtend, middag en avond te eten in de woonkamer. Ik zit uren in de woonkamer en niemand te zien. Niemand die even vraagt heey Mr.S hoe gaat het nu? Of heey Mr.S zullen we dit doen? Helemaal niks. Als er iemand in de woonkamer zit tv te kijken en ik kom eraan en ik ga zitten aan de eettafel, dan zet diegene de tv uit en loopt vervolgens weg. Er is hier totaal niemand. Die 5 andere jongeren negeren elkaar en mij. Hoe kan je nou zo leven?
Sophie is vrijdag naar huis gegaan en ze zijn nu een weekendje naar België toe. Ik ga haar nu niet belasten met mijn situatie. Ik wil niet het leuke weekendje voor haar verpesten.
Ik weet niet wat te doen momenteel. Het liefst verdwijn ik weer zoals toen, en nu met wel succes. Oké laat ik jullie maar niet teveel lastig vallen met mijn gejank.
Gr: Mr.S
Heyy,
Je valt ons echt niet lastig hoor!!
Je vind het maar jammer dat wij daar niet zijn ( hoewel het wel aangeeft dat het met ons ietsjes beter gaat ) Maar wij zouden allemaal wel in de woonkamer zitten. Wij zouden naar je luisteren.
Het is niet alleen jouw fout. Jij begon misschien. Maar die Psychiater is even goed fout. Want hij is er om jou te helpen toch? En als hij dat niet doet, dan doe hij wat fout.
Hmm. Sporten is goed voor je. Maar ik geloof niet dat je zo vroeg al druk bezig zou moeten zijn. Kan je een briefje bij de balie kunnen leggen dat je die slaappillen nodig hebt? De verplegers zolang lastig vallen tot je het gewoon krijgt?
Je voelt je slecht en gebroken. Heyy! Dat gevoel heb ik ook best vaak. T helpt helaas niet om jezelf weer aan elkaar te tapen. Kan je misschien iets van meditatie doen? Ik weet niet of het werkt. Ik ga het zelf ook proberen.
Rustige muziek met kabelend water helpt voor mij om rustig te worden.
Kan je misschien een briefje onder hun deur door schuiven. Zo van: Hey komen jullie gezellig een spelletje doen in de woonkamer? Dinsdag om 11 uur. Ik zie je dan groetjes Mr.S
Misschien komen ze dan.
Ik denk persoonlijk dat je moelijk haar weekendje kan verpesten. Vertel het haar gewoon. Ze wil je vast graag helpen.
O en Btw ga niet dood.
Verhuis dan. Naar Japan ofzo.
Maybe I see you there.
Stay strong
~Asy
Je valt ons echt niet lastig hoor!!
Je vind het maar jammer dat wij daar niet zijn ( hoewel het wel aangeeft dat het met ons ietsjes beter gaat ) Maar wij zouden allemaal wel in de woonkamer zitten. Wij zouden naar je luisteren.
Het is niet alleen jouw fout. Jij begon misschien. Maar die Psychiater is even goed fout. Want hij is er om jou te helpen toch? En als hij dat niet doet, dan doe hij wat fout.
Hmm. Sporten is goed voor je. Maar ik geloof niet dat je zo vroeg al druk bezig zou moeten zijn. Kan je een briefje bij de balie kunnen leggen dat je die slaappillen nodig hebt? De verplegers zolang lastig vallen tot je het gewoon krijgt?
Je voelt je slecht en gebroken. Heyy! Dat gevoel heb ik ook best vaak. T helpt helaas niet om jezelf weer aan elkaar te tapen. Kan je misschien iets van meditatie doen? Ik weet niet of het werkt. Ik ga het zelf ook proberen.
Rustige muziek met kabelend water helpt voor mij om rustig te worden.
Kan je misschien een briefje onder hun deur door schuiven. Zo van: Hey komen jullie gezellig een spelletje doen in de woonkamer? Dinsdag om 11 uur. Ik zie je dan groetjes Mr.S
Misschien komen ze dan.
Ik denk persoonlijk dat je moelijk haar weekendje kan verpesten. Vertel het haar gewoon. Ze wil je vast graag helpen.
O en Btw ga niet dood.
Verhuis dan. Naar Japan ofzo.
Maybe I see you there.
Stay strong
~Asy
Ik zou zeggen: bel Bas, vertel alles wat er gaande is, hoe je je voelt. Naar mijn mening moeten ze jou nu komen redden. Helemaal niet ok hoe het er in die instelling aan toe gaat.
Ik blijf erbij dat het niet jouw schuld was dat die psychiater zo uitvloog. Uitvliegen tegen een patiënt heeft sowieso geen zin.
Ook handig, een psycholoog die nooit tijd lijkt te hebben. Ik kan begrijpen dat ze het druk hebben, maar in jouw geval, jouw situatie, zou er tijd gemaakt moeten worden om naar jou te luisteren.
Als je vermoeid bent, voel je je een stuk slechter dan normaal. Is er een mogelijkheid dat je je slaappillen terugkrijgt? Eventueel door contact op te nemen met het psychiatrisch ziekenhuis waar je voordien zat?
Ik schrik er erg van dat er niemand komt wanneer jij op dat rode knopje duwt of om hulp schreeuwt. Helemaal niet ok van die instelling.
Ik was er even goed ingelopen hoor. Na dat eerste gesprek dat je met de mensen van deze instelling had in je vorige instelling, dacht ik dat deze instelling helemaal top voor jou ging zijn. Wel, ze hebben hun instelling goed kunnen verkopen, er heel goed doen uitzien, maar je voelt je er niet geholpen. Tijd om dat aan te geven.
Ik hoop dat je je geholpen voelt met dit forum, wetende dat wij graag naar je luisteren. Als ik in die instelling zat (gelukkig niet blijkbaar) zou ik graag met je praten, maar dat gaat niet, dus het enige wat ik voor je kan doen, is je adviseren om Bas te contacteren, en alles uit te leggen wat er aan de hand is.
Goed dat je het initiatief genomen hebt om in de woonkamer te eten. Jammer dat er niemand op in is gegaan.
Misschien een beetje “obvious”, maar als je nood hebt aan een gesprek, kan je chatten of bellen met de KinderTelefoon. 113 kan ook. Misschien voelt dat net iets anders als typen en lezen hier.
Fijn dat Sophie naar huis mocht. Ik vermoed dat zij het niet erg vind dat jij haar zou contacteren om te vertellen waar je mee zit, maar als je wilt wachten tot na dat weekendje, is dat jouw keuze.
Dat briefje dat @Asy Silivana noemde vind ik een heel erg goed idee. Misschien gaan ze wel in op je uitnodiging.
Trouwens, @Asy Silivana:
Laten we allemaal samen even in onze gedachten afdwalen naar Japan. De volgende video’s kunnen daarmee helpen. Even uit onze wereld stappen, en opgaan in deze video’s:
JAPAN - Where tradition meets the future
Beautiful Traditional Japanese Dance
View from Above- Japan
Japanese umbrella dance
Er is nog zoveel om te zien en te ontdekken. Het zou zonde zijn om je de kansen tot deze ontdekkingen te ontnemen.
Oh ja, misschien helpt het leren van een nieuwe taal om je gedachten te verzetten. Deze video helpt je alvast op weg.
Jij valt ons nooit lastig. Ik kan die instelling wel een mep geven, maar voor de rest helpen we je graag. Schrijf hier maar alles neer waar je mee zit. Ik hoop dat de reacties hier je steunen.
Ik blijf erbij dat het niet jouw schuld was dat die psychiater zo uitvloog. Uitvliegen tegen een patiënt heeft sowieso geen zin.
Ook handig, een psycholoog die nooit tijd lijkt te hebben. Ik kan begrijpen dat ze het druk hebben, maar in jouw geval, jouw situatie, zou er tijd gemaakt moeten worden om naar jou te luisteren.
Als je vermoeid bent, voel je je een stuk slechter dan normaal. Is er een mogelijkheid dat je je slaappillen terugkrijgt? Eventueel door contact op te nemen met het psychiatrisch ziekenhuis waar je voordien zat?
Ik schrik er erg van dat er niemand komt wanneer jij op dat rode knopje duwt of om hulp schreeuwt. Helemaal niet ok van die instelling.
Ik vraag me constant af hoe heb ik hier in kunnen trappen? Waarom ben ik hierna toe gegaan?
Ik was er even goed ingelopen hoor. Na dat eerste gesprek dat je met de mensen van deze instelling had in je vorige instelling, dacht ik dat deze instelling helemaal top voor jou ging zijn. Wel, ze hebben hun instelling goed kunnen verkopen, er heel goed doen uitzien, maar je voelt je er niet geholpen. Tijd om dat aan te geven.
Ik hoop dat je je geholpen voelt met dit forum, wetende dat wij graag naar je luisteren. Als ik in die instelling zat (gelukkig niet blijkbaar) zou ik graag met je praten, maar dat gaat niet, dus het enige wat ik voor je kan doen, is je adviseren om Bas te contacteren, en alles uit te leggen wat er aan de hand is.
Goed dat je het initiatief genomen hebt om in de woonkamer te eten. Jammer dat er niemand op in is gegaan.
Misschien een beetje “obvious”, maar als je nood hebt aan een gesprek, kan je chatten of bellen met de KinderTelefoon. 113 kan ook. Misschien voelt dat net iets anders als typen en lezen hier.
Fijn dat Sophie naar huis mocht. Ik vermoed dat zij het niet erg vind dat jij haar zou contacteren om te vertellen waar je mee zit, maar als je wilt wachten tot na dat weekendje, is dat jouw keuze.
Dat briefje dat @Asy Silivana noemde vind ik een heel erg goed idee. Misschien gaan ze wel in op je uitnodiging.
Trouwens, @Asy Silivana:
Verhuis dan. Naar Japan ofzo.
Maybe I see you there.
Laten we allemaal samen even in onze gedachten afdwalen naar Japan. De volgende video’s kunnen daarmee helpen. Even uit onze wereld stappen, en opgaan in deze video’s:
JAPAN - Where tradition meets the future
Beautiful Traditional Japanese Dance
View from Above- Japan
Japanese umbrella dance
Er is nog zoveel om te zien en te ontdekken. Het zou zonde zijn om je de kansen tot deze ontdekkingen te ontnemen.
Oh ja, misschien helpt het leren van een nieuwe taal om je gedachten te verzetten. Deze video helpt je alvast op weg.
Oké laat ik jullie maar niet teveel lastig vallen met mijn gejank.
Jij valt ons nooit lastig. Ik kan die instelling wel een mep geven, maar voor de rest helpen we je graag. Schrijf hier maar alles neer waar je mee zit. Ik hoop dat de reacties hier je steunen.
Hey,
Wauw wat een idioten daar. Je zit daar toch voor hulp? En dat geven ze niet eens... Waarom faalt zorg zo? Waarom doet iedereen daar kortaf en gemeen en waarom luisteren ze niet gewoon naar je?
Ik vind het eigenlijk wel een hele mooie actie dat je dat eten naar die verpleegkundige hebt gegooid, maar het was natuurlijk veel leuker geweest als het de psychiater was geweest. Misschien krijg je nu dan wel aandacht...
Nee, maar ik snap wel dat dat je niet helemaal lekker zit. Je kan natuurlijk altijd je excuses aanbieden voor die uitval bij de desbetreffende verpleegkundige. Ik denk dat diegene dat wel kan waarderen.
Ik wil eigenlijk hetzelfde voorstellen als @Kenshin: Bel Bas! Hij staat aan jou kan en kan je echt helpen hier uit te komen!
Zijn er duidelijke afspraken gemaakt over je hulp? Je had namelijk goed aangegeven dat het geen herhaling moest worden bij Mediant. Wat zouden jullie doen als het toch wel zo dreigde te gaan of als er weer niet werd geluisterd?
Hebben jij en Sophie dingen afgesproken over wanneer wel en niet dingen vertellen aan elkaar? Ik denk dat ze het namelijk niet erg zou vinden en er vooral voor jou wil zijn en wil dat het goed met je gaat.
Je bericht is inmiddels alweer 14 uur geleden, dus ik hoop dat er inmiddels al wat dingen ten goede van jou zijn veranderd :)
Gr. Pin
Wauw wat een idioten daar. Je zit daar toch voor hulp? En dat geven ze niet eens... Waarom faalt zorg zo? Waarom doet iedereen daar kortaf en gemeen en waarom luisteren ze niet gewoon naar je?
Ik vind het eigenlijk wel een hele mooie actie dat je dat eten naar die verpleegkundige hebt gegooid, maar het was natuurlijk veel leuker geweest als het de psychiater was geweest. Misschien krijg je nu dan wel aandacht...
Nee, maar ik snap wel dat dat je niet helemaal lekker zit. Je kan natuurlijk altijd je excuses aanbieden voor die uitval bij de desbetreffende verpleegkundige. Ik denk dat diegene dat wel kan waarderen.
Ik wil eigenlijk hetzelfde voorstellen als @Kenshin: Bel Bas! Hij staat aan jou kan en kan je echt helpen hier uit te komen!
Zijn er duidelijke afspraken gemaakt over je hulp? Je had namelijk goed aangegeven dat het geen herhaling moest worden bij Mediant. Wat zouden jullie doen als het toch wel zo dreigde te gaan of als er weer niet werd geluisterd?
Hebben jij en Sophie dingen afgesproken over wanneer wel en niet dingen vertellen aan elkaar? Ik denk dat ze het namelijk niet erg zou vinden en er vooral voor jou wil zijn en wil dat het goed met je gaat.
Je bericht is inmiddels alweer 14 uur geleden, dus ik hoop dat er inmiddels al wat dingen ten goede van jou zijn veranderd :)
Gr. Pin
Heey,
Er is opzicht niet zoveel gebeurd ten opzichte van gisteren. Alleen ik ben wat rustiger geworden. En ben maar is opgehouden met schreeuwen en huilen, want dat heeft toch geen zin hier. Natuurlijk is er niemand gisteren geweest om te praten met mij of te kijken hoe het ging. Dat gaf mij weer gelegenheid om weer te beginnen met automutilatie. En ik heb geen idee waarom ik er weer ben mee begonnen het is trouwens nu wel echt en niet krassen. Ik heb de hele nacht dat gedaan en 's ochtends stond ik natuurlijk weer te wachten tot dat die deur naar buiten open ging. En die vrouw van de receptie was vandaag degene die de deur mocht open doen. En toen vroeg ze droogjes van heb je nog lekker geslapen. En toen zei ik Nee. Kijk dit heb ik de hele nacht gedaan ( dus ik deed me shirt omhoog, want alleen daar had ik ruimte om automutilatie toe te passen. Want me armen zitten immers nog in het verband.
En het was een zeer bijzonder moment, dat die vrouw er eindelijk achter kwam dat ik wel degelijk hulp nodig had gisteren. Dus ze zei van Wil je met iemand praten? Moet ik Monique erbij halen. Dus ik zei van Oh nee doe maar niet, WANT DIE ZOU WEL PAUZE HEBBEN NU!! Ik wil gewoon naar buiten toe. En zij zei van is dat wel verstandig? Ik zei: " Weet je wat verstandig was? Dat jij me gisteren gewoon hielp toen ik daarom vroeg. Maar jullie zijn allemaal zo ontzettend druk dus laat ik jullie maar niet meer storen.'' En dus liep ik weg naar buiten ze zei nog wel iets, maar daar luister ik niet naar.
