Hoi allemaal!
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, dus even voorstellen: mijn naam is Iris, 17 jaar, 5 Havo examenjaar.
Ik heb geen idee hoe ik mijn verhaal moet beginnen, dus ik laat het maar even op me af komen.. Oké, komt 'ie:
Jarenlang ben ik gepest, uitgescholden, genegeerd, uitgelachen en vernederd door té veel leeftijdsgenoten en "vrienden" in mijn omgeving en voormalige middelbare school. Ik zeg 'voormalige', omdat ik op de helft van de vierde klas, nadat een van mijn beste vrienden zelfmoord had gepleegd, ben veranderd van school. Op die school had ik namelijk helemaal niemand; ik zat elke pauze alleen, en zoals net vermeld werd ik er ook nog eens helemaal weggepest. Als klap op de vuurpijl pleegde T (ik noem zijn hele naam niet wegens privacy familie) dus zelfmoord, en toen kon ik het gewoon niet aan om daar nog langer op school te blijven. Op mijn nieuwe school gaat het een stuk beter: ik heb wat leuke leeftijdsgenoten om me heen, een aantal hele lieve leraren van wie ik er zeker drie inmiddels tot mijn vriendengroep mag rekenen, en ook mijn cijfers zijn enorm omhoog gegaan. Afgelopen maandag was het een jaar geleden dat T zelfmoord heeft gepleegd, wat veel met mij deed (vrij logisch ook, eigenlijk.. Ik heb het afgelopen jaar nog geen tijd gehad om het verlies te verwerken). Ik ben normaal gesproken altijd heel voorzichtig in het vertrouwen van mensen, mede omdat dit al heel vaak geschaad is, maar deze week had ik echt zo hard iemand nodig bij wie ik even mijn hart kon luchten. Helaas heb ik oprecht niemand bij wie ik terecht kan als het helemaal mis dreigt te gaan(ik heb zelf namelijkeen aantal maanden geleden een serieuze zelfmoordpoging gedaan), waardoor ik telkens het gevoel krijg dat ik totaal niets waard ben.. Ik ben deze week op zoek gegaan naar mijn mentor, de vertrouwenspersoon van school, mijn afdelingsleider, mijn favoriete leraren, maar niemand was bereikbaar, en ik word helemaal gek van alles wat ik continu op moet kroppen. Zelfs ik, groot tegenstander van (vooral onverwachte) aanrakingen, heb soms een knuffel en een luisterend oor nodig, vooral in zo'n emotionele rotweek.
Heeft iemand tips wat ik in Godsnaam moet doen?
X
Van alles in één keer..
A
A
Heey, het is al super goed dat je alles opschrijft. Dit helpt bij mij vaak, dan kan ik alles loslaten. Maar jij hebt natuurlijk al heel veel meegemaakt! Het is goed dat je dan contact zoekt, ik denk dat het nu een hele vervelende timing was. Hopelijk kun je volgende keer gewoon met iemand praten! Wat bij mij ook altijd helpt is om muziek te luisteren en mezelf aftesluiten van de wereld. Ook helpt het om de tijd te nemen om lekker in bad te gaan (als je een bad hebt) en bijvoorbeeld een masker op te doen... Bij iedereen is natuurlijk verschillend wat helpt, maar ik hoop dat dit je een beetje geholpen heeft! Xx
A
Dit zijn zware dingen die je hebt meegemaakt en mensen die het niet hebben meegemaakt weten vaak niet hoe je je voelt omdat ze dat gevoel niet kennen. Ik zou mensen zoeken die weten hoe het is om iemand te verliezen en vragenstellen en tips vragen. Je huisarts kan je een spycholoog geven dan kan je lekker iedere week ff kletsen en tips krijgen echt super fijn! Dat hielp mij ook toen mijn moeder overleed. Het kost tijd maar het komt altijd goed!!! Nooit opgeven!!! Opgeven is de makkelijkste weg en jij bent sterk!!
A
Hoi,
Goed dat je hier terecht bent gekomen!
Het lijkt me inderdaad heel zwaar om mee te maken wat jij hebt meegemaakt! En dan zeker als je er met niemand over kunt praten.
