Bij dit verhaal zoek ik niet per see tips, ik wil gewoon mijn verhaal kwijt. Tips mogen uiteraard wel.

Het is een beetje een vaag verhaal, maar ik ga het zo duidelijk mogelijk uitleggen.

Gisteren is mijn moeder met mijn elektrische fiets naar haar werk gegaan. Dat is 21 km heen (en dus ook 21 km terug). Dit heeft ze met maximale ondersteuning gedaan en ze is “vergeten” de fiets aan de lader te doen. 

Vandaag ben ik naar de verjaardag van een goede vriendin gegaan. Zij woont ongeveer 27 km van mij af. Toen ik vanmiddag de fiets pakte om erheen te gaan, zag ik dat de accu half leeg was. Ik heb mijn moeder er voor geconfronteerd, maar zij vond dat ze het volste recht had om mijn fiets te gebruiken voor zichzelf. “Dan fiets je maar eens zuinig”, vond ze.

Dat heb ik dan ook maar gedaan. Toen ik daar aankwam wist ik al dat ik het niet terug ging redden met de hoeveelheid accu die ik nog had. Ik appte toen mijn moeder en die zei dat ik haar moest appen wanneer ik terugging zodat zij me halverwege op kon halen.

Ook dat heb ik gedaan. Ik kreeg echter geen antwoord terwijl ik wel twee blauwe vinkjes zag (teken dat het gelezen is). Ik heb geleerd van het gedoe met mijn werk en heb heel specefiek gekeken of de vinkjes wel echt blauw waren. Het optimistische deel van mij dacht: ik ga maar gewoon. Op een kwart van de rit was mijn accu al op. Daarna moest ik het zonder ondersteuning zien te redden, maar ik dacht dat ik opgehaald zou worden. Toen ik op het punt aankwam waar ze me op zou halen zag ik niks. Ik heb daar nog een tijdje gewacht en de tracking app nog even nagekeken. Daarop kon ik zien dat mijn moeder nog gewoon thuis was. Ik besloot niet meteen kwaad te worden maar gewoon nog een keer te appen. Ik vergeet namelijk ook nogal eens wat. Weer twee blauwe vinkjes maar geen reactie…

Na nog 10 minuten gewacht te hebben heb ik haar maar gebeld. Ze klikte me meteen weg. Nog een paar keer gebeld en nog een paar berichten gestuurd. Ze negeerde me gewoon. Daarna zag ik dat de telefoon aan de lader werd gelegd, dus ik had nog hoop. Misschien legde ze de telefoon aan de lader en ging ze daarna mijn kant op.

Weer vijf minuten later ben ik maar gaan fietsen. Uiteindelijk heb ik bijna 20 km zonder ondersteuning gefietst.

Thuis aangekomen vroeg mijn moeder "waarom ik niks van me had laten horen” en “waarom het allemaal zo lang moest duren”. Ik had op zijn minst mogen bellen of appen. Dat heb ik dus allebei gedaan, maar zij negeerde me. Ze had zelfs het lef om kwaad te worden. Volgens haar had ze de berichten pas 30 seconden geleden binnen gekregen, maar dat is niet zo. Ik heb voldoende de moeite gedaan om haar te bereiken, maar zij reageerde niet op me. Ze deed zelfs moeite om het contact tussen ons niet tot stand te laten komen.

Het gaat me er niet eens om dat het fietsen zonder ondersteuning zwaar is met een accu en tegenwind. Ze had ook best mijn fiets mogen gebruiken als ze hem daarna weer aan de lader had gelegd. Het gaat me er gewoon om dat ze me dingen belooft en die vervolgens niet doet. En dan nog kwaad worden op mij omdat ik daar wat van zeg. Ik heb ook bewijs dat wat ik zeg klopt. Maar toch is het volgens haar allemaal mijn schuld en was ze echt gekomen als ik “wat van me had laten horen”.