Ik ben Emma en vroeger kreeg ik bijna alles voor elkaar met mamma. Tot 2020 en pappa heeft besloten om Mijn gedrag eens goed aan te pakken. Bijvoorbeeld: ik mis mijn oude basisschool heel erg. En ik wou er een paar keer per dag naartoe om weer even kleine Emma te zijn. Dat vond mamma goed. Tot Mijn gedrag natuurlijk anders werd aangepakt. Ik mag nu maar 3 keer op een dag naar mijn oude basisschool. 2 keer in de ochtend, en 1 keer in de avond. Verder mag het niet , ook als ik het nodig heb om even ernaartoe te gaan. Ik ben het opgegeven . Want mamma en pappa luisteren toch niet meer. Wat ik ook probeer. Maar leuk is het niet . Ik zou graag weer meerdere keren per dag willen want ik ben tenslotte van school af . Maar dat is nog niet alles... Nog een voorbeeld: vroeger vertelde mamma altijd ver van te voren als we een dagje uit gingen . Tot vorig jaar. Mamma en mijn broer zouden een dagje naar de Efteling gaan. Ik vond het lekker rustig thuis. Dus daar verheugde ik mij op. Tot ik de volgende dag werd wakker gemaakt bij oma. Ik heb lekker liggen slapen bij oma, komt mamma 10 minuten later als ik nog heerlijk wakker probeer te worden met: we gaan vandaag naar de Efteling!!!! . Miranda en Simon gaan met hun eigen auto. Mamma had niet gezegd dat we ook met Miranda zouden gaan. Ik gelijk in paniek. Want met Miranda is het zo dat zij me altijd een kusje geeft op momenten dat ik het niet verwacht. Maar dan geef ik wel mijn grenzen aan, alleen dan verzint mamma weer een smoes zodat ik toch wel een kusje krijg van Miranda. Dan zegt ze bijvoorbeeld: oh! Doe maar lieverd! Anders heb je spijt en je wil het zelf. Dat klopt niet. Ik wil het hellemaal niet. Niet meer in ieder geval. Dan ben ik eindelijk klaar met dat kleffe gedoe, rijden we naar huis. Om even broodjes mee te nemen voor de lunch . Zegt pappa weer wat mamma ook niet van te voren zei: de reden dat jullie naar de Efteling gaan is omdat Max niet lekker is. Ook weer een onverwachts dingetje. Daar kan ik niet tegen. Dat snapt mamma wel alleen het boeit haar niet . Volgens haar heeft ze een muur op haar hart gemaakt expres omdat ze niet van me houdt. Ze heeft geen moederliefde meer op 1 of andere manier.ze blijft kritiek op me hebben wat ik ook doe. Daarna vertrekken we rond half 10 naar de Efteling. Simon zit voorin bij Miranda. Dat is precies wat ik niet wou zien. Omdat we naar Texel gaan met Miranda in de herfstvakantie. En als ik Simon dan voorin zie zitten wordt ik onzeker. Want Miranda heeft afgesproken dat ik voorin ga en niet iemand anders. Ik ben hartstikke wagenziek. En Simon gaat altijd onverwachts mee als zijn vader niet kan opassen. Dan rijden we op een geven moment naar de Efteling. Allemaal in aparte auto's. En doordat Miranda niet meerijd is er voor mamma genoeg tijd voor discussie. Ze houdt ervan om met mij in discussie te gaan over dingen. Over de kleinste dingen nog wel. Als ze bij jullie misschien normaal doet, doet ze bij mij niet normaal meer omdat we weer in de auto zitten. Als ik maar 1 keer zeur over de radio, gaat ze in haar hand bijten en gilt ze als een kleuter. En ze zegt daarna ook nog eens: kanker wijf! . Ik weet gewoon niet wat ik verkeerd doe . Logisch dat ik geen andere radiozender wil opzetten. Omdat ik ben opgegroeid met skyradio. Maar goed. Dan zijn we aangekomen bij de Efteling, begin ik Miranda te vertellen dat ik zin heb in Limburg morgen en dat ik niet kan wachten tot het zover is. Normaal gesproken mag ze alleen maar awwww Emma zeggen op verzoek van mamma. In plaats daarvan zegt ze heel nuchter: we zijn nu in de Efteling en je kan prima je gedachten even verzetten. Daar kan ik niet tegen. Ik had gewild dat ze mij zal troosten. Vervolgens zijn we in Joris en de draak geweest. Simon ging als een kip zonder kop in de attractie. Waardoor Simon vervolgens weer misselijk werd. Toen zouden we in eerste instantie eten gaan halen. Nee zei Miranda . We wachten op Simon. Dat is wel zo eerlijk . Boeie dat eerlijk