heyy ik ben inmiddels 14 en zit in de derde
Mijn ouders kwamen achter mijn sh en sindsdien is alles gwn slechter gegaan en ik haat het dat ze het weten.
Eerst was ik de enige die dit wist en soms kon ik het vergeten ofz en gwn me leven leven en dan ging het soms ook heel goed. Ik kon me soms gwn ff normaal voelen ofz. Maar nu ze het weten kan dat niet meer, ze willen me in therapie zetten (waar ik me twijfels oer heb) en me vader maakt steeds “grapjes” over mij in een kliniek plaatsen, en zijn “grapjes” hebben altijd een kern van waarheid. Die grapjes vind ik totaal niet grappig en het maakt me eerder bang...
School gaat ook slecht ook al heb ik nog geen onvoldoendes en redelijke cijfers, ik loop heel erg achter. Dit jaar heb ik 0x huiswerk gemaakt. En ben ik net pas begonnen met huiswerk maken omdat ik weer op soort van “schema” probeer te komen.
Dit is nog maar een klein deel van alles wat ontzettend stressvol is voor mij, en heel moeilijk om in ritme te komen. (dus slaap, eten want ik eet haast niet en goed, school, werk, sport...)
Ik hoopte dat als ze het nu wisten dat ze rekening met mij hielden wat ze niet echt doen, en doordat mijn ouders, vader vooral, gestrest is omdat hij miss zijn baan kwijt kan raken doet hij nu juist heel erg boos om kleine dingen, wat voor mij heel zwaar valt en heel demotiverend is ofz.
Jeetje dit verhaal wordt al veel te lang….
Maar dus anyways heeft iemand tips of advies voor nou ja dit verwarrende verhaal (sorry daarvoor)
en mijn vragen zijn:
- Hoe werkt een therapeut en hoe is dat?
- Hoe gingen jullie ouders ermee om dat ze (als) over jullie sh wisten?
Bedankt voor het lezen en eventueel reageren <33
