Dit is voor een school project, maar vraag het me zelf ook wel af. Ik denk dat als leraren meer naar leerlingen komen met de vraag hoe het met hun gaat dat overal makkelijker over gepraat word. Denken jullie dat ook? Waarom wel of niet. Hoe zouden jullie beter geholpen kunnen worden? Zou als docenten meer aandacht aan ons besteden ook zelfmoorden tegen gehouden kunnen worden? En de aantallen van pesten omlaag gaan?
vinden jullie dat leraren niet genoeg moeite steken in het feit of het goed met je gaat of niet?
A
A
Hey Wendy_
Naar mijn vermoeden zou regelmatiger polsen naar het welzijn van leerlingen er eventueel voor kunnen zorgen dat leerlingen die hulp nodig hebben, daar vroeger rond benaderd kunnen worden. Een leerling die op de vraag of het goed gaat iets antwoord als ‘wel ok’ en vervolgens met tranen in de ogen een andere richting uitgaat, zou een leerling kunnen zijn die zich niet goed voelt. Echter zijn er, ik ben hier een voorbeeld van, die als het aankomt op vragen rond welzijn plotseling prima gaan acteren. Ik zou me bijvoorbeeld heel erg down kunnen voelen, maar nog steeds met overtuiging kunnen volhouden dat alles prima met me gaat. In zo’n gevallen maak je jezelf tot een mysterie.
De leerlingen er regelmatig aan herinneren dat leerlingenbegeleiders en vertrouwenspersonen er voor hen zijn, lijkt me even nuttig als het polsen naar welzijn door docenten. Sommige leerlingen zijn bijvoorbeeld enkel bereid om in een vertrouwelijke omgeving als het kantoor van de schoolpsycholoog hun hart te luchten, terwijl anderen dat even graag tussen twee lessen door in een klaslokaal doen. Naar mijn mening zou ervoor gezorgd moeten kunnen worden dat er voor iedere leerling een “veilige plek” is waar ze hun hart kunnen luchten.
Groetjes
Kenshin
A
Hey,
Ik denk dat het inderdaad niet altijd aan de leraar ligt, maar ook aan de leerling. De docenten zijn namelijk ook ‘slechts’ docenten en zij kunnen het niet altijd ruiken als het slecht met een leerling gaat. Ook kunnen ze vaak niet meer doen dan luisteren en als een leerling niet wil praten, houdt het al snel op.
Persoonlijk heb ik meerdere docenten (ook gehad) die dit wel aan mij vroegen en waarvan ik wist dat ze me wouden helpen. Dit waren ook docenten waar ik het goed mee kon vinden, dus ik denk dat dat ook makkelijker gaat in zo'n geval. Ook denk ik dat docenten het dan eerder zien als er iets is.
We hebben wel allemaal gym / lichamelijke opvoeding (LO) op school, maar we hebben niks voor onze geestelijke gezondheid. Dat is eigenlijk heel gek als je daar zo over nadenkt. Misschien is dat nog iets waar ook het onderwijs in kan groeien.
Verder ben ik het wel met Kenshin eens dat er natuurlijk aangestelde personen zijn op school om leerlingen te helpen. De mentor, een vertrouwenspersoon of een leerlingbegeleider kan zo’n aanspreekpunt/luisterend oor zijn.
Gr. Pin
A
hey
ik weet niet precies hoe het gaat op "regulier" onderwijs want ik zit op speciaal onderwijs.
bij mij heb je dus wel vaker dat docenten vragen hoe het gaat.
we hebben 4x per jaar dat 1 van de officiële vertrouwens personen langs komt bij alle klassen en weer aan komt geven dat ze er voor iedereen er zijn en dat het echt alles mag zijn. ze gaan er dan wel van uit dat je geen zm neigingen of veel gedachts er aan hebt.
maar dan hebben we vaste docenten voor de klas. alleen bij speciale vakken heb je andere. maar wij hebben wat pin dus mist hebben wij dus wel. ik heb een vak op school waar dus wel over je metale gezondheid en dat soort dingen woord gepraat.
omdat mijn school per klas 2 docenten hebben. let de ene met een lagere op leiding hoe de leerlingen in hun vel zitten. aan bvb de lichaams houding en ook het doen en laten. en als ze ziet dat het niet goed gaat haalt ze je uit de klas en gaat ze vragen hoe het gaat. maar je hebt natuurlijk een kans dat je met die gene niet kan vinden. dan gaan ze zoeken naar een andere docent in de school die de zelfde functie heeft en kijken of die leerling dan wel wilt praten. en dat woord dan daarna bij de vertrouwens personen neer gelegd als het wat heftiger is woord je naar 1 van die 3 gestuurt. en dan de gene die het meest bij jou past.
