Hoi, ik ben 15 jaar oud en ik heb al een jaar lang elke dag ruzie met me ouders. dan gaat het over kleine dingen zoals me kamer op ruimen, of ze vinden sigaretten en wiet in mijn tas. Dit vinden ze omdat ze elke dag al mijn zakken, zijvakjes en tassen controleren. Ik mag niks meer, niet naar feestjes, niet naar buiten en ze hebben al mijn make up weggegooid en me gedwongen te gaan werken (omdat ik ook geen zakgeld meer krijg) Ik snap dat ze boos zijn dat ik blow en rook maar ik ben nu al een half jaar mijzelf aan het snijden en de laatste tijd krijg ik hoofdpijn aanvallen door de stress. Ik haat het om thuis te zijn en elke keer als mijn ouders en ik ruzie hebben blijven ze zeggen hoe goed ik het heb, dat ik me aanstel en dat ze hele goede ouders zijn. En geloof me, dat is niet leuk om te horen na de 3000 x . Twee maanden geleden had ik gezecht dat ik mijzelf sneed, me vader noemde me toen niet goed in me hoofd en zei dat ik me aanstelde. Ik ben ook 3 keer naar therapie geweest maar volgens me ouders had ik de therapeuten gemanupileerd. Ik wil nog zoveel schrijven over hoe zwaar ik het nu heb maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. iemand die het zelfde heeft mee gemaakt?
sorry voor het onsamenhangende verhaal en de slechte spelling
ruzie met me ouders en mijzelf snijden
A
A
Hey, ik ben ook 15 en ik heb ook supervaak ruzie met m'n ouders, dit is ook omdat ik kleine dingen niet doe zoals afwassen enzo. Ik blow niet, bij mij komt het door m'n slechte school prestaties. Ik mag ook bijna niks, maar bij mij controleren ze m'n spullen niet zo vaak. Soms komen ze in m'n kamer en dan vinden ze iets (een oude sok ofz) en dan gaan ze een uur lopen tieren.
Daarnaast word ik ook heel erg buitengesloten op school. Ik zit in de 3e van tto, en allebei de klassen zijn ronduit kt. Er zitten een paar "aardige mensen" in maar niet zo heel veel. Ik ga vaak om met havo en vwo 3, daarnaast heb ik ook nog een aantal vrienden in de 2e. Uiteindelijk zijn het niet heel veel vrienden maar het zijn er genoeg om m'n depressie buiten te houden.
Ik heb een tijd gehad dat ik heel erg depressief was en alleen maar depressieve liedjes ging luisteren. Ik raakte hier (klinkt misschien raar) verslaafd aan. Ik voelde me iets beter als ik die liedjes luisterde. Maar toen ging ik ze alsnog ook in de les luisteren met als gevolg dat ik niet genoeg oplette, en slechtere cijfers haalde. Hierdoor werden m'n ouders nog bozer en moet ik alle vrije tijd besteden aan leren voor toetsen.
Nu luister ik wel weer andere muziek en ik voel me ook wel weer iets blijer. M'n cijfers gaan alweer iets beter, maar zijn nog steeds nogal slecht.
Ik heb vorig jaar ook in zo'n dip gezeten (maar toen had ik ook helemaal geen vrienden), en ging mezelf ook bijna snijden. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan. Wel had ik heel vaak m'n zelfmoord gepland en helemaal uitgedacht.
Deze gevoelens heb ik nog steeds en hoewel ik wel zwak ben, ben ik sterk genoeg om ze buiten te houden.
Als ik jou was zou ik dit ook proberen, en daarnaast ook proberen te stoppen met blowen.
Dit is niet echt heel erg hetzelfde maar wel een klein beetje ik hoop dat het helpt!
Xx
PS Dat van de "wij zijn echt goeie en lieve ouders (maar jij maakt van ons monsters)". Heb ik ook zoo vaak gehoord
Daarnaast word ik ook heel erg buitengesloten op school. Ik zit in de 3e van tto, en allebei de klassen zijn ronduit kt. Er zitten een paar "aardige mensen" in maar niet zo heel veel. Ik ga vaak om met havo en vwo 3, daarnaast heb ik ook nog een aantal vrienden in de 2e. Uiteindelijk zijn het niet heel veel vrienden maar het zijn er genoeg om m'n depressie buiten te houden.