Ik ben niet ver weg geweest. Ik heb gewoon 2 uurtjes op het bankje gezeten. En ik heb toen toch maar overwogen om Sophie te bellen. Ik heb haar niet gebeld om te vertellen dat ik het heel slecht hier heb, maar meer dat ik haar mis en dat ik zo snel mogelijk naar hun toe wil gaan. Maar dat zou nog 2 dagen in deze hel zijn. Haar vader Jan die appte me net toen ik dit zat te typen. En hij zei van ik hoor van Sophie dat het daar helemaal niet goed gaat en dat het alleen maar slechter met je gaat daar? Ik vond het wel grappig want ik heb Sophie niks verteld over dat het slecht met mij ging? Misschien heeft ze dat dan wel gemerkt? Of gehoord van Bas? Nou ja in ieder geval. Jan zei van ik ben morgen om 10.00 in de buurt zou je het goed vinden als ik je een dag eerder ophaalt? Ja heel erg graag, dat zou fantastisch zijn. Hij zei wel van ik heb om 11.00 een afspraak in *. Dus dan moet je jezelf een beetje vermaken de komende dag. Ik ben om 13.00/13.30 klaar daar en dan heb ik nog een afspraak in de stad waar Sophie woont, maar dan zet ik je wel eerst bij ons thuis af. Dus morgen ga ik mooi weg hier voor een klein weekje. Vrijdag avond denk ik kom ik terug. De verpleegkundige vonden het allemaal best. ze hebben niet echt ja gezegd, maar ik vroeg van Jan komt mij morgen om 10.00 ophalen dat is toch goed? Mm was hun antwoord, en als zei niet normaal antwoord geven maak ik er zelf wel een antwoord van en dat is Ja.
Ik heb dinsdag een gesprek met me afdelingshoofd van het ROC. De moeder van Sophie die zou me wel brengen. En als ik het fijn vond, dan wou zei wel meegaan met het gesprek. Ik heb even iemand van school een mail gestuurd of het goed was als er iemand mee kwam met het gesprek en dat vond hij goed dus Marion gaat ook mee met het gesprek. Zo kan ze me een beetje ondersteunen en misschien dingen toevoegen die ik vergeet om te vertellen. Woensdag morgen ga ik samen met Sophie weer naar dat ziekenhuis waar Bas zit. En gaan we even met hem praten. Dan kan ik hem ook vertellen over deze instelling. We zijn dan ook van plan om hem het kadootje te geven. We hebben samen 4 games gekocht, en we gaan morgenavond samen werken aan het origami boeket. Ik geef eerlijk toe dat het niet echt lekker gaat momenteel. Alles klopt, maar dan komt het moment dat ze uitvouwen en opnieuw vouwen, en daar gaat het telkens fout. Daarnaast heb ik waarschijnlijk veel te kleine papiertjes. ik heb papiertjes van 10 bij 10 cm.
Die vrouwelijke psycholoog kwam van middag ook nog langs. Omdat ze had gehoord dat ik weer automutilatie deed. En dat het best erg was. Ze vroeg alleen van waarmee heb je gesneden? Ik zei met scherp voorwerp. En hoe ik daar aan kwam? Nou er is een Action hier dichtbij dus... En waar het nu lag? Ik zei niet op mijn kamer tenminste. Dus toen pakte ze haar telefoontje en vroeg of 3 mensen wou de komen. Ik zei nogmaals van Denk je echt dat ik zoiets hier laat liggen? Zij dacht van wel dus moest ik bij de deur gaan staan en die 3 mensen gingen wel even kijken waar ik het voorwerp had verstopt. Dus zo'n man tilt mijn kussen op en zegt zachtjes maar duidelijk verstaanbaar. Niet onder de kussen in ieder geval. Dus ik zei van Nee, denk je nou echt dat ik dat ding even onder mijn kussen neerlegt? Het is geen tand ofzo alsof ik wacht op de tandenfee. Of dan tilde ze mijn laptop op? Ik bedoel denk je nou echt dat die daar onder ligt? dat zie je toch zo wel? Ik gaf blijkbaar te veel commentaar. Dus die vrouw zei van ga maar even met mij mee. We gingen naar haar kantoortje. Daar vroeg ze weer om het voorwerp, maar dat ding zullen ze niet vinden, en ik geef het ook niet aan hun.
Ze zei toen van Mr.S we proberen je zo goed mogelijk te helpen, maar een beetje medewerking is wel fijn van je. Dus ik zei het 1e voorwerp ligt buiten bij die boom. En de 2e ligt achter het behang. Wat was zei blij. Alsof ik daar niet over na heb gedacht. Ik heb gewoon nog een stekje hier liggen, maar al mijn spullen moeten wel worden ingeleverd nu. Zoals draadjes van me telefoon me laptop, cd's , controllers, deze laptop. Ik zei van ik hou deze laptop bij me. De rest neem je maar mooi mee, maar van deze laptop blijf je af. Hoe kan ik me iets aandoen met een laptop. Dus toen zei 1 van de 3 mannen van nou je kan... En hij heeft daar een punt mee, maar dan is me laptop ook meteen kapot. En het is niet eens scherp het is van kunststof ( volgensmij) Maar oké. Maar ik bleef erbij dat ik me laptop niet af geef. Gewoon omdat me hele leven op deze laptop staat. Alles wat ik ooit heb opgeschreven. Al mijn afscheidsbrieven en verhalen. Al mijn geheimen. Zoals de KT en nog iets anders. Als ook maar 1 iemand daar achter komt wat op deze laptop allemaal staat dan is mijn hele leven meteen verwoest. En dan moet ik sws me acc hier verwijderen en dat zou dan ook me plan hier verpesten en dat zou jammer zijn.
Volgens mij heb ik zo wel alles verteld wat ik wou vertellen. Oh over Japan nog. Wat een mooi land is dat zeg. Als ik ooit hier nog uit kom dan ga ik gegarandeerd een keer op vakantie naar Japan. Alleen wat ik me dan afvraag, ik ken de teksten totaal niet en ik versta er helemaal niks van? Kunnen die japanners wel Engels? Anders wordt het wel heel erg moeilijk om daar te zijn. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Hopelijk volgend jaar, maar idk.
Oké Fijne avond!
Gr: Mr.S
Er is opzicht niet zoveel gebeurd ten opzichte van gisteren. Alleen ik ben wat rustiger geworden. En ben maar is opgehouden met schreeuwen en huilen, want dat heeft toch geen zin hier. Natuurlijk is er niemand gisteren geweest om te praten met mij of te kijken hoe het ging. Dat gaf mij weer gelegenheid om weer te beginnen met automutilatie. En ik heb geen idee waarom ik er weer ben mee begonnen het is trouwens nu wel echt en niet krassen. Ik heb de hele nacht dat gedaan en 's ochtends stond ik natuurlijk weer te wachten tot dat die deur naar buiten open ging. En die vrouw van de receptie was vandaag degene die de deur mocht open doen. En toen vroeg ze droogjes van heb je nog lekker geslapen. En toen zei ik Nee. Kijk dit heb ik de hele nacht gedaan ( dus ik deed me shirt omhoog, want alleen daar had ik ruimte om automutilatie toe te passen. Want me armen zitten immers nog in het verband.
En het was een zeer bijzonder moment, dat die vrouw er eindelijk achter kwam dat ik wel degelijk hulp nodig had gisteren. Dus ze zei van Wil je met iemand praten? Moet ik Monique erbij halen. Dus ik zei van Oh nee doe maar niet, WANT DIE ZOU WEL PAUZE HEBBEN NU!! Ik wil gewoon naar buiten toe. En zij zei van is dat wel verstandig? Ik zei: " Weet je wat verstandig was? Dat jij me gisteren gewoon hielp toen ik daarom vroeg. Maar jullie zijn allemaal zo ontzettend druk dus laat ik jullie maar niet meer storen.'' En dus liep ik weg naar buiten ze zei nog wel iets, maar daar luister ik niet naar.
Ik ben niet ver weg geweest. Ik heb gewoon 2 uurtjes op het bankje gezeten. En ik heb toen toch maar overwogen om Sophie te bellen. Ik heb haar niet gebeld om te vertellen dat ik het heel slecht hier heb, maar meer dat ik haar mis en dat ik zo snel mogelijk naar hun toe wil gaan. Maar dat zou nog 2 dagen in deze hel zijn. Haar vader Jan die appte me net toen ik dit zat te typen. En hij zei van ik hoor van Sophie dat het daar helemaal niet goed gaat en dat het alleen maar slechter met je gaat daar? Ik vond het wel grappig want ik heb Sophie niks verteld over dat het slecht met mij ging? Misschien heeft ze dat dan wel gemerkt? Of gehoord van Bas? Nou ja in ieder geval. Jan zei van ik ben morgen om 10.00 in de buurt zou je het goed vinden als ik je een dag eerder ophaalt? Ja heel erg graag, dat zou fantastisch zijn. Hij zei wel van ik heb om 11.00 een afspraak in *. Dus dan moet je jezelf een beetje vermaken de komende dag. Ik ben om 13.00/13.30 klaar daar en dan heb ik nog een afspraak in de stad waar Sophie woont, maar dan zet ik je wel eerst bij ons thuis af. Dus morgen ga ik mooi weg hier voor een klein weekje. Vrijdag avond denk ik kom ik terug. De verpleegkundige vonden het allemaal best. ze hebben niet echt ja gezegd, maar ik vroeg van Jan komt mij morgen om 10.00 ophalen dat is toch goed? Mm was hun antwoord, en als zei niet normaal antwoord geven maak ik er zelf wel een antwoord van en dat is Ja.
Ik heb dinsdag een gesprek met me afdelingshoofd van het ROC. De moeder van Sophie die zou me wel brengen. En als ik het fijn vond, dan wou zei wel meegaan met het gesprek. Ik heb even iemand van school een mail gestuurd of het goed was als er iemand mee kwam met het gesprek en dat vond hij goed dus Marion gaat ook mee met het gesprek. Zo kan ze me een beetje ondersteunen en misschien dingen toevoegen die ik vergeet om te vertellen. Woensdag morgen ga ik samen met Sophie weer naar dat ziekenhuis waar Bas zit. En gaan we even met hem praten. Dan kan ik hem ook vertellen over deze instelling. We zijn dan ook van plan om hem het kadootje te geven. We hebben samen 4 games gekocht, en we gaan morgenavond samen werken aan het origami boeket. Ik geef eerlijk toe dat het niet echt lekker gaat momenteel. Alles klopt, maar dan komt het moment dat ze uitvouwen en opnieuw vouwen, en daar gaat het telkens fout. Daarnaast heb ik waarschijnlijk veel te kleine papiertjes. ik heb papiertjes van 10 bij 10 cm.
Die vrouwelijke psycholoog kwam van middag ook nog langs. Omdat ze had gehoord dat ik weer automutilatie deed. En dat het best erg was. Ze vroeg alleen van waarmee heb je gesneden? Ik zei met scherp voorwerp. En hoe ik daar aan kwam? Nou er is een Action hier dichtbij dus... En waar het nu lag? Ik zei niet op mijn kamer tenminste. Dus toen pakte ze haar telefoontje en vroeg of 3 mensen wou de komen. Ik zei nogmaals van Denk je echt dat ik zoiets hier laat liggen? Zij dacht van wel dus moest ik bij de deur gaan staan en die 3 mensen gingen wel even kijken waar ik het voorwerp had verstopt. Dus zo'n man tilt mijn kussen op en zegt zachtjes maar duidelijk verstaanbaar. Niet onder de kussen in ieder geval. Dus ik zei van Nee, denk je nou echt dat ik dat ding even onder mijn kussen neerlegt? Het is geen tand ofzo alsof ik wacht op de tandenfee. Of dan tilde ze mijn laptop op? Ik bedoel denk je nou echt dat die daar onder ligt? dat zie je toch zo wel? Ik gaf blijkbaar te veel commentaar. Dus die vrouw zei van ga maar even met mij mee. We gingen naar haar kantoortje. Daar vroeg ze weer om het voorwerp, maar dat ding zullen ze niet vinden, en ik geef het ook niet aan hun.
Ze zei toen van Mr.S we proberen je zo goed mogelijk te helpen, maar een beetje medewerking is wel fijn van je. Dus ik zei het 1e voorwerp ligt buiten bij die boom. En de 2e ligt achter het behang. Wat was zei blij. Alsof ik daar niet over na heb gedacht. Ik heb gewoon nog een stekje hier liggen, maar al mijn spullen moeten wel worden ingeleverd nu. Zoals draadjes van me telefoon me laptop, cd's , controllers, deze laptop. Ik zei van ik hou deze laptop bij me. De rest neem je maar mooi mee, maar van deze laptop blijf je af. Hoe kan ik me iets aandoen met een laptop. Dus toen zei 1 van de 3 mannen van nou je kan... En hij heeft daar een punt mee, maar dan is me laptop ook meteen kapot. En het is niet eens scherp het is van kunststof ( volgensmij) Maar oké. Maar ik bleef erbij dat ik me laptop niet af geef. Gewoon omdat me hele leven op deze laptop staat. Alles wat ik ooit heb opgeschreven. Al mijn afscheidsbrieven en verhalen. Al mijn geheimen. Zoals de KT en nog iets anders. Als ook maar 1 iemand daar achter komt wat op deze laptop allemaal staat dan is mijn hele leven meteen verwoest. En dan moet ik sws me acc hier verwijderen en dat zou dan ook me plan hier verpesten en dat zou jammer zijn.
Volgens mij heb ik zo wel alles verteld wat ik wou vertellen. Oh over Japan nog. Wat een mooi land is dat zeg. Als ik ooit hier nog uit kom dan ga ik gegarandeerd een keer op vakantie naar Japan. Alleen wat ik me dan afvraag, ik ken de teksten totaal niet en ik versta er helemaal niks van? Kunnen die japanners wel Engels? Anders wordt het wel heel erg moeilijk om daar te zijn. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Hopelijk volgend jaar, maar idk.
Oké Fijne avond!
Gr: Mr.S
Alleen ik ben wat rustiger geworden. En ben maar is opgehouden met schreeuwen en huilen, want dat heeft toch geen zin hier.😞 Echt vervelend dat ze je niet komen helpen, zoals de bedoeling is in een hulpinstelling.
Dat gaf mij weer gelegenheid om weer te beginnen met automutilatie.😞 Ik ben zo boos op die hulpinstelling. Naar mijn mening moet je daar meteen weggehaald worden.
Goed dat je duidelijk hebt gemaakt dat ze jou eerder hadden moeten helpen. Ik vind het eigenaardig dat ze jou niet achterna gelopen zijn, en gewoon naar buiten hebben laten gaan, maar misschien was de buitenlucht even wat je nodig had.
Yes, je kan daar even weg. Goed gedaan. Ik ben blij om te horen dat je omringd gaat zijn met mensen die beter aanvoelen hoe je te steunen. Lief dat jullie een cadeautje voor Bas hebben, en bezig zijn er zelf eentje te maken. Hier nog wat origamitips:
How to Fold: Origami Flower
Bloemen maken van papier
Origami Cherry Blossom
Ze zei toen van Mr.S we proberen je zo goed mogelijk te helpen, maar een beetje medewerking is wel fijn van je.Dat vind ik nu wel het toppunt. Een beetje medewerking van hun kant was ook fijn geweest.
Ik zou het jammer vinden als je je account hier verwijdert. Ik ben de laatste persoon die het recht heeft hier iets over te zeggen, maar ik raad je aan je account te behouden. Desnoods wis je je geschiedenis elke keer of doe je van die ingewikkelde dingen met geheime tabbladen (of hoe die dingen ook werken). Ik heb het gevoel dat het je helpt om hier dingen op te kunnen schrijven, en het zou jammer zijn als dat niet meer kon. Ik kan het me heel goed voorstellen dat je je account wilt verwijderen, zodat niemand achter je topics en verhalen komt, maar de mogelijkheid om hier dingen op te schrijven, kan zo bevrijdend zijn.
