Heey,
Ik zit nu voor een weekje in het ziekenhuis. Omdat ik een verkeerde keus heb gemaakt, of nou ja, meer een verkeerde plek.
Om even kort uit te leggen. Ongeveer 1,5 week geleden zat ik heel erg diep. Ik voelde me heel slecht en ik wou het liefst stoppen met leven. Dus toen heb ik meerdere stappen gezet om het te kunnen voltooien. Ik heb de spullen bij elkaar geraapt, en de plek gezocht, en gevonden. Dus alles was perfect om ermee te stoppen. Me ouders gingen zondag samen met me broers een dagje weg met me moeders vriendin. Ik bleef thuis omdat ik graag mijn plan in uitvoering wou brengen, maar ik zei dat ik samen met een vriend ging gamen. Ze gingen laat in de morgen weg ( rond 11.30). Toen heb ik al mijn moed verzameld en ben ik een halfuurtje later vertrokken naar ''de plek''. En ik dacht dat er niemand zou komen daar, want het ligt nogal afgelegen. Maar om niet te veel in details te treden ( omdat het niet mag). Ik begon met gereed maken en toen zou ik gaan. En je snapt wel wat er gebeurde. Ik ben waarschijnlijk weg gevallen en toen ik wakker werd lag ik (helaas) in een ziekenhuisbed.
En dat was natuurlijk niet de plek waar ik wou zijn. Dus ik schrok nogal en drukte maar op een roodknopje zodat er iemand aan kwam. Die heeft me toen uitgelegd dat een stel me heeft gevonden en dat ze me hebben '' bevrijd'' en dat ik daarna met spoed hierna toe was gebracht. Dus ik vroeg of mijn ouders nog kwamen, en ze zei dat me ouders dezelfde namiddag nog waren komen kijken en dat ze daarna niet terug zijn gekomen. En ik was volgens de verpleegkundige pas maandag even een keertje wakker geweest. Wat ik me niet meer kan herinneren.
Ik heb een paar dagen toen heel veel geslapen en toen is mijn broer (blijkbaar) geweest om mijn laptop, telefoon, koptelefoon en JBL box en al me kleren te geven. Maar dat is nu ook al 3 dagen geleden en sinds zaterdag ben ik veel meer wakker, maar me ouders of broers zijn nog geen 1 keer op bezoek geweest. En ik dacht van, dan kan ik mooi een beetje rondlopen door het ziekenhuis, of gewoon buiten zitten, of buiten rondlopen, maar mijn deur zit op slot, en om het kwartier komt er iemand kijken hoe het gaat en wat ik aan het doen ben. Ik snap het wel, want iemand die pas geleden een zelfmoord poging heeft gedaan die laat je nu niet vrij rondlopen. Gelukkig mag ik onder begeleiding elke dag 1 uurtje naar beneden, of buiten rondlopen. Een ander voordeel is ook dat ik nu een kamer voor me alleen hebt, en met een mooi uitzicht.
Ik heb zondag me moeder gebeld en die zij dat ze me niet kwam bezoeken, of me überhaupt wou komen ophalen, en dat ik maar ergens anders moest gaan wonen, want thuis hoef ik niet meer te komen. En toen heb ik 's avonds me pa nog gebeld, maar die zij ook van thuis is er geen plek meer voor jou.
Dus waar ik me nu wel zorgen om maak, is waar kan ik naartoe nu me ouders me niet meer thuis willen hebben? Er komt morgenvroeg een psycholoog waarmee ik kan praten over deze situatie? Want ik mag nog niet op mezelf wonen, en daar heb ik dan ook geen geld voor. Straks moet ik op straat leven, dan kan je letterlijk zeggen dat ik nu in de hel ben belandt.
Maar wat ik me afvraag is waarom doen me ouders nu ineens zo? Ik snap dat ze boos zijn en verdrietig en dat ze een paar dagen misschien wel weken ( maanden) dit moeten verwerken, maar dan laat je toch niet je zoon in de steek? Ik weet nu echt niet wat ik moet doen. Het enige nummer dat ik heb van me familie is me oom die geen contact met ons wilt en een neef, maar of die mij wilt helpen? I don't think so..
Dit is het enige bewijs voor mij dat ik nog niet in de hel zit, en anders moet ik maar het beste ervan maken. Het was mijn keuze..
Gr: Mr.S
Bladzijde 1 / 4
Heyy,
Wat.heftig zeg!
Kan je de mensen van het ziekenhuis uitleggen dat je je erger voelt als je opgesloten zit in een ziekenhuiskamer? Miss kunnen ze een goede oplossing bedenken.
En kan je misschien je broer bellen om te vragen waarom je ouders zo boos doen? Hij is immers ook je kleding komen brengen.
Zijn er vrienden waar je bij kan wonen?
Veel succes met die psychiater morgen
~Asy
Ps: welkom in de hel / het voorportaal van de hel, ik ben ook 24/7 aanwezig!
Wat.heftig zeg!
Kan je de mensen van het ziekenhuis uitleggen dat je je erger voelt als je opgesloten zit in een ziekenhuiskamer? Miss kunnen ze een goede oplossing bedenken.
En kan je misschien je broer bellen om te vragen waarom je ouders zo boos doen? Hij is immers ook je kleding komen brengen.
Zijn er vrienden waar je bij kan wonen?
Veel succes met die psychiater morgen
~Asy
Ps: welkom in de hel / het voorportaal van de hel, ik ben ook 24/7 aanwezig!
Het is duidelijk wel begrijpbaar dat ze zo doen. Ze zijn in shock omdat hun eigen zoon dood wou... Ze voelen zich dat ze niet genoeg voor je zijn. Dat ze je niet het geen kunnen geven wat je wil.
Ik zal maar goed wat veranderen in je leven jongen! Want inderdaad... Ze mogen je niet in de steek laten, maar als jij zelfmoord pleegt... Is dat anders dan?
Praat maar goed met je psycholoog. Misschien moet je naar een pleeggezin ofzo.
Succes met je herstel!
Ik zal maar goed wat veranderen in je leven jongen! Want inderdaad... Ze mogen je niet in de steek laten, maar als jij zelfmoord pleegt... Is dat anders dan?
Praat maar goed met je psycholoog. Misschien moet je naar een pleeggezin ofzo.
Succes met je herstel!
Oke 1 je bent ni in de hel in de hel is er geen kindertelefoon je ouders voelen dat ze gefaald hebben ze denken dat dit nu het beste is omdat je bij hun blijkbaar ni gelukkig was vraag idd je broer of hij ze om wil praten bij je langs te komen dan kan je het hun uitleggen
Hoi
Je zat zo diep dat je een poging hebt ondernomen. Dat vind ik heel zwaar om te horen. Ik ben opgelucht dat je er nog bent, ook al heb je de intentie gehad jezelf van het leven te ontnemen.
Je zit momenteel in het ziekenhuis. Je begrijpt zelf dat ze iemand met zelfmoordgedachten moeten controleren, om te voorkomen dat die persoon zichzelf pijn doet, maar ik begrijp dat het misschien niet zo fijn is.
Je hebt een kamer voor je alleen met een mooi uitzicht, en je mag per dag een uurtje naar buiten. Voel je je beter als je even door het ziekenhuis of buiten loopt?
Je ouders zijn vast in shock, en weten misschien niet hoe met die shock om te gaan, maar de reactie die ze je nu geven is niet ok. Hun zoon, die steun en hulp kan gebruiken, uit huis zetten, doe je niet.
Contactgegevens uitwisselen mag niet, jammer, want anders kon je even bij mij komen logeren (in de veronderstelling dat mijn moeder daarover niet moeilijk zou doen). Is er een vriend(in) waar je terecht kan? Kan je die neef contacteren? Wie weet is hij toch bereid je te helpen. Dat weet je pas als je het hem vraagt.
Kan je je broer(s) contacteren? Misschien zijn zij onder invloed van je ouders niet meer langsgekomen. Ik hoop dat je ouders, als ze over de grootste schok heen zijn, inzien dat ze jou niet zomaar uit huis kunnen zetten.
Ik vind het zo erg dat je, naast je donkere gedachten, nu ook belast bent met de gedachte waar je gaat wonen. Bespreek dit maar met je psycholoog. Het kan niet anders dan dat er voor jou opvang voorzien kan worden. Ze kunnen je niet zomaar aan je lot overlaten.
Misschien is het volgende heel voor de hand liggend, maar zou je, als je nog eens de gedachte krijgt om de spullen bijeen te zoeken en naar de plek te gaan, eerst contact op willen nemen met 113? Zij zijn bereid naar je te luisteren, en willen er alles aan doen om jou te helpen. Contact opnemen met de KinderTelefoon kan ook nuttig zijn, aangezien zij jou kunnen doorverwijzen naar meer hulp.
Ik vermoed dat de psycholoog waarmee je dat gesprek gaat hebben je hiermee ook kan helpen.
Wat kan ik nog zeggen om jou te steunen? Ik wil je een virtuele knuffel geven, als je dat fijn vindt. Je zit niet in de hel, ook al voelt dat soms zo aan. Misschien helpt het eerst naar de volgende stap te kijken, in plaats van de hele berg voor je te zien. Richt je eerst op het gesprek met de psycholoog, voordat je piekert over wat er je allemaal te wachten staat. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar een berg beklim je niet in één keer. Je beklimt die stapje voor stapje, struikelt af en toe eens, maar als je daarna weer opstaat en doorzet, maakt dat je eens zo sterk.
Groetjes
x
Je zat zo diep dat je een poging hebt ondernomen. Dat vind ik heel zwaar om te horen. Ik ben opgelucht dat je er nog bent, ook al heb je de intentie gehad jezelf van het leven te ontnemen.
Je zit momenteel in het ziekenhuis. Je begrijpt zelf dat ze iemand met zelfmoordgedachten moeten controleren, om te voorkomen dat die persoon zichzelf pijn doet, maar ik begrijp dat het misschien niet zo fijn is.
Je hebt een kamer voor je alleen met een mooi uitzicht, en je mag per dag een uurtje naar buiten. Voel je je beter als je even door het ziekenhuis of buiten loopt?
Je ouders zijn vast in shock, en weten misschien niet hoe met die shock om te gaan, maar de reactie die ze je nu geven is niet ok. Hun zoon, die steun en hulp kan gebruiken, uit huis zetten, doe je niet.
Contactgegevens uitwisselen mag niet, jammer, want anders kon je even bij mij komen logeren (in de veronderstelling dat mijn moeder daarover niet moeilijk zou doen). Is er een vriend(in) waar je terecht kan? Kan je die neef contacteren? Wie weet is hij toch bereid je te helpen. Dat weet je pas als je het hem vraagt.
Kan je je broer(s) contacteren? Misschien zijn zij onder invloed van je ouders niet meer langsgekomen. Ik hoop dat je ouders, als ze over de grootste schok heen zijn, inzien dat ze jou niet zomaar uit huis kunnen zetten.
Ik vind het zo erg dat je, naast je donkere gedachten, nu ook belast bent met de gedachte waar je gaat wonen. Bespreek dit maar met je psycholoog. Het kan niet anders dan dat er voor jou opvang voorzien kan worden. Ze kunnen je niet zomaar aan je lot overlaten.
Misschien is het volgende heel voor de hand liggend, maar zou je, als je nog eens de gedachte krijgt om de spullen bijeen te zoeken en naar de plek te gaan, eerst contact op willen nemen met 113? Zij zijn bereid naar je te luisteren, en willen er alles aan doen om jou te helpen. Contact opnemen met de KinderTelefoon kan ook nuttig zijn, aangezien zij jou kunnen doorverwijzen naar meer hulp.
Ik vermoed dat de psycholoog waarmee je dat gesprek gaat hebben je hiermee ook kan helpen.
Wat kan ik nog zeggen om jou te steunen? Ik wil je een virtuele knuffel geven, als je dat fijn vindt. Je zit niet in de hel, ook al voelt dat soms zo aan. Misschien helpt het eerst naar de volgende stap te kijken, in plaats van de hele berg voor je te zien. Richt je eerst op het gesprek met de psycholoog, voordat je piekert over wat er je allemaal te wachten staat. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar een berg beklim je niet in één keer. Je beklimt die stapje voor stapje, struikelt af en toe eens, maar als je daarna weer opstaat en doorzet, maakt dat je eens zo sterk.
Groetjes
x
Hoi,
Hmmm, toch jammer dat ik nu dit bericht lees. Ik had gehoopt dat je het niet zou doen, aangezien je in je 5 days topic had gezegd het nog even uit te stellen. Maar dat even was dus echt even...
Ik snap ergens de reactie van je ouders. Het is eigenlijk wel waar wat @Kaasplank zegt. Jij vraagt je af waarom ze je in de steek laten en dat dat eigenlijk niet kan, je bent hun zoon. Maar jij hebt zojuist geprobeerd een eind aan je leven te maken. Dan had jij je ouders en broer in de steek gelaten. Dat is dan toch eigenlijk hetzelfde principe?
Maar goed, ik ben hier niet om jou de les te lezen. Ik vind als nog dat je ouders je niet zomaar uit huis kunnen zetten, zeker omdat je minderjarig bent. Het is goed dat je dat gaat bespreken met die psycholoog. Ik denk niet dat zij je uit het ziekenhuis halen voor je een goed onderkomen hebt. Anders lig je waarschijnlijk net zo snel weer in het ziekenhuis of dit keer misschien wel in een grafkist... Het lijkt me verstandig gewoon alle opties door te spreken.
Ik denk ook wel dat het een goed idee is je broer te bellen, zoals @Asy silivana zei. Het kan best dat hij nog steeds gewoon contact wil, maar een beetje wordt 'onderdrukt' door je ouders om hetzelfde te vinden en te doen.