Je zegt dat je zelf ook hebt geprobeerd zelfmoord te plegen. Weten mensen hiervan? Ben je bijvoorbeeld in het ziekenhuis beland en is er hulp aangeboden? Ik denk dat je namelijk best kunt overwegen professionele hulp te krijgen. Jij hebt meerdere trauma's en zoals je zelf al zegt, heb jij deze nooit verwerkt. Het is heel belangrijk dat dit wel gebeurt en dit kun je niet alleen.
Heb je nog contact met T? Zo niet, denk je dat dat kan helpen bij het verwerken?
Ik vind het goed dat je op school bent gaan zoeken naar iemand die je kan helpen. Kon je ze alleen niet vinden of hebben ze echt gezegd dat ze geen tijd hadden? Van 'normale' docenten snap ik dit enigszins, maar de vertrouwenspersoon en je mentor moeten tijd voor je vrijmaken. Dus als je een mailtje stuurt met je probleem naar de persoon die je het aardigst vindt, weet ik vrijwel zeker dat die tijd voor je gaat maken/zoeken. Dit is belangrijk.
Het zou ook wel fijn zijn als je wat lucht krijgt in je examenjaar. Extra stress kan je niet echt gebruiken, lijkt me.
Gr. Pin
Goed dat je hier terecht bent gekomen!
Het lijkt me inderdaad heel zwaar om mee te maken wat jij hebt meegemaakt! En dan zeker als je er met niemand over kunt praten.
Je zegt dat je zelf ook hebt geprobeerd zelfmoord te plegen. Weten mensen hiervan? Ben je bijvoorbeeld in het ziekenhuis beland en is er hulp aangeboden? Ik denk dat je namelijk best kunt overwegen professionele hulp te krijgen. Jij hebt meerdere trauma's en zoals je zelf al zegt, heb jij deze nooit verwerkt. Het is heel belangrijk dat dit wel gebeurt en dit kun je niet alleen.
Heb je nog contact met T? Zo niet, denk je dat dat kan helpen bij het verwerken?
Ik vind het goed dat je op school bent gaan zoeken naar iemand die je kan helpen. Kon je ze alleen niet vinden of hebben ze echt gezegd dat ze geen tijd hadden? Van 'normale' docenten snap ik dit enigszins, maar de vertrouwenspersoon en je mentor moeten tijd voor je vrijmaken. Dus als je een mailtje stuurt met je probleem naar de persoon die je het aardigst vindt, weet ik vrijwel zeker dat die tijd voor je gaat maken/zoeken. Dit is belangrijk.
Het zou ook wel fijn zijn als je wat lucht krijgt in je examenjaar. Extra stress kan je niet echt gebruiken, lijkt me.
Gr. Pin
A
You Know, Shrimpy en Pin:
Allereerst hartelijk dank voor jullie lieve reacties!!
Even terugkomend op You Know: muziek is voor mij al een enorme uitlaatklep. Ik speel zelf piano en drums, en ben echt een groot fan van 80's en 90's music, dus muziek is absoluut een hele grote steun. Toch lijkt het net alsof ik de laatste tijd nergens meer zin in heb, alsof al mijn interesses verdwenen zijn... Een bad nemen vond ik eerst altijd fijn, maar de laatste tijd heb ik een vreselijk afkeer van mijn lichaam, dus ja..
Dan, Shrimpy: ikzelf ben geen voorstander van psychologen; ik zie hen (of ja.. Het overgrote gedeelte. Ik moet niet iedereen over één kam scheren) als mensen die geld verdienen door anderen tips te geven uit boekjes en die veel te veel stickertjes plakken (denk aan ADHD en autisme: werkt enorm in het nadeel van de geëtiketeerde "patiënt"). Zij zijn voor mij dus absoluut geen optie: ik wil dit op eigen kracht en met steun uit mijn omgeving doen, alleen weet ik niet waar ik die steun moet vinden als mijn sociale cirkel zo klein is.. Dát is mijn grootste zorg momenteel. Wáárom zwijgt iedereen op momenten dat ik juist zo'n behoefte heb aan genegenheid en een luisterend oor?
