Hoi!

Ik denk dat je aan je ouders kan vertellen wat je hier verteld hebt. Je hebt het moeilijk gehad, en vraagt nu om hulp. Dat om hulp vragen is een grote en positieve stap, aangezien je erkent dat er iets aan de situatie moet veranderen.

Je kan dit in een gesprek aan je ouders vertellen. Als je bang bent dat je door de stress bepaalde dingen gaat vergeten, kan je een briefje maken met kernwoorden. Dat briefje kan je helpen om de draad niet kwijt te geraken tijdens het gesprek.

Als een gesprek moeilijk voor jou is, kan je een brief schrijven, net zoals je hier je bericht hebt geschreven. Je ouders zouden dan kunnen inzien dat je even van het pad af bent geweken, maar dat je moeite wilt doen om er weer op te geraken.

Je ouders herinneren zich zeker nog de open jongen die jij vroeger was. Ik vermoed dat zij zich kunnen voorstellen dat het uit huis geplaatst worden van je broertje een grote invloed op je had. Gaat het intussen beter met je broertje? Hebben jullie een fijn contact?

Een band die kapot is, kan gemaakt worden. Je kan dat vergelijken met 'Kintsukuroi'. Dat is een Japanse techniek voor het herstellen van gebroken kommen e.d., met behulp van goud als lijm. Het punt is dat, na het herstellen, de kom meer waarde heeft verkregen. Net als die herstelde kom, kan de band met je ouders weer verbeteren, en alleen maar sterker en waardevoller worden. Misschien willen je vrienden luisteren naar je verhaal, en kan jullie band ook weer hersteld worden.

Je vader en moeder zijn uit elkaar. Zouden ze een keer samen kunnen komen om naar jou te luisteren? Je zou ze eventueel ook individueel kunnen spreken. Dat hangt af waar jij je het fijnste bij voelt.

Groetjes
x

Hi Abcdefghijklmnopq,

Shit happens.

Als ik het zo lees is er veel gebeurd in e leven. Kennelijk waren de omstandigheden thuis niet optimaal en is je broertje toen uit huis geplaatst.
Ik heb zoiets zelf nog nooit meegemaakt, maar als ik mijn (twin)broertje zou missen dan zou ik daar wsch ook aan kapot gaan.

Verder was de relatie tussen je ouders toen ook niet echt toppie, denk ik en uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan.

Jij werd een beetje aan je lot over gelaten en koos verder ook je eigen weg om je verdriet en onmacht een plekje te geven.

Misschien niet de beste weg, maar ik ben hier niet om te oordelen, maar dat gaf je zelf al aan.

Ik vind het knap van je dat je na alles op een rijtje gezet te hebben voor jezelf, inziet dat een beetje hulp wel handig is.

Natuurlijk wil je weer een “normaal” leven en die shit niet meer.

Dat is al een hele stap die je gezet hebt. Respect.

Het is niet erg, het is juist heel goed, dat je inziet dat je hulp kunt gebruiken en het aan je ouders wilt vertellen.

Hoe, dat is de vraag natuurlijk.

Misschien helpt het om het voor jezelf punt voor punt op te schrijven wat je je ouders wilt vertellen.

Misschien over hoe je leven er nu uitziet en hoe je zou willen dat het wordt.
Op welke manier je denkt of hoopt dat dit te realiseren is.

Waar je precies hulp bij nodig denkt te hebben.
Is dit alleen de verslaving aan middelen op dit moment of heb je ook schulden?
Heb je onderdak? Woon je bij één van je ouders?
Zie je je broertje nog wel regelmatig en ben je daar tevreden over of zou je dat graag anders zien?

Heb je gestolen om je drugs te kunnen betalen? Van wie, van je ouders en weten zij dit nog niet?

Nou ja, ik zou proberen alle shit die gebeurd is op te schrijven en sws de belangrijkste dingen eerst eerlijk te vertellen. Door dingen achter te houden gaan ze misschien denken dat je meer voor ze achter houdt en is het vertrouwen er misschien niet helemaal.

Vertel ook hoe jij de dingen hebt ervaren. Dat je broertje uit huis ging, dat je ouders gingen scheiden. Hoe verdrietig je daarom bent geweest.

Iedereen kan dan zien wat de omstandigheden waren en misschien ook wel waarom het een beetje mis is gegaan.

Jij verdient natuurlijk een tweede kans, nadat je open kaart hebt gespeeld.

Misschien helpt het om voordat je met je ouders erover praat eens met iemand van de Kindertelefoon te bellen of te chatten. Dan krijg je alles misschien beter op een rijtje voor jezelf. Je kunt voordat je de Kindertelefoon belt al een soort kladje maken met punten en kijken wat je er nog aan toe kunt voegen.