Of Japanners Engels kunnen? Sommigen wel, anderen een stuk minder. Soms lijkt het me wel fun om naar een land te reizen waar je de taal niet spreekt. Negentig procent van communicatie blijkt lichaamstaal te zijn, dus dat komt vast goed. Alvast enkele nuttige Japanse woordjes en zinnen die in me opkomen:
- arigatou gozaimasu: heel erg bedankt (voor Bas)
- itadakimasu: smakelijk (voor alle gezellige mensen die in die instelling bij je aan tafel zaten)
- gomenasai: sorry (aan deze instelling, dat je “niet meewerkt”)
- sumimasen: excuseer me (aan deze instelling: sumimasen, maar ik ben ervandoor)
- aishiteru: ik hou van je (voor Sophie 😉 )
- wakarimasen: ik versta er niets van (dat is de handigste)
Heb je je laptop nu nog? Aangezien je dit bericht nog hebt kunnen schrijven, vermoed ik van wel. Ik hoop dat je laptop je afleiding kan bieden, en dat je zo ook in contact kan blijven met Sophie en Bas.
Fijne dag verder.
Ik vind het heel erg goed hoe je die vrouw zo op haar plek hebt gezet. Laat ze maar voelen hoe erg ze falen.
Ik ben momenteel ervan overtuigd dat leuke dingen doen en omgeven worden door mensen waarvan je houdt en vice versa het beste medicijn tegen depressie is.
Fijn dat Marion ook mee wil naar het ROC. Altijd handig om iemand mee te hebben, zodat je zeker weet dat alles is verteld.
Leuk wat jullie voor Bas hebben gekocht en gaan maken / hebben gemaakt! Ook fijn dat je hem weer ziet. Kun je niet gewoon bij Sophie intrekken en dan een paar keer per week (of één keer, dat is al iets) met Bas babbelen? Want hij is toch ook gewoon een psycholoog...
10cm bij 10cm is wel aan de kleine kant voor een origami vogel als je niet zo goed weet hoe alles werkt. Ik gebruik zelf vaak blaadjes van 16x16cm. Dat zijn vgm basic vouwblaadjes (voor kinderen).
Wat een slimmeriken werken er toch daar. Ik snap vanuit hun oogpunt wel dat ze je kamer checken, maar jij weet (helaas) wel beter. Jammer dat je weer met automutilatie bent begonnen. Kun je het hier met Bas over gaan hebben denk je?
Ik hoop dat het je goed doet om daar weer even weg te zijn. Veel plezier en succes bij Sophie, het ROC en Bas!
Gr. Pin
Heey,
Er is best wel veel gebeurd deze week. Ik ben ook wat stiller nu hier. En zoals ik al een keer eerder had verteld betekent dat het best goed met me gaat. En nu gaat het ook zeker een stuk beter, omdat ik (even) niet meer in de instelling zit.
Dinsdag werd ik dus 's ochtends opgehaald door Jan. Hij was zelfs 1 uur eerder. En was daardoor ook 1 uur eerder klaar. Om 13.30 waren we weer thuis (bij Sophie). Is het gek als ik Sophie, haar ouders en hun huis een thuis noem? Lijkt me niet, maar oké. Ik had dus even de tijd om met Sophie te praten. We hebben het voornamelijk gehad over die instelling. En ik heb haar laten zien wat ik had gedaan die avond (automutilatie). Ze zei van dat ik niet terug moest gaan. En dat het nog erger klinkt dan Mediant. Dat, dat überhaupt nog kan haha. We hebben het ook nog gehad over haar weekendje en hoe het was. Rond 15.30 moest ik op het ROC zijn. We hebben het voornamelijk gehad over de opleiding. Ik wou graag dezelfde opleiding doen als vorig jaar. Ondernemen, maar die mensen hadden nu stage. En dat was niet een probleem omdat ik me stage al had afgerond vorig jaar. Dus ik hoefde geen stage meer te doen, maar ja, dan zit ik nog steeds 3 maanden bij huis, en dat wou ik echt niet. Stel je voor nog 3 maanden in die instelling zitten:S.
Gelukkig had Mr.G nog een andere optie. Dat was nog steeds de opleiding over de winkel, maar dan een 1 jarige opleiding en het is meer een opstap opleiding. Dus voor mensen die alleen nog een MBO niv. 4 diploma nodig hebben om daarna een HBO opleiding te doen. Dus zo zat er in die klas een meisje die MBO niv. 3 schoonheids specialist had gedaan, maar graag iets heel anders wou doen op het HBO, maar daarvoor moest ze een MBO 4 diploma voor hebben. Dus die zit er. En nog iemand die Havo deed maar daar zakte, of HBO deed maar daar niet verder kwam. Of iemand die niet toegelaten werd op het HBO. Nou ja, je snapt wat ik bedoel met een opstap opleiding. Ik vond dat sws al heel fijn, want dat betekent dat je in een gloednieuwe klas komt en dus niet in een bestaande klas. Een nieuwe klas met nieuwe mensen. Zoals ik het al zo graag wou vanaf het begin dat ik het MBO deed. Ik kan nu helemaal opnieuw beginnen. En die klas begint op 4 september. En de stages zijn pas in februari. 's avonds ben ik met Sophie uit geweest. We hebben eerst ergens wat gegeten, en zijn daarna nog de stad in geweest.
Woensdag ochtend hebben ik en Sophie samen geprobeert omdat origami boeket te maken. Ik denk dat we voor 1 bloem gewoon 15 blaadjes hebben verpest. Ik kan wel even tellen we hadden een pak van 250 blaadjes. Eerlijk gezegd tel ik helemaal niks, Sophie telt. haha. Oh we hebben 17 blaadjes over. En we hadden 11 bloemen gemaakt. Dat zijn dan wel wat meer blaadjes dan 15 haha. Dat zijn gewoon 22 blaadjes. Ongeveer. Daarnaast heeft Sophie 7 bloemen gemaakt en ik 4 ( nee zelfs dat niet. Ik heb er maar 2 1/4 gemaakt ) Het was niet dat ik geen zin had ofso, maar bijv.dat 2e filmpje dat jij stuurde @Kenshin. Je zou zeggen dat is zo makkelijk ( en dat vind Sophie ook) Sophie zei van maak jij dan die ( de ronde) dan maak ik die andere. Maar ik ben al geen ster in knutselen, laat staan om een simpel rondje te knippen. Ja dan is het ook wel logisch (dat ik) 22 papiertjes heb moeten gebruiken voor 1 bloemetje. Op een gegeven moment had ik eindelijk een bloemetje af, maar er lag zoveel rotzooi van mislukte rondjes dat Sophie besloot om het papier op te ruimen. Dus toen had zij per ongeluk mijn zelfgemaakte bloemetje waar ik dik een halfuur mee bezig ben geweest weggegooid. Gewoon een halfuur zwaar werk foetsie. hahaha:D. Als je dat bloemetje wel had meegeteld dan had ik 3 bloemetjes dus gemaakt, maar helaas. Zij heeft dus het hele boeket gemaakt en ik heb hier en daar wat gelijmd en jaja ik heb de steeltjes gemaakt.
Genoeg over die origami. 's Middags gingen we naar Bas toe. Hij was erg blij met zijn kado's en het origami boeket. Voor de andere mensen van die afdeling heeft de moeder van Sophie een prachtig groot boeket samengesteld. Bas wist niet dat we zouden komen gistereren dus hij had het een beetje druk. Maar voor ons wou die wel even 1 uurtje vrij maken. We hebben even gepraat over hoe het gaat. En ik heb gevraagd of die nog even tijd had om met mij te praten over die instelling. Helaas had die toen geen tijd, omdat er iemand anders op hem wachtte, maar aan het einde van de middag had die wel tijd. Dus om 18.00 heb ik met hem gepraat over die instelling en wat er allemaal was gebeurd en wat ik heb gedaan. Hij schrok wel een beetje, omdat die dacht dat het daar wel goed was. Maar ja, Bas is een psycholoog en hij heeft wel iets te zeggen, maar om mij daar nu al weg te halen was wel een beetje heel snel. Dus ik zei van ik ga weer naar school, en die is dichtbij waar Sophie woont. Ik zei dus van wat jij zei @Pin. Of ik niet bij Sophie kan intrekken en dan gewoon 1x of 2x naar jouw (Bas) toe gaat. Want dan hoef ik ook niet persé naar een andere school toe. En Bas vond dat nu best wel een goed idee, maar moest dat wel even overleggen met de hoofd psychiater.
Donderdag (vandaag). Belde Bas dat er maandag een gesprek is in het ziekenhuis. Ik hoef tot sws maandag niet terug naar die instelling. Een paar mensen van die instelling komen hierheen voor het gesprek. Dat vond ik al goednieuws om de dag mee te beginnen. De ouders van Sophie (Jan en Marion) zijn daarna ook nog gebeld of ze tijd hadden voor een gesprek in het ziekenhuis. Dat hadden ze, want ze hebben een familiedag op donderdag. In het ziekenhuis werd gevraagd of zij mij er wel bij konden hebben. Zoals ik eerder ook al zei. Of ze het ten eerste willen, en of ze het financieel wel aan konden. En er was ook nog iemand van pleegzorg. Die ook even met ze hebben gepraat. Meer van wat er bij komt kijken als je nog een kind in huis neemt, en waar je rekening moet houden, de voordelen en nadelen. Tot zo ver ze mij hebben verteld wou de ze graag voor me zorgen en zagen ze me al een tijdje als een soort zoon. Dus ze hebben net na het eten al gebeld dat ze akkoord gaan. En morgen middag moeten ze een aantal dingen ondertekenen en daarna zijn we nog niet klaar. Want er komen daarna nog meer gesprekken aan. Dus voordat, dat is afgerond zijn we weer wat weken verder. Maar de psychiater zei dat ik in die tussentijd wel kan blijven bij Sophie en haar ouders. Maar dat ik 1x in de week bezoek krijg van iemand van jeugdzorg? Dus dat is nog meer goed nieuws. En het wordt nog mooier, want Jan (regiomanager) werkt bij een supermarkt en daar zochten ze nog mensen. Jan vroeg toen of ik misschien interesse had in zo'n baan? ( Dat had die maandag al gevraagd) Maar vandaag zei ik dat ik heel graag die baan zou willen hebben. Ik ging vanmiddag met hem mee naar die desbetreffende winkel. Die is 10 min met de auto en 15 min met de fiets van waar we wonen vandaan. We hebben een gesprek gehad. En naar mijn andere sollicitatie ervaringen ben ik erachter gekomen dat je beter stil kan zijn over dat je suïcidaal bent. Het was een kort gesprek met de bedrijfsleider. Ik gaf hem me cv, en me motivatiebrief. En we hebben nog wat gepraat en daarna zei die al van Oké je bent aangenomen. Over 2 weken mag je beginnen. Nog mooier dus.
Dat was het goede nieuws dan ook vandaag. En natuurlijk als je goed nieuws hebt, dan is er (helaas) ook vaak slecht nieuws. Me opa ligt in het ziekenhuis, omdat die een aanrijding had met een auto. Hij had zijn arm uit de kom, rechter pols gebroken, rechter voet gebroken en een hersenschudding. En hij is de weg een beetje kwijt. Dat was die dan al wel, maar nu drukt die om de 10 min op het belletje om te vragen wat die in het ziekenhuis doet en waar Oma is. Of als je met hem praat dan schud die een aantal keer met ze hoofd en dan kijkt die verbaast om zich heen en dan zegt die Oma, Oma, Oma ( de naam van me oma dan hé) waar ben je? Maar als je hem bijv. vraagt Opa wat zei je collega ook alweer altijd? Dan komt die zo weer met zijn hele oorlogs verhaal en wat die allemaal heeft meegemaakt. Of als me oma er is, en je zegt 1x de naam van oma's ex- vriendin. Nou dan weet opa precies wat die vreindin heeft gedaan. Ze gingen vroeger heel vaak met ze drieën op vakantie, maar die vriendin die heeft een ongeluk gehad waardoor ze veel dingen is vergeten, en waardoor ze anders gehumeurd is (is dat een woord? Idk). In ieder geval tijdens de laatste vakantie met ze drieën ( alweer 4 jaar geleden) moest me oma naar de wc, en toen vroeg ze aan die vriendin van heey R ga je even met me mee. Waarop R zei van NEE, IK HOEF NIET NAAR DE WC. Of toen waren ze klaar met eten en toen moest R wel naar de wc en om bij die wc te komen moest je een trapje af. Waarop mijn oma zei:'' R moet ik je even helpen bij de trap?'' en R zei toen van NEE, IK KAN ZELF WEL NAAR DE WC TOE! Me oma werd dus beetje afgebekt door R. En tijdens die busreis sliep R heel veel. Maar zoals ik al zei R heeft een ongeluk gehad. En dan is het logisch dat je veranderd als persoon en vergeetachtig wordt en heel moe. Dus opa en oma zaten achter R, en me oma kan zich dood ergeren als ze iemand hoort snurken. Dus R sliep en snurkte een beetje. Dus me oma trapte tegen de stoel van R. Maar dat helpt ofcourse niet. Dus R snurkte rustig verder. En me oma was op een gegeven moment zo geërgerd dat ze door de hele bus heen schreeuwde van: " R HOU NOU GVD IS OP MET SNURKEN. En volgens opa was het al laat op de avond rond 23.00 ofzo. Dus me oma maakte letterlijk de hele bus wakker. HAHAHA:D. (waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk?:8) Maar waar het om gaat me opa is er nog helemaal koppie koppie bij.
Nou om het een beetje af te ronden. En om jullie maar de verhalen van me oma te besparen. Ik denk meteen weer aan een ander verhaal van haar. Maar Oké laat ik dat maar stil houden. Trouwens voordat het weer allemaal wordt aangepast. Me oma's ex vriendin heeft een andere eerste letter dan een R, daarnaast gebruik ik niet de letterlijke woorden van me oma. Want dat zou nog grappiger zijn. Wat ik nog wou zeggen. Vrijdag (morgen dus) heb ik een gesprek met Mediant over het stoppen met de gehele behandeling daar. Ja ik weet je mag eigenlijk niet op 2 verschillende plekken in behandeling zijn, maar naar die poging hebben ze een uitzondering gemaakt.
Okeeee....
Gr: Mr.S
Er is best wel veel gebeurd deze week. Ik ben ook wat stiller nu hier. En zoals ik al een keer eerder had verteld betekent dat het best goed met me gaat. En nu gaat het ook zeker een stuk beter, omdat ik (even) niet meer in de instelling zit.
Dinsdag werd ik dus 's ochtends opgehaald door Jan. Hij was zelfs 1 uur eerder. En was daardoor ook 1 uur eerder klaar. Om 13.30 waren we weer thuis (bij Sophie). Is het gek als ik Sophie, haar ouders en hun huis een thuis noem? Lijkt me niet, maar oké. Ik had dus even de tijd om met Sophie te praten. We hebben het voornamelijk gehad over die instelling. En ik heb haar laten zien wat ik had gedaan die avond (automutilatie). Ze zei van dat ik niet terug moest gaan. En dat het nog erger klinkt dan Mediant. Dat, dat überhaupt nog kan haha. We hebben het ook nog gehad over haar weekendje en hoe het was. Rond 15.30 moest ik op het ROC zijn. We hebben het voornamelijk gehad over de opleiding. Ik wou graag dezelfde opleiding doen als vorig jaar. Ondernemen, maar die mensen hadden nu stage. En dat was niet een probleem omdat ik me stage al had afgerond vorig jaar. Dus ik hoefde geen stage meer te doen, maar ja, dan zit ik nog steeds 3 maanden bij huis, en dat wou ik echt niet. Stel je voor nog 3 maanden in die instelling zitten:S.
