Allereerst vind ik het verschrikkelijk dat dit je overkomt op jonge leeftijd. Iedereen gaat daar anders mee om, en niemand weet zich ook echt raad met zulke situaties. Ook je vader niet, die houdt zich misschien wel sterk , maar reken maar dat ook hij het voor zijn kiezen krijgt , al laat hij dat misschien niet erg merken aan jullie. En voor wat betreft het in gesprek gaan met je moeder : je zal misschien dichtslaan en niet meer weten wat je tegen haar moet zeggen, je zal misschien in huilen uitbarsten, of misschien zelfs gaan vloeken om de hele rotsituatie, maar ik geloof echt niet dat je je moeder hierdoor weg zult duwen. Probeer er voor haar te zijn, zij heeft het nog het moeilijkst van allemaal.
Ook voor haar moet het onwerkelijk zijn dat ze haar eigen begrafenis aan het regelen is, en de wetenschap dat ze straks je vader met 2 kinderen achterlaat moet onverkropbaar zijn.
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie elkaar tot steun zijn. En bereid je erop voor dat je het straks echt zonder moeder moet doen. Probeer er dus ook te zijn voor je vader en je broer, jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben straks. En tot die tijd , breng zoveel mogelijk tijd door met je moeder. en probeer je ook sterk te houden voor je moeder.
Ik weet niet of het te confronterend is voor jullie, maar er zijn bijvoorbeeld ook boekjes te koop waarin ouders bepaalde dingen/weetjes kunnen invullen over hun kinderen (andersom ook trouwens) . Met misschien hele lullige vragen in de trant van "hoe was jij als baby" en "wat was je fijnste herinnering met mij" , maar als je moeder die zou willen invullen zou dat boek later een enorm dierbare herinnering kunnen worden aan je moeder omdat er vragen in staan waar je anders nooit had opgekomen..
Verder weet ik helaas niet zoveel meer te melden dan je enorm veel succes te wensen in deze ongelofelijk zware tijd.