zijn . Ik had razende honger. Later in de middag, gingen we weg bij de Efteling. Simon zei: we gaan straks even langs de mc Donalds. Ik keek naar mamma alsof ik ook wou. Normaal gingen we dan . Maar nu deed mamma heel raar. En ging niks zeggen. Alweer een nare ervaring dus. Nog een voorbeeld: vroeger gingen we altijd naar de snackbar als ik verdrietig was. Omdat nee zeggen bij mij niet werkt. Op een donderdagavond wou ik de volgende dag thuisblijven van school. Dat mocht niet. Dat hele feest ging dus al niet door. Daarna probeerde ik het te accepteren door te zeggen: mag ik dan als beloning een ijsje? . We gaan niet naar de snackbar, zei mamma streng. Ik huilde maar door. Want de snackbar was de enige manier om iets nog te kunnen accepteren. Uiteindelijk mocht het van pappa, en ik zei natuurlijk : Nu hoeft het al niet meer. Uiteindelijk was ik bij de snackbar aangekomen en ik mocht niks zeggen van mamma. Ik mocht mijn gevoel niet uiten. Terwijl dat altijd mocht. Hun zijn de enige waarmee ik nog over mijn problemen kan praten. Omdat hun ook dezelfde leeftijd hebben als mij. Ik was 16 . Ik kan de snackbar sindsdien niet meer leuk noemen. Door dat incident met mamma . Het is wel goed afgelopen trouwens. We hebben de afspraak gemaakt dat ik elke dag een paar patatjes en een heel klein ijsje mag halen. Maar mamma is nog steeds gemeen. Nog een voorbeeld: het was zondagavond in november. Mamma had beloofd om mij 12 uur precies een broodje te geven. Omdat het mijn ritueel is. Vervolgens keek mamma in haar agenda voor mijn bevestiging. Wat bleek.. mamma had maandag om 12 uur een afspraak in het dijklander ziekenhuis. Waarom? Dacht ik. Mamma wist het zo zeker. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik hou gewoon niet van onverwachtse dingen in het leven . Dus ik ging weer huilen. Daar kan ik gewoon niks aan doen. Ik schaam me ook ontzettend dat ik dit schrijf maar ik ben mezelf. Maar goed. Het allerergste was onbegrip van mamma. Emma ! In plaats van lieve emma. Je wil graag alles onder controle hebben maar dit is even belangrijk. Ik kies nu voor mezelf en niet meer voor jou. Dat raakte mijn hart enorm. Ze had het ook anders kunnen zeggen. Nog een voorbeeld: mamma zou vandaag met Max eerst lunchen en daarna zouden ze weggaan. Ik verheugde me erop. Toen ik vandaag klaar was met schrijven kwam mamma naar boven. Het laatste wat ik hoorde was: snuiten! . Max had gisteravond al keelpijn dus ik vroeg of hij ziek was. Nee hoor, zei mamma. Daarna heb ik haar om de waarheid gevraagd. Hij heeft griep! Zei mamma kortaf. Ik hou niet van verandering dus ik vroeg of hij wel naar school gaat? . Dat hoor je morgenochtend. Zei mamma streng. Vervolgens zei ik: mamma! Ik vind het niet prettig dat je er nog bent. Toen barste de bom los. Dan heb je pech. Ik ga me eerst aankleden en dan pas ga ik weg. Zei mamma chagrijnig. Terwijl ze weet dat dit niet de goede manier is. Ze blijft het volhouden, ze blijft het proberen. Net zo lang tot ik gek wordt. En dan nog. Ik maak me echt zorgen en hierdoor kan ik nooit genieten als er weer eens een leuke dag is. Dan denk ik: ja maar morgen of vanavond gaat het weer niet goed. Mamma is zo onvoorspelbaar. Kwa planning of tijd. Je weet nooit of ze slecht geslapen heeft. Ze wil mij voorbereiden op de toekomst. Maar ik ben er nog niet klaar voor. In ieder geval niet voor deze grote stap. Met de nare dingen leren omgaan is nog een te grote stap voor mij. Mamma had rustig moeten beginnen inplaats van dit volhouden . Dit vergeef ik haar niet meer. Als zij niet aardig tegen mij doet, doe ik niet aardig tegen haar. Ik weet dat ze vroeger te veel heeft meegemaakt maar als ze kinderen wil moet ze zich maar beter beheersen. Want ik moet hiervan meegenieten. Pffffff wat een verhaal he? . Ik wil ook niet dat veilig thuis ermee bemoeid. Want het gaat vaak ook prima thuis. Alleen deze momenten zijn lastig. Dus de vraag is: hoe moet ik nou leren omgaan met deze dingen? .

Groetjes Emma