Ik heb een tijd gehad dat ik heel erg depressief was en alleen maar depressieve liedjes ging luisteren. Ik raakte hier (klinkt misschien raar) verslaafd aan. Ik voelde me iets beter als ik die liedjes luisterde. Maar toen ging ik ze alsnog ook in de les luisteren met als gevolg dat ik niet genoeg oplette, en slechtere cijfers haalde. Hierdoor werden m'n ouders nog bozer en moet ik alle vrije tijd besteden aan leren voor toetsen.
Nu luister ik wel weer andere muziek en ik voel me ook wel weer iets blijer. M'n cijfers gaan alweer iets beter, maar zijn nog steeds nogal slecht.
Ik heb vorig jaar ook in zo'n dip gezeten (maar toen had ik ook helemaal geen vrienden), en ging mezelf ook bijna snijden. Dit heb ik uiteindelijk niet gedaan. Wel had ik heel vaak m'n zelfmoord gepland en helemaal uitgedacht.
Deze gevoelens heb ik nog steeds en hoewel ik wel zwak ben, ben ik sterk genoeg om ze buiten te houden.
Als ik jou was zou ik dit ook proberen, en daarnaast ook proberen te stoppen met blowen.
Dit is niet echt heel erg hetzelfde maar wel een klein beetje ik hoop dat het helpt!
Xx
PS Dat van de "wij zijn echt goeie en lieve ouders (maar jij maakt van ons monsters)". Heb ik ook zoo vaak gehoord
A
Ik ben super laat en ik hoop daarom dat deze reactie niet meer nodig is (omdat het al beter gaat), maar alsnog.
Zelf heb ik nooit geblowd, gerookt of andere drugs gebruikt. Ik drink ook geen alcohol en doe verder geen illegale dingen (misschien ben ik wel een heel saai mens), dus ik weet ook niet hoe mijn ouders zouden reageren. Maar ik denk dat ze heel boos zouden worden als ik dat allemaal wel zou doen. Dat snap ik ook wel een beetje: ze willen (hopelijk) alleen het beste voor je. En daar horen drank en drugs nou eenmaal niet bij.
Jouw ouders hebben jouw make-up weggegooid omdat je een regel hebt gebroken? Dat vind ik een hele vreemde straf, maar sinds gisteren heb ik ook te maken met bodyshaming van mijn ouders. Ze hopen me daarmee zo te kwetsen dat ik onderdanig aan ze word. Dat lukt ze mooi niet, maar daarom proberen ze het nog wel. Ik denk dat ze je onzeker proberen te maken.
Ook mijn ouders zeggen altijd dat ze goede ouders zijn en dat ik me aanstel wanneer ik klaag over de manier waarop ik behandeld word. Ze zeggen dat het mijn schuld is en dat ik me dan maar beter moet gedragen. Mijn vader reageerde zoals die van jou toen ik eindelijk de moed bijeen had geraapt om op te biechten dat ik mezelf sneed. Hij werd zelfs boos op me omdat niemand me nu nog zou willen met de littekens op mijn arm. (De littekens zijn intussen gelukkig wat weggevaagd.)
Zelf heb ik nooit geblowd, gerookt of andere drugs gebruikt. Ik drink ook geen alcohol en doe verder geen illegale dingen (misschien ben ik wel een heel saai mens), dus ik weet ook niet hoe mijn ouders zouden reageren. Maar ik denk dat ze heel boos zouden worden als ik dat allemaal wel zou doen. Dat snap ik ook wel een beetje: ze willen (hopelijk) alleen het beste voor je. En daar horen drank en drugs nou eenmaal niet bij.
Jouw ouders hebben jouw make-up weggegooid omdat je een regel hebt gebroken? Dat vind ik een hele vreemde straf, maar sinds gisteren heb ik ook te maken met bodyshaming van mijn ouders. Ze hopen me daarmee zo te kwetsen dat ik onderdanig aan ze word. Dat lukt ze mooi niet, maar daarom proberen ze het nog wel. Ik denk dat ze je onzeker proberen te maken.
Ook mijn ouders zeggen altijd dat ze goede ouders zijn en dat ik me aanstel wanneer ik klaag over de manier waarop ik behandeld word. Ze zeggen dat het mijn schuld is en dat ik me dan maar beter moet gedragen. Mijn vader reageerde zoals die van jou toen ik eindelijk de moed bijeen had geraapt om op te biechten dat ik mezelf sneed. Hij werd zelfs boos op me omdat niemand me nu nog zou willen met de littekens op mijn arm. (De littekens zijn intussen gelukkig wat weggevaagd.)
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
