Aangerand en meer...


  • Anonymous
  • 0 reacties
Hoi... Ik ben depressief, ik verricht automutilatie met een mesje en ik heb suïcidale gedachtes. Ik had al zoveel problemen maar er is nog iets gebeurd. Ik ben aangerand... Ik was helemaal verstijft en zo bang. Je lichaam is niet meer van jou. Ik durfde niks te doen of te zeggen. Gelukkig is het net niet zover gekomen dat ik was verkracht. Ik heb dit wel aan m'n mentor verteld. En daarna volgde een gesprek met mijn mentor en de vertrouwenspersoon van de school. Ik had hun alles verteld hoe en wat maar er kwam wel een gevolg aan dat m'n moeder per direct werd gebeld. Ik wou dat niet en toen vroegen ze natuurlijk waarom niet. Maar ze zou het niet begrijpen. Ze was geschrokken, althans zo leek het maar. Want eindstand lijkt het haar helemaal niet te boeien. Ze praat niet met me, ze vraag niet aan me hoe het gaat. Als ik me niet lekker voel door dat dan mag ik ook niet thuisblijven. Ik heb ook expres geen aangifte gedaan zodat ze niet wisten wie het was. Is veiliger in verband met m'n ouders. En mijn vader komt dit al helemaal niet te weten. Of hij sluit me op in huis of ik word het huis uitgezet. Hij zou mij en dit nooit accepteren. Ik kan bij niemand maar dan ook niemand terecht. Ik heb gewoon niemand. En wat me nog het meeste pijn deed was toen m'n moeder zei: ''Waarom heb je het aan hun verteld en niet als eerst aan mij? Vertrouw je me niet ofzo?! Ik snap het niet. Ik vind het echt heel raar het zijn 'vreemde mensen' hum vertel je niet zomaar iets.'' En dat vond ik niet leuk. Kijk wat me is overkomen en dan kom je met zulke vragen aan... Ik vond het gewoon fijner dat ik het niet zelf moest vertellen, en dat ik hier niet alleen voor stond. Ook al voelt het wel zo. Mijn thuissituatie is ook niet al te best. Ik word gehate, soms geslagen, hard en vaak, ik word uitgescholden en vernedert. Soms stel ik de vraag aan mezelf ben ik echt niks waard? Kijk wat is allemaal is overkomen. Ik heb tijd nodig om dit echt te verwerken maar in de situatie waar ik nu in zit heb ik niet heel veel kans op het goede. Ik ben ook depressief en zelf dat nemen ze niet serieus. Ik voel me alleen ik heb al genoeg psychologen gehad en met geen één had ik een klik. Dus ik kom ook nergens. So this my life. En zo gaat het altijd al ik ben het inmiddels al gewend dat ik alleen ben en er echt helemaal alleen voor sta!

21 reacties

Hey
Aller eerst sorry voor de late reactie!

Ik vind het ook heel goed dat je het er met school over gehad hé 't!

Ook heel kl**te dat je, on slechte band met je ouders hebt.!

Sorry ik ga het toch zeggen: ik vind dat je die aa ra der toch moet aangeven. Hij/zij heeft het re ht niet aan je te zitten te zij jij het aan die persoon geeft!

Wat ik niet helemaal begrijp is waarom je straf krijgt als je die persoon aangeeft?
Kan je het daar mis dan ook niet met school over hebben?

Kan je het met school überhaupt hebben over de slechte band met je ouders?

Ik ben ook letterlijk alleen
Ik ben dan wel niet aangerand enzo maar ik heb een beschadigde band met mijn ouders en ik heb eigenlijk geen vrie den. Wat ik doe is ik ben veel bezig met. Ijn sport. Daar heb ik geen vrie den voor nodig. Het maakt me gelukkig. Het veegt mijn gedachte van fck ik ben alleen ik blijf wss voor altijd allee en waarom ben ik alleen, ben ik dan zo'n kl**tzak? Of zo lelijk of wat dan ook. Naar yeah! Ik wil winnen. Ik he. Zin in de volgende training en afgoden toer ooi ging. Esg goed maar dat en dat kan nog beter! Snap je?
Ik zeg nu niet dat je Intensief moet gaan sporten maar Oek iets dat je echt heel leuk vind en focus je daar dan op als je je voelt! Misschien. Dat het iets helpt?