Het lijkt me voor nu niet verstandig om met je ouders te gaan praten. Ik snap het als je graag wil weten waarom ze zo doen, maar ik denk dat alle wonden te vers zijn. Daarnaast denk ik dat jij nog steeds iedere kans zou grijpen om een eind aan je leven te maken, dus het is ook niet zo dat jullie 'opnieuw' kunnen beginnen en dat je bepaalde beloftes kan doen. Het 'probleem' is er dan nog. (Als dat dus het probleem is.)
Heb je een beetje dingen te doen om jezelf bezig te houden of helpen zij je daar goed bij in het ziekenhuis?
Ben je lichamelijk al redelijk hersteld?
Nog een laatste vraag: hoe ga je nu verder? Heb je daar al een idee over?
Rust lekker uit en probeer je niet te veel zorgen te maken (al is dat natuurlijk véél makkelijker gezegd dan gedaan).
Gr. Pin
Hmmm, toch jammer dat ik nu dit bericht lees. Ik had gehoopt dat je het niet zou doen, aangezien je in je 5 days topic had gezegd het nog even uit te stellen. Maar dat even was dus echt even...
Ik snap ergens de reactie van je ouders. Het is eigenlijk wel waar wat @Kaasplank zegt. Jij vraagt je af waarom ze je in de steek laten en dat dat eigenlijk niet kan, je bent hun zoon. Maar jij hebt zojuist geprobeerd een eind aan je leven te maken. Dan had jij je ouders en broer in de steek gelaten. Dat is dan toch eigenlijk hetzelfde principe?
Maar goed, ik ben hier niet om jou de les te lezen. Ik vind als nog dat je ouders je niet zomaar uit huis kunnen zetten, zeker omdat je minderjarig bent. Het is goed dat je dat gaat bespreken met die psycholoog. Ik denk niet dat zij je uit het ziekenhuis halen voor je een goed onderkomen hebt. Anders lig je waarschijnlijk net zo snel weer in het ziekenhuis of dit keer misschien wel in een grafkist... Het lijkt me verstandig gewoon alle opties door te spreken.
Ik denk ook wel dat het een goed idee is je broer te bellen, zoals @Asy silivana zei. Het kan best dat hij nog steeds gewoon contact wil, maar een beetje wordt 'onderdrukt' door je ouders om hetzelfde te vinden en te doen.
Het lijkt me voor nu niet verstandig om met je ouders te gaan praten. Ik snap het als je graag wil weten waarom ze zo doen, maar ik denk dat alle wonden te vers zijn. Daarnaast denk ik dat jij nog steeds iedere kans zou grijpen om een eind aan je leven te maken, dus het is ook niet zo dat jullie 'opnieuw' kunnen beginnen en dat je bepaalde beloftes kan doen. Het 'probleem' is er dan nog. (Als dat dus het probleem is.)
Heb je een beetje dingen te doen om jezelf bezig te houden of helpen zij je daar goed bij in het ziekenhuis?
Ben je lichamelijk al redelijk hersteld?
Nog een laatste vraag: hoe ga je nu verder? Heb je daar al een idee over?
Rust lekker uit en probeer je niet te veel zorgen te maken (al is dat natuurlijk véél makkelijker gezegd dan gedaan).
Gr. Pin
Heey,
Ik zal alles maar een beetje tegelijk doen..
Ik heb gisteren met me broer nog gebeld, en die vertelde dat me ouders heel erg geschrokken zijn. En dat ze bijna elke dag er over hadden, maar dat ze nu even rust willen hebben. Dus mijn broer zij dat ik beter niet meer kan bellen met me ouders, omdat ze dat niet prettig vinden. Voor de rest zei hij:'' We gaan verder met ons leven, en we doen net alsof jij opgenomen bent, of bent verhuist naar een ver land. En dat je dus niet vaak kan bellen of kan langskomen.'' En toen ik vroeg waar ik dan nu moest gaan wonen? Zei hij: '' Pa en ma willen je niet thuis hebben, omdat ze niet goed weten waar zij nog nuttig voor zijn. Dus je moet maar een ander tijdelijk onderkomen vinden.''
Jullie hebben wel gelijk ( @kaasplank en @Pin). Ik zou me ouders ook in de steek hebben gelaten, dus dat doen ze nu ook bij mij. Maar ze wisten dat het niet goed ging met mij en dat ik vroeg of laat weer een poging ging doen, maar dat vonden ze allemaal wel oké, want ze deden niks en zeiden er ook niks over. Dus ik snap ook niet echt die ''shock''. Het is/was iets wat eraan zat te komen. Of ze zijn nu eindelijk is wakker geschut dat het echt niet goed met me gaat. Maar ja dat lossen ze dus op om me uit huis te zetten.
Ik heb gisteren dus een gesprek gehad met de psycholoog. Het duurde echt ontzettend lang we hebben bijna 4 uur lopen praten. Het eerste wat hij vroeg was hoe ik me nu voelde en of ik nog suïcide gedachten had of pogingen wou doen. Ik zei van: '' Ik heb nog wel suïcide gedachten (deels aangepast door de kindertelefoon)
Dus hij zei dat het dan wel lastig werd als het gaat om vrijheden in het ziekenhuis. En dat we dan wel snel iets moesten ondernemen en of ik daar mee akkoord ga. Ik zei dus toen van als het weer zo'n groot succes word als bij Mediant, dan laat maar zitten. Dus toen gingen we praten over Mediant en waarom het daar niet fijn was, en wat ze daar niet goed deden volgens mij, en of ik ze nog een 2e kans wou geven (absoluut NIET), en wat we dan nu konden doen, of het misschien beter was dat ik naar een andere hulp organisatie ga. Ergens in het Westen. En daar gaf die dan uitleg over hoe het daar eruit ziet en wat ze daarvoor me konden betekenen.
Nou ja, naar 2 uur ofso. Begonnen we met het contact van me ouders. Dat ze geen contact meer willen en me niet meer in huis. Dus wat we daarmee moesten doen. En ik zei ik heb toch geen echte vrienden die me in huis willen nemen. Ja, 1 vriend zou dat wel willen, maar dat kon uiteindelijk toch niet, want volgens de ouders zouden ze het dan financieel niet halen. Dus toen gingen we kijken naar familie. Opa en Oma willen me best in huis hebben, maar die waren te oud en konden niet goed meer voor iemand zorgen. Dus ik zei ik kan toch gewoon voor hun koken en het huishouden op orde houden, maar nee dat kon echt niet. En nu ik eraan terug denk. Ik denk dat me ouders niet blij worden als ik bij me opa en oma ga wonen. Want dan zien we elkaar nog steeds elke week.
Dus toen gingen we kijken naar ooms en tantes, en er is 1 oom die het ruim voor me kaar heeft, maar daar heb ik echt een bloedhekel aan. En de andere oom en tante hadden nog 3 kinderen thuis en een 4e kon echt niet, terwijl ze vroeger ook 4 kinderen hadden, maar die ene (neef) is opzich zelf gaan wonen. Uiteindelijk mijn laatste hoop, die neef dus. En die zou bespreken met zijn vriendin of ze dat wel willen, maar ik ga uit van niet, en ze wonen in Duitsland dus ik kan niet eens met ze praten, want ik kan alleen zeggen ich bin Mr.S of Guttentag, Nou dat wordt een succes zeg haha.
Maar als het niks wordt dan gaan we samen met iemand anders kijken naar andere oplossingen. En me psycholoog ging nog proberen om contact te zoeken met me ouders. En hij zei van ik ga je ouders niet proberen om te praten, maar ik ga met ze praten of ze mee kunnen helpen met het zoeken naar een andere plek voor jou.
Over de vrijheden: Ja ik voel me best goed als ik even door het ziekenhuis kan lopen of even naar beneden kan gaan, naar buiten toe. Samen met de psycholoog en een arts en de verpleegkundige hebben we besproken dat ik vanaf vandaag 3 uurtjes van me kamer af mocht, en dan mag het niet 3 uur achter elkaar, maar 1 uur rond 10.00, 1uur rond 14.00 en 1uur rond 20.00. Dat is wel fijn. En ik praat best veel met de verpleegkundige is echt een aardige man. Die graag met me praat en ook wilt luisteren en we praten meestal 's avonds met elkaar als er familiebezoek is. Zo voelt het net alsof er toch nog een soort familie/ vriend op bezoek komt.
Voor de rest heb ik een beetje netflix gekeken en muziek geluisterd, maar als me ouders me verwijderen van netflix en Spotify ( we hebben van beiden een familie abbonement) dan heb ik echt niks meer. Ik had gisteren nog wel gedacht van ik ga maar is schrijven op de KT , maar inplaats daarvan heb ik de hele avond lopen huilen. Ik voel me alleen maar slechter en slechter worden. Ik wil ook gewoon niet meer eten of drinken. Ik heb daar gewoon helemaal geen zin meer in. Ik kijk wel wat de rest van de week gebeurd.
Gr: Mr.S
Ik zal alles maar een beetje tegelijk doen..
Ik heb gisteren met me broer nog gebeld, en die vertelde dat me ouders heel erg geschrokken zijn. En dat ze bijna elke dag er over hadden, maar dat ze nu even rust willen hebben. Dus mijn broer zij dat ik beter niet meer kan bellen met me ouders, omdat ze dat niet prettig vinden. Voor de rest zei hij:'' We gaan verder met ons leven, en we doen net alsof jij opgenomen bent, of bent verhuist naar een ver land. En dat je dus niet vaak kan bellen of kan langskomen.'' En toen ik vroeg waar ik dan nu moest gaan wonen? Zei hij: '' Pa en ma willen je niet thuis hebben, omdat ze niet goed weten waar zij nog nuttig voor zijn. Dus je moet maar een ander tijdelijk onderkomen vinden.''
Jullie hebben wel gelijk ( @kaasplank en @Pin). Ik zou me ouders ook in de steek hebben gelaten, dus dat doen ze nu ook bij mij. Maar ze wisten dat het niet goed ging met mij en dat ik vroeg of laat weer een poging ging doen, maar dat vonden ze allemaal wel oké, want ze deden niks en zeiden er ook niks over. Dus ik snap ook niet echt die ''shock''. Het is/was iets wat eraan zat te komen. Of ze zijn nu eindelijk is wakker geschut dat het echt niet goed met me gaat. Maar ja dat lossen ze dus op om me uit huis te zetten.
Ik heb gisteren dus een gesprek gehad met de psycholoog. Het duurde echt ontzettend lang we hebben bijna 4 uur lopen praten. Het eerste wat hij vroeg was hoe ik me nu voelde en of ik nog suïcide gedachten had of pogingen wou doen. Ik zei van: '' Ik heb nog wel suïcide gedachten (deels aangepast door de kindertelefoon)
Dus hij zei dat het dan wel lastig werd als het gaat om vrijheden in het ziekenhuis. En dat we dan wel snel iets moesten ondernemen en of ik daar mee akkoord ga. Ik zei dus toen van als het weer zo'n groot succes word als bij Mediant, dan laat maar zitten. Dus toen gingen we praten over Mediant en waarom het daar niet fijn was, en wat ze daar niet goed deden volgens mij, en of ik ze nog een 2e kans wou geven (absoluut NIET), en wat we dan nu konden doen, of het misschien beter was dat ik naar een andere hulp organisatie ga. Ergens in het Westen. En daar gaf die dan uitleg over hoe het daar eruit ziet en wat ze daarvoor me konden betekenen.
Nou ja, naar 2 uur ofso. Begonnen we met het contact van me ouders. Dat ze geen contact meer willen en me niet meer in huis. Dus wat we daarmee moesten doen. En ik zei ik heb toch geen echte vrienden die me in huis willen nemen. Ja, 1 vriend zou dat wel willen, maar dat kon uiteindelijk toch niet, want volgens de ouders zouden ze het dan financieel niet halen. Dus toen gingen we kijken naar familie. Opa en Oma willen me best in huis hebben, maar die waren te oud en konden niet goed meer voor iemand zorgen. Dus ik zei ik kan toch gewoon voor hun koken en het huishouden op orde houden, maar nee dat kon echt niet. En nu ik eraan terug denk. Ik denk dat me ouders niet blij worden als ik bij me opa en oma ga wonen. Want dan zien we elkaar nog steeds elke week.
Dus toen gingen we kijken naar ooms en tantes, en er is 1 oom die het ruim voor me kaar heeft, maar daar heb ik echt een bloedhekel aan. En de andere oom en tante hadden nog 3 kinderen thuis en een 4e kon echt niet, terwijl ze vroeger ook 4 kinderen hadden, maar die ene (neef) is opzich zelf gaan wonen. Uiteindelijk mijn laatste hoop, die neef dus. En die zou bespreken met zijn vriendin of ze dat wel willen, maar ik ga uit van niet, en ze wonen in Duitsland dus ik kan niet eens met ze praten, want ik kan alleen zeggen ich bin Mr.S of Guttentag, Nou dat wordt een succes zeg haha.
Maar als het niks wordt dan gaan we samen met iemand anders kijken naar andere oplossingen. En me psycholoog ging nog proberen om contact te zoeken met me ouders. En hij zei van ik ga je ouders niet proberen om te praten, maar ik ga met ze praten of ze mee kunnen helpen met het zoeken naar een andere plek voor jou.
Over de vrijheden: Ja ik voel me best goed als ik even door het ziekenhuis kan lopen of even naar beneden kan gaan, naar buiten toe. Samen met de psycholoog en een arts en de verpleegkundige hebben we besproken dat ik vanaf vandaag 3 uurtjes van me kamer af mocht, en dan mag het niet 3 uur achter elkaar, maar 1 uur rond 10.00, 1uur rond 14.00 en 1uur rond 20.00. Dat is wel fijn. En ik praat best veel met de verpleegkundige is echt een aardige man. Die graag met me praat en ook wilt luisteren en we praten meestal 's avonds met elkaar als er familiebezoek is. Zo voelt het net alsof er toch nog een soort familie/ vriend op bezoek komt.
