Wat moet ik doen?


  • Anonymous
  • 0 reacties
Ik ben een meisje van 15 en zoals je aan het onderwerp kon zien, weet ik niet wat ik moet doen.
Ik heb de laatste tijd vaak gedachtes van dat ik niet meer wil leven. Thuis is er een rotsituatie, elke dag is er ruzie en daar word ik gek van.
Ik heb een vriendin waarmee ik soms praat, ze zegt dat ik naar een psych moet. Maar eigenlijk wil ik dit niet, wat moet ik doen?

15 reacties

Hoi,

Je wilt niet meer leven, dat is best wel heftig! Voor jou voelt het misschien niet zo, omdat het een bekend gevoel is, maar het is niet niks! Heb je dit gevoel door de ruzies of zijn er nog andere dingen aan de hand?

Die ruzies, zijn dat vooral je ouders tussen elkaar of heb jij dan ook ruzie met beide/één van je ouders/eventuele broer(s) of zus(sen)?
Ruzie tussen je ouders is heel naar, je zit er namelijk midden in. Onthoud wel dat dit nooit jouw schuld is!

Ik vind het heel erg knap van je dat je met je vriendin over dit praat! Ik denk ook dat ze gelijk heeft. Lijkt het jou ook niet fijn om in vertrouwen met iemand te kunnen praten, die je ook nog eens tips en trics mee kan geven? Daarbij kan een psycholoog er ook voor zorgen dat je thuissituatie verbetert, door bijvoorbeeld in gesprek te gaan met je ouders of gepaste hulp voor je ouders te vinden.

Via je huisarts kun je in contact komen met een psycholoog. Je bent nog geen 16, dus je huisarts mag wel je ouders inlichten dat je bent geweest. Ik weet dus niet of je dat vervelend vindt.

Waarom wil je eigenlijk niet naar een psycholoog?

Gr. Pin
Hallo,
Ik begrijp dat je je er aan ergert.
Maar je moet vooral geen zelfmoord plegen, daarmee los je niets op.
Jij bent te perfect om te sterven :)
Kan je misschien uitgebreider uitleggen wat er thuis aan de hand is?
Gaat de ruzie over jou over over je ouders.
En doe jij dan mee met de ruzie?

Het is heel goed van je dan je met je vriendin er over hebt gepraat!
Ze zegt dat je naar de psycholoog kan gaan.
Als je dat wilt doen kan je dat doen, maar wanneer het te erg word raad ik het jou wel aan.
Ik hoop dat ik meer details krijg te horen.
Ik volg deze topic,

Dus schrijf je later! Doeg!
Hoi Pin,
Dit gevoel komt onder andere door de ruzies, de ruzies zijn niet alleen tussen mijn ouders, maar ook tussen mijn ouders en mij. Het is vooral mijn vader, hij heeft zichzelf nooit onder controle. Hij heeft elke dag wel ergens iets op aan te merken, zowel op mij als op mijn moeder.
Jarenlang brengt hij al een negatieve sfeer in ons huis en dat komt door zijn opmerkingen. In zijn agressie scheldt hij heel vaak, eerst kon ik dat nog laten doen, maar de laatste maanden ben ik daar heel onzeker door geraakt. Ze zeggen en geven me het gevoel dat ik niks ben en niks beteken. Op den duur geloof je daar ook in.

Er zijn meerdere redenen waarom ik niet naar een psycholoog wil. Ik houd er niet van om erover te praten en ik wil al helemaal niet dat mijn ouders betrokken raken met die psycholoog, omdat ik denk dat dat de situatie erger maakt.
Ik wil ook niet omdat ik mezelf dan nog zwakker voel dan ik me nu al voel.
Hoi Lemac,
Ik denk dat ik jouw vragen in het vorige bericht ook beantwoord heb. Zo niet dat hoor ik dat wel?
Hi,

Dat klinkt heel erg naar zeg! Je vader is dus meestal de veroorzaker / starter van de ruzies. Hij heeft een kort lontje. Doet hij dit bij iedereen?
Ik snap dat je zelfvertrouwen hier aardig door gekrenkt wordt, maar ik wil je echt op het hart drukken, dat het niet aan jou ligt!