Nogmaals ik de k dat I ze situaties niet echt met kaar te vergelijken vallen maar mis kan je het proberen.

Je bent iig niet de nige die zich alleen voelt! Schrale troost misschien? Vast niet haha xD :(

Sorry ik ben niet de beste in zulk soort reacties plaatsen maar ik hoop dat je er mis iets aan he t

Peace
Sportfreak
Peace
Sportfreak[/quote]


Maakt niks uit, Heel erg bedankt voor je reactie! Ik wil echt geen aangifte doen en daar blijf ik ook bij. Ik zit zelf op theaterles en daarbij behoord ook zang en dans en dat vind ik ook super leuk. Ik ben gewoon heel erg depressief en ja dat is er gebeurd. Mijn school kan me wel helpen maar de vorige keer werd ik bijna uit huis geplaatst en dat wil ik echt niet.. Het is niet zo zeer dat ik me alleen voel, want ik weet er zijn mensen voor me. Alleen door de depressie en alles sluit ik mezelf af voor iedereen en mezelf. Ik zit nu bij fornhese en hopen dat dat goed komt. Maar voor nu tja is nog steeds alles kut. maar bedankt! x
Hoi!

Wat een heftige situatie. Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel dapper van je vindt dat je dit met je mentor hebt gedeeld. Dat moet niet makkelijk geweest zijn. Goed dat ze je op school begeleid hebben.

Vervelend dat je ouders zo onbegripvol reageren. Ik begrijp hun reactie niet. Ze horen je te steunen, zeker nu. Dat ze je fysiek en mentaal pijn doen is niet ok, en het lijkt me van belang dat school hiervan weet.

Je bent artistiek, je houdt van zingen en dansen. Misschien kan dat een positieve uitlaatklep voor je zijn. Kan je je gevoelens dansen of zingen? Je kan dit proberen wanneer je de neiging of gedachte krijgt jezelf pijn te doen.

Je wilt echt geen aangifte doen. Ik stel voor dat je met je mentor en/of vertrouwenspersoon een goed gesprek hebt over alles wat er gaande is, en dat jullie daarna samen bekijken wat jullie kunnen doen om het voor jou minder zwaar te maken.

Als je je onveilig voelt thuis, je verhaal kwijt wilt of op zoek bent naar extra advies, kan je hier terecht: https://www.kindertelefoon.nl/over-ons/actief-verwijzen-naar-veilig-thuis/
De KinderTelefoon kan je doorverwijzen naar extra hulp. Dit alleen als jij dat wilt. Je kan beginnen met een chat- of telefoongesprek. Even je verhaal doen kan je al veel lichter doen voelen.

Dit kan hard klinken, maar misschien is uit huis geplaatst worden een juiste oplossing voor jou. De organisaties die zich hierover ontfermen willen jou helpen, en hebben hier ervaring mee.
Thuis word je erg veel pijn gedaan. Naar mijn gevoel is dat niet bevorderlijk om te verwerken wat er allemaal aan de hand is.

Ik vind het helemaal niet vreemd dat je eerst naar je mentor op school bent gegaan. Dit is iets moeilijk om te zeggen, en je ouders zouden trots moeten zijn dat jij de moed had het met iemand te delen.

Kan je proberen uit te leggen waarom je niet uit huis wil geplaatst worden? Ik begrijp dat het eng is, maar jouw thuissituatie lijkt me niet een waar je je kan richten op een herstel van je depressie en traumatische ervaring.

Je zit momenteel bij een organisatie die je kan helpen. Bekijk maar hoe dat verder gaat. Iedereen is anders, en soms is het even zoeken naar een behandelingsmethode die voor jou werkt.
Krijg je begeleiding om de aanranding te verwerken?

Kan de persoon die jou aangerand heeft jou nog steeds pijn doen? Ben je momenteel veilig?
Als je je in een situatie bevindt waar je je onveilig voelt, mag je je vrij voelen de politie te bellen. Die zijn er om je veiligheid te garanderen.

Je lijkt me een sterk meisje, en vast een hele goede danseres en zangeres. In moeilijke periodes, en ook buiten moeilijke periodes, is het goed je te richten op dingen waar je blij van wordt. Het is goed dat je een hobby hebt. Als je daar blijer van wordt, is het een goede tijdsbesteding.