Voor de rest heb ik een beetje netflix gekeken en muziek geluisterd, maar als me ouders me verwijderen van netflix en Spotify ( we hebben van beiden een familie abbonement) dan heb ik echt niks meer. Ik had gisteren nog wel gedacht van ik ga maar is schrijven op de KT , maar inplaats daarvan heb ik de hele avond lopen huilen. Ik voel me alleen maar slechter en slechter worden. Ik wil ook gewoon niet meer eten of drinken. Ik heb daar gewoon helemaal geen zin meer in. Ik kijk wel wat de rest van de week gebeurd.
Gr: Mr.S
Hoe ik het interpreteer, luistert deze psycholoog goed naar je. Hij lijkt niet te ontkennen wat je zegt, maar gaat aan de slag met de dingen die jij hem vertelt. Dat lijkt me al een stuk beter dan Mediant deed.
Iedereen gaat anders om met een schok. Je ouders proberen de schok misschien te ontwijken. Goed dat die psycholoog met hen gaat praten.
Jullie hebben familie overlopen, om te kijken of je bij hen terecht kan. Spreekt die neef Engels? Desnoods spreek jij Nederlands en hij Duits. Sommige dingen zijn min of meer 'verstaanbaar'. Het zou fijn zijn als je bij iemand terecht kon waar je goede gesprekken mee kan hebben, maar nog belangrijker vind ik dat je bij een goed persoon zit, ook al spreken jullie niet dezelfde taal.
Fijn dat je meer uurtjes naar buiten mag. Ook goed dat je met die verpleegkundige kan praten. Ik hoop dat je daar wat mensen om je heen hebt die naar je kunnen luisteren.
:(
*hug* als je dat fijn vindt. Ik hoop dat er snel een oplossing gevonden wordt, en dat je hulp krijgt waarbij je je geholpen voelt.
Iedereen gaat anders om met een schok. Je ouders proberen de schok misschien te ontwijken. Goed dat die psycholoog met hen gaat praten.
Jullie hebben familie overlopen, om te kijken of je bij hen terecht kan. Spreekt die neef Engels? Desnoods spreek jij Nederlands en hij Duits. Sommige dingen zijn min of meer 'verstaanbaar'. Het zou fijn zijn als je bij iemand terecht kon waar je goede gesprekken mee kan hebben, maar nog belangrijker vind ik dat je bij een goed persoon zit, ook al spreken jullie niet dezelfde taal.
Fijn dat je meer uurtjes naar buiten mag. Ook goed dat je met die verpleegkundige kan praten. Ik hoop dat je daar wat mensen om je heen hebt die naar je kunnen luisteren.
Ik had gisteren nog wel gedacht van ik ga maar is schrijven op de KT , maar inplaats daarvan heb ik de hele avond lopen huilen.
:(
*hug* als je dat fijn vindt. Ik hoop dat er snel een oplossing gevonden wordt, en dat je hulp krijgt waarbij je je geholpen voelt.
Hey,
Het kan dus nog zijn dat je ouders van mening veranderen. Dit is in mij ogen in ieder geval ook niet het einde van jullie relatie.
Hoe ik deze reactie van je ouders interpreteer is als volgt:
Kijk, je zegt steeds wel dat je dood wil, maar tussen het doen en het zeggen zit een groot verschil. Je ouders weten simpelweg niet wat ze kunnen zeggen of doen en daarom zeggen en doen ze inmiddels maar niks. Als je het ze zou vragen is er een grote kans dat ze in huilen uitbarsten en zeggen dat ze niet meer weten wat ze moeten doen om je beter te laten voelen.
Het kan dus overkomen alsof ze het wel oké vinden, ook al vinden ze het dus helemaal niet oké. Die shock is dan zeker aanwezig.
Jou uit huis zetten, klinkt in mij ogen als een vorm van zelfbescherming.
Al gaat het ze op de lange termijn niet helpen. Want zodra jij kan probeer je het nog eens en dan verwijten ze zichzelf waarschijnlijk dat het hun schuld is en dat ze het nooit hadden moeten doen. Zo zijn emoties nu eenmaal.
Die psycholoog is volgens mij wel een goede. Hij wil echt het beste voor jou en doet niks randoms 'zodat je hopelijk maar geen zelfmoord pleegt'. Hij lijkt naar echte oplossingen te zoeken.
Het is fijn dat je nu wat vaker weg mag uit je kamer, maar ik snap dat dat natuurlijk niet alles is. Deze situatie laat je niet beter voelen en dat lijkt me ook vrij logisch. Je gaat weg met de gedachte nooit meer terug te komen en je wordt wakker en alles is alleen maar vervelender geworden.
Ben je wel bereidt om een andere organisatie een kans te geven?
Als je je zo slecht voelt, kun je dan niet weer op zo'n knopje drukken en een babbeltje maken?
Gr. Pin
Het kan dus nog zijn dat je ouders van mening veranderen. Dit is in mij ogen in ieder geval ook niet het einde van jullie relatie.
Hoe ik deze reactie van je ouders interpreteer is als volgt:
Kijk, je zegt steeds wel dat je dood wil, maar tussen het doen en het zeggen zit een groot verschil. Je ouders weten simpelweg niet wat ze kunnen zeggen of doen en daarom zeggen en doen ze inmiddels maar niks. Als je het ze zou vragen is er een grote kans dat ze in huilen uitbarsten en zeggen dat ze niet meer weten wat ze moeten doen om je beter te laten voelen.
Het kan dus overkomen alsof ze het wel oké vinden, ook al vinden ze het dus helemaal niet oké. Die shock is dan zeker aanwezig.
Jou uit huis zetten, klinkt in mij ogen als een vorm van zelfbescherming.
Al gaat het ze op de lange termijn niet helpen. Want zodra jij kan probeer je het nog eens en dan verwijten ze zichzelf waarschijnlijk dat het hun schuld is en dat ze het nooit hadden moeten doen. Zo zijn emoties nu eenmaal.
Die psycholoog is volgens mij wel een goede. Hij wil echt het beste voor jou en doet niks randoms 'zodat je hopelijk maar geen zelfmoord pleegt'. Hij lijkt naar echte oplossingen te zoeken.
Het is fijn dat je nu wat vaker weg mag uit je kamer, maar ik snap dat dat natuurlijk niet alles is. Deze situatie laat je niet beter voelen en dat lijkt me ook vrij logisch. Je gaat weg met de gedachte nooit meer terug te komen en je wordt wakker en alles is alleen maar vervelender geworden.
Ben je wel bereidt om een andere organisatie een kans te geven?
Als je je zo slecht voelt, kun je dan niet weer op zo'n knopje drukken en een babbeltje maken?
Gr. Pin
Heey,
Deze psycholoog (Bas) is echt een hele fijne psycholoog. Hij luistert echt naar mij en hij wil zoals jullie al zeiden echt het beste voor mij. Vanochtend kwam hij weer langs om te praten over de hulpinstantie in het westen. Over dat hij alvast contact had gezocht met hun en als ik het goed vond, dan komen een paar mensen van de instantie naar dit ziekenhuis om met mij en de psycholoog te gaan praten. Natuurlijk vond ik dat wel goed en die afspraak zou dan volgende week maandag zijn.
En Bas zij ook iets van dat ze daar een soort kliniek hadden waar ik dan in zou kunnen wonen en dat daar wel meerdere jongeren zaten die of geen ouders meer hebben of niet meer thuis kunnen wonen (zoals ik een beetje).
Ik denk dat jullie ook gelijk hebben over die shock. Ik laat ze maar een tijdje met rust en als ze weer contact met me willen zoeken kunnen ze me vinden of bij mijn Neef in Duitsland of bij de hulp instantie in het westen.
Mijn neef had gister avond nog gebeld. Dat hij het goed en leuk vond, maar dat die het nog moest bespreken met zijn vriendin. En als die het ook goed vind, dan komt hij me volgende week woensdag graag ophalen. En samen zouden we dan gaan kijken of er misschien een goede instantie is bij hun in de buurt, want hij woont in de buurt van Neurenberg en dat is nogal een flink eind van die instantie. Dan zouden we 6 uur met de trein of 6,5 uur met de auto moeten reizen en dat is geen optie.
En als die mensen van die instantie goed zijn, en ze willen me echt helpen, dan ben ik zeker wel bereidt om hun een kans te geven. Maar ook als ik naar Duitsland ga, en daar is een fijne instantie, dan wil ik natuurlijk ook hun een kans geven.
Zou er een Kindertelefoon zijn in Duitsland? Of zou ik gewoon nog deze Kindertelefoon kunnen gebruiken?
Als ik me slecht voel dan kan ik zeker wel drukken op dat knopje. En dat doe ik ook heb er vannacht nog op gedrukt. Als ik maar niet te vaak op dat knopje drukt, want dan komen ze niet meer haha.
Fijne dag!
Gr:Mr. S
Deze psycholoog (Bas) is echt een hele fijne psycholoog. Hij luistert echt naar mij en hij wil zoals jullie al zeiden echt het beste voor mij. Vanochtend kwam hij weer langs om te praten over de hulpinstantie in het westen. Over dat hij alvast contact had gezocht met hun en als ik het goed vond, dan komen een paar mensen van de instantie naar dit ziekenhuis om met mij en de psycholoog te gaan praten. Natuurlijk vond ik dat wel goed en die afspraak zou dan volgende week maandag zijn.
En Bas zij ook iets van dat ze daar een soort kliniek hadden waar ik dan in zou kunnen wonen en dat daar wel meerdere jongeren zaten die of geen ouders meer hebben of niet meer thuis kunnen wonen (zoals ik een beetje).
Ik denk dat jullie ook gelijk hebben over die shock. Ik laat ze maar een tijdje met rust en als ze weer contact met me willen zoeken kunnen ze me vinden of bij mijn Neef in Duitsland of bij de hulp instantie in het westen.
Mijn neef had gister avond nog gebeld. Dat hij het goed en leuk vond, maar dat die het nog moest bespreken met zijn vriendin. En als die het ook goed vind, dan komt hij me volgende week woensdag graag ophalen. En samen zouden we dan gaan kijken of er misschien een goede instantie is bij hun in de buurt, want hij woont in de buurt van Neurenberg en dat is nogal een flink eind van die instantie. Dan zouden we 6 uur met de trein of 6,5 uur met de auto moeten reizen en dat is geen optie.
En als die mensen van die instantie goed zijn, en ze willen me echt helpen, dan ben ik zeker wel bereidt om hun een kans te geven. Maar ook als ik naar Duitsland ga, en daar is een fijne instantie, dan wil ik natuurlijk ook hun een kans geven.
Zou er een Kindertelefoon zijn in Duitsland? Of zou ik gewoon nog deze Kindertelefoon kunnen gebruiken?
Als ik me slecht voel dan kan ik zeker wel drukken op dat knopje. En dat doe ik ook heb er vannacht nog op gedrukt. Als ik maar niet te vaak op dat knopje drukt, want dan komen ze niet meer haha.
Fijne dag!
Gr:Mr. S
Hoi,
Als die instantie in het westen wat is, is het natuurlijk wel mooi meegenomen als je daar ook kan "wonen". 2 in 1.
Fijn dat je van je neef in ieder geval welkom bent. Nu alleen die vriendin nog. Kunnen zij niet Engels spreken? Dat jullie zo kunnen communiceren.
Als je dan in Duitsland een hulpinstantie moet zoeken, hoe ga je dat dan doen met de taal?
Deze site werkt in ieder geval gewoon in het buitenland (dit bericht is daar het bewijs van aangezien ik in het buitenland zit). Het telefoonnummer weet ik niet zeker. Anders moet je denk ik wel het landnummer erbij zetten.
Goed dat je wel op het knopje drukt als je het echt nodig hebt. Haha ja, ik snap het wel dat ze niet meer komen als je continu drukt.
Veel succes met het gesprek maandag!
Gr. Pin
Als die instantie in het westen wat is, is het natuurlijk wel mooi meegenomen als je daar ook kan "wonen". 2 in 1.
Fijn dat je van je neef in ieder geval welkom bent. Nu alleen die vriendin nog. Kunnen zij niet Engels spreken? Dat jullie zo kunnen communiceren.
Als je dan in Duitsland een hulpinstantie moet zoeken, hoe ga je dat dan doen met de taal?
Deze site werkt in ieder geval gewoon in het buitenland (dit bericht is daar het bewijs van aangezien ik in het buitenland zit). Het telefoonnummer weet ik niet zeker. Anders moet je denk ik wel het landnummer erbij zetten.
Goed dat je wel op het knopje drukt als je het echt nodig hebt. Haha ja, ik snap het wel dat ze niet meer komen als je continu drukt.
Veel succes met het gesprek maandag!
Gr. Pin
Wat fijn dat je (eindelijk) een psycholoog hebt die naar je luistert. Ook goed van je dat je met de mensen van die hulpinstantie van het westen gaat praten. Fijn dat je daar eventueel kan verblijven.
Je neef vindt het goed, en gaat het nog bespreken met zijn vriendin. Alvast positief dat hij het ok vindt. Aan de andere kant is het misschien goed dat je (eerst) een tijdje in de hulpinstantie in het westen verblijft, en pas later bij je neef verblijft. Wie weet is die hulpinstantie in het westen de hulp die jou kan helpen.
Het forum kan je volgens mij wereldwijd raadplegen. Of je kan bellen weet ik niet, maar chatten zou moeten lukken.
Duitsland heeft vast ook een KinderTelefoon, maar of je daar ver komt met 'ich bin Mr.S' en 'Guttentag', weet ik niet.
Druk maar op dat knopje als je er nood aan hebt. Ze willen je vast graag helpen. Ik heb het gevoel dat je nu omringd bent door mensen die je veel beter helpen en veel beter naar je luisteren dan je vorige hulpverlening, Mediant.
Verder wens ik je een fijne dag.
Je neef vindt het goed, en gaat het nog bespreken met zijn vriendin. Alvast positief dat hij het ok vindt. Aan de andere kant is het misschien goed dat je (eerst) een tijdje in de hulpinstantie in het westen verblijft, en pas later bij je neef verblijft. Wie weet is die hulpinstantie in het westen de hulp die jou kan helpen.