Hoe het werkt om met de Kindertelefoon te chatten of bellen en wanneer dat kan , lees je allemaal op:
https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/

Verder is het misschien handig om al vast een keertje met je huisarts te praten om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor hulp bij het afkicken. Dat geeft ook aan dat je er serieus iets aan wilt veranderen.

Het zal in het begin best wel even pittig zijn, maar er is hoop. Er is altijd hoop.
Als jij er voor wilt gaan, dan gaat het sws lukken.

Probeer de juiste mensen in te lichten en als die jou steunen dan is er veel mogelijk.
Je kunt wsch beter afscheid nemen van een aantal vrienden die een slechte invloed op jou hebben, maar dat had je zelf ook al bedacht, denk ik.

Misschien heeft iemand anders ook nog (betere) tips, maar dit is wat ik nu ff kon bedenken.

Btw zit je nog op school of heb je werk en hoe oud ben jij en is je broertje?

Ik ga je nog ff een knuffel geven, want die verdien je wel. Volgens mij ben jij eigenlijk helemaal niet zo’n slechte jongen, maar heb je door de omstandigheden ergens een verkeerde afslag gepakt. Daar ben je nu achter en is het aan jou om samen met jouw familie, die van je houdt en een paar mensen, die er verstand van hebben jou weer op de goede weg te krijgen.

Je verdient liefde en aandacht, die je de laatste tijd tekort hebt gehad.

Groetjes,
M&M’s

btw ben vanavond laat wsch pas weer online

Naar mijn mening hoef je niet bang te zijn dat je ze teleurstelt, want de stap willen zetten naar hulp is iets om trots op te zijn.

Fijn dat je vrienden je steunen. Tweede kansen zijn belangrijk, want dingen kunnen gebeuren. Mensen veranderen, en dat jij er nu voor wilt gaan de band met je familieleden te herstellen, toont aan dat jij niet meer dezelfde jongen bent die van het pad afdwaalde. Nu ben jij de jongen die zijn best doet er weer op te geraken.

Fijn dat je contact met je broertje hebt.

Ik denk dat het in een gesprek belangrijk is dat jij erkent dat je fouten hebt gemaakt, maar ook aangeeft dat je banden wilt herstellen, en weer op het pad wilt komen. Dat is een bewonderenswaardig iets, want niet iedereen neem het initiatief weer op het juiste pad te geraken. Jij doet dat wel, en daar mag jij, en je omgeving, trots op zijn.

Je kan je vriend vragen of hij bij het gesprek kan zijn, als je dat fijn vindt. Misschien helpt het dat hij af en toe bepaalde zaken kan aanvullen. Als jij het even moeilijk krijgt, kan hij je steunen. Je vader snapt vast dat dit moeilijk voor je is.

Je hebt even het slechte pad gekozen, maar nu werk je toch maar mooi bij een bouwbedrijf, en volgend jaar begin je aan een opleiding assistent bouw wonen en interieur. Dat zijn mooie plannen, en het toont aan dat jij een vechter bent.

Hi Abcdefghijklmnopq,

mijn hart brak toen ik jouw verhaal voor het eerst las.

Ik voelde een goeie jongen in jou die, zonder dat ie daar bewust voor gekozen had, maar door de omstandigheden en puberteit “gedwongen”, op zoek was naar een oplossing voor zijn gevoelens.

Normaal gesproken had je dat gewoon thuis gedaan, maar je had dingen te verwerken gekregen, zoals dat je broertje uit huis ging en de scheiding, die je deden twijfelen aan de liefde die er altijd van jouw ouders geweest was. Je wist het gewoon ff niet meer en ik denk dat de wiet en de andere drugs een soort pleister was op een wond die alleen op een andere manier geheeld kan worden.

Ik denk dat de wond getoond mag worden en door er over te praten en dingen te vertellen er een genezing kan komen. Dit klinkt misschien allemaal vaag, maar dit is het beeld dat ik er bij heb.

In principe ben je nog steeds die zoon en broer die je vroeger was, met alle liefde in je. Maar door dingen die gebeurd zijn wist je ff niet meer hoe je er thuis over kon praten en dacht je zelfs dat jouw ouders en opa en oma niet meer van jou zouden kunnen houden. Dat doet mij pijn, dat jij dat zo voelt of voelde.

Ik kan me niet voorstellen dat de mensen die jou verwekt hebben en altijd voor je gezorgd hebben en van je gehouden hebben (dus ook je opa en oma) niet langer een plekje in hun hart voor jou hebben.

Ok, er zijn wat dingetje niet helemaal goed gegaan, maar ik was superblij te lezen dat je werkt en na de vakantie een opleiding gaat doen. Ondanks alles ben je gewoon door gegaan met je leven en heb je niet het bijltje er bij neer gegooid. Je hebt geen schulden. Dat is ook fijn, want vaak is dat een bijkomend probleem bij drugsgebruik.