Groetjes
x
Hey
Het is goed dat je over dat je bent aangerand hebt gepraat op school.
Ik vind het heel k*t voor je dat je een slechte band met je ouders hebt.
Je vind het misschien onzin maar ik denk dat je hem/haar van de aanranding wel aan moet geven. Dat komt omdat hij/izj niet het recht heeft om aan je te zitten alls jij het niet wilt en als je hem/haar niet aangeeft hij/zij het nog een keer mij jou of andere meiden of jongen kan aanranden. Ik las net ook dat je het echt niet wil, maar het kan zijn dat je dan langer er mee rond loopt dat je bang bent dat het opnieuw gebeurt.

Kan je niet op school praten over je thuissituatie of met vriendinnen, iemand die je vertrouwd?
Ik snap ook dat je niet uit huis geplaatst wilt worden en dat dat lastig is, maar mischien is het wel nodig dat jou ouders en jij in therapie gaan.

Je zit dus op zang, dan en theaterles en hopeleijk kun je dat doen als het slecht met je gaat voor wat afleiding.

X
Heyo,
Hoe is het nu met je? En je ouders?
@Ronald2001 Hey, ja met me ouders gaat het al een stuk beter nou ja me moeder dan. En met mezelf gaat het veel slechter dan eerst. Alles word alleen maar erger en erger.
heyo,
eigenlijk goed en slecht om te horen, waarom gaat het slechter? is er iets gebeurd en wil je dit vertellen?
Hi! Kan ik iets voor je doen?
Met je ouders gaat het al een stuk beter. Voel je je beter bij je ouders?

Wat jammer om te horen dat het met jou slechter gaat. Heb je al eens een gesprek geprobeerd met de KinderTelefoon of 113?
@Ronald2001 er is niet perse iets gebeurd. K voel me zo echt depressief en daarvoor word K dus ook in behandeling genomen. Ja het gaat niet zo lekker. En K was aangerand net niet verkracht wat K had verteld in mijn topic. En die jongen laat me maar niet met rust.

@kenshin Nee K voel me niet beter bij me ouders. Met m’n moeder kan K wel praten. Maar K zit het meest met dat K bijna werd verkracht. En daar kan k dan niet over praten. En met me vader valt niet te praten. Maar er zijn geen ruzies meer of iets dergelijks. Ja om met de Kindertelefoon te chatten helpt voor mij helemaal niet en 113 ook niet, sorry.
Je voelt je heel depressief, en gaat daarvoor in behandeling. Ik hoop dat je een behandeling krijgt waarbij je je geholpen voelt. Geef maar goed aan wanneer je vermoedt dat een behandeling niet doeltreffend is voor jou, of wanneer je er niet fijn bij voelt.

Er zijn geen ruzies meer, dat is fijn. Is het geweld ook gestopt?

Ik kan me voorstellen dat je wilt praten over dat je aangerand bent. Je zei dat, toen je moeder op de hoogte werd gebracht van de aanranding, ze dingen zei als: 'Waarom heb je het aan hun verteld en niet als eerst aan mij? Vertrouw je me niet ofzo?!' Dat zijn inderdaad geen bemoedigende uitspraken als je met iemand wilt praten.

Je voelt je niet geholpen bij de KinderTelefoon of 113. Dat kan, iedereen is anders. We zullen naar een andere hulpmethode op zoek gaan. Is er iemand anders waarbij je terecht kan? Een familielid, kennis, buurvrouw, huisarts, vriend(in)?

Ik vind het zorgwekkend dat de jongen die je aangerand heeft, je maar niet met rust laat. Hierboven zei je dat het vaststond dat je geen aangifte deed. Het voordeel van aangifte is dat je beschermd kan worden. Terecht ook, want jij hebt het recht je veilig te voelen, zonder dat je wordt lastiggevallen. Zie je het zitten nog eens na te denken over die aangifte?
@kenshin , Het geweld is deels gestopt.. Nee ik kan bij niemand terecht. Geen familie! En met de buren heb K ook geen goede klik K ken ze amper. Ja K kan wel bij me vriendin terecht ze is er wel voor me als steun. Maar K kan geen steun bij der vinden ofz. Moeilijk uit te leggen. Maar als er wel wat is stap K wel naar haar toe. Ik zal misschien wel aangifte kunnen doen. Maar als ze het thuis te weten komen (me vader) gaat hij sowieso zeggen dat het mijn schuld is. En dat wil K niet daar ben K echt bang voor. Maar K ben ook bang dat die jongen meer gaat proberen. Dus ik weet het echt niet. Dat zit me zo erg dwars.?
Het geweld is deels gestopt. Dat is een goed begin, maar het zou fijn zijn als het geweld helemaal stopte.