Het forum kan je volgens mij wereldwijd raadplegen. Of je kan bellen weet ik niet, maar chatten zou moeten lukken.
Duitsland heeft vast ook een KinderTelefoon, maar of je daar ver komt met 'ich bin Mr.S' en 'Guttentag', weet ik niet.
Druk maar op dat knopje als je er nood aan hebt. Ze willen je vast graag helpen. Ik heb het gevoel dat je nu omringd bent door mensen die je veel beter helpen en veel beter naar je luisteren dan je vorige hulpverlening, Mediant.
Verder wens ik je een fijne dag.
Hoi forumgebruikers,
Het nummer van de Kindertelefoon is een 0800-nummer, en 0800-nummers zijn niet te bellen vanuit andere landen dan Nederland. Als je in Duitsland bent kan je dus helaas niet met ons bellen. Je kan natuurlijk wel terecht op dit forum, of je kan met ons chatten via https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/ .
Hartelijke groet,
Carina
De Kindertelefoon.
Het nummer van de Kindertelefoon is een 0800-nummer, en 0800-nummers zijn niet te bellen vanuit andere landen dan Nederland. Als je in Duitsland bent kan je dus helaas niet met ons bellen. Je kan natuurlijk wel terecht op dit forum, of je kan met ons chatten via https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/ .
Hartelijke groet,
Carina
De Kindertelefoon.
Hoi Mr. S
Ik lees je bericht nu pas... maar wat heftig zeg! Ik neem aan tot je in een psychiatrische ziekenhuis zit? En ik vroeg me eigenlijk af wat je had gedaan, hoeft niet in details maar omdat je zei tot je een week in het ziekenhuis moet blijven. Als je medicatie inneemt dan wordt meestal direct je maag leeggepompt en dan kun je na een dag of drie gewoon weer gaan.
Raar ook tot je ouders je niet meer willen zien, kan me haast niet voorstellen tot als je in het ziekenhuis ligt, zij er niet zijn om je te steunen je bent hun kind. Helemaal is het raar omdat ze wel altijd met je meegingen naar gesprekken van Mediant. En je kwamen opzoeken toen je in de kliniek zat (alle 3x). Maar goed als het zo is als jij het zegt dan is dat echt hartstikke laf van je ouders tot ze jou niet steunen nu wanneer je ze het hardst nodig hebt.
Je zegt tot je alle hulp accepteert maar de enige veilige touw die je had was Mediant die hielpen je, je zat daar op de crisisdienst en kreeg al onderzoeken naar je psychoses. Alleen volgens jou ging dat te langzaam en heb je ervoor gekozen om dit stop te zetten. En nu zie je het je ligt in het ziekenhuis, waar je zeker een week moet blijven. Je hebt dan echt iets heftigs gedaan en niet een simpele overdosis. Je moet haast wel op een psychiatrische afdeling liggen want in een normaal ziekenhuis hebben ze geen sloten op de deuren, dat zal namelijk te gevaarlijk zijn als er brand uitbreekt. En dat gaat tegen je rechten Vrijheidsbeweging (weet niet of het zo heet). Maar die geeft je het recht tot je mag rondlopen in en op het terrein van het ziekenhuis. Wat dan ook raar is tot je wel je koptelefoon en mobiel en laptop mag hebben want je bent gedwongen opgenomen, meestal halen ze dan alles wat gevaarlijk kan zijn weg.
Het kan zijn tot het ziekenhuis verbiedt tot bezoek van buitenaf toegestaan is. Je zou er namelijk onrustig of boos van kunnen worden. Het gebeurt wel vaker tot als het zo heftig is tot ze zeggen tot de naasten een stapje terug moeten zetten. Wat je hebt gedaan is voor hen moeilijk om te verwerken, gun ze de tijd ze laten je heus niet echt in de steek. Want dan zouden ze je nooit hebben gesteund. En zoals al eerder gezegd is liet je hen eigenlijk ook in de steek.
Maar hopelijk wordt je snel weer beter, en doe je nooit meer zoiets stoms.
Gr. Bas
Ps. Grappig om te lezen tot je eerder die dag, op een ander reageerde die zelfmoord wou plegen. Tot dit niet de juiste oplossing was en tot je er verlammingen over kan houden.
(Heb je zelf tenminste geleerd, hoe het is als je zoiets doet en het mislukt)
Ik lees je bericht nu pas... maar wat heftig zeg! Ik neem aan tot je in een psychiatrische ziekenhuis zit? En ik vroeg me eigenlijk af wat je had gedaan, hoeft niet in details maar omdat je zei tot je een week in het ziekenhuis moet blijven. Als je medicatie inneemt dan wordt meestal direct je maag leeggepompt en dan kun je na een dag of drie gewoon weer gaan.
Raar ook tot je ouders je niet meer willen zien, kan me haast niet voorstellen tot als je in het ziekenhuis ligt, zij er niet zijn om je te steunen je bent hun kind. Helemaal is het raar omdat ze wel altijd met je meegingen naar gesprekken van Mediant. En je kwamen opzoeken toen je in de kliniek zat (alle 3x). Maar goed als het zo is als jij het zegt dan is dat echt hartstikke laf van je ouders tot ze jou niet steunen nu wanneer je ze het hardst nodig hebt.
Je zegt tot je alle hulp accepteert maar de enige veilige touw die je had was Mediant die hielpen je, je zat daar op de crisisdienst en kreeg al onderzoeken naar je psychoses. Alleen volgens jou ging dat te langzaam en heb je ervoor gekozen om dit stop te zetten. En nu zie je het je ligt in het ziekenhuis, waar je zeker een week moet blijven. Je hebt dan echt iets heftigs gedaan en niet een simpele overdosis. Je moet haast wel op een psychiatrische afdeling liggen want in een normaal ziekenhuis hebben ze geen sloten op de deuren, dat zal namelijk te gevaarlijk zijn als er brand uitbreekt. En dat gaat tegen je rechten Vrijheidsbeweging (weet niet of het zo heet). Maar die geeft je het recht tot je mag rondlopen in en op het terrein van het ziekenhuis. Wat dan ook raar is tot je wel je koptelefoon en mobiel en laptop mag hebben want je bent gedwongen opgenomen, meestal halen ze dan alles wat gevaarlijk kan zijn weg.
Het kan zijn tot het ziekenhuis verbiedt tot bezoek van buitenaf toegestaan is. Je zou er namelijk onrustig of boos van kunnen worden. Het gebeurt wel vaker tot als het zo heftig is tot ze zeggen tot de naasten een stapje terug moeten zetten. Wat je hebt gedaan is voor hen moeilijk om te verwerken, gun ze de tijd ze laten je heus niet echt in de steek. Want dan zouden ze je nooit hebben gesteund. En zoals al eerder gezegd is liet je hen eigenlijk ook in de steek.
Maar hopelijk wordt je snel weer beter, en doe je nooit meer zoiets stoms.
Gr. Bas
Ps. Grappig om te lezen tot je eerder die dag, op een ander reageerde die zelfmoord wou plegen. Tot dit niet de juiste oplossing was en tot je er verlammingen over kan houden.
(Heb je zelf tenminste geleerd, hoe het is als je zoiets doet en het mislukt)
Heey,
Ik doe weer alles in 1 keer, weet niet of jullie dat irritant vinden, want dan doe ik in het vervolg wel in delen..
Gisteren had ik dus voor het eerst een gesprek met die mensen uit het westen, en er kwamen best veel mensen hier. Ik dacht zelf van 1 psycholoog, 1 psychiater, 1 arts en dat is het wel, dus 3 mensen. Maar het waren erin totaal 10/11 mensen. 3 psychologen, 2 artsen, 1 psychiaters, 1 specialist, 1 nog een ander specialist, en 2 verpleegkundige van die afdeling waar ik naartoe zou gaan. En in de ruimte zat ook nog Bob (psycholoog), 1 arts, 2 specialisten van pleegzorg, en 2 mensen die alleen maar knikte en dingen opschreef. Dus het was blijkbaar een enorme bijeenkomst haha.
Ik moest eerst uitleggen wat ervoor had gezorgd dat ik nu hier in het ziekenhuis was. En hoe ik me voor de poging voelde en na de poging en de dagen ernaar. Ik voelde me voor de poging heel erg slecht, na de poging zou ik niet weten, want ik ben niet bij bewustzijn geweest, en de dagen ernaar voelde ik me heel vreemd. Ene kant ben je blij en (misschien gek gezegd) voelde ik me erg fijn hier in het ziekenhuis, en aan de andere kant voel je je heel negatief en verdrietig. Heel gek gevoel in iedergeval.
Daarna moest ik een beetje uitleggen wat Mediant allemaal voor me had gedaan, en of ik daar nog contact mee heb gezocht sinds ik hier was. En wat ik heel slecht vondt van Mediant en waarom ik er niet terug naartoe wou komen.
En later ging het nog over hun dus zei legde uit wat voor soort instantie zij zijn en waar zij op focussen, en hoe dat mij zou kunnen helpen. Zij voornamelijk gefocust op mensen met suïcide gedachten en pogingen, maar daarnaast doen ze nog veel meer dingen. er is daar bijv. ook een afdeling voor mensen die schizofrenie hebben, en ze wou de daar met mij een keer naartoe gaan om te kijken of de geesten en ogen een verband hadden met schizofrenie, En uiteindelijk mocht ik zelf kiezen wat ik daarmee deed, Want ik zei dat ik daar dus haast geen last van had en dus ook niet echt de noodzaak zag om daar wat aan te doen. En dat vonden ze prima.
Toen hadden we het nog over me ouders, en hoe dat nu gaat. Me ouders hebben vrij/za/zo contact gezocht met het ziekenhuis. En ze hebben toen dus nogmaals extra uitgelegd wat ik met hun heb gedaan, en hoe dat is aangekomen en dat ze dat heel moeilijk kunnen verwerken, en daarom mij sws een tijdje niet meer wou de zien, omdat ze het niet aankunnen. En dat kwam heel hard binnen en als ik elke keer terug denk aan wat de verpleegkundige zei, dan kan ik wel keihard lopen janken en schreeuwen.
Oké, me ouders waren dus geen optie om te bereiken of daarna toe te gaan. En toen begon meteen pleegzorg te praten van: Oh wat heftig voor je. Wij gaan kijken waar jij terecht kan. Dus daar had ik dus helemaal geen zin in. Dus ik zei. Ik kan naar me neef in Duitsland toe, of anders mee naar de instantie want die hadden ook een woongedeelte. En dat was het grappigste van het hele gesprek, de gezichten van die 2 vrouwen gingen van heel vrolijk, blij en lief naar chagarijnig en boos, hahaha. Dus de psychiater zij van ja dat klopt, als Mr.S dat wilt dan kan hij met ons mee naar de instantie. En Bob zei van of als Mr.S dat toch wilt dan kan en mag hij naar zijn neef toe. Daar waren die vrouwen dus niet blij mee. En toen ontstond er een soort ruzie of conflictje tussen de vrouwen en de psychiater en psycholoog van die instantie. En volgens die vrouwen moest ik echt naar een goed gezin en als ik naar Duitsland zal gaan, dan raakt hij echt iedereen kwijt. Waarop ik zei wie raak ik dan kwijt mevrouw? Ik heb niemand hier in Nederland behalve me ouders die me niet willen zien. Daar had ze dus geen antwoord op . Dus ging ze maar door met praten, want Mr.S moest dit en er moest dit gebeuren. Nou ja het duurde wel even voor dat het conflict(je) gestopt was. Bob zei uiteindelijk van:'' het beste is zowel voor Mr.S en voor de mensen waar hij naartoe gaat bijv. zijn neef. Dat hij hulp krijgt en ook de hulp die hij goed kan gebruiken en die hem dus ook echt helpt. En als ( de instantie) hem daarmee kan helpen, dan is dat volgens mij de beste oplossing, Of niet Mr.S?'' Dus ik zei Ja, daar ben ik het volledig mee eens.
Gisteren zat ik dus te praten met Bob over de KT over deze topic ( hij is de enigste die weet dat ik hier op zit) en ik liet hem dus lezen wat ik typte en wat jullie hebben getypt. Dus hij las dat en op een gegeven moment zei hij: '' Kijk wat zij zegt is helemaal niet zo'n slecht idee toch?'' Dat was van @100Divergent dit stukje
En ik had daar helemaal niet bij stil gestaan en dat lijkt me best een goed idee, en zelfs zo'n goed idee dat we dat ook zo gaan doen. Ik ga volgende week woensdag naar die instantie en daar blijf ik dan. En in de herfstvakantie ben ik bij me neef. Dit leek ons dan een beter idee, omdat ten eerste zoals je al zei dat het misschien wel de hulp is die ik nodig hebt. En ten tweede is eigenlijk daar denk ik net ineens aan. Ik wil 28 augustus weer beginnen met school en dat is ofc in Nederland, en het is dus niet mogelijk om van Neurenberg even naar het Roc te reizen. En natuurlijk wordt dat nu ook wel lastig, want het is bijna 2 uur reizen met bus en trein van de instantie naar het ROC. Ik ga maar hopen dat we niet veel dagen hebben dat we om 8.30 moeten beginnen.
Ach ja dat is dan 6.23 in de trein en 8.24 op school haha.( Ik vind dat lang, maar misschien reizen jullie wel veel langer)
Nog even iets kort over me neef. Het blijkt ( en ene kant is dat logisch) dat hij me gewoon verstaat als ik NL praat. Hij komt natuurlijk zelf ook uit NL. Maar ik dacht als je 10 jaar in Duitsland woont, dan versta je geen NL meer, maar daar heb ik me dus in vergist. Zijn vriendin is wel echt Duits, maar dat is ook geen probleem, want ik kan redelijk goed Engels en zei kan ook Engels en ze verstaat ook een klein beetje NL. Maar die zie ik pas in de herfstvakantie of misschien een keer eerder.