Gelukkig had Mr.G nog een andere optie. Dat was nog steeds de opleiding over de winkel, maar dan een 1 jarige opleiding en het is meer een opstap opleiding. Dus voor mensen die alleen nog een MBO niv. 4 diploma nodig hebben om daarna een HBO opleiding te doen. Dus zo zat er in die klas een meisje die MBO niv. 3 schoonheids specialist had gedaan, maar graag iets heel anders wou doen op het HBO, maar daarvoor moest ze een MBO 4 diploma voor hebben. Dus die zit er. En nog iemand die Havo deed maar daar zakte, of HBO deed maar daar niet verder kwam. Of iemand die niet toegelaten werd op het HBO. Nou ja, je snapt wat ik bedoel met een opstap opleiding. Ik vond dat sws al heel fijn, want dat betekent dat je in een gloednieuwe klas komt en dus niet in een bestaande klas. Een nieuwe klas met nieuwe mensen. Zoals ik het al zo graag wou vanaf het begin dat ik het MBO deed. Ik kan nu helemaal opnieuw beginnen. En die klas begint op 4 september. En de stages zijn pas in februari. 's avonds ben ik met Sophie uit geweest. We hebben eerst ergens wat gegeten, en zijn daarna nog de stad in geweest.
Woensdag ochtend hebben ik en Sophie samen geprobeert omdat origami boeket te maken. Ik denk dat we voor 1 bloem gewoon 15 blaadjes hebben verpest. Ik kan wel even tellen we hadden een pak van 250 blaadjes. Eerlijk gezegd tel ik helemaal niks, Sophie telt. haha. Oh we hebben 17 blaadjes over. En we hadden 11 bloemen gemaakt. Dat zijn dan wel wat meer blaadjes dan 15 haha. Dat zijn gewoon 22 blaadjes. Ongeveer. Daarnaast heeft Sophie 7 bloemen gemaakt en ik 4 ( nee zelfs dat niet. Ik heb er maar 2 1/4 gemaakt ) Het was niet dat ik geen zin had ofso, maar bijv.dat 2e filmpje dat jij stuurde @Kenshin. Je zou zeggen dat is zo makkelijk ( en dat vind Sophie ook) Sophie zei van maak jij dan die ( de ronde) dan maak ik die andere. Maar ik ben al geen ster in knutselen, laat staan om een simpel rondje te knippen. Ja dan is het ook wel logisch (dat ik) 22 papiertjes heb moeten gebruiken voor 1 bloemetje. Op een gegeven moment had ik eindelijk een bloemetje af, maar er lag zoveel rotzooi van mislukte rondjes dat Sophie besloot om het papier op te ruimen. Dus toen had zij per ongeluk mijn zelfgemaakte bloemetje waar ik dik een halfuur mee bezig ben geweest weggegooid. Gewoon een halfuur zwaar werk foetsie. hahaha:D. Als je dat bloemetje wel had meegeteld dan had ik 3 bloemetjes dus gemaakt, maar helaas. Zij heeft dus het hele boeket gemaakt en ik heb hier en daar wat gelijmd en jaja ik heb de steeltjes gemaakt.
Genoeg over die origami. 's Middags gingen we naar Bas toe. Hij was erg blij met zijn kado's en het origami boeket. Voor de andere mensen van die afdeling heeft de moeder van Sophie een prachtig groot boeket samengesteld. Bas wist niet dat we zouden komen gistereren dus hij had het een beetje druk. Maar voor ons wou die wel even 1 uurtje vrij maken. We hebben even gepraat over hoe het gaat. En ik heb gevraagd of die nog even tijd had om met mij te praten over die instelling. Helaas had die toen geen tijd, omdat er iemand anders op hem wachtte, maar aan het einde van de middag had die wel tijd. Dus om 18.00 heb ik met hem gepraat over die instelling en wat er allemaal was gebeurd en wat ik heb gedaan. Hij schrok wel een beetje, omdat die dacht dat het daar wel goed was. Maar ja, Bas is een psycholoog en hij heeft wel iets te zeggen, maar om mij daar nu al weg te halen was wel een beetje heel snel. Dus ik zei van ik ga weer naar school, en die is dichtbij waar Sophie woont. Ik zei dus van wat jij zei @Pin. Of ik niet bij Sophie kan intrekken en dan gewoon 1x of 2x naar jouw (Bas) toe gaat. Want dan hoef ik ook niet persé naar een andere school toe. En Bas vond dat nu best wel een goed idee, maar moest dat wel even overleggen met de hoofd psychiater.
Donderdag (vandaag). Belde Bas dat er maandag een gesprek is in het ziekenhuis. Ik hoef tot sws maandag niet terug naar die instelling. Een paar mensen van die instelling komen hierheen voor het gesprek. Dat vond ik al goednieuws om de dag mee te beginnen. De ouders van Sophie (Jan en Marion) zijn daarna ook nog gebeld of ze tijd hadden voor een gesprek in het ziekenhuis. Dat hadden ze, want ze hebben een familiedag op donderdag. In het ziekenhuis werd gevraagd of zij mij er wel bij konden hebben. Zoals ik eerder ook al zei. Of ze het ten eerste willen, en of ze het financieel wel aan konden. En er was ook nog iemand van pleegzorg. Die ook even met ze hebben gepraat. Meer van wat er bij komt kijken als je nog een kind in huis neemt, en waar je rekening moet houden, de voordelen en nadelen. Tot zo ver ze mij hebben verteld wou de ze graag voor me zorgen en zagen ze me al een tijdje als een soort zoon. Dus ze hebben net na het eten al gebeld dat ze akkoord gaan. En morgen middag moeten ze een aantal dingen ondertekenen en daarna zijn we nog niet klaar. Want er komen daarna nog meer gesprekken aan. Dus voordat, dat is afgerond zijn we weer wat weken verder. Maar de psychiater zei dat ik in die tussentijd wel kan blijven bij Sophie en haar ouders. Maar dat ik 1x in de week bezoek krijg van iemand van jeugdzorg? Dus dat is nog meer goed nieuws. En het wordt nog mooier, want Jan (regiomanager) werkt bij een supermarkt en daar zochten ze nog mensen. Jan vroeg toen of ik misschien interesse had in zo'n baan? ( Dat had die maandag al gevraagd) Maar vandaag zei ik dat ik heel graag die baan zou willen hebben. Ik ging vanmiddag met hem mee naar die desbetreffende winkel. Die is 10 min met de auto en 15 min met de fiets van waar we wonen vandaan. We hebben een gesprek gehad. En naar mijn andere sollicitatie ervaringen ben ik erachter gekomen dat je beter stil kan zijn over dat je suïcidaal bent. Het was een kort gesprek met de bedrijfsleider. Ik gaf hem me cv, en me motivatiebrief. En we hebben nog wat gepraat en daarna zei die al van Oké je bent aangenomen. Over 2 weken mag je beginnen. Nog mooier dus.
Dat was het goede nieuws dan ook vandaag. En natuurlijk als je goed nieuws hebt, dan is er (helaas) ook vaak slecht nieuws. Me opa ligt in het ziekenhuis, omdat die een aanrijding had met een auto. Hij had zijn arm uit de kom, rechter pols gebroken, rechter voet gebroken en een hersenschudding. En hij is de weg een beetje kwijt. Dat was die dan al wel, maar nu drukt die om de 10 min op het belletje om te vragen wat die in het ziekenhuis doet en waar Oma is. Of als je met hem praat dan schud die een aantal keer met ze hoofd en dan kijkt die verbaast om zich heen en dan zegt die Oma, Oma, Oma ( de naam van me oma dan hé) waar ben je? Maar als je hem bijv. vraagt Opa wat zei je collega ook alweer altijd? Dan komt die zo weer met zijn hele oorlogs verhaal en wat die allemaal heeft meegemaakt. Of als me oma er is, en je zegt 1x de naam van oma's ex- vriendin. Nou dan weet opa precies wat die vreindin heeft gedaan. Ze gingen vroeger heel vaak met ze drieën op vakantie, maar die vriendin die heeft een ongeluk gehad waardoor ze veel dingen is vergeten, en waardoor ze anders gehumeurd is (is dat een woord? Idk). In ieder geval tijdens de laatste vakantie met ze drieën ( alweer 4 jaar geleden) moest me oma naar de wc, en toen vroeg ze aan die vriendin van heey R ga je even met me mee. Waarop R zei van NEE, IK HOEF NIET NAAR DE WC. Of toen waren ze klaar met eten en toen moest R wel naar de wc en om bij die wc te komen moest je een trapje af. Waarop mijn oma zei:'' R moet ik je even helpen bij de trap?'' en R zei toen van NEE, IK KAN ZELF WEL NAAR DE WC TOE! Me oma werd dus beetje afgebekt door R. En tijdens die busreis sliep R heel veel. Maar zoals ik al zei R heeft een ongeluk gehad. En dan is het logisch dat je veranderd als persoon en vergeetachtig wordt en heel moe. Dus opa en oma zaten achter R, en me oma kan zich dood ergeren als ze iemand hoort snurken. Dus R sliep en snurkte een beetje. Dus me oma trapte tegen de stoel van R. Maar dat helpt ofcourse niet. Dus R snurkte rustig verder. En me oma was op een gegeven moment zo geërgerd dat ze door de hele bus heen schreeuwde van: " R HOU NOU GVD IS OP MET SNURKEN. En volgens opa was het al laat op de avond rond 23.00 ofzo. Dus me oma maakte letterlijk de hele bus wakker. HAHAHA:D. (waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk?:8) Maar waar het om gaat me opa is er nog helemaal koppie koppie bij.
Nou om het een beetje af te ronden. En om jullie maar de verhalen van me oma te besparen. Ik denk meteen weer aan een ander verhaal van haar. Maar Oké laat ik dat maar stil houden. Trouwens voordat het weer allemaal wordt aangepast. Me oma's ex vriendin heeft een andere eerste letter dan een R, daarnaast gebruik ik niet de letterlijke woorden van me oma. Want dat zou nog grappiger zijn. Wat ik nog wou zeggen. Vrijdag (morgen dus) heb ik een gesprek met Mediant over het stoppen met de gehele behandeling daar. Ja ik weet je mag eigenlijk niet op 2 verschillende plekken in behandeling zijn, maar naar die poging hebben ze een uitzondering gemaakt.
Okeeee....
Gr: Mr.S
Is het gek als ik Sophie, haar ouders en hun huis een thuis noem?‘Thuis’ is een gevoel, geen plaats. Ik ben blij om te horen dat je een thuis gevonden hebt.
Een nieuwe klas met nieuwe mensen.Yes, dat is fijn. Ik hoop dat je een leuk jaar tegemoet gaat.
Gewoon een halfuur zwaar werk foetsie.Tibetaanse monniken hebben een traditie waarbij ze prachtige zandmandala’s maken. Hier steken ze veel tijd en werk in. Als de zandmandala klaar is, vernietigen ze die zelf. Dit symboliseert de vergankelijke natuur van de dingen. Een beetje zoals jij, en je harde werk aan het origamibloemetje, dat ineens weg was :D
Je hebt er waarschijnlijk veel mee bijgeleerd, en de sfeer zat vast goed.
En Bas vond dat nu best wel een goed idee, maar moest dat wel even overleggen met de hoofdpsychiater.Ik hoop dat daar en goede oplossing uitkomt.
Het is vast een administratieberg waar jullie door moeten, maar het lijkt me de moeite waard. Sophie is goed gezelschap, en haar ouders lijken me ook gezellige mensen.
Je hebt een baan, mooi. Ik hoop dat je het daar naar je zin hebt.
Oei, je opa in het ziekenhuis. Is het een idee om een briefje bij het knopje te leggen met: ‘Maakt u zich geen zorgen, er wordt goed voor u gezorgd. U hebt een ongeval gehad, maar het komt allemaal goed.’? Misschien panikeert je opa dan minder.
(waarom vertel ik dit verhaal eigenlijk?)Vertel hier maar alles wat in je opkomt :)
Veel succes met alle gesprekken die je tegemoet komen. Ik hoop dat daar nuttige en positieve dingen uitkomen.
Nog een fijne dag.
Is het gek als ik Sophie, haar ouders en hun huis een thuis noem?
‘Thuis’ is een gevoel, geen plaats. Ik ben blij om te horen dat je een thuis gevonden hebt.
Ik zeg altijd dat thuis 'personen' zijn :8:$
Die opleiding klinkt goed, want je wil naar het HBO toch? Dus als je dan dat opstapje hebt, kun je dat eerder gaan doen. En dan ook nog een nieuwe klas en een baan! Lekker bezig man! :)
Het is goed dat Jan en Marion goed zijn geïnformeerd. Dan weten we allemaal zeker dat het een goede en weloverwogen keuze was/is. Ook fijn dat er dingen ondertekend worden, zodat het ten minste duidelijk is wie bij wie woont en dat je straks hopelijk niet terug hoeft naar de instelling in het westen :)
Vervelend van je opa! Beterschap!
Het komt wel vaker voor bij oude mensen dat dingen van vroeger heel helder in het geheugen staan en dingen van het hier en nu een beetje vervagen. Ik hoop dat dat zich ook weer herstelt.
Kun je je opa wel gewoon bezoeken? (I.v.m. het gedoe met je ouders)
Ah, dus je stond ook nog ingeschreven bij Mediant? Ingewikkeld allemaal... Straks ben je lekker van iedereen verlost. Geniet ervan zou ik zeggen :)
Gr. Pin
Heey,
Ik heb vandaag me eerste schooldag gehad. En de klas viel best mee. Ik merkte al wel op dat ik de jongste van de hele klas was. De rest is 20/24 jaar en 2 jongens van 19 jaar. Nou ja. En bijna alleen maar jongens in de klas we hebben 2 meisjes. Maar ik had ook niks anders verwacht. We moesten om 8.30 beginnen, weer lekker vroeg. Voor mij dan. We deden een voorstel rondje en dan moet je voor de klas staan. Dus toen ik voor de klas stond ben ik even weggevallen ten minste dat zei me mentor. Ik had alleen het idee dat ik me ogen dicht en open deed. Ze vroeg of het ging en of ik even naar de schoolarts wou. Nou dat hoefde voor mij niet want er was niks bijzonders aan de hand. En dan heb je al dat de klas de hele tijd geschrokken naar je kijkt. En dan hoor je klasgenoten ook nog is praten over mijn grote rode kruizen op me armen. En op zich kan je de rode kruizen helemaal niet zien, want ik heb nog altijd verband erom heen omdat sommige plekken elke keer open gaat als je een bepaalde beweging maakt. Maar tijdens me val heb ik 1 van de 2 plekken weer opengehaald en dat bloed best wel hevig als het open is. Dus ja dat verband werd soppig en moest er dus van af.
Ik had natuurlijk gewoon even na het ziekenhuis kunnen gaan maar daar had ik geen zin in. Dus heb zelf maar even op de wc me verband er af gehaald, verband om die wond, en dan met een pleister en zo dicht gemaakt. Niet dat dat echt hielp, maar oké ik had alleen niet genoeg verband om die beiden armen ermee te bedekken. Ik had 2 rolletjes bij me. En 1 daarvan heb ik alleen gebruikt voor die wond die open was. en de 2e heb ik gebruikt voor de andere plek. Niet dat die open was, maar die plek is best kwetsbaar en ik wou niet dat die ook open ging. Uiteindelijk zag je dus niet echt het kruis, maar 2 grote strepen. En daar had de klas het de hele les over. Ik mocht als ik dat wou voor de 2e keer voor de klas uitleggen wie ik was, wat ik hiervoor heb gedaan, en daarna mag de klas nog vragen stellen als ze dat wou de.
