Vraag

Zelfmoord

  • 14 February 2018
  • 8 reacties
  • 160 Bekeken

Badge +1
Ik zit al een aaridge tijd er tegen aan te lopen dat ik erg depressief ben en een einde probeer te maken aan me leven. Ik krijg hier ook hulp voor, eerst wardeere ik het ook maar nu sinds me ouders het nu ongeveer 3 weken weten van de 4 maanden zit ik er gewoon heel erg mee dat ik het ooit hebt verteld aan iemand en nu ook medicatie heb wat niet eens werkt en ook niet eens aan mij is gevraagd of ik het wilde. Zit gewoon elke week met het idee of ik het deze week ga halen of niet. Sorry voor al de moeite wat jullie doen om dit te lezen want het is erg zinloos.

8 reacties

Hoi!

Allereerst, je hoeft je nergens voor te excuseren. Dit is helemaal niet zinloos. Dit forum is bedoeld om je verhaal te delen, en ik hoop dat het neerschrijven van je verhaal en de reacties die gaan komen je zullen helpen.

Ik ben blij te horen dat je hulp hebt. Je staat er niet alleen voor. Je zit ermee dat je het niet eerder aan iemand hebt verteld. Alleen met dit soort gevoelens blijven zitten is niet fijn, maar intussen heb je het verteld, weten je ouders het en heb je hulp. Aan het verleden kun je niets meer veranderen. Je kunt wel veranderen hoe je er nu mee omgaat. Je zou bv. tegen je ouders kunnen zeggen dat je ermee zit dat je het niet eerder hebt verteld. Als zij dat weten, voel jij je misschien opgelucht.

Er is medicatie aan jou voorgeschreven die niet werkt en waar jij niet om gevraagd hebt. Vervelend hé, dat hebben ze bij mij ook eens gedaan. Ik ben dan ook gestopt met die medicatie te nemen, omdat het heel erg met mijn humeur ging rommelen in negatieve zin. Het beste is om bij de hulp die je hebt aan te geven dat die medicatie je niet ligt, en dat je het effect ervan niet voelt. Misschien is er wel een andere mogelijkheid, of een andere soort medicatie. Het is niet fijn als die zomaar aan je voorgeschreven wordt, dus maak maar duidelijk dat je in het vervolg meer betrokken wilt worden i.v.m. medicatie e.d.

Apart gezien van de medicatie, helpt die hulp jou? Heb je gesprekken met iemand waar je je goed bij voelt en waar je eerlijk tegen kunt zijn? Praten kan al veel helpen, dus blijf dat zeker doen. Ook met je ouders.

Pleeg geen zelfmoord. Je weet nooit welke kansen er nog allemaal openliggen, ook al zie je die nu nog niet. Hoe rot het leven soms kan zijn, het kan altijd beteren.

Groetjes
x
Badge +1
Bedankt voor de reactie. Die medicatie die is ook vooral ervoor dat ik niet zo snel geïrriteerd raak en ook wat blijer ben. Maar dan vraag ik me af waarom geen medicatie voor zelfhaat. Ik snij me nu een aardig tijdje helaas weten de meeste mensen dit al maar god bless me ouders niet.
Je zit niet zo goed in je vel. Je snijdt jezelf ook, dat vind ik jammer om te horen. Doordat het niet zo goed gaat, zie je je eigen schoonheden niet meer, ook al zijn ze er wel. Medicatie tegen zelfhaat? Ik weet niet, dat kun je eens vragen aan de hulp die je hebt. Volgens mij wordt de zelfhaat veroorzaakt doordat het algemeen niet zo goed gaat. Je bent erg depressief, en die depressie heeft geen positieve invloed op je zelfbeeld.

Je ouders weten niet dat je je snijdt. Ze weten intussen wel van de depressie. Je zat ermee dat je over die depressie niet eerder hebt verteld aan je ouders, dus misschien geldt dat ook voor het snijden? Dat het (onbewust) niet juist voelt dat je dat voor hen verborgen houdt? Hoe harder je gevoelens probeert te verstoppen, hoe harder ze in jezelf gaan ronddollen, en hoe harder je ze gaat voelen. Ik vermoed dat, als je over dat snijden aan je ouders vertelt, je je al veel lichter gaat voelen.
Badge +1
Nou, hoe mijn ouders erachter zijn gekomen is omdat ik het tegen me mentor had gezegd dat het slecht met me ging en hij zei daarop dat ik met me begeleider er over moest praten ik ben nu ruim 2 maanden verder dat hulpverleners er vanaf weten. Er was een aantal weken geleden gezegd dat ze het bij me ouders wilde melden omdat ze dat weekend me wilde opnemen, dat weekend ben ik ook naar een logeerhuis geweest. En voel me er ook nog steeds heel kut over dat me ouders het weten. Want ze zeggen nu alsof ik een klein kind ben van ohhh heel goed dat het zo goed gaat en super en dit en dat en dan denk ik.... Really... Als je nu wist hoe het echt met me gaan dacht jr precies het tegenovergestelde.
Je ouders doen nogal overdreven blij over vorderingen, die er eigenlijk niet zijn. Weet de hulp dat je ouders niet weten van het snijden? Wat zeggen zij erop?

Ik snap dat het irritant moet zijn om je ouders zo te horen praten, terwijl ze niets van het snijden afweten. De oplossing lijkt mij om over het snijden te vertellen. Je ouders zullen vast even schrikken, maar dan weten ze het. Hoe langer je wacht met het te vertellen, hoe moeilijker het wordt.

Je hoeft het niet alleen te vertellen. Je hulp, bv. je begeleider, kan je daarmee helpen. Die kan aan je ouders uitleggen wat er aan de hand is, eventueel met jou erbij, als je dat ok vindt. Vind je dat een goed plan?
Badge +1
Ja, mijn hulpverlening weet dat en gaan hier wel mee akoord dat ik het wil verbergen wat hun er van vinden weet ik niet. En me ouders vertellen? Ze zouden alles afnemen waar ik me mee zou kunnen snijden en ze zouden me elke dag controleren of nieuwe wonden. Dus hun gaan me er echt niet bij helpen denk ik. En waarom ik dit denk? 4 jaar geleden had ik ook uitgesproken uit ik niet meer wilde leven en me deed snijden. Me ouders vonden dit een scheeuw om aandacht.
Je ouders zouden nogal heftig reageren. Dat gaat je inderdaad niet helpen. Het is een mogelijkheid om iemand van de hulp te laten uitleggen wat het snijden inhoudt, zodat je ouders het beter snappen. Ze zouden zo kunnen inzien dat je heel streng controleren en alle scherpe dingen weghalen niet de juiste behandeling is.

Je ouders zouden zo handelen uit liefde voor jou, maar dan nog kan het stresserend overkomen. Zij kunnen zich waarschijnlijk moeilijk inbeelden waar jij doorgaat.

Je zou aan je hulp kunnen vragen hoe zij erover denken, en wat zij denken dat het beste is. Zij hebben dit waarschijnlijk al eerder gezien, en weten uit ervaring wat de beste mogelijkheden voor jou zijn.

Vier jaar geleden noemden je ouders snijden en zelfmoordgedachten een schreeuw om aandacht. Dat is heel dom van ze. Ik begin ervan overtuigd te geraken dat het goed zou zijn als je ouders eens met jouw hulp gaan praten, zodat de hulp goed kan uitleggen dat je ouders' manier van denken over snijden en zelfmoord niet overeenkomt met hoe het voelt voor jou. Je ouders lijken je niet te snappen, en de steun van thuis uit zou erop kunnen verbeteren als je ouders beter geïnformeerd zijn.

Reageer