@Bas17.2
Het klopt ik lig op een psychiatrische afdeling. Het is een extra gebouwtje die vast zit aan het ziekenhuis. Ik wist helemaal niet dat de ziekenhuizen geen sloten hebben, want als ik op de gewone afdeling rondloopt, dan zie ik wel overal van die slotgaten in? Waarom zouden die er dan in zitten als de duren toch niet op slot mogen?
- De tekst is verwijderd, is in strijd met de forumregels -
Echt op een gesloten afdeling zit ik niet. Denk ik. Bij Mediant gebruikte ze altijd Units en dan Units 1/2 zijn gesloten en 3/4 waren open. En Unit 1 was voor mensen die echt heel diep zijn . Waarvan je zou denken dat ik daar wel zou zitten, en bij Unit 2 zaten mensen die in een dipje zaten en even een gesloten onderkomen nodig hebben. En voor mij gevoel zit ik tussen Unit 3. Ik mag nu als ik dat zou willen gewoon naar buiten lopen. Wel met iemand erbij. Maar als ik bijv. zoiets heb van ik sta morgen om 5u op en ik wil naar buiten toe, dan zeggen ze gewoon van oké, maar waar ga je naartoe en hoelang ben je ongv. weg? Dus als ik dan zeg ik denk dat ik voor het ontbijt (9.00) wel terug bent, dan zeggen ze gewoon van Oké veel plezier! En dan zit ik dus gewoon 4 uur buiten rond te lopen. Ik doe dat niet, want dat is doodsaai. Wat moet ik in hemelsnaam 4 uur buiten doen haha:).
Het is wel zo als je ook maar 1 halfuurtje later bent, dat er dan meteen naar je wordt gebeld, en gisteren dacht ik 's avonds van ik ga er mooi vandoor. Ik loop gewoon weg. Dus om 21.00 zei ik van ik ga even een avond wandelingetje doen. En ik ben voordat de deuren sluiten weer terug (23.00). Dus ik liep naar buiten en zag daar een meisje lopen en ik dacht oh die gaat ook een rondje lopen. Dus ik liep maar achter haar aan. En we kwamen bij een stoplicht aan. en die gaat alleen op groen als er een fietster komt. Dus dat was een best awkward momentje, want ze is natuurlijk niet blind en zag dat ik achter haar aanliep. Dus ze draaide zich om en liep naar me toe en vroeg of ik haar achterna liep? Dus ik zei nee hoor, Ik dacht dat jij ook een rondje liep en ik ken dit gebied niet echt dus verder dan de straat zou ik niet komen of ik zou al verdwaald zijn haha. Dus ze moest lachen? En toen begonnen we maar samen een heel stuk eind recht door te lopen. En ik vroeg waar gaan we eigenlijk naartoe? en zei vertelde toen dat ze eigenlijk aan het weglopen was. Wat wel grappig was want dat deed ik dus ook. Ik heb geen idee hoever we hebben gelopen, maar het was echt wel heel leuk met haar. Zij had ook een poging gedaan een aantal weken geleden en toen vonden haar ouders haar in de slaapkamer en zijn toen heel snel naar het ziekenhuis gereden. En zo zit ze op de zelfde afdeling als ik. Uiteindelijk was het ongv 23.40/23.50 en toen hadden we geen zin meer om verder te lopen dus liepen me maar weer terug. Ik wist al helemaal niet meer welke kant we op moesten dus we waren soort van beetje verdwaald haha. Maar gelukkig kwam er om 00.00/00.15 een busje van dat ziekenhuis ons ophalen. Die was meteen om 23.00 gaan zoeken naar ons. haha. Dat was de leukste avond die ik tot nu toe heb gehad. We hadden zoveel pret met elkaar. Toen we weer terug waren op de afdeling moesten we eerst naar een kantoor toe waarbij ik denk de hoofd van de afdeling of leidinggevende. Heel boos zei ze zich kapot schrokken en dat ze niet blij waren en uiteindelijk wat ons antwoord daarop was. En we probeerden echt serieus te zijn, maar we konden onze lach gewoon niet binnen houden. We hebben zo hard gelachen hahaha. En die man maar bozer en bozer worden. Maar wij vonden het grappiger en grappiger worden. Dat was echt fantastisch.
Nou ja ik stop maar weer. Ben ook al weer een halfuur aan het schrijven haha.
Fijne Dag!
Mr.S
Ik doe weer alles in 1 keer, weet niet of jullie dat irritant vinden, want dan doe ik in het vervolg wel in delen..
Gisteren had ik dus voor het eerst een gesprek met die mensen uit het westen, en er kwamen best veel mensen hier. Ik dacht zelf van 1 psycholoog, 1 psychiater, 1 arts en dat is het wel, dus 3 mensen. Maar het waren erin totaal 10/11 mensen. 3 psychologen, 2 artsen, 1 psychiaters, 1 specialist, 1 nog een ander specialist, en 2 verpleegkundige van die afdeling waar ik naartoe zou gaan. En in de ruimte zat ook nog Bob (psycholoog), 1 arts, 2 specialisten van pleegzorg, en 2 mensen die alleen maar knikte en dingen opschreef. Dus het was blijkbaar een enorme bijeenkomst haha.
Ik moest eerst uitleggen wat ervoor had gezorgd dat ik nu hier in het ziekenhuis was. En hoe ik me voor de poging voelde en na de poging en de dagen ernaar. Ik voelde me voor de poging heel erg slecht, na de poging zou ik niet weten, want ik ben niet bij bewustzijn geweest, en de dagen ernaar voelde ik me heel vreemd. Ene kant ben je blij en (misschien gek gezegd) voelde ik me erg fijn hier in het ziekenhuis, en aan de andere kant voel je je heel negatief en verdrietig. Heel gek gevoel in iedergeval.
Daarna moest ik een beetje uitleggen wat Mediant allemaal voor me had gedaan, en of ik daar nog contact mee heb gezocht sinds ik hier was. En wat ik heel slecht vondt van Mediant en waarom ik er niet terug naartoe wou komen.
En later ging het nog over hun dus zei legde uit wat voor soort instantie zij zijn en waar zij op focussen, en hoe dat mij zou kunnen helpen. Zij voornamelijk gefocust op mensen met suïcide gedachten en pogingen, maar daarnaast doen ze nog veel meer dingen. er is daar bijv. ook een afdeling voor mensen die schizofrenie hebben, en ze wou de daar met mij een keer naartoe gaan om te kijken of de geesten en ogen een verband hadden met schizofrenie, En uiteindelijk mocht ik zelf kiezen wat ik daarmee deed, Want ik zei dat ik daar dus haast geen last van had en dus ook niet echt de noodzaak zag om daar wat aan te doen. En dat vonden ze prima.
Toen hadden we het nog over me ouders, en hoe dat nu gaat. Me ouders hebben vrij/za/zo contact gezocht met het ziekenhuis. En ze hebben toen dus nogmaals extra uitgelegd wat ik met hun heb gedaan, en hoe dat is aangekomen en dat ze dat heel moeilijk kunnen verwerken, en daarom mij sws een tijdje niet meer wou de zien, omdat ze het niet aankunnen. En dat kwam heel hard binnen en als ik elke keer terug denk aan wat de verpleegkundige zei, dan kan ik wel keihard lopen janken en schreeuwen.
Oké, me ouders waren dus geen optie om te bereiken of daarna toe te gaan. En toen begon meteen pleegzorg te praten van: Oh wat heftig voor je. Wij gaan kijken waar jij terecht kan. Dus daar had ik dus helemaal geen zin in. Dus ik zei. Ik kan naar me neef in Duitsland toe, of anders mee naar de instantie want die hadden ook een woongedeelte. En dat was het grappigste van het hele gesprek, de gezichten van die 2 vrouwen gingen van heel vrolijk, blij en lief naar chagarijnig en boos, hahaha. Dus de psychiater zij van ja dat klopt, als Mr.S dat wilt dan kan hij met ons mee naar de instantie. En Bob zei van of als Mr.S dat toch wilt dan kan en mag hij naar zijn neef toe. Daar waren die vrouwen dus niet blij mee. En toen ontstond er een soort ruzie of conflictje tussen de vrouwen en de psychiater en psycholoog van die instantie. En volgens die vrouwen moest ik echt naar een goed gezin en als ik naar Duitsland zal gaan, dan raakt hij echt iedereen kwijt. Waarop ik zei wie raak ik dan kwijt mevrouw? Ik heb niemand hier in Nederland behalve me ouders die me niet willen zien. Daar had ze dus geen antwoord op . Dus ging ze maar door met praten, want Mr.S moest dit en er moest dit gebeuren. Nou ja het duurde wel even voor dat het conflict(je) gestopt was. Bob zei uiteindelijk van:'' het beste is zowel voor Mr.S en voor de mensen waar hij naartoe gaat bijv. zijn neef. Dat hij hulp krijgt en ook de hulp die hij goed kan gebruiken en die hem dus ook echt helpt. En als ( de instantie) hem daarmee kan helpen, dan is dat volgens mij de beste oplossing, Of niet Mr.S?'' Dus ik zei Ja, daar ben ik het volledig mee eens.
Gisteren zat ik dus te praten met Bob over de KT over deze topic ( hij is de enigste die weet dat ik hier op zit) en ik liet hem dus lezen wat ik typte en wat jullie hebben getypt. Dus hij las dat en op een gegeven moment zei hij: '' Kijk wat zij zegt is helemaal niet zo'n slecht idee toch?'' Dat was van @100Divergent dit stukje
Aan de andere kant is het misschien goed dat je (eerst) een tijdje in de hulpinstantie in het westen verblijft, en pas later bij je neef verblijft.
En ik had daar helemaal niet bij stil gestaan en dat lijkt me best een goed idee, en zelfs zo'n goed idee dat we dat ook zo gaan doen. Ik ga volgende week woensdag naar die instantie en daar blijf ik dan. En in de herfstvakantie ben ik bij me neef. Dit leek ons dan een beter idee, omdat ten eerste zoals je al zei dat het misschien wel de hulp is die ik nodig hebt. En ten tweede is eigenlijk daar denk ik net ineens aan. Ik wil 28 augustus weer beginnen met school en dat is ofc in Nederland, en het is dus niet mogelijk om van Neurenberg even naar het Roc te reizen. En natuurlijk wordt dat nu ook wel lastig, want het is bijna 2 uur reizen met bus en trein van de instantie naar het ROC. Ik ga maar hopen dat we niet veel dagen hebben dat we om 8.30 moeten beginnen.
Ach ja dat is dan 6.23 in de trein en 8.24 op school haha.( Ik vind dat lang, maar misschien reizen jullie wel veel langer)
Nog even iets kort over me neef. Het blijkt ( en ene kant is dat logisch) dat hij me gewoon verstaat als ik NL praat. Hij komt natuurlijk zelf ook uit NL. Maar ik dacht als je 10 jaar in Duitsland woont, dan versta je geen NL meer, maar daar heb ik me dus in vergist. Zijn vriendin is wel echt Duits, maar dat is ook geen probleem, want ik kan redelijk goed Engels en zei kan ook Engels en ze verstaat ook een klein beetje NL. Maar die zie ik pas in de herfstvakantie of misschien een keer eerder.
@Bas17.2
Het klopt ik lig op een psychiatrische afdeling. Het is een extra gebouwtje die vast zit aan het ziekenhuis. Ik wist helemaal niet dat de ziekenhuizen geen sloten hebben, want als ik op de gewone afdeling rondloopt, dan zie ik wel overal van die slotgaten in? Waarom zouden die er dan in zitten als de duren toch niet op slot mogen?
- De tekst is verwijderd, is in strijd met de forumregels -
Echt op een gesloten afdeling zit ik niet. Denk ik. Bij Mediant gebruikte ze altijd Units en dan Units 1/2 zijn gesloten en 3/4 waren open. En Unit 1 was voor mensen die echt heel diep zijn . Waarvan je zou denken dat ik daar wel zou zitten, en bij Unit 2 zaten mensen die in een dipje zaten en even een gesloten onderkomen nodig hebben. En voor mij gevoel zit ik tussen Unit 3. Ik mag nu als ik dat zou willen gewoon naar buiten lopen. Wel met iemand erbij. Maar als ik bijv. zoiets heb van ik sta morgen om 5u op en ik wil naar buiten toe, dan zeggen ze gewoon van oké, maar waar ga je naartoe en hoelang ben je ongv. weg? Dus als ik dan zeg ik denk dat ik voor het ontbijt (9.00) wel terug bent, dan zeggen ze gewoon van Oké veel plezier! En dan zit ik dus gewoon 4 uur buiten rond te lopen. Ik doe dat niet, want dat is doodsaai. Wat moet ik in hemelsnaam 4 uur buiten doen haha:).