Oké, een psycholoog wil je dus niet, omdat je niet wilt dat je ouders erbij betrokken raken. Laten we een stapje terug doen. Zou je wel durven praten met een docent, je mentor of een vertrouwenspersoon op school? Omdat zij wat dichter bij je staan en zegmaar toegankelijker zijn, is die drempel vaak minder hoog.

Je houdt er niet van om erover te praten. Is dat omdat je denkt dat praten en hulp vragen zwak is? Dat is het namelijk niet, juist het tegenovergestelde! Hulp vragen is enorm moeilijk, maar ook super knap en juist sterk. Het besef dat je het nodig hebt en de moed om dan ondersteuning te vragen, zijn 2 hele mooie dingen.

Als je met je vriendin praat, vind je dat dan niet fijn?

Gr. Pin
Hallo,

Mijn vader heeft het vooral op mij gemunt. Op anderen reageert hij vaak niet zo.
Alles wat er fout gaat ligt aan mij en alles wat ik doe is fout.

Naar mijn mentor kan ik niet, die heeft momenteel een burn-out. Een vertrouwenspersoon is in mijn situatie bijna onmogelijk, ik kan dat niet goed uitleggen, dat is iets te privé.

Met mijn vriendin praten vind ik niet direct fijn, ik praat er het liefst helemaal niet over.
Ik schrijf en teken veel, maar daar kom ik ook niet veel verder mee..
Heei, ten eerse vind ik het super kut in wat voor situatie jij nu zit, maar je komt er wel door heen! Ik had een soort gelijke probleem. Uiteindelijk ben ik naar een leraar gegaan die ik vertrouwde en de situatie uitgelegd. Mijn mentor vond ik niet heel aardig en vertrouwde hem dus niet. De leraar was erg hulpzaam en zei altijd de goede dingen. Hij heeft me erg geholpen door lastige tijden. Soms is het nodig om met iemand te praten die je kan vertrouwen en niet iemand van jou eigen leeftijd maar iemand wat ouder. Hopelijk helpt dit een beetje en nog heel veel succes! Het is echt kut maar uiteindelijk kom je er door heen en blijf moet houden!
DaaR ben ik weer :P

Ah, dit komt mij bekend voor.
Zo gedraagt mijn vader zich ook!

Ik begrijp dat je het moeilijk vind om naar een psycholoog te gaan.
Het is in ieder geval heel goed dat je het tegen je vriendin hebt vertelt.
Je kan haar zo gebruiken als een vertrouwenspersoon.
Dat hoeft niet meteen een psycholoog Te zijn!

Je vind het dus leuk om te tekenen en schrijven.
E dat helpt dus om je je ergens op te concentreren.
Misschien kan je tekenen of schrijven wat je voelt.
Een soort dagboek dus, en dan schrijf je er bijvoorbeeld in dat het je sccholschrift is en verstop je het.
Of misschien kan je online schrijven naar iemand.
Dat kan zeker ook opluchten.

Ik vind het sowies erg goed dat je hier opschrijft wat je voelt.
Je schrijft alles heel uitgebreid op.
Misschien is het een leuk idee om er later nog iets mee te doen.
Ik wens je veel succes verder met deze tips!
Als je nog ies anders wil vraen, ik sta voor je klaar.