Ik begon me 1e verhaal ermee dat ik 2 brandwonden heb opgelopen waardoor ik om beiden armen verband om had, maar ja dat geloof niemand meer als je die rechte strepen ziet. Dus ik legde uit dat ik suïcidaal ben en dat ik 3/4 weken geleden een serieuze poging had gedaan, en dat mensen me vonden en zo het hele verhaal van het ziekenhuis, die instelling in het westen, over me ouders, over dat ik nu bij me vriendin in huis woon. En ik heb nog gepraat over de schimmen die ik zie en hoor, en hoe het nu gaat, van alles over mij in het kort. En me mentor vond het heel goed dat ik het had verteld, en de klasgenoten hadden nog vragen gesteld over me wonden, en over de schimmenen sommige keken vreemd. Niet van dat het erg is of gek, maar meer van dat ik gestoord ben. Ja en dat dachten ze echt, want in de pauze hoorde ik ze duidelijk praten over hoe gestoord ik ben. En dat je beter uit mijn buurt kan blijven want anders '' Gaat hij je ook snijden en dan krijg je net zulke strepen als hij zelf heeft.'' Is het leuk om zoiets te horen in een nieuwe klas? Nee, maar ik begrijp ze heel goed. Ik keek vroeger ook altijd vreemd op als ik iemand met littekens zag, of brandwonden. En een andere jongen op deze school heeft ook van die rode kruizen op zijn arm, Die van hem zijn wel dunner en korter, maar ok. Ik dacht toen die tijd ook altijd van weird. Ik kijk niet gek op dus van me opmerkingen van me klasgenoten.
En natuurlijk zat ik alleen in de pauze en de op een volgende lessen. Want wie wil er nou naast zo'n iemand zitten. Ik moet niet meteen negatief worden door 1 tegenslag. Dus laat ik maar ophouden met zeuren.
Ik heb wel iets gezien wat ik heel mooi vond. En dat is dat we ook dit jaar E-commerce hebben. Website bouwen en onderhouden dus. Dat was me favoriete vak in het 1e jaar. Dus morgen heb ik dat. Morgen hoef ik maar tot 15.00 naar school. Vandaag zou ik tot 16.00 naar school moeten gaan, maar ben tijdens administratie gewoon de klas uit gegaan. Dat was rond 12.20 rond 13.30 zat ik thuis. Ik heb voordat ik naar huis ging nog even bij NS gevraagd over info van de Duitse treinen. Wanneer ze vertrekken en waar ik een kaartje moet kopen. Dus dat is al geregeld. Maar daar praat ik later deze week nog wel over. Denk ik.
Nu ik toch zo lekker negatief bezig ben. Ik zat gisteren weer te snijden. En ik heb nu iets nieuws, ik zag het op instagram staan en ik dacht dat is simpel te doen. Ik hoefde alleen even naar de winkel om dat te kopen. Maar dat kostte ook niks maar €0,45c. Dat maakt ook niks uit. Het scherper dan ik eerst had. Met die andere krasde ik alleen en dat was dus naar een paar dagen ook weer weg. En deze is zo nutteloos. Toen ik krasde voelde ik echt.. Hoe zeg je dat, die pijn? En met deze ik ga er lichtjes over heen en ik krijg de kras ja, en het bloed, maar ik voel niks echt helemaal niks. Het doet ook geen pijn. Ik ben daar dus ook maar mee gestopt. Ik snijd nu momenteel helemaal niet en ik kras ook niet. Want ik voel niks. Het doet geen pijn, en heb alleen maar strepen nu op me lichaam. En ik dacht na wat er vandaag was gebeurd van ik heb al 2 grote littekens ik ben er niet blij mee, en daarom hoef ik er ook niet meer dan die 2.
Met me opa gaat het goed. Hij is alweer naar huis en hij kan dan niet veel, maar me (eigen) ouders zorgen goed voor opa en oma. Ik ben zondag even met Sophie en haar ouders naar me opa en oma geweest. Jan en Marion zette Sophie en ik bij me opa en oma's flat af en zei gingen even in die stad shoppen. Me opa vond het heel leuk dat we weer eens langs kwamen en Jan en Marion hebben ook nog even kennis gemaakt met me opa en oma. We hebben daarna nog snel wat boodschappen gedaan voor ze. Dus die waren erg te vreden.
Ik zou best wat vergeten zijn om te vertellen, maar dat vertel ik dan wel morgen of wanneer dan ook.
Fijne Dag!
Gr: Mr.S
Ik heb vandaag me eerste schooldag gehad. En de klas viel best mee. Ik merkte al wel op dat ik de jongste van de hele klas was. De rest is 20/24 jaar en 2 jongens van 19 jaar. Nou ja. En bijna alleen maar jongens in de klas we hebben 2 meisjes. Maar ik had ook niks anders verwacht. We moesten om 8.30 beginnen, weer lekker vroeg. Voor mij dan. We deden een voorstel rondje en dan moet je voor de klas staan. Dus toen ik voor de klas stond ben ik even weggevallen ten minste dat zei me mentor. Ik had alleen het idee dat ik me ogen dicht en open deed. Ze vroeg of het ging en of ik even naar de schoolarts wou. Nou dat hoefde voor mij niet want er was niks bijzonders aan de hand. En dan heb je al dat de klas de hele tijd geschrokken naar je kijkt. En dan hoor je klasgenoten ook nog is praten over mijn grote rode kruizen op me armen. En op zich kan je de rode kruizen helemaal niet zien, want ik heb nog altijd verband erom heen omdat sommige plekken elke keer open gaat als je een bepaalde beweging maakt. Maar tijdens me val heb ik 1 van de 2 plekken weer opengehaald en dat bloed best wel hevig als het open is. Dus ja dat verband werd soppig en moest er dus van af.
Ik had natuurlijk gewoon even na het ziekenhuis kunnen gaan maar daar had ik geen zin in. Dus heb zelf maar even op de wc me verband er af gehaald, verband om die wond, en dan met een pleister en zo dicht gemaakt. Niet dat dat echt hielp, maar oké ik had alleen niet genoeg verband om die beiden armen ermee te bedekken. Ik had 2 rolletjes bij me. En 1 daarvan heb ik alleen gebruikt voor die wond die open was. en de 2e heb ik gebruikt voor de andere plek. Niet dat die open was, maar die plek is best kwetsbaar en ik wou niet dat die ook open ging. Uiteindelijk zag je dus niet echt het kruis, maar 2 grote strepen. En daar had de klas het de hele les over. Ik mocht als ik dat wou voor de 2e keer voor de klas uitleggen wie ik was, wat ik hiervoor heb gedaan, en daarna mag de klas nog vragen stellen als ze dat wou de.
Ik begon me 1e verhaal ermee dat ik 2 brandwonden heb opgelopen waardoor ik om beiden armen verband om had, maar ja dat geloof niemand meer als je die rechte strepen ziet. Dus ik legde uit dat ik suïcidaal ben en dat ik 3/4 weken geleden een serieuze poging had gedaan, en dat mensen me vonden en zo het hele verhaal van het ziekenhuis, die instelling in het westen, over me ouders, over dat ik nu bij me vriendin in huis woon. En ik heb nog gepraat over de schimmen die ik zie en hoor, en hoe het nu gaat, van alles over mij in het kort. En me mentor vond het heel goed dat ik het had verteld, en de klasgenoten hadden nog vragen gesteld over me wonden, en over de schimmenen sommige keken vreemd. Niet van dat het erg is of gek, maar meer van dat ik gestoord ben. Ja en dat dachten ze echt, want in de pauze hoorde ik ze duidelijk praten over hoe gestoord ik ben. En dat je beter uit mijn buurt kan blijven want anders '' Gaat hij je ook snijden en dan krijg je net zulke strepen als hij zelf heeft.'' Is het leuk om zoiets te horen in een nieuwe klas? Nee, maar ik begrijp ze heel goed. Ik keek vroeger ook altijd vreemd op als ik iemand met littekens zag, of brandwonden. En een andere jongen op deze school heeft ook van die rode kruizen op zijn arm, Die van hem zijn wel dunner en korter, maar ok. Ik dacht toen die tijd ook altijd van weird. Ik kijk niet gek op dus van me opmerkingen van me klasgenoten.
En natuurlijk zat ik alleen in de pauze en de op een volgende lessen. Want wie wil er nou naast zo'n iemand zitten. Ik moet niet meteen negatief worden door 1 tegenslag. Dus laat ik maar ophouden met zeuren.
Ik heb wel iets gezien wat ik heel mooi vond. En dat is dat we ook dit jaar E-commerce hebben. Website bouwen en onderhouden dus. Dat was me favoriete vak in het 1e jaar. Dus morgen heb ik dat. Morgen hoef ik maar tot 15.00 naar school. Vandaag zou ik tot 16.00 naar school moeten gaan, maar ben tijdens administratie gewoon de klas uit gegaan. Dat was rond 12.20 rond 13.30 zat ik thuis. Ik heb voordat ik naar huis ging nog even bij NS gevraagd over info van de Duitse treinen. Wanneer ze vertrekken en waar ik een kaartje moet kopen. Dus dat is al geregeld. Maar daar praat ik later deze week nog wel over. Denk ik.
Nu ik toch zo lekker negatief bezig ben. Ik zat gisteren weer te snijden. En ik heb nu iets nieuws, ik zag het op instagram staan en ik dacht dat is simpel te doen. Ik hoefde alleen even naar de winkel om dat te kopen. Maar dat kostte ook niks maar €0,45c. Dat maakt ook niks uit. Het scherper dan ik eerst had. Met die andere krasde ik alleen en dat was dus naar een paar dagen ook weer weg. En deze is zo nutteloos. Toen ik krasde voelde ik echt.. Hoe zeg je dat, die pijn? En met deze ik ga er lichtjes over heen en ik krijg de kras ja, en het bloed, maar ik voel niks echt helemaal niks. Het doet ook geen pijn. Ik ben daar dus ook maar mee gestopt. Ik snijd nu momenteel helemaal niet en ik kras ook niet. Want ik voel niks. Het doet geen pijn, en heb alleen maar strepen nu op me lichaam. En ik dacht na wat er vandaag was gebeurd van ik heb al 2 grote littekens ik ben er niet blij mee, en daarom hoef ik er ook niet meer dan die 2.
Met me opa gaat het goed. Hij is alweer naar huis en hij kan dan niet veel, maar me (eigen) ouders zorgen goed voor opa en oma. Ik ben zondag even met Sophie en haar ouders naar me opa en oma geweest. Jan en Marion zette Sophie en ik bij me opa en oma's flat af en zei gingen even in die stad shoppen. Me opa vond het heel leuk dat we weer eens langs kwamen en Jan en Marion hebben ook nog even kennis gemaakt met me opa en oma. We hebben daarna nog snel wat boodschappen gedaan voor ze. Dus die waren erg te vreden.
Ik zou best wat vergeten zijn om te vertellen, maar dat vertel ik dan wel morgen of wanneer dan ook.
Fijne Dag!
Gr: Mr.S
Hey Mr.S,
Vervelend wat er is gebeurd in je klas! Het is natuurlijk altijd even aftasten wat je wel en niet kan vertellen. Twee polsen in het verband helpen niet echt mee om te kiezen voor het niet vertellen. Het dwingt je bijna open te zijn. Helaas reageert niet iedereen daar altijd goed op.
Ja, het is misschien begrijpelijk omdat je snapt hoe men aan al die vooroordelen komt, maar dat maakt het niet minder leuk. Ik vind het ook wel een beetje kinderachtig en zeker voor jongens van 20+.
Hopelijk trekken ze bij en doen ze in ieder geval normaal tegen je. Je blijft positief en dat is mooi! Morgen (vandaag) een leuk vak, dus dat is mooi meegenomen.
Zitten je wonden nu wel weer goed verbonden?
In ieder geval mooi dat je niet meer snijdt. Soms moet je daar achter komen door te snijden. Dat kan, maar ik zie dat alleen maar als iets positiefs. Nu doe je het niet meer :)
Leuk dat jullie naar je opa en oma zijn geweest! Fijn dat dat gewoon kan. Hopelijk blijft de gezondheid van je opa verbeteren :)
Gr. Pin
Vervelend wat er is gebeurd in je klas! Het is natuurlijk altijd even aftasten wat je wel en niet kan vertellen. Twee polsen in het verband helpen niet echt mee om te kiezen voor het niet vertellen. Het dwingt je bijna open te zijn. Helaas reageert niet iedereen daar altijd goed op.
Ja, het is misschien begrijpelijk omdat je snapt hoe men aan al die vooroordelen komt, maar dat maakt het niet minder leuk. Ik vind het ook wel een beetje kinderachtig en zeker voor jongens van 20+.
Hopelijk trekken ze bij en doen ze in ieder geval normaal tegen je. Je blijft positief en dat is mooi! Morgen (vandaag) een leuk vak, dus dat is mooi meegenomen.
Zitten je wonden nu wel weer goed verbonden?
In ieder geval mooi dat je niet meer snijdt. Soms moet je daar achter komen door te snijden. Dat kan, maar ik zie dat alleen maar als iets positiefs. Nu doe je het niet meer :)
Leuk dat jullie naar je opa en oma zijn geweest! Fijn dat dat gewoon kan. Hopelijk blijft de gezondheid van je opa verbeteren :)
Gr. Pin
Je hebt je eerste schooldag achter de rug. Wat sterk van je dat je eerlijk verteld hebt wat er aan de hand is. Stom dat sommige klasgenoten er domme opmerkingen over maken. Ze weten uit onwetendheid of ongemakkelijkheid vast niets beters te zeggen.
Vroeg of laat zouden je klasgenoten moeten inzien dat jij een goed persoon bent. Je hebt heftige dingen meegemaakt, maar dat sluit niet uit dat je met jou geen fun kan hebben. Ik hoop dat je wat goede contacten kan leggen op school.
Jammer dat je gisteren weer zat te snijden. Als ik het goed begrijp, bekwam je met het snijden niet het gewenste resultaat, en ben je van plan niet meer te snijden. Dat zou een heel goed voornemen zijn. Praat je er met Sophie, Bas of iemand anders over als je het moeilijk krijgt?
Groetjes
Kenshin
Vroeg of laat zouden je klasgenoten moeten inzien dat jij een goed persoon bent. Je hebt heftige dingen meegemaakt, maar dat sluit niet uit dat je met jou geen fun kan hebben. Ik hoop dat je wat goede contacten kan leggen op school.
Jammer dat je gisteren weer zat te snijden. Als ik het goed begrijp, bekwam je met het snijden niet het gewenste resultaat, en ben je van plan niet meer te snijden. Dat zou een heel goed voornemen zijn. Praat je er met Sophie, Bas of iemand anders over als je het moeilijk krijgt?
Groetjes
Kenshin
Heey,
Ik ben vanochtend voor dat ik weer na school ging eerst even naar het ziekenhuis geweest om de wond opnieuw dicht te maken. Ze hebben het weer moeten hechten, maar deze verdwijnen vanzelf. Dus ze hoeven er niet uitgehaald te worden. Dat is wel fijn. Ik heb ook weer nieuw verband mee gekregen. Ik weet het dat je ook gewoon verband kan kopen in de winkel, maar als je het gratis kan krijgen waarom dan niet? Ik moest vandaag 8.30 weer beginnen, maar ik had om 9.00 eerst die afspraak om de wond te dichten. Dus begon om 10.45. En we zaten tijdens de les van CEC en toen kwam me mentor naar binnen en die vroeg of ik even mee wou lopen. Dus natuurlijk liep ik maar mee. We gingen naar de schoolhoofd. En die man vroeg wat er gisteren was gebeurd en wat ik heb gedaan. Dus ik vertelde dat ik out was gegaan en dat ik me daarna nog heel slecht voelde en dus maar wat eerder naar huis ben gegaan. En daar was die meneer dus helemaal niet blij mee. Hij was oprecht boos. Hij zei van je hoort op school te zijn en je gaat pas naar huis als je klaar bent met school. Dus ik zei van maar meneer ik voelde me echt heel slecht. Ik ben zelfs out gegaan. Ja dat maakte niks uit. Je gaat niet eerder naar huis. Hij zei van ik dwing je om elke les er te zijn. Je gaat niet weg en als je je slecht voelt dan ga je maar even 10min afkoelen op de gang. Dus ik zei al van dat helpt niet, dat maakt het alleen maar erger. Ik moet weg zijn van deze plek even 1 uurtje weg zijn en dan kom ik weer terug.