Dan, Pin: lees bovenstaande reactie voor uitleg psycholoog, etc. Natuurlijk had ik geen zelfmoordpoging moeten doen, maar als je helemaal alleen bent elke dag en er zo veel vreselijke dingen zijn gebeurd, lijkt het me logisch dat je op een bepaald punt gewoon breekt, wat dus helaas bij mij gebeurde. Ik heb tot nu toe nooit professionele hulp gekregen en/of geaccepteerd, omdat mijn grootste probleem echt ligt bij gebrek aan steun in mijn omgeving en de wijk waarin ik woon (hier is sowieso erg veel criminaliteit, pestgedrag, etc.). Contact met T is onmogelijk: hij is overleden. Tevens heeft zijn familie de draad weer zo goed als mogelijk opgepakt, en kan ik dus ook niet met hen praten. Over school gesproken: de vertrouwenspersoon, oftewel zorgcoördinator, heeft het erg druk de laatste tijd, mijn mentor durft mij nergens op aan te spreken en ik durf zelf ook niet naar hem toe te gaan, en de normale docenten daarentegen zijn erg betrokken, maar ook zij hebben volgens mij het gevoel dat ik het wel alleen aan kan, terwijl ook ík een breekpunt heb: ook ík wil wel eens praten, heb behoefte aan iemand die simpelweg gewoon luistert...
Nogmaals bedankt voor de lieve reacties!!
Allereerst hartelijk dank voor jullie lieve reacties!!
Even terugkomend op You Know: muziek is voor mij al een enorme uitlaatklep. Ik speel zelf piano en drums, en ben echt een groot fan van 80's en 90's music, dus muziek is absoluut een hele grote steun. Toch lijkt het net alsof ik de laatste tijd nergens meer zin in heb, alsof al mijn interesses verdwenen zijn... Een bad nemen vond ik eerst altijd fijn, maar de laatste tijd heb ik een vreselijk afkeer van mijn lichaam, dus ja..
Dan, Shrimpy: ikzelf ben geen voorstander van psychologen; ik zie hen (of ja.. Het overgrote gedeelte. Ik moet niet iedereen over één kam scheren) als mensen die geld verdienen door anderen tips te geven uit boekjes en die veel te veel stickertjes plakken (denk aan ADHD en autisme: werkt enorm in het nadeel van de geëtiketeerde "patiënt"). Zij zijn voor mij dus absoluut geen optie: ik wil dit op eigen kracht en met steun uit mijn omgeving doen, alleen weet ik niet waar ik die steun moet vinden als mijn sociale cirkel zo klein is.. Dát is mijn grootste zorg momenteel. Wáárom zwijgt iedereen op momenten dat ik juist zo'n behoefte heb aan genegenheid en een luisterend oor?
Dan, Pin: lees bovenstaande reactie voor uitleg psycholoog, etc. Natuurlijk had ik geen zelfmoordpoging moeten doen, maar als je helemaal alleen bent elke dag en er zo veel vreselijke dingen zijn gebeurd, lijkt het me logisch dat je op een bepaald punt gewoon breekt, wat dus helaas bij mij gebeurde. Ik heb tot nu toe nooit professionele hulp gekregen en/of geaccepteerd, omdat mijn grootste probleem echt ligt bij gebrek aan steun in mijn omgeving en de wijk waarin ik woon (hier is sowieso erg veel criminaliteit, pestgedrag, etc.). Contact met T is onmogelijk: hij is overleden. Tevens heeft zijn familie de draad weer zo goed als mogelijk opgepakt, en kan ik dus ook niet met hen praten. Over school gesproken: de vertrouwenspersoon, oftewel zorgcoördinator, heeft het erg druk de laatste tijd, mijn mentor durft mij nergens op aan te spreken en ik durf zelf ook niet naar hem toe te gaan, en de normale docenten daarentegen zijn erg betrokken, maar ook zij hebben volgens mij het gevoel dat ik het wel alleen aan kan, terwijl ook ík een breekpunt heb: ook ík wil wel eens praten, heb behoefte aan iemand die simpelweg gewoon luistert...
Nogmaals bedankt voor de lieve reacties!!
