Zoals jullie waarschijnlijk in een vorige topic hebben kunnen lezen, ben ik vroeger gepest. Op mijn basisschool was het namelijk al heel belangrijk dat je met de mode mee ging. Je moest dragen, doen en zelfs denken wat er toen in de mode was. Onze mode was ook nog eens heel lokaal. Er kon iets in de school rondgaan, en daar moest je je meteen bij aansluiten.
Ik weigerde dat. Ik wilde mezelf kunnen blijven, en dat werd niet echt gewaardeerd.
Maar buiten dat was er nog iets: er was een jongen met een bepaalde stoornis (een vorm van autisme maar ik weet niet meer wat) en hij kon om de kleinste dingen boos worden. Als er iets niet meewerkte of als hij iets niet helemaal begreep. Hij was er echt van overtuigd dat mensen om hem heen hem altijd pijn wilden doen en als er iets gebeurde wist hij zeker dat iemand dat zo gemaakt had maar dat het origineel niet zo was.
En als hij dan boos werd, reageerde hij dat af op mij. Ja, op mij. Ik was het buitenbeentje en weigerde met hem en zijn groep mee te doen. Ik was geen volger van de mode en ik was ook geen volger van hem. Andere kinderen waren namelijk bang voor hem, en zij deden dan ook vaak wat hij van ze vroeg. Hij ergerde zich echt heel erg aan mij - ergens begrijp ik het wel - maar daardoor was hij vaak erg kortaf en snauwerig tegen mij.
De docenten hadden me moeten helpen, maar dat hebben ze niet gedaan. Sterker nog: ze zeiden dat ik vast ooit iets had gedaan waardoor hij een hekel aan mij had gekregen. Ze zeiden dat ik het hem eens moest vragen op een rustig moment. Dan kon ik me aanpassen. Ik wist natuurlijk wel wat ik "misdaan" had, maar alsnog vond ik zijn gedrag niet acceptabel, en daar heb ik me over uitgesproken. Is dat verkeerd? Had ik moeten zwijgen?
Het afreageren was meestal niet bijzonder heftig, maar wel erg vervelend. Zo ging hij vaak tegen mij schreeuwen als ik langs kwam lopen of als hij me al zag staan. Ik probeerde hem wel te vermijden, maar dat ging niet erg makkelijk aangezien we in dezelfde klas zaten. Soms gooide hij kleine dingen zoals potloden en gummen naar me, maar het is ook een paar keer uit de hand gelopen. Hij heeft een keer een stoel naar mij gegooid en heeft mij ook al eens op een gewelddadige manier tegen de muur geduwd/geslagen. Bij dat laatste greep de juf in, maar ook niet erg effectief. Ze zei gewoon "[naam], niet doen." Zoals je hopelijk wel begrijpt, voelde ik me niet bepaald geholpen.
Na dat incident heb ik nog even met de juf gepraat, en ik legde uit dat ik het ergens wel begreep, maar ergens ook niet. Hij ging mij soms uitschelden als ik niets met zijn frustratie te maken had. De docent antwoordde dat mijn bestaan op dat moment al te veel voor hem was. Het zou ook niet veranderen, verzekerde ze me. Toen ik zei dat ik dat een vervelend antwoord vond stond ze op en liep ze weg. Ze zei dat ze het kwetsen vond dat ik haar antwoord niet aan wilde nemen. Zelf voelde ik me natuurlijk ook gekwetst. Ik voelde me gekrenkt door dat gesprek, en specifiek over dat antwoord over mijn bestaan. Ik hoorde daarin: het is jouw schuld. Je had dan maar even niet moeten bestaan.
Dat is intussen al wel een jaar of vijf geleden, maar ik ben het nog niet vergeten, en ik ga dat ook niet snel vergeten. Ik was op dat moment echt bang dat hij me in elkaar ging slaan ofzo (hij had dat al wel bij iemand anders gedaan - meerdere mensen zelfs). Als ik aan zijn gedrag terug denk, krijg ik in mijn hoofd een beetje een soort van woede en krijg ik echt zin om het dichtstbijzijnde voorwerp te pakken en tegen de muur te smijten. Hij heeft ook nooit sorry gezegd voor zijn gedrag of wat dan ook.