Het is wel zo als je ook maar 1 halfuurtje later bent, dat er dan meteen naar je wordt gebeld, en gisteren dacht ik 's avonds van ik ga er mooi vandoor. Ik loop gewoon weg. Dus om 21.00 zei ik van ik ga even een avond wandelingetje doen. En ik ben voordat de deuren sluiten weer terug (23.00). Dus ik liep naar buiten en zag daar een meisje lopen en ik dacht oh die gaat ook een rondje lopen. Dus ik liep maar achter haar aan. En we kwamen bij een stoplicht aan. en die gaat alleen op groen als er een fietster komt. Dus dat was een best awkward momentje, want ze is natuurlijk niet blind en zag dat ik achter haar aanliep. Dus ze draaide zich om en liep naar me toe en vroeg of ik haar achterna liep? Dus ik zei nee hoor, Ik dacht dat jij ook een rondje liep en ik ken dit gebied niet echt dus verder dan de straat zou ik niet komen of ik zou al verdwaald zijn haha. Dus ze moest lachen? En toen begonnen we maar samen een heel stuk eind recht door te lopen. En ik vroeg waar gaan we eigenlijk naartoe? en zei vertelde toen dat ze eigenlijk aan het weglopen was. Wat wel grappig was want dat deed ik dus ook. Ik heb geen idee hoever we hebben gelopen, maar het was echt wel heel leuk met haar. Zij had ook een poging gedaan een aantal weken geleden en toen vonden haar ouders haar in de slaapkamer en zijn toen heel snel naar het ziekenhuis gereden. En zo zit ze op de zelfde afdeling als ik. Uiteindelijk was het ongv 23.40/23.50 en toen hadden we geen zin meer om verder te lopen dus liepen me maar weer terug. Ik wist al helemaal niet meer welke kant we op moesten dus we waren soort van beetje verdwaald haha. Maar gelukkig kwam er om 00.00/00.15 een busje van dat ziekenhuis ons ophalen. Die was meteen om 23.00 gaan zoeken naar ons. haha. Dat was de leukste avond die ik tot nu toe heb gehad. We hadden zoveel pret met elkaar. Toen we weer terug waren op de afdeling moesten we eerst naar een kantoor toe waarbij ik denk de hoofd van de afdeling of leidinggevende. Heel boos zei ze zich kapot schrokken en dat ze niet blij waren en uiteindelijk wat ons antwoord daarop was. En we probeerden echt serieus te zijn, maar we konden onze lach gewoon niet binnen houden. We hebben zo hard gelachen hahaha. En die man maar bozer en bozer worden. Maar wij vonden het grappiger en grappiger worden. Dat was echt fantastisch.
Nou ja ik stop maar weer. Ben ook al weer een halfuur aan het schrijven haha.
Fijne Dag!
Mr.S
Nou,dat er een hele bijeenkomst voor je werd georganiseerd betekend in ieder geval dat ze je belangrijk vinden!
Hmm die instantie in het westen klinkt wel fijn. Het klinkt wel als iets dat je kan gebruiken ( denk ik?? )
Gewoon lekker schreeuwen en janken, aan je gevoelens opsluiten heb je echt niks, het sloopt je en maakt je helemaal gek ( hier spreekt de ervarings deskundige )
Ik stel me nu die gezichten van die 2 vrouwen voor, echt fantastisch
Die instantie woonruimte ding klinkt wel handig, bij de instantie, bij de hulp, nog steeds in nederland, en ( maar ) 2 uur. Vanaf school ( btw vertraging us dan niet zo handig )
Je kan dan inderdaad later naar je neef toe verhuizen, of weer terug naar huis, als je ouders zo ver zijn en jij dat wilt.
Hmm samen weg lopen, de ultieme date ( nee geintje )
In ieder geval wel erg gezellig.
Hoop voor je dat alles goed komt.
~Asy
Hmm die instantie in het westen klinkt wel fijn. Het klinkt wel als iets dat je kan gebruiken ( denk ik?? )
Gewoon lekker schreeuwen en janken, aan je gevoelens opsluiten heb je echt niks, het sloopt je en maakt je helemaal gek ( hier spreekt de ervarings deskundige )
Ik stel me nu die gezichten van die 2 vrouwen voor, echt fantastisch
Die instantie woonruimte ding klinkt wel handig, bij de instantie, bij de hulp, nog steeds in nederland, en ( maar ) 2 uur. Vanaf school ( btw vertraging us dan niet zo handig )
Je kan dan inderdaad later naar je neef toe verhuizen, of weer terug naar huis, als je ouders zo ver zijn en jij dat wilt.
Hmm samen weg lopen, de ultieme date ( nee geintje )
In ieder geval wel erg gezellig.
Hoop voor je dat alles goed komt.
~Asy
"Ben ook al weer een halfuur aan het schrijven haha."
Nouja, dat is ook te merken, hoewel het op zich ook indrukwekkend is.
Als je herhaalijk dingen overnieuw schrijft en dergelijke dingen doet ben je ook wel enkele minuten bezig.
Anyway:
Geen idee wat er van jouw poging te zeggen valt.
Jammer dat het weer zover is gekomen, maar je bent er nog, I guess.
Heb je nog contact gehad met dat stel dat jou tegenkwam?
Geen idee of jij hen zou willen bedanken, in jouw situatie, maar je weet maar nooit.
Ik ben nog nooit in een dergelijke situatie geweest, maar toch:
Ergens kan ik begrijpen dat jouw ouders eventjes een afstand willen scheppen, even rust willen hebben.
Begrijp het niet verkeerd, maar het telkens dreigen te verliezen van je kind zou wel een emotionele impact op hen moeten hebben.
Persoonlijk denk ik niet dat het verstandig is om dan het contact zo in te perken of zo lastig te maken, maar in een dergelijke situatie denkt niet iedereen al te goed na.
"Ik snap dat ze boos zijn en verdrietig en dat ze een paar dagen misschien wel weken ( maanden) dit moeten verwerken"
Ik neem aan dat jij het tijd moet gunnen, maarja....
"En ik had daar helemaal niet bij stil gestaan en dat lijkt me best een goed idee, en zelfs zo'n goed idee dat we dat ook zo gaan doen."
Nouja, het is goed om te lezen dat je toekomstplannen hebt.
Je zou altijd nog je slaapritme aan kunnen passen als jij eerder op moet staan.
Je kunt die rit altijd nog gebruiken om alvast wat werk te doen, of om iets te lezen bijvoorbeeld.
Dan lijkt het alsof de tijd net wat sneller verstrijkt.
"Waarom zouden die er dan in zitten als de duren toch niet op slot mogen? "
Een beetje een stomme vraag, maar zijn er geen camera's om mensen in de gaten te houden?
Dan hinder je wel de privacy van mensen, maar ik gok dat dat niet hun grootste probleem zal zijn.
"dan versta je geen NL meer"
Nouja, jong geleerd is oud gedaan.
Daarnaast vallen beide talen onder de West-Germaanse taalfamilie en vanwege de ligging van de landen klinkt de een niet al te exotisch in de ander zijn oren.
In ieder geval handig dat dat geen probleem zal vormen.
"Wat moet ik in hemelsnaam 4 uur buiten doen haha."
Nouja, wat beweging is natuurlijk niet verkeerd.
Kun je niemand anders meenemen op zo'n wandeling, als dat überhaupt een optie is.
"Dus ze moest lachen?"
Leuk dat je haar tegen bent gekomen.
Opvallend dat jullie twee eenzelfde idee hadden, maar aangezien jullie het toch leuk leken te hebben...
Heb je nog contact met haar gehad?
(Ik zie nu pas dat @Asy Silvana mij voor was met iets dergelijks.. Leuk? Nouja, naar mijn mening maakt het een verdacht goed begin van een boek over een jeugdig duo dat aan het begin staat van de reis van hun leven. Hopelijk ben ik daarmee niet de enige...)
Nouja, dat is ook te merken, hoewel het op zich ook indrukwekkend is.
Als je herhaalijk dingen overnieuw schrijft en dergelijke dingen doet ben je ook wel enkele minuten bezig.
Anyway:
Geen idee wat er van jouw poging te zeggen valt.
Jammer dat het weer zover is gekomen, maar je bent er nog, I guess.
Heb je nog contact gehad met dat stel dat jou tegenkwam?
Geen idee of jij hen zou willen bedanken, in jouw situatie, maar je weet maar nooit.
Ik ben nog nooit in een dergelijke situatie geweest, maar toch:
Ergens kan ik begrijpen dat jouw ouders eventjes een afstand willen scheppen, even rust willen hebben.
Begrijp het niet verkeerd, maar het telkens dreigen te verliezen van je kind zou wel een emotionele impact op hen moeten hebben.
Persoonlijk denk ik niet dat het verstandig is om dan het contact zo in te perken of zo lastig te maken, maar in een dergelijke situatie denkt niet iedereen al te goed na.
"Ik snap dat ze boos zijn en verdrietig en dat ze een paar dagen misschien wel weken ( maanden) dit moeten verwerken"
Ik neem aan dat jij het tijd moet gunnen, maarja....
"En ik had daar helemaal niet bij stil gestaan en dat lijkt me best een goed idee, en zelfs zo'n goed idee dat we dat ook zo gaan doen."
Nouja, het is goed om te lezen dat je toekomstplannen hebt.
Je zou altijd nog je slaapritme aan kunnen passen als jij eerder op moet staan.
Je kunt die rit altijd nog gebruiken om alvast wat werk te doen, of om iets te lezen bijvoorbeeld.
Dan lijkt het alsof de tijd net wat sneller verstrijkt.
"Waarom zouden die er dan in zitten als de duren toch niet op slot mogen? "
Een beetje een stomme vraag, maar zijn er geen camera's om mensen in de gaten te houden?
Dan hinder je wel de privacy van mensen, maar ik gok dat dat niet hun grootste probleem zal zijn.
"dan versta je geen NL meer"
Nouja, jong geleerd is oud gedaan.
Daarnaast vallen beide talen onder de West-Germaanse taalfamilie en vanwege de ligging van de landen klinkt de een niet al te exotisch in de ander zijn oren.
In ieder geval handig dat dat geen probleem zal vormen.
"Wat moet ik in hemelsnaam 4 uur buiten doen haha."
Nouja, wat beweging is natuurlijk niet verkeerd.
Kun je niemand anders meenemen op zo'n wandeling, als dat überhaupt een optie is.
"Dus ze moest lachen?"
Leuk dat je haar tegen bent gekomen.
Opvallend dat jullie twee eenzelfde idee hadden, maar aangezien jullie het toch leuk leken te hebben...
Heb je nog contact met haar gehad?
(Ik zie nu pas dat @Asy Silvana mij voor was met iets dergelijks.. Leuk? Nouja, naar mijn mening maakt het een verdacht goed begin van een boek over een jeugdig duo dat aan het begin staat van de reis van hun leven. Hopelijk ben ik daarmee niet de enige...)
Wauw, wat een bijeenkomst. Die willen allemaal dat jij erbovenop komt. Dat lijkt me fijn om te weten. Ze leken goed naar je te luisteren.
Het lijkt me goed dat je naar die instantie gaat. Naast het kleine conflict, begrijp ik dat je een fijn gesprek hebt gehad met de mensen van die instantie. Kan je Bob nog zien of contacteren als je in die instantie zit? Hij leek goed naar je te luisteren.
In de herfstvakantie naar je neef, ook fijn. Even ertussenuit doet je vast goed. Fijn dat die neef je verstaat. Engels met zijn vriendin is ook mogelijk, dus communicatie vormt vast geen probleem.
Twee uur reizen met de trein is lang, maar als je twee uur op een trein zit, kan je een boek, muziek, en vanalle entertainment meenemen. Huiswerk maken kan ook, als je geluk hebt met je medepassagiers.
Het reizen lijkt het me wel waard, als die instantie je goede hulp biedt.
Fijn dat ze je vrijheid geven. Je krijgt ruimte, maar ze verliezen je niet uit het oog.
Ik heb een voorstel. Heb je al eens gehoord van shinrinyoku? Dat is een Japanse term voor een boswandeling die je maakt, voor de voordelen die het heeft voor je gezondheid. Is er een rustig stukje natuur in de buurt?
Je hebt iemand leren kennen, leuk. Ik kan me voorstellen dat die leidinggevende zich heel erge zorgen heeft gemaakt, maar toch ben ik blij dat dat meisje en jij een leuke avond hebben gehad.
Over die sloten: misschien is het een regeling met het evacuatieplan. Brandveiligheid ofzo. Als er nog eens een verpleger / verpleegster langskomt, kan je het vragen.
Helemaal niet irritant. Je schrijft het duidelijk en overzichtelijk neer.
Nog een fijne dag.
Het lijkt me goed dat je naar die instantie gaat. Naast het kleine conflict, begrijp ik dat je een fijn gesprek hebt gehad met de mensen van die instantie. Kan je Bob nog zien of contacteren als je in die instantie zit? Hij leek goed naar je te luisteren.
In de herfstvakantie naar je neef, ook fijn. Even ertussenuit doet je vast goed. Fijn dat die neef je verstaat. Engels met zijn vriendin is ook mogelijk, dus communicatie vormt vast geen probleem.
Twee uur reizen met de trein is lang, maar als je twee uur op een trein zit, kan je een boek, muziek, en vanalle entertainment meenemen. Huiswerk maken kan ook, als je geluk hebt met je medepassagiers.
Het reizen lijkt het me wel waard, als die instantie je goede hulp biedt.
Fijn dat ze je vrijheid geven. Je krijgt ruimte, maar ze verliezen je niet uit het oog.
Wat moet ik in hemelsnaam 4 uur buiten doen haha.
Ik heb een voorstel. Heb je al eens gehoord van shinrinyoku? Dat is een Japanse term voor een boswandeling die je maakt, voor de voordelen die het heeft voor je gezondheid. Is er een rustig stukje natuur in de buurt?
Je hebt iemand leren kennen, leuk. Ik kan me voorstellen dat die leidinggevende zich heel erge zorgen heeft gemaakt, maar toch ben ik blij dat dat meisje en jij een leuke avond hebben gehad.
Over die sloten: misschien is het een regeling met het evacuatieplan. Brandveiligheid ofzo. Als er nog eens een verpleger / verpleegster langskomt, kan je het vragen.
Ik doe weer alles in 1 keer, weet niet of jullie dat irritant vinden, want dan doe ik in het vervolg wel in delen.
Helemaal niet irritant. Je schrijft het duidelijk en overzichtelijk neer.
Nog een fijne dag.
Hai,
Wauw een hele bijeenkomst speciaal voor jou. Ik zou gevleid zijn ;)
Die 2 vrouwen met hun gezichten HAHAHAHA ik zie het voor me, prachtig.
Ik vind het mooi om te lezen hoe je psycholoog Bob ook (steeds) voor jou op kwam tijdens het gesprek. Zo'n iemand wil je aan je kant hebben!
Het klinkt inderdaad als een mooi idee om die instantie in het westen eerst te doen en daarna naar je neef te gaan.