Dat kon niet en ik zei wilt u hebben dat ik me zo slecht voel en dat het alleen maar slechter en slechter gaat dat ik op een gegeven moment in de pauze een eind ga maken aan me leven? Dat was een stomme vraag en het sloeg nergens op. Ik zei van misschien is het wel een stomme vraag, maar dat kan wel gebeuren als u me zo dwingt. En hij pikte dat op alsof ik zei van Als u me geen vrijstelling geef dan pleeg ik zelfmoord. En hij zei van als ik jouw vrijstelling geef dan haal jij je diploma niet en komt er niks van jouw te recht. Ik zei van Waarom denkt u toch telkens dat omdat ik gisteren een slechtte dag hebt gehad dat ik nou elke week, elke dag, elk uur er tussen uit gaat. En me mentor wat een vreselijk mens is dat zeg. Die vroeg aan mij van wat wil je nou hebben dat wij gaan doen dan? Dus ik zei van ik wil graag hebben dat jullie weten wat er met mij aan de hand is, en dat jullie begrijpen dat ik soms niet goed mee doet, of dat ik eerder weg ga, of even me rust moet hebben. Omdat het dan even echt niet goed gaat, en als ik er echt helemaal door heen zit dat ik dan naar huis kan. Dat zou ik graag willen. Dat jullie dat respecteren. Ja daar hebben wij niks aan, jij moet gewoon meedoen. Ik had ook nog verteld dat ik weg was gegaan bij Mediant, omdat die mensen mij niet begrepen en dat ik me daar dus niet geholpen voel en dat ik nu 2x per week een gesprek had met me psycholoog. Bas dus.
Zij zeiden toen van Oh dus als ik het goed begrijp was de behandeling van Mediant nog helemaal niet afgelopen maar stopte jij omdat het volgens jouw niet goed genoeg was? Ik zei van Ze deden niks. Ik heb een halfjaar daar gezeten en we hebben niks bereikt en zoals ik al zei ze begrijpen me niet daar. En volgens die 2 moest ik maar weer die gesprekken oppakken met Mediant. Dat ga ik dus absoluut niet doen. Ik zei al van ik zit nu bij Bas. Met hem heb ik goede gesprekken. Maar hun bleven erbij dat ik weer met Mediant moest omgaan. En die schoolhoofd wou meteen me ouders spreken. Dus ik moest een afspraak maken voor morgen en anders volgende week woensdag of donderdag. Dus ik zei dat gaat een beetje moeilijk, Ik heb geen contact meer met me ouders. En dat geloofde hij dus weer eens niet. Hij zei van of je zorgt ervoor dat je nu een afspraak maakt met je ouders of ik stuur je nu van school. Ik zei van dan belt u toch naar me ouders, dan hoort u zelf wel dat het niet kan. Maar ik woon nu bij een vriendin misschien kan 1 van haar ouders wel komen? Dat wou die dus niet en hij zei van geef mij maar je huistelefoonnummer. Ik zei van Die van Sophie's of van me échte ouders? Van me gewone ouders wou die. Dus ik zei van die weet ik niet uit me hoofd( weet ik echt niet). Nou ja, om het verhaal niet te lang te maken. Hij zou zelf wel bellen met me ouders, want hij had hier nog een nummer van me vader en moeder. Ik heb hem verteld dat als die een afspraak maakt met me eigen ouders dat ik het best vind, maar dat die niet hoeft te verwachten dat ik erbij kom zitten. Hij zei van dat dat verplicht is. Maar ik bleef bij me antwoord Nee ik zit er niet bij. Ik hoef me ouders niet te zien. Ik ben niet boos, maar ik wil hun niet belasten met mijn problemen. UIteindelijk moest ik weg gaan want me mentor wou nog overleggen met die man.
Ik zal vandaag of morgen wel horen wanneer dat gesprek is.
Ik zat vandaag tijdens Engels en we moesten duo's maken voor een kleine opdracht. En ik was met een andere jongen en ik zag dat hij ook allemaal littekens op zijn linker arm had. En niet zomaar littekens maar van die littekens die je krijgt als je veel snijdt. En nu zal je iets hebben van wat maakt dat uit? Nou hij was een van die mensen die rare opmerkingen maakte over mijn tekens. Ik dacht echt van waarom maak je iemand anders belachelijk over zijn tekens als je het zelf ook hebt? Nou ja hij zag dat ik keek naar zijn arm keekte en hij zei van Ik heb ook een rot tijd gehad. Ik snapte het wel en ik vond het wel erg. Maar verder heeft die er ook niks over gezegd en dat is normaal lijkt mij. Je wilt op een gegeven moment die tijd gaan vergeten.
En daar zit ik nu zelf ook aan te denken. Of nou ja ik dacht er al een hele lange tijd aan om opnieuw te beginnen en deze dingen te gaan vergeten. Maar toen gebeurde er iets onverwachts (niet met mij maar iets anders) en dat verstoorde mijn plan wel een beetje, maar ja daar kon diegene ook niks aan doen. Maar daardoor stelde ik me plan een tijdje uit. En ik zat te denken van wat moet ik doen? Ik heb het heel leuk met Sophie en ik kan het goed hebben met haar ouders. En toch voel ik me niet vrij. Ik wil heel graag verdwijnen gewoon ergens naartoe gaan en nooit meer terug keren. Dus ik dacht van ik ga gewoon weglopen. En ik heb meerdere topics gelezen hier van mensen die ook wou de weglopen en daarin las ik elke keer dat ze je toch vinden binnen 48 uur. Dus ik dacht van maar wat nou als ik helemaal niet in NL ben? Gewoon een trein ticket kopen naar Duitsland, of met de trein naar België of Frankrijk? En daar opnieuw beginnen? Dan vinden mensen me never nooit meer.
Maar ik kan dat doen, maar ik wil Sophie geen pijn doen en/of verdrietig maken. Ik kan niet zonder haar.
En toen dacht ik dus van ik kan altijd nog me plan in uitvoering brengen. Maar ik weet niet of dat een slim idee is. Het plan was/ is om mijn account stil te leggen (verwijderen dus). Ik ben dan alle gegevens van mij al mijn verhalen kwijt, en ik denk niet elke dag terug aan al die vervelende momenten. En als ik hier niet meer ben dan lees ik ook geen negatieve dingen meer en misschien ga ik me dan eindelijk is beter voelen? Maar nu ik er zo aan denk heb ik ook zoiets van als ik hier weg ga dan verlies ik me grootste hulpbron. Omdat ik hier altijd met iedereen heb kunnen praten en jullie luisteren naar mij en geven feedback terug. En dat heeft mij er wel doorheen geholpen deze 7 maanden. Door alleen de hulp in mijn eigen omgeving heb ik wel een klein beetje steun van gekregen en dat hielp me wel een beetje, maar de grootste steun en het gene wat mij het meeste heeft geholpen is en blijft de Kindertelefoon.
Dus ik ben een beetje aan het denken momenteel van wat is de beste keuze, wat helpt mij het meest? Wat moet ik doen? Misschien dat jullie me een beetje kunnen helpen? Maar ik denk dat het toch uiteindelijk wel aan me zelf ligt. En sorry als sommige delen in deze tekst een beetje verwarrend is, als dat zo is, meldt het me dan even. Ik ben bezig met me verslag van management dus ik doe nu een beetje twee dingen tegelijk en daar ben ik niet erg goed in.
Ik heb met Sophie nog wel gepraat en vrijdag heb ik weer een gesprek met Bas. Ik hoefde Sophie niks te vertellen over het snijden, want dat had ze zelf al gezien. We hebben een hartje getekend op die plek waar ik snij. Zo'n helft van een hartje. De ene helft heb ik en de andere helft heeft zij op de plek waar zij altijd sneed. En als ik dan weer van plan ben om te snijden dan snijdt ik in dat hartje en dan breekt die. Dat moet er dus voor zorgen dat ik niet meer snijdt. Zoiets heet volgens mij de butterfly project? Alleen wij hebben een hartje en andere mensen maken een vlinder. Het komt op het zelfde neer tenminste.
Zoals ik al zei als er dingen onduidelijk staan in deze tekst zeg het dan even, dan kan ik dat wat duidelijker vertellen of als jullie vragen hebben kan je die natuurlijk ook altijd vragen!
Gr: Mr.S
Ik ben vanochtend voor dat ik weer na school ging eerst even naar het ziekenhuis geweest om de wond opnieuw dicht te maken. Ze hebben het weer moeten hechten, maar deze verdwijnen vanzelf. Dus ze hoeven er niet uitgehaald te worden. Dat is wel fijn. Ik heb ook weer nieuw verband mee gekregen. Ik weet het dat je ook gewoon verband kan kopen in de winkel, maar als je het gratis kan krijgen waarom dan niet? Ik moest vandaag 8.30 weer beginnen, maar ik had om 9.00 eerst die afspraak om de wond te dichten. Dus begon om 10.45. En we zaten tijdens de les van CEC en toen kwam me mentor naar binnen en die vroeg of ik even mee wou lopen. Dus natuurlijk liep ik maar mee. We gingen naar de schoolhoofd. En die man vroeg wat er gisteren was gebeurd en wat ik heb gedaan. Dus ik vertelde dat ik out was gegaan en dat ik me daarna nog heel slecht voelde en dus maar wat eerder naar huis ben gegaan. En daar was die meneer dus helemaal niet blij mee. Hij was oprecht boos. Hij zei van je hoort op school te zijn en je gaat pas naar huis als je klaar bent met school. Dus ik zei van maar meneer ik voelde me echt heel slecht. Ik ben zelfs out gegaan. Ja dat maakte niks uit. Je gaat niet eerder naar huis. Hij zei van ik dwing je om elke les er te zijn. Je gaat niet weg en als je je slecht voelt dan ga je maar even 10min afkoelen op de gang. Dus ik zei al van dat helpt niet, dat maakt het alleen maar erger. Ik moet weg zijn van deze plek even 1 uurtje weg zijn en dan kom ik weer terug.
Dat kon niet en ik zei wilt u hebben dat ik me zo slecht voel en dat het alleen maar slechter en slechter gaat dat ik op een gegeven moment in de pauze een eind ga maken aan me leven? Dat was een stomme vraag en het sloeg nergens op. Ik zei van misschien is het wel een stomme vraag, maar dat kan wel gebeuren als u me zo dwingt. En hij pikte dat op alsof ik zei van Als u me geen vrijstelling geef dan pleeg ik zelfmoord. En hij zei van als ik jouw vrijstelling geef dan haal jij je diploma niet en komt er niks van jouw te recht. Ik zei van Waarom denkt u toch telkens dat omdat ik gisteren een slechtte dag hebt gehad dat ik nou elke week, elke dag, elk uur er tussen uit gaat. En me mentor wat een vreselijk mens is dat zeg. Die vroeg aan mij van wat wil je nou hebben dat wij gaan doen dan? Dus ik zei van ik wil graag hebben dat jullie weten wat er met mij aan de hand is, en dat jullie begrijpen dat ik soms niet goed mee doet, of dat ik eerder weg ga, of even me rust moet hebben. Omdat het dan even echt niet goed gaat, en als ik er echt helemaal door heen zit dat ik dan naar huis kan. Dat zou ik graag willen. Dat jullie dat respecteren. Ja daar hebben wij niks aan, jij moet gewoon meedoen. Ik had ook nog verteld dat ik weg was gegaan bij Mediant, omdat die mensen mij niet begrepen en dat ik me daar dus niet geholpen voel en dat ik nu 2x per week een gesprek had met me psycholoog. Bas dus.
Zij zeiden toen van Oh dus als ik het goed begrijp was de behandeling van Mediant nog helemaal niet afgelopen maar stopte jij omdat het volgens jouw niet goed genoeg was? Ik zei van Ze deden niks. Ik heb een halfjaar daar gezeten en we hebben niks bereikt en zoals ik al zei ze begrijpen me niet daar. En volgens die 2 moest ik maar weer die gesprekken oppakken met Mediant. Dat ga ik dus absoluut niet doen. Ik zei al van ik zit nu bij Bas. Met hem heb ik goede gesprekken. Maar hun bleven erbij dat ik weer met Mediant moest omgaan. En die schoolhoofd wou meteen me ouders spreken. Dus ik moest een afspraak maken voor morgen en anders volgende week woensdag of donderdag. Dus ik zei dat gaat een beetje moeilijk, Ik heb geen contact meer met me ouders. En dat geloofde hij dus weer eens niet. Hij zei van of je zorgt ervoor dat je nu een afspraak maakt met je ouders of ik stuur je nu van school. Ik zei van dan belt u toch naar me ouders, dan hoort u zelf wel dat het niet kan. Maar ik woon nu bij een vriendin misschien kan 1 van haar ouders wel komen? Dat wou die dus niet en hij zei van geef mij maar je huistelefoonnummer. Ik zei van Die van Sophie's of van me échte ouders? Van me gewone ouders wou die. Dus ik zei van die weet ik niet uit me hoofd( weet ik echt niet). Nou ja, om het verhaal niet te lang te maken. Hij zou zelf wel bellen met me ouders, want hij had hier nog een nummer van me vader en moeder. Ik heb hem verteld dat als die een afspraak maakt met me eigen ouders dat ik het best vind, maar dat die niet hoeft te verwachten dat ik erbij kom zitten. Hij zei van dat dat verplicht is. Maar ik bleef bij me antwoord Nee ik zit er niet bij. Ik hoef me ouders niet te zien. Ik ben niet boos, maar ik wil hun niet belasten met mijn problemen. UIteindelijk moest ik weg gaan want me mentor wou nog overleggen met die man.
Ik zal vandaag of morgen wel horen wanneer dat gesprek is.
Ik zat vandaag tijdens Engels en we moesten duo's maken voor een kleine opdracht. En ik was met een andere jongen en ik zag dat hij ook allemaal littekens op zijn linker arm had. En niet zomaar littekens maar van die littekens die je krijgt als je veel snijdt. En nu zal je iets hebben van wat maakt dat uit? Nou hij was een van die mensen die rare opmerkingen maakte over mijn tekens. Ik dacht echt van waarom maak je iemand anders belachelijk over zijn tekens als je het zelf ook hebt? Nou ja hij zag dat ik keek naar zijn arm keekte en hij zei van Ik heb ook een rot tijd gehad. Ik snapte het wel en ik vond het wel erg. Maar verder heeft die er ook niks over gezegd en dat is normaal lijkt mij. Je wilt op een gegeven moment die tijd gaan vergeten.
En daar zit ik nu zelf ook aan te denken. Of nou ja ik dacht er al een hele lange tijd aan om opnieuw te beginnen en deze dingen te gaan vergeten. Maar toen gebeurde er iets onverwachts (niet met mij maar iets anders) en dat verstoorde mijn plan wel een beetje, maar ja daar kon diegene ook niks aan doen. Maar daardoor stelde ik me plan een tijdje uit. En ik zat te denken van wat moet ik doen? Ik heb het heel leuk met Sophie en ik kan het goed hebben met haar ouders. En toch voel ik me niet vrij. Ik wil heel graag verdwijnen gewoon ergens naartoe gaan en nooit meer terug keren. Dus ik dacht van ik ga gewoon weglopen. En ik heb meerdere topics gelezen hier van mensen die ook wou de weglopen en daarin las ik elke keer dat ze je toch vinden binnen 48 uur. Dus ik dacht van maar wat nou als ik helemaal niet in NL ben? Gewoon een trein ticket kopen naar Duitsland, of met de trein naar België of Frankrijk? En daar opnieuw beginnen? Dan vinden mensen me never nooit meer.