Deze middag kwam ik hem tegen in het dorp waar ik woon. Hij begroette me eerst gewoon heel kalmpjes en ik groette terug. En daarna probeerde hij een heel gesprek met me aan te knopen. Hij zei dat hij me heel aardig vond en super gezellig en dat hij eens samen wilde afspreken om bij te kletsen. Ik zei dat ik er nog over na zou denken en ben daarna snel verder gelopen. Is het erg dat ik dat niet wil? Hij heeft mij pijn gedaan - de docenten ook, maar die zie ik helemaal nooit mee - en daarom wil ik niets meer met hem te maken hebben. Die tijd is voorbij, dus het contact ook, wat mij betreft. Ook vraag ik me af waar die aardigheid nu opeens vandaan komt.
Ik weet ongeveer waar die jongen woont, of althans, daar woonde hij vroeger, dus ik zou langs kunnen gaan, maar ik weet niet of ik dat moet doen en hoe ik dan met hem om moet gaan. Iemand tips? Heeft iemand anders al zoiets meegemaakt? Ik heb hem zijn 3 à 4 jaar van woedeaanvallen nooit echt vergeven. Zou dat moeten?
Sorry voor dit lange verhaal, maar ik was bang dat het anders raar zou klinken.
Bladzijde 1 / 1
Hey, Ik ben Roos. Ik heb ervaring met autisme. Mijn ouders hebben vrienden die kinderen hebben. 2 van de kinderen hebben autisme. Autisme heeft in vele vormen zijn bestaan. 1 van de 2 heeft ook een autisme in de vorm van woede. Ik pasde altijd veel op de kinderen van de vrienden van mijn ouders. Het blijft erg moeilijk en tegelijkertijd iets super interessants en moois. Ik snap dat je het moeilijk vind om om te gaan met de woede van de jongen. Maar stel je even dit voor!! Je bent ooit in je leven vast wel eens heeeel boos geweest op iets of iemand. Gewoon even zo boos dat je niet meer helder na kon denken over wat je deed. Misschien gooide je met een deur of dacht je 'stik er lekker in'. Als de jongen boos is komt hij in zo'n soort bui. In een bui waarin hij even niet meer helder kon nadenken. Als er zo'n bui aanwezig is is het aan jou de kunst om rustig te blijven en hem te helpen weer rustig te worden. MAAR wat je leraar zei was belachelijk! Ik las je verhaal en ik was vol verbazing! Natuurlijk ligt het niet aan jou aanwezigheid! Op dat moment was de jongen gewoon erg kwaad en liet hij zijn woede uit op jou. Ik zeg altijd dat je met mensen om moet gaan waar je gelukkig van wordt en dat je uit de buurt moet blij van mensen waar je ongelukkig van wordt. Nu is de keus aan jou. Denk je dat je sterk bent en z'n woede kan hendelen als hij weer een bui heeft en help je hem er door heen? Of laat je het rusten en ga je om met mensen waar je gelukkig van word? Misschien is hij wel veranderd en heeft hij geen last meer van woede.. Of misschien word je er wel gelukkig van om met hem om te gaan ondanks de buien... Succes met je keuze en denk er nog goed over na! - Roos
Intussen heb ik ook wat meer ervaring met autisme, en ik snap er intussen wat meer van, maar destijds was ik echt bang voor hem en was ik vooral boos. Ik vond dat ik het niet verdiende om altijd tegen geschreeuwd te worden en bedreigd te worden, puur omdat ik een eigen stijl had.
Naar mijn idee heeft sterk zijn niet zo veel te maken met het contact. Misschien is hij nu veranderd, maar alsnog ga ik niet vergeten wat hij heeft gedaan. En in mijn hoofd gaat hij wel die jongen blijven die mij altijd uitschold en die mij ook een paar keer fysiek aan heeft gevallen. Ik ben niet zo goed in vergeven - laat staan vergeten.