A
Lieve @iris00
Het is zo herkenbaar wat je verteld. Ik moet je eerlijk zeggen dat de lust in dingen bij mij 5 jaar heeft geduurd voor dat het weer een beetje terug kwam nadat mijn moeder overleed. Dit is best lang maar niemand kan bepalen hoelang iemand nodig heeft om te rouwen. Mijn familie was er ook best snel overheen wat voor mij ook pijnlijk was. Dit komt omdat ieder mens anders is en er anders mee omgaat. Er komt een moment dan denk je ik moet nu opstappen en de trein nemen die iedereen neemt oftewel doorgaan met de dagelijkse dingen. Op het moment dat jij klaar bent om te zeggen en nu ga ik door zul je zien dat de lust terug komt. Dat wilt niet zeggen dat je niet meer aan die persoon denkt of erg vind dat ze er niet meer is maar je gunt diegene en jezelf de rust om door te gaan. Ik heb zelf ook last gehad van mensen die me niet aanhoorden, hierop kan ik intussen door ervaring zeggen. Veel mensen vinden het eng en weten niet goed hoe ze met je om moeten gaan of wat ze moeten zeggen vandaar dat ze afstand nemen of omdat ze het zelf te zwaar vinden en liever in hun vrolijke bubbel willen zitten. Dat komt omdat ze dat gevoel niet kennen om iemand te verliezen of het te pijnlijk voor hun is. Ik heb geleerd als je mensen wilt leren kennen die naar je luisteren zul je opzoek moeten gaan in de plekken waar deze mensen zijn. Bijv. Een tennisser zoek je op de tennis baan en een schilder op een kunstschool of museum.
In jouwn geval op een dagbesteding, deeltijd in de kliniek. Forums voor lotgenoten of opzoek gaan naar kennissen of vrienden die ook iemand verloren zijn. Dat zijn in jouw geval denk ik volwassenen omdat er maar weinig jongeren zijn met zon erge gebeurtenis.
Ik was net als jij ook erg tegen psychologen en inderdaad kreeg ik de ene naar de andere diagnose. Ik heb 7x gewisseld tot ik de juiste kreeg. Je kunt aan je huisarts vragen voor een psycholoog die je verzekering dekt anders krijg je weer een 1e lijns zoals dat heet en kost 80 euro oer afspraak. Pas als je een psycholoog vind die klikt en jullie allebei prettig voelen zal je voor zijn advies open staan. Slachtofferhulp is ook gratis en bieden volgens mij ook psychologen aan. Weetje ze kunnen als je de juiste hebt echt goede tips geven. Het gene waar je naar opzoek bent is eigenlijk een beste vriendin die je begrijpt knuffelt en er voor je is. Hoe hard het ook is maar die heb ik nooit gevonden omdat dat een elusie is die door de buitenwereld wordt gecreeerd. Je ouders zijn de enige die je die onvoorwaardelijke liefde kunnen bieden en vrienden maak je je leven lang dus die ene kom je in de toekomst nog wel tegen. Maar dat duurt ff maar je moet blijven lopen en op plekken blijven komen om ze te ontmoeten. Wat muziek betreft is inderdaad een goede uitlaat klep, ik zing en al kan ik niet zingen het bied me ontspaning omdat ik kan klagen door te zingen zeg maar. Dus blijven doen!
Ik kan je alleen vanuit hier een hele dikke knuffel geven en zeggen lieverd het komt echt allemaal goed en ik voel en snap je verdriet maar het kost gewoon tijd!
Het is zo herkenbaar wat je verteld. Ik moet je eerlijk zeggen dat de lust in dingen bij mij 5 jaar heeft geduurd voor dat het weer een beetje terug kwam nadat mijn moeder overleed. Dit is best lang maar niemand kan bepalen hoelang iemand nodig heeft om te rouwen. Mijn familie was er ook best snel overheen wat voor mij ook pijnlijk was. Dit komt omdat ieder mens anders is en er anders mee omgaat. Er komt een moment dan denk je ik moet nu opstappen en de trein nemen die iedereen neemt oftewel doorgaan met de dagelijkse dingen. Op het moment dat jij klaar bent om te zeggen en nu ga ik door zul je zien dat de lust terug komt. Dat wilt niet zeggen dat je niet meer aan die persoon denkt of erg vind dat ze er niet meer is maar je gunt diegene en jezelf de rust om door te gaan. Ik heb zelf ook last gehad van mensen die me niet aanhoorden, hierop kan ik intussen door ervaring zeggen. Veel mensen vinden het eng en weten niet goed hoe ze met je om moeten gaan of wat ze moeten zeggen vandaar dat ze afstand nemen of omdat ze het zelf te zwaar vinden en liever in hun vrolijke bubbel willen zitten. Dat komt omdat ze dat gevoel niet kennen om iemand te verliezen of het te pijnlijk voor hun is. Ik heb geleerd als je mensen wilt leren kennen die naar je luisteren zul je opzoek moeten gaan in de plekken waar deze mensen zijn. Bijv. Een tennisser zoek je op de tennis baan en een schilder op een kunstschool of museum.
