Ja hoor, mijn vader is weer boos op me. En waarom? Omdat ik de vaatwasser nog niet uit heb gepakt. Ik ben net 15 minuten wakker en hij staat al weer in mijn nek te hijgen dat ik de hele dag nog niks heb gedaan. Als ik probeer uit te leggen dat ik net wakker ben gaat hij me weer uit lopen schelden. ‘Ja, zou ik ook zeggen, ondankbaar hoerenkind!’

Even later komt mijn moeder thuis en krijg ik letterlijk nog een aantal trappen na. Geweldige ochtend weer.

Mijn nicht komt vanmiddag nog even langs omdat ze wat moet ophalen, en mijn ouders hebben me uitgebreid gewaarschuwd dat ik niks negatiefs over hun mag zeggen. Doe ik dat wel, kan ik nog meer klappen verwachten.

Maar het probleem hier is dat mijn ouders me alleen “waarderen” - dat nog niet eens - als ik klusjes doe. Gisteren waren beide mijn ouders op werk en kreeg ik een lijst met klusjes gestuurd via WhatsApp. Ik moest de honden uitlaten, de was opvouwen en naar de kast brengen, de honden borstelen, stofzuigen, en dwijlen. Vervolgens wordt mijn moeder weer pisnijdig omdat ik een glas kapot heb laten vallen. Ik zou dat namelijk expres hebben gedaan omdat ik een ondankbaar varken ben.

Op zich vind ik klusjes doen niet erg,  maar af en toe ben ik ergens mee bezig en kan ik dat niet zomaar even laten vallen en later weer verder gaan. Ik heb soms ook het idee dat mijn ouders expres wachten met dingen vragen tot ik ergens druk mee bezig ben. Ze verwachten dan dat ik alles wat ik aan het doen ben meteen dump en hun ga helpen. Helemaal nu ik veel thuis zit vanwege corona. Ze klagen dan dat ik normaal gesproken als niks doe, en dat ik nu wel eens wat terug mag doen  voor “alle goede, lieve dingen” die hun altijd voor mij doen. In de afgelopen 6 maanden heb ik mijn ouders hoogstens 2 keer zien stofzuigen, verder heb ik dat allemaal gedaan. En dan gaan hun weer tekeer over dat ik het verdien om in de goot te wonen, bij de hoeren en de drugsdealers.

Ik voel me meer de werkster dan een bewoner van dit huis. Een gratis werker, bedoel ik dan. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ze me bedankt hebben voor wat dan ook.

Ik weet dat mensen voorstellen dat ik thee voor ze moet maken en dat ik dan maar naar hun verhaal moet luisteren, maar dat helpt niet. Wat er dan gebeurt is dat ze hun negatieve dingen over mij eruit gooien en dat ze dan het gesprek afkappen. Ze hebben altijd wel een debiel excuus. Dan beweert mijn moeder dat haar telefoon gaat terwijl hij letterlijk naast ons ligt en hij helemaal uit staat. Of mijn vader heeft iets waar hij echt heen moet, maar een uur later zit hij nog steeds op de bank. Ik kan nooit mijn verhaal doen tijdens die gesprekken, maar als ik het dan wel voor elkaar krijg, is er altijd wel een reden waarom hun verhaal beter of belangrijker is dan het mijne. Ze leven volgens de regel dat ze het misschien niet altijd goed hebben, maar ze hebben het per definitie nooit fout. En als mijn verhaal anders is, dan heb ik het ongetwijfeld fout en is het vast en zeker mijn verbeelding.