het is bij mij thuis erg druk.
naast mijn ouders zijn er 4 kinderen in huis. We zijn dus met zijn 6en thuis.
mijn broer heeft diabetes, mijn zus gronische ziekte, mijn kleine zusje ook diabetes, mijn vader heeft pas geleden een beroerte gehad, mijn moeder een aandoening aan haar alvleesklier, en ik (waarschijnlijk) een spier of pees ziekte. (Word nog onderzoek naar gedaan).
oftewel, het is gewoon ontzettend druk thuis. Ik ben het ‘minst’ ziek van iedereen, (dat word gedacht in elk geval. Ik zeg het meestal niet als ik pijn heb (bijna elk moment van de dag) omdat ik de aandacht niet wil opijsen).
ik ben zelf (vrij) rustig van mij zelf en als het druk is trek ik me eerder terug in een hoekje.
nu ben ik heel erg lang de rest van mijn gezin gaan leven. Ik krijg amper aandacht (wat ik gewent ben, en ik heb daar ook geen problemen mee).
ik slaap/douche/eet er wel, alleen ik ben het liefst zo weinig mogelijk thuis. Ik vertel soms heus wel wat als er om gevraagd word, maar mijn problemen enzo vertel ik al lang niet meer.
ik hoef geen aandacht. Ik heb het gewoon niet nodig, ik red het prima in mijn eentje.
maar ik heb nu flink wat problemen, waar ik nooit over gesproken heb thuis. Ik zat gewoon meer met het verlies van mijn broer (lees vorige topic) dan mijn ouders denken/dachten. Zijzelf zitten er geloof ik niet mee, en mijn broer en zussen ook niet. Ik was/ben de enigste, een van de duizenden redenen waarom ik niets verteld heb.
verder heb ik een verslaving aan sigaretten op mijn 14, ben ik depressief en heel ongelukkig. Ik snijd en denk vaak aan zelfmoord. Ik ben nu het belangrijkste in mijn leven voorgoed kwijt, en ik denk niet dat ik daar ooit nog overheen kom. School gaat enorm slecht (door veel van deze dingen in combinatie met mijn hoofd) en ik heb veel stress. En het gaat thuis ook niet zo goed. Al die tijd heb ik niets tegen mijn ouders gezegd. Alleen mijn beste vriendin en mijn pony weten echt alles. Ik zie gewoon niet in waarom ik hier nog zal moeten blijven...
doordat het zo slecht gaat (met name met school) kan ik niet anders dan praten met mijn mentor. Alleen ik weet vrij zeker dat hij mijn ouders belt.
dan worden dat weer eindeloze gesprekken met mijn ouders en van alles en nog wat. Ik wil mijn ouders niet kwetsen met het feit dat ik het nooit verteld heb, en ik wil ze niet zwart maken door te vertellen over thuis. (Ik ben ook een beetje bang voor een woedeaanval van mijn vader dan).
nu zullen jullie waarschijnlijk zeggen: vertel de dingen die je niet wilt vertellen gewoon niet. Maar alles is met elkaar verbonden met super ingewikkelde lange verhalen. Als ik niet alles vertel, klopt mijn verhaal niet meer.
bovendien wil ik de aandacht niet, die ik dan ineens ga krijgen. Mijn plaats thuis nu vind ik prima...
kortom; ik heb mezelf de afgelopen 2 jaar enorm in de problemen gewerkt en ik zit nu echt totaan mijn nek in het drijfzand..
wat moet ik doen?
dankjewel als je de moeite nam alles te lezen
xx
