Ughh om te beginnen weet ik niet eens hoe ik dit gesprek moet starten. Om te beginnen ben ik momenteel gewoon ontzettend boos, en mis ik het gevoel van begrip om me heen. Vanaf kinds af aan heb ik al woedeaanvallen. Het begon altijd klein met schreeuwen, maar uit eindelijk ging het veder tot gooien van dingen, bedreigend voor iemand gaan staan tot iemand zo hard mogelijk duwen. Meestal zijn me ouders de pineut… 

Sinds een half jaar is daar bij ook ADD bij geconcerteerd. En ik weet niet, mis is het een dingetje omdat ik het nu weet, maar ik heb het idee dat sinds dien alles gewoon moeilijker is. Mijn concetratie was altijd al niet te doen, en daar kwam ook nog eens bij de vele prikkels die ik elke dag binnen krijg, wat meestal veel maar dan ook veel te veel is. Maar sinds ik medicijnen heb gaat het op en af. 

Het begon al na dat de eerste ADHD medicatie niet goed werkte zo als het bij de andere kinderen van mijn leeftijd deed. Van de ene kreeg ik juist veel te veel woedeaanvallen, van de de ander werd ik weer depressie achtig, maar van de meeste kreeg ik hartkloppingen. Inmiddels heb ik een  of ander anti depressie shit, wat ook een werking heeft voor ADD (blijkbaar) .

Alleen het werkt niet elke dag. Met dit medicijn is het namelijk dat ik maar een bepaalde dosis mag , en dat is niet erg hoog. Maar soms is het genoeg en soms tja.. lijkt het niet werken ofz. Bijvoorbeeld als ik de hele dag thuis zit is het wel te doen, maar als ik weg ga kan elk dingetje me al laten ontplofffen. Ook heb ik het idee dat me woede aanvallen hier erger van zijn geworden. Zowel met pil als zonder pil slaat me humeur helemaal om, ik ben dan zo prikkelbaar. 

Net zo als vandaag, opzicht vandaag gewoon een hele rustige dag gehad. Omdat ik wist dat ik thuis bleef expres me medicijn niet geslikt, omdat die me voornamelijk 's avonds heel onrustig maken. En ik van me pshycoloog niet perse elke dag hoefde te slikken.  's middags dan toch besloten even weg te gaan, omdat ik al helemaal chaggie werd van me vele huiswerk. Bij het winkel centrum ging me tasje kapot, ik was daar door al helemaal chaggie omdat dat het eenigste tasje is dat bij me riem paste, slaat echt nergens op maar bij mij triggerd dat al zo erg. En vanavond brak de bom weer is los..

Ik was gewoon met me moeder aan het koken, want ze zou me helpen vandaag. Is ze continu met me nicht bezig en dr nieuwe huis. Ik werd daar nog al chaggie van want daardoor vergeet ze vaak dat ze nog dingen op het vuur heeft staan, en ik wil gewoon een goede avondmaal serveren. I mean, ik heb al 20 min verspild aan een stomme wortel raspen. Wordt ze boos omdat ik haar daar op aan spreek, dus ik reageer natuurlijk ook al weer super geiriteerd en laat het eten voor wat het is. Op dat moment boeit het me gewoon niet meer.

Kom ik een uur later naar beneden, om toch wat naar binnen te eten. Is haar houding al zo bot dat ik gewoon nog bozer aan het worden ben. Dus ik schep maar wat restjes op van de vorige dagen. Zegt ze als me eten al in de magnitron staat, je burgers liggen daar hoor (op zo geiriteerde manier). Je staat daar al de hele tijd, en je zegt het ** pas als ik me eten al in de magnitron heb! dus ik zeg ja ik hoef het nu niet. Geef ze het aan de fking hond! Ik had hem gewoon nog willen eten , alleen niet bij me pasta. Dus ik zei al boos, lekker weer voedsel verspilling om het aan die hond te geven. en vanaf dat moment springt het bij mij weer helemaal om. Ik zeg/schreeuw dat ze gewoon moest bezig zijn met koken, en niet met me nicht dr huis. zegt ze ja hoor wordt maar jarloers, ga dat jarloerse gedrag maar weer vertonen. 

En ik werd zo boos, ik weet niet wat ik tegen dr heb geschreeuw, alleen dat ik haar hard tegen het aanrecht heb geduwd. Ik werd gewoon zo boos, alles flitse ook gewoon door me hoofd wat ik wilde doen met dr. ik heb me bord gepakt en ben naar boven er mee gerend. En om eerlijk te zijn ik weet niet wat ik nu voel, me tranen glijden wel over me wangen. maar ik voel geen enkele emotie meer in me lichaam. Het eenigste wat ik nu heb is dat ik me alleen voel, ik kan hier met niemand over praten, want niemand uit mijn vriendengroep heeft dit. 

Ik ben dan ook weer zo iemand die zich van alles druk gaat maken. Ja shit nu heb ik ook geen zin in me opleiding en ik moet morgen weer. En weet ik het waar ik me nu weer allemaal zorgen om maak. 

Ik moest gwn me verhaal kwijt, dus please geen reactie van ja ga naar een psychiater en neem gesprekken. want die heb ik al jaren en het doet gewoon geen ene reet wat dit betreft. Ik heb voor nu maar muziek zo hard mogelijk op me oren gezet.  Misschien dat een van jullie dit ook heeft...en zijn/haar verhaal wilt delen..

x A