In jouwn geval op een dagbesteding, deeltijd in de kliniek. Forums voor lotgenoten of opzoek gaan naar kennissen of vrienden die ook iemand verloren zijn. Dat zijn in jouw geval denk ik volwassenen omdat er maar weinig jongeren zijn met zon erge gebeurtenis.
Ik was net als jij ook erg tegen psychologen en inderdaad kreeg ik de ene naar de andere diagnose. Ik heb 7x gewisseld tot ik de juiste kreeg. Je kunt aan je huisarts vragen voor een psycholoog die je verzekering dekt anders krijg je weer een 1e lijns zoals dat heet en kost 80 euro oer afspraak. Pas als je een psycholoog vind die klikt en jullie allebei prettig voelen zal je voor zijn advies open staan. Slachtofferhulp is ook gratis en bieden volgens mij ook psychologen aan. Weetje ze kunnen als je de juiste hebt echt goede tips geven. Het gene waar je naar opzoek bent is eigenlijk een beste vriendin die je begrijpt knuffelt en er voor je is. Hoe hard het ook is maar die heb ik nooit gevonden omdat dat een elusie is die door de buitenwereld wordt gecreeerd. Je ouders zijn de enige die je die onvoorwaardelijke liefde kunnen bieden en vrienden maak je je leven lang dus die ene kom je in de toekomst nog wel tegen. Maar dat duurt ff maar je moet blijven lopen en op plekken blijven komen om ze te ontmoeten. Wat muziek betreft is inderdaad een goede uitlaat klep, ik zing en al kan ik niet zingen het bied me ontspaning omdat ik kan klagen door te zingen zeg maar. Dus blijven doen!
Ik kan je alleen vanuit hier een hele dikke knuffel geven en zeggen lieverd het komt echt allemaal goed en ik voel en snap je verdriet maar het kost gewoon tijd!
A
Allereerst sorry van T, ik had verkeerd gelezen. Ik dacht dat er een 'poging' stond, wat duidt op overleven, maar dat stond er niet, dus excuus!
Ik veroordeel jou helemaal niet op het feit dat je een poging hebt ondernomen! Totaal niet! Dat doet niemand! (Ik heb het zelf 3x geprobeerd, dus dat zou ook nog best hypocriet zijn.) Jij beseft je heel erg goed dat je maar een mens bent. Je kent goede tijden en slechte tijden, hele goede tijden of hele slechte tijden. Wat dan ook belangrijk is om in de gaten te houden, is dat de mensen om je heen ook maar mensen zijn. Het is niet zo dat je anders ruikt als je je rot voelt ofzo (althans, niet per se). Het kan zijn wat @shrimpy zegt, mensen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan, of ze zien het simpelweg niet. Het is niet fout om hulp te vragen, ik vind het juist heel erg knap als je durft te erkennen dat je hulp nodig hebt. Je kan dit niet alleen, soms heb je een duwtje nodig om zelf te kunnen fietsen.
Over psychologen:
Ik snap wat je bedoelt met dat etiketten, maar dat ligt ook aan het systeem. Ik had bepaalde hulp nodig van een logopedist - en die kreeg ik gelukkig ook - , maar ik heb geen taalstoornis. De logopedist heeft lang gezocht naar iets, maar er was niks. Waarom is per se iets moest hebben: de verzekering en verantwoording. Gelukkig was het een hele lieve vrouw, dus maakten we er een beetje een geintje van, maar het ligt niet altijd aan de psychologen/ hulpverleners.
Ik heb zelf autisme, dus een etiket. Dit werkt me wel en niet tegen. Of ik nu de diagnose heb of niet, ik heb sowieso autisme, daar veranderd niks aan. Mijn diagnose geeft me een paar voordelen; erkenning en meer begrip van anderen, privileges op school, duidelijkheid voor mezelf en het helpt ook bij een behandeling, dat je weet wat je aan het behandelen bent. Ik zie zo snel de nadelen van mijn diagnose niet. Je zou hooguit kunnen zeggen dat er mensen zijn die je anders behandelen door je diagnose, maar ik denk dat je daar zelf bij bent. Ik zie de problemen dus niet zo.