ik zelf heb met een hoop docenten een beste goede band. maar bij 2 docenten zeg ik wel echt wat ik denk en voel. bij de andere kan ik het simpel weg niet en helemaal niet als ze het te direct vragen.
ik hoop dat je hier wat aan hebt
groetjes blue
A
Ik denk dat de docenten bij mij op school hum best doen, maar dat ik zelf gewoon tegen werk. Meerdere docenten hebben gevraagd hoe het ging, en ik heb zelfs huilend tegen mijn gym docent gezegd dat het wel oke ging en dat hij me niet hoefde te helpen (terwijl ik dat zeker wel nodig had)
Wat me belangerijker lijkt is dat scholen heel duidelijk maken wie de leerlingbegeleiders zijn en dat je daar ALTIJD heen kan. Als ik dat had geweten was het misschien beter gegaan. :(
Het is ook heel belangerijk dat er meer tijd wordt besteed aan dingen zoals zelfmoord, zelfbeschadiging en dat soort dingen. Het is gewoon makkelijker om er over te praten als iedereen er open over is.
En ik denk ook dat het pesten minder maakt. Als mensen weten wat ze doen wordt het waarschijnlijk minder. Heel veel pesters hebben gewoon geen idee wat voor schade ze aanrichten.
A
hey
het is iets heel dubbels in mijn ogen.
ik vind dat scholen er te weinig voor doen. Leraren niet per se, als er meer mensen zijn om mee te praten helpt het al. Ik denk alleen dat wanneer je als leraar erg persoonlijk word met een leerling dat het ook "gevaren” met zich mee kan brengen, bijv voortrekken of cijfers. dit is natuurlijk niet bij iedereen maar de kans word wel veel groter
aan de andere kant word er door scholen veel te weinig gedaan, praten is natuurlijk 1 hulpmiddel. maar op mijn school in ieder geval was het onderwerp depressie/zelfmoord nooit besproken. als dat vaker besproken word en in die "”lessen” tips worden gegeven, denk ik dat de kinderen al een stuk opener zullen zijn en dat er een beter beeld bij komt dan alleen even niet blij zijn.
overigens is het niet alleen aan school maar vooral aan de Ouders en kinderen zelf om de eerste stap te zetten.
als mijn leraren naar mij toe waren gekomen hoe het met me gaat dan zou ik er niets tegen durfen zeggen want je heb er totaal geen band mee want het is maar een leraar.
je ouders of familie heb je een band mee dus zou het iets makkelijker worden
A
Hallo Wendy_ :)
Op mijn school wordt heel soms gevraagd of het met mij gaat als ik eruit zie alsof ik bijna ga janken.
-Dr8gon99
A
Het ligt bij mij volkomen aan de docent ik heb zelf een depressie wat docenten niet echt weten omdat ik het zelf ook net pas heb ontdekt. Na 4 maanden onderzoek is er eindelijk een beetje duidelijkheid en toen viel het kwartje wat het was.
Ik heb van de 8 docenten 4 die vragen hoe het met mij gaat en soms als ik vrij sad door de school loop vragen congerges ofzo het ook maar over het algemeen vind ik het op mijn school niet goed een docent oordeelde over mij en heeft met de klas over mij geroddeld toen ik huilend in de aula zat en het schoolhoofd heeft keihard tegen mij gezegd dat ik niks meer mag missen anders belt ie jeugdzorg want dan slaag ik niet en DAT is slecht voor de recensies 😐
A
Hai,
Ik persoonlijk denk dat ze in bijvoorbeeld een mentorles, veel vaker voorlichting zouden mogen doen over vele mentale stoornissen en dergelijke. Wat ik bijvoorbeeld merk is dat veel kinderen er een heel verkeerd beeld bij hebben. Wat Kenshin al zij, ook ik kan als mensen mij vragen hoe het gaat een act opzetten en zo'n beetje iedereen overtuigen dat het helemaal goed gaat. Dus dat zou voor lang niet iedereen zin hebben. Wel wist ik ook niet zo precies waar ik heen moest om te vertellen dat het helemaal niet zo goed ging. Ik heb een paar weken rondgelopen klaar om het te vertellen, maar ik heb niet echt een band met mijn mentor en vertelde het haar ook liever niet. Alleen wist ik niet waar ik dan wel heen kon gaan.
Xx me.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