Ik vind het heel erg om te horen dat je vader jou de schuld zou geven. Het is helemaal jouw schuld niet.

Als je aangifte doet, kan de politie je ouders duidelijk maken dat het niet jouw schuld is. De politie kan jou ook beschermen tegen die jongen. Maak je geen zorgen, de politie heeft dit eerder gedaan. Zij weten hoe ze met dit soort situaties moeten omgaan.

Zie je het zitten om naar het politiebureau te gaan?
@Kenshin Mmm k weet niet of de politie het me vader duidelijk zal kunnen maken. Ik ben eerder in dit soort situaties terecht gekomen. Alleen was K toen niet aangerand en ook niet met de politie. Ik zie het wel zitten om naar het politiebureau te gaan. Maar K ben ook bang dat als ze achter andere dingen achter komen dat veel zal veranderen. Want 1 jaar geleden werd K ookal bijna uit huis geplaatst... En K wil niet dat weer zoiets kan gebeuren.
Het lijkt me goed om naar het politiebureau te gaan. Je kan vertellen waar je voor komt, ze kunnen naar je luisteren, en dan kunnen jullie bespreken wat de volgende stappen kunnen zijn. Je mag zeker aangeven waar je bang voor bent, bv. het uit huis geplaatst worden. Als de politie weet waar je bang voor bent, kunnen ze daar rekening mee houden. Ze willen er alles aan doen dat jij veilig bent, en zullen jou niet zomaar thuis weghalen.
Is dit nog belangerijk over 10 jaar waneer je op jezelf woont en werk hebt en een normaal leven het antwoord is nee dit is moeilijk voor jou maar je word er vanzelf hard en sterk van je krijgt later een mooie toekomst gooi dat niet weeg je hele leven staat voor je
@Ramon616 dankjewel Ramon voor je bericht! Echt aardig!!
@Kenshin Oké klopt wel. Maar het blijft altijd wel spannend. Missschien is het wel beter dat ik aangifte ga doen!
Je kan alvast naar het politiebureau gaan, en horen wat ze je te bieden hebben. Ze kunnen naar je luisteren. Daarna kunnen jullie samen bekijken wat de volgende stappen kunnen zijn.
Badge +1
als ik eerlijk ben snap ik volkomen wat je moeder zegt, als ik was aangerand had ik dit sowieso als eerst aan mijn moeder verteld. ik weet ook dat mijn moeder teleurgesteld zou zijn als ik dit aan mijn mentor had verteld
Hey

wat erg dat je ouders zo stom doen.

als het een steun kan zijn ik heb ook vertrouwens persoon op school. Ik vertel daar dingen tegen die niemand weet behalve die persoon. Ik ben ook depressief ( niet getest ofzo) ik weet hoe stom het is. De vertrouwens persoon is een persoon die ik vertrouw ook al is het een docent. Ik weet perfect hoe je je voelt. Mijn mama is ook eens door 1 van de dingen die ik heb vertelt aan de leerkracht naar school moeten gaan. Ze was ook boos. Ik vertel liever dingen tegen mensen die ik vertrouw. Dus ik raar je aan om te praten met een docent die je vertrouwt. Zoals docent tekenen, muziek,...
Iemand die je blind vertrouwt. Het is niet raar. Eerst vond ik het heel raar.
Maar toen de vakantie ging beginnen kwam ik erachter dat die persoon door alles wat ik gezegd heb echt om me geeft.
Een vertrouwens persoon die kan echt tot me doordringen. Als ik bv zegt dat ik me raar vind, dan zeggen mensen je bent niet raar. Dat helpt echt niks. Maar een vertrouwens persoon die kan je echt helpen.
Ik snijd mezelf ook. Je bent niet de enige.


Groetjes

Reageer