Hii, 

zo een 3 jaar geleden zijn m’n ouders gaan scheiden. Mijn ouders leven nu iets van 14 kilometer uit elkaar. Ik zit op de middelbare school en moet dan ook iets van 13 km naar school fietsen vanuit m’n ene huis (wat opzich niet zo een probleem is) maar het voelt wel als een probleem. Want vaak wil ik vanuit school niet eens naar huis fietsen omdat ik het thuis niet fijn vind. Het voelt alsof ik thuis niet mezelf kan zijn. Ik word door m’n (stief)ouders telkens afgekraakt op wat ik doe en hoe ik er uit zie. Ik ben bijvoorbeeld een best dun meisje (waar ik niks aan kan doen want ik eet gewoon goed) en dan loop ik bijvoorbeeld een keer met mijn ouders in de stad om kleding te kopen. En dan zegt mijn vader (heel random dit maar oke) WoW die paspop is echt dun, dat ziet er niet normaal uit. En dan gaat m’n stiefmoeder gelijk over mij beginnen van ja maar zij is nog dunner hoor. En zo zegt ze wel veel meer negatieve dingen over m’n uiterlijk, maar ook over m’n innerlijk. En ik weet dat ze het waarschijnlijk niet gemeen bedoelt, maar het maakt me zo onzeker. 

Ook is het zo dat als ik thuis ben iedereen me raar aankijkt. Zo van: ga toch weg. Dus dan voel ik me wel erg ongemakkelijk en ga naar boven toe. Ik kom in dat huis ook alleen maar beneden als ik de tafel moet dekken of de hond moet gaan uitlaten ofzo. Maar ik kom nooit uit mezelf maar beneden omdat ik me dan gewoon niet fijn voel. En m’n ouders zeuren ook vaak dat ik veels te vaak wegduik in m’n eigen kamer (ik geef ze groot gelijk maar ik wil gwn niet beneden bij de rest (waar iedereen gemeen doet) zijn). 
 

ook heb ik bijvoorbeeld echt No privacy. Want m’n vader heeft een app ofzo en daarmee kan hij alles zien dat ik op m’n telefoon doe. En ik word behandeld als een hond. Op m’n kamer ligt een belletje en beneden in de keuken zit er een knop. En als m’n ouders op die knop drukken gaat de bel af en dan moet ik beneden komen. En als ik ook maar iets traag naar beneden kom (omdat ik bijv nog iets opzij moet leggen waar ik mee bezig was) worden ze zo ontzettend boos. 

ook gaat alles thuis zoooooo oneerlijk! Mijn stiefbroer en stiefzus krijgen alles wat ze willen, hoeven haast geen klusjes te doen, krijgen nooit straf. En ik krijg gewoon al straf bij de kleinste dingetjes.
 

T gaat er nu eigenlijk om: ik heb het gevoel dat mijn ouders niet snappen wat er in mij om gaat en wat voor invloed het op me heeft als ze iets over me zeggen dat kwetsend overkomt. 
soms ga ik geloven wat ze zeggen over me en dan word ik boos op mezelf. Ik barst vaak in tranen uit en soms ga ik mezelf ook snijden ofzo. 
 

in m’n andere huis gaat het een stuk beter. In dat huis heb ik soms even rust van alle stress. Het probleem is dat ik daar maar 2 keer per week ben ofzo. En als ik dan weer naar het “stomme” huis moet gaan heb ik er al gelijk geen zin meer in. 
 

hebben jullie tips wat ik moet doen, of zelf ook zoiets meegemaakt?