Hey allemaal,
Een paar dagen geleden heb ik mijn verjaardag gevierd met wat oude vrienden die ik al een tijdje niet meer gezien had. We hebben wat film gekeken en een beetje kletsen en hangen. Eén van hen heet Marieke (niet haar echte naam) en ik vind haar trouwens ook best leuk, alleen is ze gay;-). Ik wil niet pese seks met haar ofzo maar het klikt gewoon heel goed en ik vind het gezellig als ze er is.
Na een tijdje film kijken waren we het zat dus we zijn met z’n tweeen naar beneden gegaan om een spelletje te doen. Dat duurde eigenlijk niet heel lang want we waren zoveel aan het kletsen. Ze had onder andere iets verteld waar ik me best zorgen om maak en daarom maak ik ook deze post.
Na een tijdje hadden we het over haar thuissituatie die totaal niet goed gaat. Meer dan een jaar geleden hadden we daar ook over gekletst en toen was het eigenlijk net zo slecht. Ik was eigenlijk ook verbaasd dat het nog niet opgelost was. Ze vertelde dat haar ouders haar niet goed behandelen en haar heel erg controleren. Ze zijn super streng en ze mag bijna niks; geen geld pinnen, niet van huis zonder uitgebreid overleg, niet huilen “want dat is aanstel gedrag” en ze heeft niet eens een deur in haar kamer. Gelukkig heeft ze wel een soort bonusfamilie waar ze vaak is, en bij vrienden is ze ook graag. Maar alsnog zitten haar ouders ontzettend in de weg. Marieke had alle moed bij elkaar geraapt om een gesprek te hebben met haar mentor en die beloofde er iets mee te doen door een gesprek met haar ouders te hebben. Toen ze zei dat dat niet slim is kreeg ze de keuze of ze een gesprek wilde, of veilig thuis bellen. Uiteindelijk was dat tweede geen optie want er is niks concreets waardoor ze “in gevaar” is, maar dat betekent niet dat ze het goed heeft. Ik zie het ook aan haar, ze had een tijd geleden zelfs een burn-out en haar ouders vonden dat ook allemaal onzin. Dat lijkt me geen reactie voor goede ouders…
Het gesprek met haar mentor is komende maandag en ze is bang dat het alleen maar meer problemen geeft omdat haar ouders er bij zijn. En dat denk ik eigenlijk ook.
Ik maak me echt zorgen over haar want soms zegt ze zelfs dat voor een trein springen altijd nog kan. Tegelijk is het ook een heel vrolijk iemand, maar ze krijgt gewoon niet de kansen die ze verdient. Ik wil haar helpen maar ik weet niet zo goed hoe. In het ergste geval mag ze straks haar huis niet meer uit en dan is het alleen maar erger.
Heeft iemand tips hoe ik er voor haar kan zijn en hoe het opgelost zou kunnen worden?
Ze stelde zelf al voor om op haar 18e direct uit huis te gaan maar ik weet niet of ze ook officieel bij haar bonusfamilie zou mogen wonen. Bovendien duurt dat nog zeker 2 jaar