Misschien is dit dom, maar is er niet een ander ROC in de buurt van of die instantie of je neef? Dat scheelt dan weer reistijd.
Dat weglopen met het andere meisje klinkt inderdaad heel gezellig. Ik snap hun ernst maar ik snap ook jullie lol. Voor een keertje maakt dat echt niet uit lijkt me. Kun je vaker met haar contact zoeken op de afdeling?
Ik heb btw geen problemen met alles in één bericht. Ik lees het toch allemaal :)
Gr. Pin
Wauw een hele bijeenkomst speciaal voor jou. Ik zou gevleid zijn ;)
Die 2 vrouwen met hun gezichten HAHAHAHA ik zie het voor me, prachtig.
Ik vind het mooi om te lezen hoe je psycholoog Bob ook (steeds) voor jou op kwam tijdens het gesprek. Zo'n iemand wil je aan je kant hebben!
Het klinkt inderdaad als een mooi idee om die instantie in het westen eerst te doen en daarna naar je neef te gaan.
Misschien is dit dom, maar is er niet een ander ROC in de buurt van of die instantie of je neef? Dat scheelt dan weer reistijd.
Dat weglopen met het andere meisje klinkt inderdaad heel gezellig. Ik snap hun ernst maar ik snap ook jullie lol. Voor een keertje maakt dat echt niet uit lijkt me. Kun je vaker met haar contact zoeken op de afdeling?
Ik heb btw geen problemen met alles in één bericht. Ik lees het toch allemaal :)
Gr. Pin
''Heey,
Omdat jullie het toch geen probleem vinden als ik alles tegelijk doet, doe ik dat ook maar.
Die instelling lijkt me ook wel een goede. Ook al ben ik nog steeds wel een klein beetje bang/ nerveus dat het, hetzelfde wordt als bij Mediant. En als dat zou gaan gebeuren dan zit ik ook nog is vast daar. Ik kan wel weg, maar mijn neef heeft ook gewoon werk etc. en hij kan niet zomaar even op en neer rijden om me op te halen. Daarnaast zit ik dan ook met school. Ik kan niet naar Duitsland toe als ik op school zit. Ik ga daar nog wel even met Bob over praten. Hij ziet dingen meestal wat positiever dan ik.
@Menspersoon,
Grappig dat je dat nu zegt. Ik heb echt helemaal niet meer gedacht aan die mensen. Ik zou ze best is willen spreken en over wat er is gebeurd praten.
Klopt beweging is wel goed. Maar 4 uur? Dat vind ik dan wel iets te lang.
Maar wat @100Divergent11 zei.
Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat klinkt wel goed. Dus ik ga zo om 16.00/16.15 samen met dat meisje naar het bos toe. Het kon niet eerder omdat ze een gesprek had met haar psycholoog en haar ouders. Dus we kijken dan wel hoelaat we terug zijn. Als we tenminste wel op tijd terug zijn als haar ouders komen. Ik heb dus zeker nog wel contact met haar. We eten 's ochtends altijd samen in de woonkamer. Dan is het meestal ook wel heel rustig, want iedereen eet zijn ontbijt op hun kamer. Ongezelliigggg. haha. En verder lopen we samen veel buiten of we zitten op haar kamer of mijn kamer. En vanavond ga ik samen met haar en haar ouders eten in een restaurant in de stad.Ik heb het in iedergeval erg leuk met haar. Nu ik dit zo leest dan zijn we (ik en haar) wel snel vrienden geworden. Want het lijkt mij dat je geen vreemde meeneemt uiteten?
Ik kan wel is contact opzoeken met een trajectbegeleider, of die mij misschien kan helpen met het vinden van een goede school in het westen. Ik heb zelf al wel gekeken op internet. En zover ik zag zijn er behoorlijk veel ROC's daar. [De tekst is verwijderd, is in strijd met de forumregels.] Het enige nadeel wat er dan zal zijn is dat ik niet kan beginnen in augustus, maar pas ergens in februari. Dan heb ik nog iets langer vakantie.
Ik hoop als ik naar die instantie ga in het westen dat ik dan nog wel contact kan hebben met Bob, want dat zou wel heel fijn zijn. En als dat niet zo is dan ga ik maar duimen dat er daar ook een fijne psycholoog is.
Fijne dag!
Gr: Mr.S
Omdat jullie het toch geen probleem vinden als ik alles tegelijk doet, doe ik dat ook maar.
Die instelling lijkt me ook wel een goede. Ook al ben ik nog steeds wel een klein beetje bang/ nerveus dat het, hetzelfde wordt als bij Mediant. En als dat zou gaan gebeuren dan zit ik ook nog is vast daar. Ik kan wel weg, maar mijn neef heeft ook gewoon werk etc. en hij kan niet zomaar even op en neer rijden om me op te halen. Daarnaast zit ik dan ook met school. Ik kan niet naar Duitsland toe als ik op school zit. Ik ga daar nog wel even met Bob over praten. Hij ziet dingen meestal wat positiever dan ik.
@Menspersoon,
Heb je nog contact gehad met dat stel dat jou tegenkwam?
Grappig dat je dat nu zegt. Ik heb echt helemaal niet meer gedacht aan die mensen. Ik zou ze best is willen spreken en over wat er is gebeurd praten.
Geen idee of jij hen zou willen bedankenJa, nou. Euhm. Ik weet het zelf niet eens. Ene kant ben ik soort van boos op dat stel omdat ze me geholpen hebben, en aan de andere kant ben ik ook wel blij, want dankzij hun zit ik hier. (niet dat, dat perse iets positief is), maar tot nu toe is het hier echt heel leuk. Zo heb ik een fijne psycholoog en andere fijne mensen om me heen, en dat meisje haha. Ik weet niet precies hoe ik met ze moet gaan praten, maar misschien is het wel netjes als ik ze ''bedankt''. Ik zou er is over nadenken.
Nouja, wat beweging is natuurlijk niet verkeerd.
Klopt beweging is wel goed. Maar 4 uur? Dat vind ik dan wel iets te lang.
Maar wat @100Divergent11 zei.
Ik heb een voorstel. Heb je al eens gehoord van shinrinyoku? Dat is een Japanse term voor een boswandeling die je maakt, voor de voordelen die het heeft voor je gezondheid.''
Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat klinkt wel goed. Dus ik ga zo om 16.00/16.15 samen met dat meisje naar het bos toe. Het kon niet eerder omdat ze een gesprek had met haar psycholoog en haar ouders. Dus we kijken dan wel hoelaat we terug zijn. Als we tenminste wel op tijd terug zijn als haar ouders komen. Ik heb dus zeker nog wel contact met haar. We eten 's ochtends altijd samen in de woonkamer. Dan is het meestal ook wel heel rustig, want iedereen eet zijn ontbijt op hun kamer. Ongezelliigggg. haha. En verder lopen we samen veel buiten of we zitten op haar kamer of mijn kamer. En vanavond ga ik samen met haar en haar ouders eten in een restaurant in de stad.Ik heb het in iedergeval erg leuk met haar. Nu ik dit zo leest dan zijn we (ik en haar) wel snel vrienden geworden. Want het lijkt mij dat je geen vreemde meeneemt uiteten?
Ik kan wel is contact opzoeken met een trajectbegeleider, of die mij misschien kan helpen met het vinden van een goede school in het westen. Ik heb zelf al wel gekeken op internet. En zover ik zag zijn er behoorlijk veel ROC's daar. [De tekst is verwijderd, is in strijd met de forumregels.] Het enige nadeel wat er dan zal zijn is dat ik niet kan beginnen in augustus, maar pas ergens in februari. Dan heb ik nog iets langer vakantie.
Ik hoop als ik naar die instantie ga in het westen dat ik dan nog wel contact kan hebben met Bob, want dat zou wel heel fijn zijn. En als dat niet zo is dan ga ik maar duimen dat er daar ook een fijne psycholoog is.
Fijne dag!
Gr: Mr.S
Fijn dat je samen met dat meisje gaat wandelen. Ik hoop dat jullie elkaar kunnen steunen en opvrolijken. Jullie hebben alvast een mooie herinnering aan die ene avond.
Trajectbegeleider, goed idee. Bekijk samen maar wat de opties zijn.
Misschien is het goed om nog even vrij te zijn van school. Je even volledig richten op je mentale gezondheid kan nuttig zijn.
Ik hoop dat je een fijne, goede psycholoog krijgt. Zoals je zelf ervaart, is dat een hoop waard.
Fijne dag verder.
Trajectbegeleider, goed idee. Bekijk samen maar wat de opties zijn.
Misschien is het goed om nog even vrij te zijn van school. Je even volledig richten op je mentale gezondheid kan nuttig zijn.
Ik hoop dat je een fijne, goede psycholoog krijgt. Zoals je zelf ervaart, is dat een hoop waard.
Fijne dag verder.
Kun je geen dingen afspreken dat als ze de kant van Mediant op gaan, er serieuze gesprekken o.i.d. volgen? Dat lijkt me namelijk wel reëel.
Wel goed dat je al naar ROC's hebt gekeken. Wat je je dan moet bedenken is als je in februari pas start, je misschien al helemaal niet meer bij die instelling zit. Dan zit je nog verder van school aangezien je dan in Duitsland zit, dus dat wordt dan lastig...
Goed idee dus om met een trajectbegeleider te zoeken naar een oplossing.
Leuk dat je nu goed contact hebt met dat meisje! Het klikt zo te horen goed, dus geniet ervan!
Veel plezier vanavond!
Gr. Pin
Wel goed dat je al naar ROC's hebt gekeken. Wat je je dan moet bedenken is als je in februari pas start, je misschien al helemaal niet meer bij die instelling zit. Dan zit je nog verder van school aangezien je dan in Duitsland zit, dus dat wordt dan lastig...
Goed idee dus om met een trajectbegeleider te zoeken naar een oplossing.
Leuk dat je nu goed contact hebt met dat meisje! Het klikt zo te horen goed, dus geniet ervan!
Veel plezier vanavond!
Gr. Pin
"Ik zou ze best is willen spreken en over wat er is gebeurd praten."
Nouja, ik denk wel dat je er rekening mee moet houden dat ze dat ook niet willen doen.
Het zou misschien vrij shockerend zijn voor hen, dus misschien willen ze dat zo snel mogelijk vergeten.
Ik ben hen natuurlijk niet, dus je zult er maar op een manier achter komen.
Heeft het ziekenhuis nog informatie over hen bijgehouden?
Ik neem aan dat ze dat doen, dus misschien kan men jou daarmee helpen.
"Dus ik ga zo om 16.00/16.15 samen met dat meisje naar het bos toe."
Ik hoop dat het leuk was.
Zo te lezen klikt het wel tussen jullie, dus hopelijk haal je aardig wat plezier uit jullie vriendschap.
"Nu ik dit zo leest dan zijn we (ik en haar) wel snel vrienden geworden."
Nouja, als jullie dezelfde ideeën hebben is het niet lastig om je voor te stellen dat jullie het wel met elkaar kunnen vinden.
Nouja, ik denk wel dat je er rekening mee moet houden dat ze dat ook niet willen doen.
Het zou misschien vrij shockerend zijn voor hen, dus misschien willen ze dat zo snel mogelijk vergeten.
Ik ben hen natuurlijk niet, dus je zult er maar op een manier achter komen.
Heeft het ziekenhuis nog informatie over hen bijgehouden?
Ik neem aan dat ze dat doen, dus misschien kan men jou daarmee helpen.
"Dus ik ga zo om 16.00/16.15 samen met dat meisje naar het bos toe."
Ik hoop dat het leuk was.
Zo te lezen klikt het wel tussen jullie, dus hopelijk haal je aardig wat plezier uit jullie vriendschap.
"Nu ik dit zo leest dan zijn we (ik en haar) wel snel vrienden geworden."
Nouja, als jullie dezelfde ideeën hebben is het niet lastig om je voor te stellen dat jullie het wel met elkaar kunnen vinden.
Heey,
Het is alweer een paar dagen voorbij gegaan en ik dacht laat ik maar weer is een kleine update doen.
Op dit moment gaat het met mij echt heel goed. Ik voel me fantastisch, heb meer energie op een dag en begin ook echt het plezier in dingen te zien. Natuurlijk zijn de suïcidegedachten er nog steeds helaas en vooral 's avonds/ 's nachts heb ik daar last van. Dan ga ik weer denken aan de poging en hoe ik me daarvoor voelde en dat ik geen contact meer heb met familie enzo. En ook het idee dat me ouders en broers vrijdag 1 week naar Kroatië gaan. Daar heeft me pa een appartement gekregen van zijn baas dus daar wou de we met ze alle graag naartoe gaan, maar nu dus zonder mij.
Ik heb ook geen contact meer met me broers, omdat ik gewoon zelf niet meer bel of een bericht stuur. Ik wil ze graag de tijd zonder mij gunnen. Ach ja. Ik zeg nu ook zowat elke avond en morgen van: '' Mr.S je hebt geen familie die zijn allemaal vertrokken. Niet dat ,dat ook maar een beetje positief helpt.
In mijn ogen heb ik nu een andere familie. En daar bedoel ik mee de familie van Sophie ( dat meisje). We kunnen het samen echt heel goed vinden en we hebben elke dacht veel plezier met elkaar. We zitten veel op elkaars kamer dus ik zie elke avond de ouders van Sophie. En die vinden het ook allemaal goed en zijn blij voor haar dat ze iemand heeft gevonden. Natuurlijk willen die ouders ook wel even alleen met haar praten dus dan ga ik even naar de lobby of ik haal koffie voor haar ouders. Of ik ga even naar me eigen kamer of naar buiten ( iets anders doen).