Ook lief hoe je met je broertje omgaat. Het is duidelijk dat je heel veel van hem houdt.

Je houdt ook van je ouders en opa en oma.

Volgens mij gaat het allemaal wel goed komen als jij je verhaal eerlijk verteld hebt.

Ik hoop dat je rustig de kans krijgt om je hele verhaal te vertellen en dat er tijdens het vertellen niet te veel discussie ontstaat en jij je verhaal niet helemaal kunt vertellen, zoals je het graag zou willen.
.Het is logisch dat er over en weer vragen gesteld worden. Vertrouwen, voor zover dat een twijfelpunt is, moet weer opgebouwd worden.

Gun elkaar ook de tijd om dat te doen.
Ik zat te denken over een manier om alles goed te laten verlopen, maar ik denk dat als jij uit je hart spreekt, het wel goed zou moeten komen.

Misschien is het daarnaast toch ook wel handig om alles wat jij kwijt wilt op papier te zetten. Ik bedoel, je weet wel wat je wilt zeggen en je kunt uit je hart praten, maar misschien helpt het om alles zo duidelijk mogelijk op papier te zetten.

Soms komen niet alle punten in een gesprek aan bod of worden ze niet goed begrepen. Bovendien is het misschien wel veel informatie ineens en hebben jouw ouders er na het gesprek nog vragen over. Misschien had jij die vragen al wel beantwoord, maar weten zij zich niet precies te herinneren wat en hoe jij daar op geantwoord hebt.

Dan zou jouw brief van pas kunnen komen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: schrijf die brief voor jezelf om alles op een rijtje te zetten met alles wat er volgens jou bij hoort. Natuurlijk zijn er altijd dingetjes die je vergeet, maar dat is niet erg. Alle belangrijke dingen staan er wsch toch wel in.

Bij het gesprek kun je, als je dat fijn vindt, de brief als een soort spiekbriefje gebruiken maar hoeft niet en vertel je het verhaal uit je hart. Na het gesprek geef je allebei je ouders (en of anderen die belangrijk zijn voor jou en het verhaal moeten weten) een kopie van de brief. Zelf houdt je ook een kopie, want dan weet je wat je hen gegeven hebt.

Na het gesprek kan iedereen de brief nog eens lezen en zal het duidelijk zijn wat jij allemaal heb willen vertellen. Misschien staan er in de brief nog dingetjes die in het gesprek nog niet verteld zijn en krijgen ze zo een nog beter beeld van wat jij ze allemaal wilde vertellen.

Het gaat niet alleen over spijt of dingen die jij “fout” gedaan zou hebben, maar natuurlijk ook over jouw gevoel en hoe jij dingen hebt ervaren. Het is n i e t bedoeld om elkaar de schuld van iets te geven, maar om uit te leggen hoe dingen ervaren zijn. Misschien of wsch waren ze zo nooit bedoeld, maar het is nodig om elkaar beter te kunnen begrijpen, wat er allemaal door je hoofd is gegaan. Jouw twijfels over liefde of waarom bepaalde dingen gegaan zijn, zoals ze gegaan zijn.

Ik schrijf misschien dingen die in het echt anders zijn gegaan, dus trek je niet teveel aan van de voorbeelden die ik benoem en schrijf vooral jouw verhaal, jouw twijfels etc.

Is dat iets wat voor jou zou kunnen werken?

Ik zou er alles voor doen om het weer goed te krijgen. Als jij mijn broer zou zijn zou ik je knuffelen, elke dag en trots op je zijn als jij je verhaal hebt gedaan. Gewoon voor wie jij bent.

Ik kan me niet voorstellen dat jouw ouders minder van je houden als vroeger, toen alles voor je gevoel nog goed was.

Het komt goed, misschien wordt het zelfs beter dan ooit als dingen uitgesproken zijn en ze zien dat wat jij zegt, je dat ook doet.

Volgens mij ben je “niet een slechte jongen”, maar eerder gewoon een goede jongen met het hart op de goede plek, een lieve broer en zoon.

Go for it.

Als je nog vragen hebt, stel ze gerust.

Btw @100Divergent11 heeft ook al mooie en nuttige dingen gezegd. Ik had haar reactie en die van jou daarop pas gelezen, nadat ik de mijne geplaatst had.
Ik dacht dat ik de eerste was, die gereageerd had. Maar gelukkig zijn er ook anderen die aan jou denken.

Thuis zitten er nog meer die aan jou denken en die van je houden. Koester dat en heb een mooi leven.

Knuffel voor jou. Knuffel voor je broertje. Ik wens je alle geluk van de wereld met iedereen die van je houdt om je heen :)

Groetjes,
M&M’s