Maar ik kan dat doen, maar ik wil Sophie geen pijn doen en/of verdrietig maken. Ik kan niet zonder haar.
En toen dacht ik dus van ik kan altijd nog me plan in uitvoering brengen. Maar ik weet niet of dat een slim idee is. Het plan was/ is om mijn account stil te leggen (verwijderen dus). Ik ben dan alle gegevens van mij al mijn verhalen kwijt, en ik denk niet elke dag terug aan al die vervelende momenten. En als ik hier niet meer ben dan lees ik ook geen negatieve dingen meer en misschien ga ik me dan eindelijk is beter voelen? Maar nu ik er zo aan denk heb ik ook zoiets van als ik hier weg ga dan verlies ik me grootste hulpbron. Omdat ik hier altijd met iedereen heb kunnen praten en jullie luisteren naar mij en geven feedback terug. En dat heeft mij er wel doorheen geholpen deze 7 maanden. Door alleen de hulp in mijn eigen omgeving heb ik wel een klein beetje steun van gekregen en dat hielp me wel een beetje, maar de grootste steun en het gene wat mij het meeste heeft geholpen is en blijft de Kindertelefoon.
Dus ik ben een beetje aan het denken momenteel van wat is de beste keuze, wat helpt mij het meest? Wat moet ik doen? Misschien dat jullie me een beetje kunnen helpen? Maar ik denk dat het toch uiteindelijk wel aan me zelf ligt. En sorry als sommige delen in deze tekst een beetje verwarrend is, als dat zo is, meldt het me dan even. Ik ben bezig met me verslag van management dus ik doe nu een beetje twee dingen tegelijk en daar ben ik niet erg goed in.
Ik heb met Sophie nog wel gepraat en vrijdag heb ik weer een gesprek met Bas. Ik hoefde Sophie niks te vertellen over het snijden, want dat had ze zelf al gezien. We hebben een hartje getekend op die plek waar ik snij. Zo'n helft van een hartje. De ene helft heb ik en de andere helft heeft zij op de plek waar zij altijd sneed. En als ik dan weer van plan ben om te snijden dan snijdt ik in dat hartje en dan breekt die. Dat moet er dus voor zorgen dat ik niet meer snijdt. Zoiets heet volgens mij de butterfly project? Alleen wij hebben een hartje en andere mensen maken een vlinder. Het komt op het zelfde neer tenminste.
Zoals ik al zei als er dingen onduidelijk staan in deze tekst zeg het dan even, dan kan ik dat wat duidelijker vertellen of als jullie vragen hebben kan je die natuurlijk ook altijd vragen!
Gr: Mr.S
Hii,
Jammer dat de school weer zo veeselijk reageert.
Je treft het ook wel he?
Het heet inderdaad het butterfly project. Ik heb het zelf ook geprobeert. Dus vlinder tekenen. En een naam er onder schrijven.
Ik merkte helaas dat ik NIEMAND kom bedenken die ik zou proberen heel te laten...
Oke duidelijk. Ik heb dus de emotionele gevoelens van een Steen.
Oke je wilt weg en overnieuw beginnen?
Ik snap je wel. Het zou fijn zijn om weg te kunnen bij je problemen en al het onbegrip rondom die problemen. Je moet natuurlijk wel opletten dat je naar een land gaat waar je de taal begrijpt. Anders word het ook niks...
Fijn dat de KT je zo goed helpt! T is wel een fijn gevoel dat er tenminste nog een paar mensen zijn die je begrijpen
Leuk toch, mensen die je niet begrijpen en je niet geloven. Veel succes op dat gesprek dan maar.
Ik heb niet heel veel ervaring op dat gebied, dus ik kan je niet helpen..
Sterkte
~Asy
Jammer dat de school weer zo veeselijk reageert.
Je treft het ook wel he?
Het heet inderdaad het butterfly project. Ik heb het zelf ook geprobeert. Dus vlinder tekenen. En een naam er onder schrijven.
Ik merkte helaas dat ik NIEMAND kom bedenken die ik zou proberen heel te laten...
Oke duidelijk. Ik heb dus de emotionele gevoelens van een Steen.
Oke je wilt weg en overnieuw beginnen?
Ik snap je wel. Het zou fijn zijn om weg te kunnen bij je problemen en al het onbegrip rondom die problemen. Je moet natuurlijk wel opletten dat je naar een land gaat waar je de taal begrijpt. Anders word het ook niks...
Fijn dat de KT je zo goed helpt! T is wel een fijn gevoel dat er tenminste nog een paar mensen zijn die je begrijpen
Leuk toch, mensen die je niet begrijpen en je niet geloven. Veel succes op dat gesprek dan maar.
Ik heb niet heel veel ervaring op dat gebied, dus ik kan je niet helpen..
Sterkte
~Asy
Wat een onbegripvol schoolhoofd. Er zijn op school regeltjes waaraan je je hoort te houden, maar die regeltjes stellen niets voor als ze in sommige gevallen niet aangepast kunnen worden.
Kunnen je adoptieouders (als ik ze zo mag noemen) of Bas met je mentor en / of schoolhoofd praten? School moet begrijpen dat jouw mentale gezondheid belangrijker is dan strikt de regeltjes volgen. Misschien kan Bas voor een attest zorgen dat jou de toestemming geeft school vroegtijdig te verlaten.
Als school een afspraak wil met je biologische ouders, is het misschien moeilijk daaronder uit te komen. Het zou nuttig kunnen zijn dat de ouders van Sophie een afspraak maken met school. Als zij een afspraak aanvragen, denk ik dat school die niet mag weigeren.
Weglopen is inderdaad de oplossing niet. Sophie zou hier volgens mij heel erg onder lijden, en altijd op je hoede moeten zijn voor de politie, lijkt me ook maar niets.
Butterfly Project, inderdaad. Heel goed dat jullie dat met dat hartje doen.
@Asy Silivana, schrijf anders ‘Japan’ bij de vlinder. Het idee is dan dat, als je toch snijdt, je een tsunami veroorzaakt. Dat wil je niet veronderstel ik 😉
Kunnen je adoptieouders (als ik ze zo mag noemen) of Bas met je mentor en / of schoolhoofd praten? School moet begrijpen dat jouw mentale gezondheid belangrijker is dan strikt de regeltjes volgen. Misschien kan Bas voor een attest zorgen dat jou de toestemming geeft school vroegtijdig te verlaten.
Als school een afspraak wil met je biologische ouders, is het misschien moeilijk daaronder uit te komen. Het zou nuttig kunnen zijn dat de ouders van Sophie een afspraak maken met school. Als zij een afspraak aanvragen, denk ik dat school die niet mag weigeren.
Weglopen is inderdaad de oplossing niet. Sophie zou hier volgens mij heel erg onder lijden, en altijd op je hoede moeten zijn voor de politie, lijkt me ook maar niets.
En als ik hier niet meer ben dan lees ik ook geen negatieve dingen meer en misschien ga ik me dan eindelijk is beter voelen?Je hoeft niet per se negatieve dingen te lezen. Je mag je account hier ook gewoon gebruiken als hulplijn of uitlaatklep.
Butterfly Project, inderdaad. Heel goed dat jullie dat met dat hartje doen.
@Asy Silivana, schrijf anders ‘Japan’ bij de vlinder. Het idee is dan dat, als je toch snijdt, je een tsunami veroorzaakt. Dat wil je niet veronderstel ik 😉
Ah natuurlijk. Krijg je dat weer. Lekker al die mensen bij jou in de buurt. Mijn school was ook zo. Altijd maar van, Ja Pin, als je deze lessen mist, dan mis je wel zoveel, dat we niet weten of we je nog genoeg kwaliteit van onderwijs kunnen bieden... En dan de schoolarts bellen. Ugh. Daarom schrok ik ook zo bij het laatste gesprek toen ze zeiden dat ze geïnteresseerd waren in mij als persoon en dat ze mij oprecht wouden helpen. Ik denk dat die vrouw iets verkeerds had gegeten.
Genoeg over mij, terug naar jou.
Ik dacht dat er allemaal officiële papieren waren getekend om bij Sophie te mogen wonen? Is het dan ook niet zo dat school hiervan op de hoogte is? Want het lijkt me namelijk alles behalve prettig als er door zo'n misverstand opeens contact met je biologische ouders wordt opgenomen - zeker nu het met beide partijen net weer even beter ging. En anders wordt het vanzelf wel duidelijk wanneer ze je ouders aan de lijn krijgen.
Als ze niet luisteren moeten ze de consequenties aanvaarden. Helaas betekent dat ook consequenties voor jou en dat vind ik echt onacceptabel van school.
Desondanks denk ik wel dat ze ergens een punt hebben. Ik bedoel, ben je random weggegaan zonder je af te melden? School is verantwoordelijk voor jou als jij les hebt. Als je 'm dan peert zonder je af te melden en je krijgt een ongeluk, dan is school aansprakelijk. Daarom zijn (sommige) scholen daar streng op.
Dat betekent niet dat ik vind dat school gelijk heeft, ik denk dat het heel goed is om met school afspraken te maken over wat je doet wanneer je je kut voelt. Ik denk dat jij geen onredelijke eisen hebt en als er gewoon goed met elkaar wordt gesproken, jullie zoiets kunnen afspreken.
Ook zo slecht wat ze over Mediant zeggen... Dat gaat hen echt oprecht helemaal NIKS aan. Tsss. Deze mensen hebben zelf therapie nodig.
Ik dacht echt van waarom maak je iemand anders belachelijk over zijn tekens als je het zelf ook hebt?
Hetzelfde valt te zeggen over pesten. Vaak zie je dat pesters in het verleden zijn gepest.
Eigenlijk is het wel zo goed als hetzelfde. Waarschijnlijk is hij bang o.i.d., juist omdat hij hetzelfde heeft meegemaakt.
Al blijft het natuurlijk gissen naar de echte reden erachter. Ik keur het niet goed, maar ik kijk er ook zeker niet vreemd van op. Hopelijk gaat het nu beter tussen jullie?
En als ik hier niet meer ben dan lees ik ook geen negatieve dingen meer en misschien ga ik me dan eindelijk is beter voelen?
Ik heb daar ook vaker last van. Meestal mijd ik dan Emotionele Problemen en Gevoelens en ga ik meer de kleine, onschuldige topics beantwoorden.
Ik denk dat je best hier kan zijn voor hulp, zonder op iedereen z'n berichten te reageren. Dat is helemaal niks om je voor te schamen.
Ik denk dat weglopen nu niks gaat oplossen. Hoe stom, basic en standaard dit ook mag klinken, na je opleiding kun je je eigen weg gaan. Heb jij je diploma, dan ben je ook nog eens 18 en niemand die je dan nog tegenhoudt. Je kan weg uit je provincie en een vervolgstudie volgen op een plek die voor jou helemaal nieuw is. Geen vooroordelen, geen bekende gezichten (of alleen de fijne, zoals die van Sophie) en alleen maar leuke dingen (oké, dat is wel erg optimistisch). Weglopen maakt het alleen maar moeilijk om ooit nog ergens anders een stabiel bestaan op te bouwen. Met een diploma kun je nu eenmaal meer. Zo zit deze maatschappij in elkaar. Ik gun het jou gewoon heel erg dat je goede mogelijkheden hebt, zodat je later kan doen wat je wil :)
Gr. Pin
Genoeg over mij, terug naar jou.
Ik dacht dat er allemaal officiële papieren waren getekend om bij Sophie te mogen wonen? Is het dan ook niet zo dat school hiervan op de hoogte is? Want het lijkt me namelijk alles behalve prettig als er door zo'n misverstand opeens contact met je biologische ouders wordt opgenomen - zeker nu het met beide partijen net weer even beter ging. En anders wordt het vanzelf wel duidelijk wanneer ze je ouders aan de lijn krijgen.
Als ze niet luisteren moeten ze de consequenties aanvaarden. Helaas betekent dat ook consequenties voor jou en dat vind ik echt onacceptabel van school.
Desondanks denk ik wel dat ze ergens een punt hebben. Ik bedoel, ben je random weggegaan zonder je af te melden? School is verantwoordelijk voor jou als jij les hebt. Als je 'm dan peert zonder je af te melden en je krijgt een ongeluk, dan is school aansprakelijk. Daarom zijn (sommige) scholen daar streng op.
Dat betekent niet dat ik vind dat school gelijk heeft, ik denk dat het heel goed is om met school afspraken te maken over wat je doet wanneer je je kut voelt. Ik denk dat jij geen onredelijke eisen hebt en als er gewoon goed met elkaar wordt gesproken, jullie zoiets kunnen afspreken.
Ook zo slecht wat ze over Mediant zeggen... Dat gaat hen echt oprecht helemaal NIKS aan. Tsss. Deze mensen hebben zelf therapie nodig.
Hetzelfde valt te zeggen over pesten. Vaak zie je dat pesters in het verleden zijn gepest.
Eigenlijk is het wel zo goed als hetzelfde. Waarschijnlijk is hij bang o.i.d., juist omdat hij hetzelfde heeft meegemaakt.
Al blijft het natuurlijk gissen naar de echte reden erachter. Ik keur het niet goed, maar ik kijk er ook zeker niet vreemd van op. Hopelijk gaat het nu beter tussen jullie?
Ik heb daar ook vaker last van. Meestal mijd ik dan Emotionele Problemen en Gevoelens en ga ik meer de kleine, onschuldige topics beantwoorden.
Ik denk dat je best hier kan zijn voor hulp, zonder op iedereen z'n berichten te reageren. Dat is helemaal niks om je voor te schamen.
Ik denk dat weglopen nu niks gaat oplossen. Hoe stom, basic en standaard dit ook mag klinken, na je opleiding kun je je eigen weg gaan. Heb jij je diploma, dan ben je ook nog eens 18 en niemand die je dan nog tegenhoudt. Je kan weg uit je provincie en een vervolgstudie volgen op een plek die voor jou helemaal nieuw is. Geen vooroordelen, geen bekende gezichten (of alleen de fijne, zoals die van Sophie) en alleen maar leuke dingen (oké, dat is wel erg optimistisch). Weglopen maakt het alleen maar moeilijk om ooit nog ergens anders een stabiel bestaan op te bouwen. Met een diploma kun je nu eenmaal meer. Zo zit deze maatschappij in elkaar. Ik gun het jou gewoon heel erg dat je goede mogelijkheden hebt, zodat je later kan doen wat je wil :)
Gr. Pin
Heey,
Me mentor en het schoolhoofd hadden ervoor gezorgd dat me (eigen) ouders op donderdag morgen een gesprek hadden over mij. Ik snap me ouders niet helemaal want waarom zou je geen contact met mij willen hebben en vervolgens wel naar school willen gaan voor dat gesprek? Ze zeiden dat ik er ook moest zijn, omdat het over mij gaat. Ik had er totaal geen zin in, en nogmaals niet omdat ik me ouders haat, maar omdat ik had beloofd om ze met rust te maken. Ik was een halfuur te vroeg, maar ik dacht ik ga echt niet naar eerder daarna binnen. 10 min voor het gesprek zag ik me ouders eraan komen. Ze wisten natuurlijk niet waar ze moesten zijn dus hebben ze aan de receptie volgensmij gevraagd hoe je bij dat kantoortje kwam. Ik zag ze immers naar de receptie lopen en daarna liep er iemand met ze mee naar boven. Ik ben toen naar die man gelopen en ik zei van wat u ook wilt ik ga niet mee naar binnen, U mag mij betreft vragen wat u wilt aan me ouders en van alles over mij zeggen, en ik wil best na het gesprek nog even met u praten, maar niet met me ouders erbij. Dat ga ik echt niet doen. Dus hij zei van je gaat hier nu zitten en je blijft net zolang tot dat ik zeg dat het gesprek is afgelopen. Ik zei van:'' U kan me niet dwingen dus ik zie u wel over een halfuurtje''. En ik wou weglopen en toen kwamen me ouders eraan lopen. Ik heb niks tegen ze zegt, maar ben gewoon weggelopen. Misschien was dat geen goede zet, maar ik wist toen (en nu nog steeds) niks te zeggen tegen hun.