Schrjf je later!
Hi Kingma,

Fijn dat het bij jou wel geholpen heeft. Ik denk alleen niet dat er iets is wat mij zal helpen.
De thuissituatie zal toch niet veranderen, dus ik ook niet.
Daarom is het enige wat ik wil; weggaan uit deze situatie. Praten met mijn ouders helpt ook niet, al vaak tevergeefs geprobeerd, dus ik geef de moed nu een beetje op.
Hoi,

Rot dat je vader dan vooral jou moet hebben. Daar wordt de situatie natuurlijk niet beter op.
Je zegt zelf al dat als jij gaat praten met je ouders, de situatie niet gaat veranderen. Het zou natuurlijk kunnen dat het wel gebeurt, maar ik acht die kans ook niet hoog. Daarom lijkt het mij fijn als je er hulp bij haalt. Hulpverleners kunnen er namelijk wel voor zorgen dat je situatie thuis verbeterd door ook je ouders hulp te bieden.

Maar ik kan je natuurlijk niet dwingen, ik snap het als jij het niet prettig vindt om hulp te zoeken.

Helpt dat tekenen erg als je je rot voelt? Anders moet je gewoon een boekje kopen of een schrift en die dan steeds overal meenemen. Dan heb je altijd een soort back-up in lastige situaties.

Als laatste toch nog over therapie en praten: Je kunt het altijd proberen. Dan weet je ten minste zeker dat het niet helpt.

Gr. Pin
Ik ben de laatste tijd vaak gaan snijden, mijn vriendin is daar achter gekomen en ze heeft me verplicht om naar een psycholoog te gaan anders zou zij actie ondernemen. Dus ik moet binnenkort naar een psycholoog, mijn ouders weten er vanaf en ze weten ook dat het door hun komt. Thuis is er nog niks veranderd, ik wil zo niet meer. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog echt gelukkig kan worden. Ik word zelfs niet meer vrolijk door mijn vrienden en ik heb totaal geen motivatie om met iemand af te spreken. Heeft iemand tips voor wat ik in deze situatie nog kan doen?
Reputatie 3
Badge +8
Hey,

Heb even geduld totdat je je eerste afspraak met je psycholoog gehad hebt. Gezien je situatie lijkt me professionele hulp niet verkeerd voor jou. Hopelijk heeft het een gewenst effect, want ook voor jou staat geluk te wachten. Ook jij zal uit dit diepe dal komen.
Ik zou dus professionele hulp adviseren, maar dat is al geregeld. Ondertussen kun je genieten van het lekkere weer en je vakantie. Hopelijk wordt je eerste sessie een begin naar verbetering.
Hoi,

Ik vind het goed dat jij nu hulp krijgt. Ook is het fijn dat jouw ouders op de hoogte zijn, ook al gebeurt er nu nog niets. Waarschijnlijk kan die psycholoog jou en jouw ouders helpen om weer een fijne situatie te creëren.

Zoals @Daan. al zei, lijkt het mij verstandig om die eerste sessie (en sessies daarna) even af te wachten. Het zou goed kunnen dat jij daarmee geholpen bent.

Is het een idee in de vakantie alsnog dingen te gaan ondernemen met vrienden? Zo ben je namelijk ook weer thuis weg. Je hebt geen motivatie, maar als je eenmaal met ze bent, is het dan wel oké? Denk daar dan aan.

Gr. Pin
Ik heb de eerste afspraak gehad en binnenkort de tweede. Het was echt vreselijk, ik was zenuwachtig voor de eerste keer maar ik wil echt niet meer een tweede keer.

@pin het probleem is dat mijn vrienden vaak overdag werken en ik vaak savonds dus ik kan niet vaak afspreken. En als ik eenmaal met hun ben, ben ik alsnog niet echt vrolijk.
Hoi,

Wat maakt het dat je zo zenuwachtig was? Gewoon omdat het de eerste keer was? Denk je dan niet dat de spanning iedere keer minder wordt?

Hoe was je psycholoog? Was hij/zij wel aardig? Als je diegene niet mag, kun je om iemand anders vragen. Dat is helemaal niet erg.

Jammer dat je vrienden net werken wanneer jij vrij bent en andersom. Zijn er nog anderen waarmee je iets zou kunnen doen of naar een plek gaan waar je anderen kunt ontmoeten?

Gr. Pin

Reageer