Misschien was mijn woede ook meer gericht naar de docenten die mij altijd de schuld gaven omdat ik - oh jee - bestond. Maar hij heeft mij wel heel erg gekwetst. Hij ging vaak schelden over mijn buitenlandse uiterlijk. Hij was ook een voorlopen van met ziektes schelden. Hij zei bijvoorbeeld dat ik net als mijn "soortgenoten" een ziekte moest krijgen en daaraan moest sterven.
Ben ik onvolwassen als ik daar gewoon geen zin in heb?
Naar mijn idee heeft sterk zijn niet zo veel te maken met het contact. Misschien is hij nu veranderd, maar alsnog ga ik niet vergeten wat hij heeft gedaan. En in mijn hoofd gaat hij wel die jongen blijven die mij altijd uitschold en die mij ook een paar keer fysiek aan heeft gevallen. Ik ben niet zo goed in vergeven - laat staan vergeten.
Misschien was mijn woede ook meer gericht naar de docenten die mij altijd de schuld gaven omdat ik - oh jee - bestond. Maar hij heeft mij wel heel erg gekwetst. Hij ging vaak schelden over mijn buitenlandse uiterlijk. Hij was ook een voorlopen van met ziektes schelden. Hij zei bijvoorbeeld dat ik net als mijn "soortgenoten" een ziekte moest krijgen en daaraan moest sterven.
Ben ik onvolwassen als ik daar gewoon geen zin in heb?
Hey, nee hoor! Het is heel gewoon als je dat liever niet meer wil. Als ik jou was zou ik dan niet meer met hem dingen gaan doen!!! De keus is aan jou! &#x;
Hey MissyAnoniem
Een jongen die je vroeger erg gekwetst heeft, zocht contact met je. Jij kan je nog heel helder herinneren hoe hij je pijn deed, en vindt het daarom moeilijk om op zijn verzoek tot contact in te gaan.
In principe zou ik zeggen dat de schuld niet bij deze jongen zelf lag. Hij was jong, had misschien nog niet de juiste manier gevonden om om te gaan met zijn woede, en werkte deze gevoelens uit op jou. Dat is vervelend, maar waar ik van schrok, is de reactie van de docenten. Het is aan hun om leerlingen zoals hem te begeleiden en leerlingen zoals jou gerust te stellen. De docenten waar je van sprak, lijken in geen van beiden geslaagd te zijn.
Heel, heel naar wat die docent tegen je zei. Een leerling een schuldgevoel bezorgen over d'r bestaan is erg onacceptabel. Tegen mij werd rond m'n achtste iets soortgelijks gezegd, en ik begrijp heel goed dat deze opmerking is blijven hangen. Ik hoop dat je, ondanks dat het een erg nare opmerking was, begrijpt dat jouw bestaan de wereld opfleurt, en niet andersom.
In vergeten geloof in niet. Jezelf dwingen om een gebeurtenis te vergeten, lijkt me onnodig en ongezond. Vergeven echter, kan wel. Wie weet heeft deze jongen inmiddels een manier gevonden om om te gaan met zij woede, heeft hij een hulpverlener die hem inzicht biedt in zijn vorm van autisme, en komen zijn positieve karaktertrekken inmiddels naar boven.
Echter kan ik me voorstellen dat je het verleden niet zomaar achter je kan laten. Je bent diep gekwetst geweest, en zo'n herinneringen blijven, zeker op jonge leeftijd, best lang in je ronddwalen. Het zou weliswaar kunnen dat contact met deze jongen, waarbij je zijn huidige zelf leert kennen, je een kans biedt om wat er vroeger gebeurd is, (deels) achter je te laten.
Ken je zijn volledige naam? Je zou hem een berichtje kunnen sturen via sociale media. Door middel van gesprekjes zou je kunnen aanvoelen of hij veranderd is, en bereid is tot een positieve, vriendschappelijke band.
Groetjes
Kenshin
Een jongen die je vroeger erg gekwetst heeft, zocht contact met je. Jij kan je nog heel helder herinneren hoe hij je pijn deed, en vindt het daarom moeilijk om op zijn verzoek tot contact in te gaan.