Maar die ouders van Sophie die praten ook wel is met mij alleen, of ze me eigen ouders zijn. Dan komen ze bijv. binnen en dan zie ik ze ofc. en dan zeg ik heey Jan en Marion ( zijn btw niet hun echte namen). Of sinds gister zeg ik ook gewoon heey pa en ma. En dat vinden ze wel leuk. Maar in iedergeval dan praat ik eerst even met hun. Ze vragen dan van hoe het gaat en of ik al wat meer weet van de instelling in het westen en of zij misschien iets voor mij kunnen doen. En we hadden het vanmiddag over die instellig in het westen, en Marion zei toen van:'' Maar jij hebt toch ook voornamelijk last van suïcidegedachten en pogingen net zoals Sophie?'' dus ik zei ja. En toen zei Jan van Sophie gaat naar deze vrouw toe altijd en dat is ..... zoveel min van waar we zitten. Misschien is dat ook wel wat voor jou? Dus dat leek mij aan de ene kant wel een goed idee, maar aan de andere kant dacht en zei ik ook van dat ik dan geen onderkomen had, omdat me familie me niet willen zien en me neef woont dus ergens bij Neurenberg. En Sophie zei toen heel snel van maar dan kan hij toch wel bij ons komen wonen? En dat vonden ze opzich geen probleem, maar dat moesten ze toch nog even overleggen thuis met ze tweeën. En dat is logisch want ze moeten dan wel en ruimte hebben en het financieel aankunnen, en natuurlijk het aller belangrijkste ze moeten het wel echt willen. En we kennen elkaar pas een klein weekje.
Ze komen vanavond weer om 19.00 dus misschien hebben ze dan wel al een antwoord. Maar ik denk dat ik misschien toch eerst naar die instelling toe gaat en dan ga kijken of bij hun wonen een optie zou kunnen zijn. Sophie zou het tenminste fantastisch vinden en heel eerlijk gezegd lijkt het me ook echt super leuk. Sophie is trouwens enigskind dus ze zijn met ze drieën thuis en ze hebben een hond die puk heet. Niet dat jullie er wat aan hebben.. En ze woont ongeveer 1,5 uur van me oude woonplaats vandaan.
Misschien heel gek gezegd, maar zou een relatie met Sophie en ik nu al kunnen? We zouden het allebij graag willen hebben, maar we twijfelen beiden ook, of het niet te vroeg is? En wat er gebeurd als het uit gaat? Als het überhaupt uitgaat. En we vroegen ons ook af hoe zouden haar ouders het vinden? Ik heb zelf zoiets van we kunnen best nu een relatie hebben, en als het uitgaat, als, dan kunnen we alsnog vrienden blijven en als ze me dan bijv. niet meer bij haar thuis wilt hebben dat ik dan gewoon in de instelling blijf of er terug naartoe ga? Of dat ik dan misschien wel de keuze maak om toch naar me neef toe te gaan.. Ik wil in iedergeval niet hebben dat we iets te snel doen en dat onze vriendschap stuk zou kunnen maken. En met een relatie bedoel ik gewoon samen zijn en het leuk hebben met elkaar ( niet dat we meteen seks hebben, want dat is ofc niet de bedoeling) en nog iets wat misschien helemaal niet relevant is Sophie is 16 (word 17) en ik ben 17( word 18) dat is toch geen probleem lijkt mij?
Over het stel dat me toen heeft geholpen. Ja ze hebben hier nog wel gegevens van die mensen, maar ze wou de zelf liever geen contact hebben met mij. Dus dat wordt niks. Niet dat ik dat heel erg vind..
Nou ja ik stop maar weer!
Gr: Mr.S
Het is alweer een paar dagen voorbij gegaan en ik dacht laat ik maar weer is een kleine update doen.
Op dit moment gaat het met mij echt heel goed. Ik voel me fantastisch, heb meer energie op een dag en begin ook echt het plezier in dingen te zien. Natuurlijk zijn de suïcidegedachten er nog steeds helaas en vooral 's avonds/ 's nachts heb ik daar last van. Dan ga ik weer denken aan de poging en hoe ik me daarvoor voelde en dat ik geen contact meer heb met familie enzo. En ook het idee dat me ouders en broers vrijdag 1 week naar Kroatië gaan. Daar heeft me pa een appartement gekregen van zijn baas dus daar wou de we met ze alle graag naartoe gaan, maar nu dus zonder mij.
Ik heb ook geen contact meer met me broers, omdat ik gewoon zelf niet meer bel of een bericht stuur. Ik wil ze graag de tijd zonder mij gunnen. Ach ja. Ik zeg nu ook zowat elke avond en morgen van: '' Mr.S je hebt geen familie die zijn allemaal vertrokken. Niet dat ,dat ook maar een beetje positief helpt.
In mijn ogen heb ik nu een andere familie. En daar bedoel ik mee de familie van Sophie ( dat meisje). We kunnen het samen echt heel goed vinden en we hebben elke dacht veel plezier met elkaar. We zitten veel op elkaars kamer dus ik zie elke avond de ouders van Sophie. En die vinden het ook allemaal goed en zijn blij voor haar dat ze iemand heeft gevonden. Natuurlijk willen die ouders ook wel even alleen met haar praten dus dan ga ik even naar de lobby of ik haal koffie voor haar ouders. Of ik ga even naar me eigen kamer of naar buiten ( iets anders doen).
Maar die ouders van Sophie die praten ook wel is met mij alleen, of ze me eigen ouders zijn. Dan komen ze bijv. binnen en dan zie ik ze ofc. en dan zeg ik heey Jan en Marion ( zijn btw niet hun echte namen). Of sinds gister zeg ik ook gewoon heey pa en ma. En dat vinden ze wel leuk. Maar in iedergeval dan praat ik eerst even met hun. Ze vragen dan van hoe het gaat en of ik al wat meer weet van de instelling in het westen en of zij misschien iets voor mij kunnen doen. En we hadden het vanmiddag over die instellig in het westen, en Marion zei toen van:'' Maar jij hebt toch ook voornamelijk last van suïcidegedachten en pogingen net zoals Sophie?'' dus ik zei ja. En toen zei Jan van Sophie gaat naar deze vrouw toe altijd en dat is ..... zoveel min van waar we zitten. Misschien is dat ook wel wat voor jou? Dus dat leek mij aan de ene kant wel een goed idee, maar aan de andere kant dacht en zei ik ook van dat ik dan geen onderkomen had, omdat me familie me niet willen zien en me neef woont dus ergens bij Neurenberg. En Sophie zei toen heel snel van maar dan kan hij toch wel bij ons komen wonen? En dat vonden ze opzich geen probleem, maar dat moesten ze toch nog even overleggen thuis met ze tweeën. En dat is logisch want ze moeten dan wel en ruimte hebben en het financieel aankunnen, en natuurlijk het aller belangrijkste ze moeten het wel echt willen. En we kennen elkaar pas een klein weekje.
Ze komen vanavond weer om 19.00 dus misschien hebben ze dan wel al een antwoord. Maar ik denk dat ik misschien toch eerst naar die instelling toe gaat en dan ga kijken of bij hun wonen een optie zou kunnen zijn. Sophie zou het tenminste fantastisch vinden en heel eerlijk gezegd lijkt het me ook echt super leuk. Sophie is trouwens enigskind dus ze zijn met ze drieën thuis en ze hebben een hond die puk heet. Niet dat jullie er wat aan hebben.. En ze woont ongeveer 1,5 uur van me oude woonplaats vandaan.
Misschien heel gek gezegd, maar zou een relatie met Sophie en ik nu al kunnen? We zouden het allebij graag willen hebben, maar we twijfelen beiden ook, of het niet te vroeg is? En wat er gebeurd als het uit gaat? Als het überhaupt uitgaat. En we vroegen ons ook af hoe zouden haar ouders het vinden? Ik heb zelf zoiets van we kunnen best nu een relatie hebben, en als het uitgaat, als, dan kunnen we alsnog vrienden blijven en als ze me dan bijv. niet meer bij haar thuis wilt hebben dat ik dan gewoon in de instelling blijf of er terug naartoe ga? Of dat ik dan misschien wel de keuze maak om toch naar me neef toe te gaan.. Ik wil in iedergeval niet hebben dat we iets te snel doen en dat onze vriendschap stuk zou kunnen maken. En met een relatie bedoel ik gewoon samen zijn en het leuk hebben met elkaar ( niet dat we meteen seks hebben, want dat is ofc niet de bedoeling) en nog iets wat misschien helemaal niet relevant is Sophie is 16 (word 17) en ik ben 17( word 18) dat is toch geen probleem lijkt mij?
Over het stel dat me toen heeft geholpen. Ja ze hebben hier nog wel gegevens van die mensen, maar ze wou de zelf liever geen contact hebben met mij. Dus dat wordt niks. Niet dat ik dat heel erg vind..
Nou ja ik stop maar weer!
Gr: Mr.S
Wat fijn om te horen dat het beter met je gaat. Heel goed dat je plezier in dingen begint te zien.
Jammer dat je niet mee kan naar Kroatië. Ik ben ervan overtuigd dat je in je leven nog veel kansen krijgt tot het zien van mooie bestemmingen, dus maak je daar maar geen zorgen over.
Super dat je het zo goed kan vinden met Sophie en haar familie.
Als jullie graag een relatie willen, kunnen jullie dat proberen. Doe maar rustig aan, op jullie tempo. Als de relatie uit zou gaan, kunnen jullie als vrienden verder. Jullie lijken het goed met elkaar te kunnen vinden, praten goed, dus dat lijkt me geen probleem.
Ik vind het zo fijn om te horen dat het beter met je gaat. Praat maar goed met haar ouders en Sophie over wat mogelijk is, eventueel met Bas erbij.
Jammer dat je niet mee kan naar Kroatië. Ik ben ervan overtuigd dat je in je leven nog veel kansen krijgt tot het zien van mooie bestemmingen, dus maak je daar maar geen zorgen over.
Super dat je het zo goed kan vinden met Sophie en haar familie.
Als jullie graag een relatie willen, kunnen jullie dat proberen. Doe maar rustig aan, op jullie tempo. Als de relatie uit zou gaan, kunnen jullie als vrienden verder. Jullie lijken het goed met elkaar te kunnen vinden, praten goed, dus dat lijkt me geen probleem.
Ik vind het zo fijn om te horen dat het beter met je gaat. Praat maar goed met haar ouders en Sophie over wat mogelijk is, eventueel met Bas erbij.
Hey,
Leuk om weer van je te horen!
Ik ben blij om te horen dat je het zo leuk hebt met Sophie (en haar ouders :P)! Dat doet me goed te horen. Natuurlijk vaagt dat niet je suïcide weg - daar zit het te diep voor - maar het laat je gelukkig ook de andere kant zien 🙂 Dat is altijd fijn om mee te maken.
Ik vraag me net als jij ook wel af of het niet te snel gaat. Ik bedoel, ik kan de situatie veel minder goed inschatten als jij dat nu kan, maar na één week al bij haar intrekken en een relatie starten, klinkt wel snel.
Niet dat verliefdheid niet zo snel kan ontstaan. Liefde op het eerste gezicht is namelijk een bestaand iets. In 1/3 van een seconde kun je al verliefd worden. Echter is dat geen garantie voor een goede relatie. Die heb je eigenlijk nooit.
Als ik kijk naar wat ik verstandiger vind (voor jouw gezondheid voornamelijk), zou dat zijn dat je eerst naar de instantie gaat in het westen. Als het contact daarna nog erg goed verloopt, zou je ook ipv naar je neef, naar Sophie kunnen gaan. Mocht iedereen daar dus mee akkoord gaan. Dat klinkt in mijn ogen dan als een goede oplossing.
Maar dat moet je natuurlijk zelf weten. Als alle artsen/psychologen denken dat jij ook goed beter kan worden bij die vrouw waar Sophie heen gaat en bij haar thuis als onderkomen, kan dat dan ook.
Dat stel dat je heeft geholpen is dus een doodlopend pad (vergeet alle dubbelzinnigheid in die zin, ik kan het effe niet anders verwoorden). Dan kun je dat boek ook weer dichtdoen niet waar?
Naja, dat was dus mijn mening, kijk maar wat je er mee doet. Doe maar vooral waar jij gelukkig(!) van wordt! :):)
Gr. Pin
Leuk om weer van je te horen!
Ik ben blij om te horen dat je het zo leuk hebt met Sophie (en haar ouders :P)! Dat doet me goed te horen. Natuurlijk vaagt dat niet je suïcide weg - daar zit het te diep voor - maar het laat je gelukkig ook de andere kant zien 🙂 Dat is altijd fijn om mee te maken.
Ik vraag me net als jij ook wel af of het niet te snel gaat. Ik bedoel, ik kan de situatie veel minder goed inschatten als jij dat nu kan, maar na één week al bij haar intrekken en een relatie starten, klinkt wel snel.
Niet dat verliefdheid niet zo snel kan ontstaan. Liefde op het eerste gezicht is namelijk een bestaand iets. In 1/3 van een seconde kun je al verliefd worden. Echter is dat geen garantie voor een goede relatie. Die heb je eigenlijk nooit.
Als ik kijk naar wat ik verstandiger vind (voor jouw gezondheid voornamelijk), zou dat zijn dat je eerst naar de instantie gaat in het westen. Als het contact daarna nog erg goed verloopt, zou je ook ipv naar je neef, naar Sophie kunnen gaan. Mocht iedereen daar dus mee akkoord gaan. Dat klinkt in mijn ogen dan als een goede oplossing.
Maar dat moet je natuurlijk zelf weten. Als alle artsen/psychologen denken dat jij ook goed beter kan worden bij die vrouw waar Sophie heen gaat en bij haar thuis als onderkomen, kan dat dan ook.
Dat stel dat je heeft geholpen is dus een doodlopend pad (vergeet alle dubbelzinnigheid in die zin, ik kan het effe niet anders verwoorden). Dan kun je dat boek ook weer dichtdoen niet waar?
Naja, dat was dus mijn mening, kijk maar wat je er mee doet. Doe maar vooral waar jij gelukkig(!) van wordt! :):)
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