Me vader deed vooral het gesprek en me moeder knikte een beetje en zei voor de rest eigenlijk niks. Dat is wat me mentor zei. Volgens haar had mijn vader uitgelegd wat er precies allemaal is gebeurd en waarom ik waarschijnlijk niet naar het gesprek wou. Me moeder was ook wel opgelucht dat ik er niet bij zat. Me ouders hadden het er ook nog over gehad dat ik tegenwoordig bij andere mensen woon. Bij de familie ***. En dat ze daar dus ook contact mee moesten opzoeken. En als er hierna nog andere problemen komen dan moesten ze dat bij de familie van Sophie bespreken. Verder wou de me ouders het ook niet hebben over mijn probleem die dinsdag is gebeurd. Dat moesten ze maar bespreken met de ouders van Sophie. Verder wou de me ouders graag met rust worden gelaten en dus ook geen contact meer hebben van school.
En zo waren er nog wat meer dingen die ze hadden verteld en uiteindelijk wou het schoolhoofd hebben dat ik een afspraak maakte met de ouders van Sophie. Hij was meteen niet meer zo boos op mij en ook me mentor was niet meer zo... Ik me ouders (Sophie) al uitgelegd wat er was gebeurd. En de moeder zei van dat het ook niet heel slim was van mij. En omdat ik sommige dingen had gezegd van dat ik bijv. zelfmoord pleeg in de pauzes, was het ook begrijpelijk dat het schoolhoofd zo reageerde. Ik mocht blij zijn dat ze de politie niet hadden opgebeld en dat ik weer werd opgenomen. Daar had ze ook wel gelijk in en ik had dat ook niet moeten zeggen. De vader zei van dat het onzin was dat die man meteen vraagt om een gesprek terwijl je 1 dagje iets eerder weg gaat. En het was logisch dat je eerder wegging omdat je out was gegaan. Dus ik legde uit dat die man dacht dat ik dat nu elke keer gaat doen.
En uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik elke dag naar school gaat, en als het echt heel erg wordt dan moest ik me mentor daarover berichten. Zij kan dan gaan kijken of het misschien kan worden opgelost, en als het echt te erg is of het lukt niet dan mag ik onder begeleiding van de mentor of het schoolhoofd me ouders bellen. En die zouden me dan ophalen als dat mogelijk is natuurlijk. Want ze werken allebei.
Nou dat hadden we ook uitgelegd aan het schoolhoofd. We hadden dat gesprek op vrijdag. En Jan legde uit dat je tegen mij niet moet zeggen dat ik iets MOET doen want dan komt het verkeerd bij hem aan en wordt hij sneller boos. En zo erg dat je op een gegeven moment geen gesprek met hem kan voeren, omdat hij alleen maar boos kan denken dan en dan hoort die de dingen niet die je goed bedoelt. En dat klopt. Dat begreep die man en hij stemde ook in, in het gene wat Jan en ik hadden bedacht. Die afspraak dus. Ik heb nog even me excuses aangeboden naar het schoolhoofd en me mentor en dat vonden ze fijn dat ik dat zei.Ik begrijp ook wel waarom die man me graag op school wilt houden. Vooral omdat ik het ineens had over zelfmoord in de pauzes. Die man heeft ook een verantwoordelijkheid. En als er wat met mij gebeurd dan heeft hij een groot probleem. (Zoals je @Pin al zei).
We hebben goede afspraken gemaakt en we zouden maandag een nieuwe start maken. Het butterflyproject iets. Dat hartje helpt best goed. Ik heb ook die voorwerpen niet meer want die heb ik weggegooid. Maar toch heb ik gisteren weer gesneden maar 3 strepen maar toch. Niet in het hartje overigens maar dit keer gewoon op me arm. Aan de linkerkant zit geen verband meer dus daar kan het goed op. Maar dat is natuurlijk niet goed. Ik ga het langzaam afbouwen, 1 keer stoppen lukt gewoon niet. Het is elke dag zo van dat ik kijk naar de strepen en dat ik zoiets heb van dit moet ik niet doen, en vervolgens pak ik het voorwerp uit de keuken en zet ik weer wat strepen erbij. Dat voorwerp ligt nog steeds op me kamer. Het lijkt me niet zo lekker dat ik die in de vaatwasser doe en dan morgenavond tijdens het avond eten Jan, Marion of Sophie het vlees ziet snijden terwijl ik het de avond daarvoor zelf hebt gebruikt....
Natuurlijk heb ik ook nog goed nieuws!
Sophie en ik ga over 2 weken een weekendje weg. We gaan waarschijnlijk naar London, of Parijs, maar dat weten we nog niet precies. Ik wil graag naar Parijs en Sophie weet het nog niet. Die had het ook nog over Rome? Ik hoop dat het Parijs wordt. Ik ben er nog nooit geweest, maar het lijkt me echt een leuke stad om een weekendje door te brengen. We hebben gezegd dat we morgen gaan beslissen waar we naartoe gaan. Ik denk niet London trouwens. Het is meer Parijs of Rome. Maar we zullen wel zien. En volgende week dinsdag (overmorgen) hebben we een diner met Sophie, haar ouders en haar opa en oma.
Wordt een leuke week hoop ik!
Fijne zondag nog!
Gr: Mr.S
Me mentor en het schoolhoofd hadden ervoor gezorgd dat me (eigen) ouders op donderdag morgen een gesprek hadden over mij. Ik snap me ouders niet helemaal want waarom zou je geen contact met mij willen hebben en vervolgens wel naar school willen gaan voor dat gesprek? Ze zeiden dat ik er ook moest zijn, omdat het over mij gaat. Ik had er totaal geen zin in, en nogmaals niet omdat ik me ouders haat, maar omdat ik had beloofd om ze met rust te maken. Ik was een halfuur te vroeg, maar ik dacht ik ga echt niet naar eerder daarna binnen. 10 min voor het gesprek zag ik me ouders eraan komen. Ze wisten natuurlijk niet waar ze moesten zijn dus hebben ze aan de receptie volgensmij gevraagd hoe je bij dat kantoortje kwam. Ik zag ze immers naar de receptie lopen en daarna liep er iemand met ze mee naar boven. Ik ben toen naar die man gelopen en ik zei van wat u ook wilt ik ga niet mee naar binnen, U mag mij betreft vragen wat u wilt aan me ouders en van alles over mij zeggen, en ik wil best na het gesprek nog even met u praten, maar niet met me ouders erbij. Dat ga ik echt niet doen. Dus hij zei van je gaat hier nu zitten en je blijft net zolang tot dat ik zeg dat het gesprek is afgelopen. Ik zei van:'' U kan me niet dwingen dus ik zie u wel over een halfuurtje''. En ik wou weglopen en toen kwamen me ouders eraan lopen. Ik heb niks tegen ze zegt, maar ben gewoon weggelopen. Misschien was dat geen goede zet, maar ik wist toen (en nu nog steeds) niks te zeggen tegen hun.
Me vader deed vooral het gesprek en me moeder knikte een beetje en zei voor de rest eigenlijk niks. Dat is wat me mentor zei. Volgens haar had mijn vader uitgelegd wat er precies allemaal is gebeurd en waarom ik waarschijnlijk niet naar het gesprek wou. Me moeder was ook wel opgelucht dat ik er niet bij zat. Me ouders hadden het er ook nog over gehad dat ik tegenwoordig bij andere mensen woon. Bij de familie ***. En dat ze daar dus ook contact mee moesten opzoeken. En als er hierna nog andere problemen komen dan moesten ze dat bij de familie van Sophie bespreken. Verder wou de me ouders het ook niet hebben over mijn probleem die dinsdag is gebeurd. Dat moesten ze maar bespreken met de ouders van Sophie. Verder wou de me ouders graag met rust worden gelaten en dus ook geen contact meer hebben van school.
En zo waren er nog wat meer dingen die ze hadden verteld en uiteindelijk wou het schoolhoofd hebben dat ik een afspraak maakte met de ouders van Sophie. Hij was meteen niet meer zo boos op mij en ook me mentor was niet meer zo... Ik me ouders (Sophie) al uitgelegd wat er was gebeurd. En de moeder zei van dat het ook niet heel slim was van mij. En omdat ik sommige dingen had gezegd van dat ik bijv. zelfmoord pleeg in de pauzes, was het ook begrijpelijk dat het schoolhoofd zo reageerde. Ik mocht blij zijn dat ze de politie niet hadden opgebeld en dat ik weer werd opgenomen. Daar had ze ook wel gelijk in en ik had dat ook niet moeten zeggen. De vader zei van dat het onzin was dat die man meteen vraagt om een gesprek terwijl je 1 dagje iets eerder weg gaat. En het was logisch dat je eerder wegging omdat je out was gegaan. Dus ik legde uit dat die man dacht dat ik dat nu elke keer gaat doen.
En uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik elke dag naar school gaat, en als het echt heel erg wordt dan moest ik me mentor daarover berichten. Zij kan dan gaan kijken of het misschien kan worden opgelost, en als het echt te erg is of het lukt niet dan mag ik onder begeleiding van de mentor of het schoolhoofd me ouders bellen. En die zouden me dan ophalen als dat mogelijk is natuurlijk. Want ze werken allebei.
Nou dat hadden we ook uitgelegd aan het schoolhoofd. We hadden dat gesprek op vrijdag. En Jan legde uit dat je tegen mij niet moet zeggen dat ik iets MOET doen want dan komt het verkeerd bij hem aan en wordt hij sneller boos. En zo erg dat je op een gegeven moment geen gesprek met hem kan voeren, omdat hij alleen maar boos kan denken dan en dan hoort die de dingen niet die je goed bedoelt. En dat klopt. Dat begreep die man en hij stemde ook in, in het gene wat Jan en ik hadden bedacht. Die afspraak dus. Ik heb nog even me excuses aangeboden naar het schoolhoofd en me mentor en dat vonden ze fijn dat ik dat zei.Ik begrijp ook wel waarom die man me graag op school wilt houden. Vooral omdat ik het ineens had over zelfmoord in de pauzes. Die man heeft ook een verantwoordelijkheid. En als er wat met mij gebeurd dan heeft hij een groot probleem. (Zoals je @Pin al zei).
We hebben goede afspraken gemaakt en we zouden maandag een nieuwe start maken. Het butterflyproject iets. Dat hartje helpt best goed. Ik heb ook die voorwerpen niet meer want die heb ik weggegooid. Maar toch heb ik gisteren weer gesneden maar 3 strepen maar toch. Niet in het hartje overigens maar dit keer gewoon op me arm. Aan de linkerkant zit geen verband meer dus daar kan het goed op. Maar dat is natuurlijk niet goed. Ik ga het langzaam afbouwen, 1 keer stoppen lukt gewoon niet. Het is elke dag zo van dat ik kijk naar de strepen en dat ik zoiets heb van dit moet ik niet doen, en vervolgens pak ik het voorwerp uit de keuken en zet ik weer wat strepen erbij. Dat voorwerp ligt nog steeds op me kamer. Het lijkt me niet zo lekker dat ik die in de vaatwasser doe en dan morgenavond tijdens het avond eten Jan, Marion of Sophie het vlees ziet snijden terwijl ik het de avond daarvoor zelf hebt gebruikt....
Natuurlijk heb ik ook nog goed nieuws!
Sophie en ik ga over 2 weken een weekendje weg. We gaan waarschijnlijk naar London, of Parijs, maar dat weten we nog niet precies. Ik wil graag naar Parijs en Sophie weet het nog niet. Die had het ook nog over Rome? Ik hoop dat het Parijs wordt. Ik ben er nog nooit geweest, maar het lijkt me echt een leuke stad om een weekendje door te brengen. We hebben gezegd dat we morgen gaan beslissen waar we naartoe gaan. Ik denk niet London trouwens. Het is meer Parijs of Rome. Maar we zullen wel zien. En volgende week dinsdag (overmorgen) hebben we een diner met Sophie, haar ouders en haar opa en oma.
Wordt een leuke week hoop ik!
Fijne zondag nog!
Gr: Mr.S
Als ik het goed begrijp, mag je, als het niet gaat op school, onder begeleiding je ouders bellen, zodat die je komen halen. Dat lijkt me een fijne oplossing.
Goed dat je het snijden gaat afbouwen. Helpt Bas je hiermee?
Weekendje weg met Sophie, leuk 🙂 Veel plezier.
Groetjes
Kenshin
Goed dat je het snijden gaat afbouwen. Helpt Bas je hiermee?
Weekendje weg met Sophie, leuk 🙂 Veel plezier.
Groetjes
Kenshin
Hoi Mr.S,
Je biologische ouders zijn dus naar het gesprek gekomen. Waarschijnlijk dus om duidelijk te maken hoe de situatie werkt. Vervelend dat jullie dan die confrontatie hadden, maar wel fijn dat alles nu helder is.
Mooi plan wat jullie nu hebben bedacht en gelukkig zijn na alle excuses en wat nachtjes slaap de dingen gezakt en uitgepraat. Nu hebben jullie een duidelijk afspraak op school en dat is mooi.
Knap dat je gaat afbouwen met snijden. Je hebt gelijk, dat gaat vaak niet in 1 keer.
Nu je dat vlees gedeelte noemt... Maak je het wel goed schoon voor je gaat snijden? Want je wil echt niet jezelf snijden met hetzelfde voorwerp waarmee je (rouw) vlees snijdt. (Ja, allebei vlees, maar je snapt het waarschijnlijk wel.) Dat is echt heel slecht voor je, dus ontsmet het aub wel echt goed, als je dan toch snijdt.
Hee wat leuk dat je met Sophie een weekendje weg gaat. Uiteindelijk gaat het erom dat jullie er samen op uit gaan, dus waar jullie ook heen gaan, ik heb er alle vertrouwen in dat het gezellig wordt!
Gr. Pin
Je biologische ouders zijn dus naar het gesprek gekomen. Waarschijnlijk dus om duidelijk te maken hoe de situatie werkt. Vervelend dat jullie dan die confrontatie hadden, maar wel fijn dat alles nu helder is.
Mooi plan wat jullie nu hebben bedacht en gelukkig zijn na alle excuses en wat nachtjes slaap de dingen gezakt en uitgepraat. Nu hebben jullie een duidelijk afspraak op school en dat is mooi.
Knap dat je gaat afbouwen met snijden. Je hebt gelijk, dat gaat vaak niet in 1 keer.
Nu je dat vlees gedeelte noemt... Maak je het wel goed schoon voor je gaat snijden? Want je wil echt niet jezelf snijden met hetzelfde voorwerp waarmee je (rouw) vlees snijdt. (Ja, allebei vlees, maar je snapt het waarschijnlijk wel.) Dat is echt heel slecht voor je, dus ontsmet het aub wel echt goed, als je dan toch snijdt.
Hee wat leuk dat je met Sophie een weekendje weg gaat. Uiteindelijk gaat het erom dat jullie er samen op uit gaan, dus waar jullie ook heen gaan, ik heb er alle vertrouwen in dat het gezellig wordt!
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