In principe zou ik zeggen dat de schuld niet bij deze jongen zelf lag. Hij was jong, had misschien nog niet de juiste manier gevonden om om te gaan met zijn woede, en werkte deze gevoelens uit op jou. Dat is vervelend, maar waar ik van schrok, is de reactie van de docenten. Het is aan hun om leerlingen zoals hem te begeleiden en leerlingen zoals jou gerust te stellen. De docenten waar je van sprak, lijken in geen van beiden geslaagd te zijn.
Heel, heel naar wat die docent tegen je zei. Een leerling een schuldgevoel bezorgen over d'r bestaan is erg onacceptabel. Tegen mij werd rond m'n achtste iets soortgelijks gezegd, en ik begrijp heel goed dat deze opmerking is blijven hangen. Ik hoop dat je, ondanks dat het een erg nare opmerking was, begrijpt dat jouw bestaan de wereld opfleurt, en niet andersom.
In vergeten geloof in niet. Jezelf dwingen om een gebeurtenis te vergeten, lijkt me onnodig en ongezond. Vergeven echter, kan wel. Wie weet heeft deze jongen inmiddels een manier gevonden om om te gaan met zij woede, heeft hij een hulpverlener die hem inzicht biedt in zijn vorm van autisme, en komen zijn positieve karaktertrekken inmiddels naar boven.
Echter kan ik me voorstellen dat je het verleden niet zomaar achter je kan laten. Je bent diep gekwetst geweest, en zo'n herinneringen blijven, zeker op jonge leeftijd, best lang in je ronddwalen. Het zou weliswaar kunnen dat contact met deze jongen, waarbij je zijn huidige zelf leert kennen, je een kans biedt om wat er vroeger gebeurd is, (deels) achter je te laten.
Ken je zijn volledige naam? Je zou hem een berichtje kunnen sturen via sociale media. Door middel van gesprekjes zou je kunnen aanvoelen of hij veranderd is, en bereid is tot een positieve, vriendschappelijke band.
Groetjes
Kenshin
Ik heb er even over nagedacht, en ik ga die jongen een kans geven. Hij heeft er natuurlijk niet voor gekozen om een stoornis te hebben, en eigenlijk hadden de docenten mij moeten beschermen.
Over de docente die mij de schuld gaf, ik heb haar ook nog een paar keer gezien in het dorp. Zij begroette me ook altijd, maar zodra er ook maar één blik onze kant op ging liep ze gauw door. Ze wilde niet met mij gezien worden. Wij hebben het nooit meer over dat incident gehad, maar ik hoop dat ze weet dat het mij wel heeft beschadigd.
Over de docente die mij de schuld gaf, ik heb haar ook nog een paar keer gezien in het dorp. Zij begroette me ook altijd, maar zodra er ook maar één blik onze kant op ging liep ze gauw door. Ze wilde niet met mij gezien worden. Wij hebben het nooit meer over dat incident gehad, maar ik hoop dat ze weet dat het mij wel heeft beschadigd.
Goed dat je van plan bent die jongen een kans te geven. Ik wens jullie een fijne her-ontmoeting toe.
Jammer dat die docente zich zo eigenaardig gedroeg. Hopelijk leerde ze van het incident, en weet ze in de toekomst hoe met dergelijke situaties om te gaan.
Gr. Kenshin
Jammer dat die docente zich zo eigenaardig gedroeg. Hopelijk leerde ze van het incident, en weet ze in de toekomst hoe met dergelijke situaties om te gaan.
Gr. Kenshin
Ik heb die jongen anderhalve week geleden nog gesproken in het dorp. We zijn toen samen een glaasje in een café in ons dorp gaan drinken. We hadden het heel gezellig. Aan het einde bood hij uit zichzelf zijn excuses aan voor alles wat hij op de basisschool had gedaan. Maar ik heb het hem nu vergeven. Hij is nu niet agressief meer (of althans niet tijdens onze ontmoeting) en hij was heel aardig. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en we appen nu nog.
Wat fijn dat jullie een prettige tijd gehad hebben. Ook goed dat hij zijn excuses aanbod.
Gr. Kenshin
Gr. Kenshin
Hallo MissyAnoniem :)
Vrij laat dat ik reageer maar goed dat hij zijn excuses aanbood en dat jij het hem hebt vergeven!
-Dr8gon99
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
