Hoi,

Ik ben een mesje van 17 dat super graag weg wilt uit haar pleeggezin. Ik woon hier sinds eind Februari. Mijn moeder is in januari overleden en met mijn vader had ik geen contact meer op dat moment, nu weer wel een klein beetje. Ik had verder ook geen familie. Dus het was of naar een pleeggezin, of begeleid gaan wonen. Nou had ik liever graag een thuis, dus voor een pleeggezin gekozen. Het pleeggezin zijn bekende van mij. De ouders van mijn (ex)beste vriendin. Ik ken ze al best lang en vond ze eerst altijd aardig. Maar nu ik er woon neem ik alle positieve woorden terug.

Er kwamen in het begin, en nog steeds. Er allerlei instanties bij kijken.... jeugdzorg en pleegzorg. Nu vond ik dat niet erg want ik wist niet wat er zou komen. Ik heb al een jaar en een paar maanden een hele lieve vriend, die me tijdens het overlijden van mama heel erg goed geholpen en gesteund heeft. Ik ken hem al 5 jaar en ben dus voor onze relatie heel goed met hem bevriend geweest. Nu is door iedereen (jeugdzorg, pleegzorg, pleegouders) een leuke afspraak gemaakt dat ik per week maar 1 keer bij hem mag slapen in het weekend. Niet dat ik normaal langer daar sliep of iets. Maar gewoon het feit dat daar uberhaupt afspraken over gemaakt moeten worden maken me echt verdrietig. Mijn beste vriendin, laat me ook stikken. Ze gaat alleen maar met haar zusje om nu. Ze zegt niets meer tegen me, kijkt me niet aan. niets. Ze praat vies over me achter mn rug om, ze scheldt me uit achter mijn rug om. En allemaal zonder een reden... Ik heb niets gedaan. Ik voel me hier dus echt niet thuis. Mijn beste vriendien (EX beste vriendin bedoel ik steeds ahah) wou niet op mijn verjaardag lopen want ik was afgelopen maand jarig. Het boeide niet dat het mijn verjaardag was en ze moest dan te ver reizen (ze is 5 maanden op stage aan de andere kant van nederland). Dit had ik can mijn pleegzusje gehoord. Ik vertelde dit tijdens het eten aan mijn pleegmoeder (Ugh, haat die term), en de enigste reactie die uit haar strot kon komen was 'O dat is niet leuk'. En de volgende dag werd mij pleegzusje, die het mij dus had verteld, aangesproken dat ze haar zus niet mocht kleineren en dat zij juist degene was die het het allermoeilijkst heeft hier in dit huis. Terwijl ik degene ben die alles af moest staan, mijn meubels, mijn moeder, mijn katten,,,, alles, alles wat ik had ben ik verloren. En dan durft ze te zeggen dat zij het het moeilijkst heeft. Als ik bijvoorbeeld een keer om een paracetamol vraag omdat ik hoofdpijn heb, krijg ik ook meteen een preek over dat dat door mijn telefoon komt en dat ik altijd degene ben die er 24/7 op zit. En ook als ik in de vakantie bijvoorbeeld een keer op bed film lig te kijken word mijn kamer binnen gestormd en wordt er meteen gezegd, dat ik altijd op bed lig, dat ik niets anders doe en bla bla bla. Niks wat ik doe is goed.

Tot mei werkte ik in een supermarkt als cassière.. Hier heb ik in mei ontslag genomen omdat alles voor mij te confronterend werd. Al die lieve leuke gezinnen aan de kassa, kinderen met hun moeders er bij. Voor mijn gevoel deed ik hier goed aan. En dat was ook zo, het gaat nu veel beter met me. Ik had natuuurlijk nooit ontslag genomen als ik niet wat geld achter de hand had. Ik ben daarna tijdelijk een baantje in de kas gaan zoeken. Hier werd ik "zwart" aangenomen en heb ik in totaal maar 5 keer gewerkt ofzo. Ik vond het hier echt niet leuk, verdiende weinig en het personeel was erg onaardig. Dus ik ben hier weggegaan. En heb tot nu toe dus nog geen werk. ik heb vorige week weer opnieuw gesolliciteerd bij die supermarkt omdat het daar toch altijd leuk was en ik heb gevoel heb dat het nu wel beter met me gaat.

Ik heb een scooter, die ik wel moet delen met derest hier in huis maar goed. Nu kwam mijn pleegmoeder vannochtend naar mij toe en zei dat ik werk moest gaan zoeken en dat ik als ik dat niet doe ik niet meer op de scooter mag rijden. ik heb de hele zomervakantie niet gesport of gewerkt of iets gedaan en dat vond ze overduidelijk niet kunnen, zei ze. Iedereen werkt hard en ik doe niets. Zei ze. terwijl ik gewoon plezier gemaakt heb in mijn vakantie en lekker leuke dingen met vrienden en vriendinnen heb gedaan. Het leven bestaat niet alleen maar uit plezier hebben en dat wilt ze haar kinderen leren. Ik zet er geen vaart achter dus als ik het binnen dit weekend niet doe mag ik niet meer op de scooter rijden, ik moet hier trouwens ook bewijs van sturen als ik gesolliciteerd heb.

Ik voel me hier totaal niet thuis en kan hier echt mijzelf niet zijn. Als ik iets veel vragen loop ik er uren lang tegen aan te hikken voordat ik het pas durf te vragen. Ook zei mijn pleegmoeder vanochtend dat ik een keer initiatief moet nemen op iets. Hun hebben de scooter geregeld voor mij geregeld dus ik moet ook iets terug doen. Terwijl die scooter me echt niets doet, ik ben niet materialistisch. Ik pas mij sinds ik hier woon aan alles aan, of ik het leuk vind of niet. En ik krijg er serieus geen ene moer voor terug..

Het is niet dat ik hier zelf vrijwillig wil gaan wonen of iets..


Ik begin steeds meer te twijfelen om begeleid te gaan wonen.

Iemand tips of help??