Ja, het is vervelend als een psycholoog daar op door blijft hameren, maar dat is echt maar een klein deel van de mensen. De meesten zijn gewoon gefocust op jouw. Wie ben jij en waarom voel jij je zo? Daar heb je geen diagnoses voor nodig. Als je zo'n iemand weet te vinden, denk ik dat je daar heel veel baadt bij hebt.
Als ik jou was zou ik beginnen bij het benaderen van een docent die je mag. Ik weet zeker dat er iemand is die tijd voor je wilt maken! Een mail sturen kan de drempel verlagen.
@shrimpy
Slachtofferhulp kan alleen doorverwijzen naar psychologen. Zelf zijn de een soort eerste hulp, doen wel wat gesprekken, of lopen ze thuis mee of mee naar strafzaken, maar ze geven geen behandelingen. Je kunt er natuurlijk wel heen om te vragen of ze je willen helpen met hulp zoeken.
Gr. Pin
Ik veroordeel jou helemaal niet op het feit dat je een poging hebt ondernomen! Totaal niet! Dat doet niemand! (Ik heb het zelf 3x geprobeerd, dus dat zou ook nog best hypocriet zijn.) Jij beseft je heel erg goed dat je maar een mens bent. Je kent goede tijden en slechte tijden, hele goede tijden of hele slechte tijden. Wat dan ook belangrijk is om in de gaten te houden, is dat de mensen om je heen ook maar mensen zijn. Het is niet zo dat je anders ruikt als je je rot voelt ofzo (althans, niet per se). Het kan zijn wat @shrimpy zegt, mensen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan, of ze zien het simpelweg niet. Het is niet fout om hulp te vragen, ik vind het juist heel erg knap als je durft te erkennen dat je hulp nodig hebt. Je kan dit niet alleen, soms heb je een duwtje nodig om zelf te kunnen fietsen.
Over psychologen:
Ik snap wat je bedoelt met dat etiketten, maar dat ligt ook aan het systeem. Ik had bepaalde hulp nodig van een logopedist - en die kreeg ik gelukkig ook - , maar ik heb geen taalstoornis. De logopedist heeft lang gezocht naar iets, maar er was niks. Waarom is per se iets moest hebben: de verzekering en verantwoording. Gelukkig was het een hele lieve vrouw, dus maakten we er een beetje een geintje van, maar het ligt niet altijd aan de psychologen/ hulpverleners.
Ik heb zelf autisme, dus een etiket. Dit werkt me wel en niet tegen. Of ik nu de diagnose heb of niet, ik heb sowieso autisme, daar veranderd niks aan. Mijn diagnose geeft me een paar voordelen; erkenning en meer begrip van anderen, privileges op school, duidelijkheid voor mezelf en het helpt ook bij een behandeling, dat je weet wat je aan het behandelen bent. Ik zie zo snel de nadelen van mijn diagnose niet. Je zou hooguit kunnen zeggen dat er mensen zijn die je anders behandelen door je diagnose, maar ik denk dat je daar zelf bij bent. Ik zie de problemen dus niet zo.
Ja, het is vervelend als een psycholoog daar op door blijft hameren, maar dat is echt maar een klein deel van de mensen. De meesten zijn gewoon gefocust op jouw. Wie ben jij en waarom voel jij je zo? Daar heb je geen diagnoses voor nodig. Als je zo'n iemand weet te vinden, denk ik dat je daar heel veel baadt bij hebt.
Als ik jou was zou ik beginnen bij het benaderen van een docent die je mag. Ik weet zeker dat er iemand is die tijd voor je wilt maken! Een mail sturen kan de drempel verlagen.
@shrimpy
Slachtofferhulp kan alleen doorverwijzen naar psychologen. Zelf zijn de een soort eerste hulp, doen wel wat gesprekken, of lopen ze thuis mee of mee naar strafzaken, maar ze geven geen behandelingen. Je kunt er natuurlijk wel heen om te vragen of ze je willen helpen met hulp zoeken.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
