Verliesgevoelens en wel of geen gesprek met mijn docent?

  • 20 January 2018
  • 4 reacties
  • 300 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hey allemaal,

Ik lijd op dit moment aan een depressie. Ik ben hiervoor in therapie, maar heb het nog steeds heel moeilijk. Ik ben vroeger op de basisschool gepest. Dit heb ik toen niet verwerkt en in de derde klas van de middelbare school werd ik geconfronteerd met de pijn en het verdriet wat ik toentertijd nooit verwerkt had. Een jaar lang heb ik gezwegen, maar na dat jaar heb ik een mail gestuurd naar een van mijn docenten, met hem heb ik sinds dat moment over al mijn problemen en gevoelens kunnen praten. Daarnaast voelde ik mij op mijn middelbare school veel beter. Het was een school waar niet/nauwelijks gepest werd en waar een sfeer van acceptatie en respect aanwezig was. Meerdere docenten en de sfeer daar zijn ontzettend veel voor mij gaan betekenen. Ik ben hooggevoelig en mijn gevoel is dus heel sterk, maar ook heel belangrijk voor mij, het is een soort gids in mijn leven en daardoor voelde ik in de zesde klas aan dat ik nog niet klaar was om de middelbare school te verlaten. Ik vertelde dit aan de docent waar ik altijd gesprekken mee had gevoerd. Ik vertelde dat ik mijn diploma niet wilde halen, omdat ik wist dat ik er nog niet klaar voor was de middelbare school te verlaten. Hij vertelde me dat het alleen maar uitstelgedrag zou zijn. Een jaar langer op de middelbare school zou me niets opleveren en ik wist dat hij gelijk had, maar vond het moeilijk dit te accepteren. In Juli 2017 tekende ik mijn diploma en nam afscheid van mijn middelbare school. Vanaf dat moment voelde ik me verdrietig, maar wilde er een leuke vakantie van maken en stopte mijn gevoelens weg. Tot eind Augustus, toen overleed mijn opa en ik werd geconfronteerd met een enorme hoeveelheid gevoelens van verlies. Ik had het gebouw van de middelbare school verloren waar ik me zo thuis voelde, ik verloor de docenten die altijd voor me klaar hadden gestaan en die mij het gevoel gaven dat ik wat waard was. Ik verloor mijn lieve opa, met wie ik zoveel mooie dingen had meegemaakt. Daarnaast voelde het alsof ik mijn sociale vangnet verloor. Ik heb nog steeds contact met mijn vriendinnen nu ik studeer, maar het is wel anders dan dat het eerst was. Ik zie ze niet meer elke dag wat betekent dat ik het zelf aan moet geven als het niet goed met mij gaat i.p.v. dat ze het zien en aan mij vragen hoe het met mij gaat. Aan het studentenleven kan ik ook maar moeilijk wennen. Ik mis de structuur, de vastigheid, het echt gezien en gehoord worden. Kortom, ik studeer nu ik vind mijn studie leuk, maar voor de rest heb ik het gevoel alles te verliezen in mijn leven. Iedere keer als er een docent is waar ik een klik mee heb, moet ik na 8 weken alweer afscheid nemen (zo gaat dat bij ons op de universiteit). Ik heb zo iedere dag het gevoel alsof ik weer iets verlies. En ik weet dat ik het oude nooit meer terug zal krijgen en dat maakt mij diep verdrietig. Ik kan niet zonder die liefde, het gezien en gehoord worden. Ik wil mijn leven terug, maar heb het gevoel dat dat nooit meer zo zal zijn en dat maakt dat ik elke dag tegen mezelf moet vechten om te blijven leven. Ik weet soms gewoon niet meer wat ik moet doen.

Ik praat over dit alles hierboven wel met mijn psycholoog en met mijn vriendinnen, maar soms is dat voor mijn gevoel nog niet genoeg. Ik heb afgelopen afscheid moeten nemen van een werkgroep docent die mij echt begreep. Hij heeft zelf ook ervaringen en had oprechte interesse in hoe het met mij gaat. Nu wil ik hem een mail sturen, om alsnog een afspraak met hem te maken om over dit alles te kunnen praten. Dat voelt goed, dus ik denk dat het echt zou kunnen helpen, maar ik weet niet of het raar is, omdat eigenlijk de periode voorbij is dus ik hem weer los zou moeten laten. Wat zouden jullie doen? Toch gewoon mailen of moet ik accepteren dat ik niet meer met hem kan praten?

Sorry voor het lange verhaal, dank je wel als je de moeite hebt genomen het helemaal te lezen.

Groetjes EstherXXX

4 reacties

Hoi Esther
Je hebt het heel mooi geschreven het leek zelfs wel dat ik er in mee werd getrokken
Het is nooit raar om hem een mail te sturen ik denk zelf dat hij je met liefde mee wilt helpen ik hoop dat je een mail stuurt maar het is je eigen keuze voel je niet verplicht
Ik hoop dat ik je een beetje heb geholpen
Groetjes saar03
Hoi!

Praat maar met wie je fijn vindt. Als je vermoedt dat je het meest geholpen zult zijn door met die docent te praten, kun je hem gerust mailen. Hij zal zelf wel aangeven of jullie nog gesprekken kunnen hebben of niet, en anders kan hij je nog steeds tips geven. Als je hem mailt, heb je zekerheid. Een nee heb je, een ja kun je krijgen.

Je hoeft je niet te excuseren voor het lange verhaal. Je hebt je situatie goed uitgelegd, de lengte heeft geen belang :)

Groetjes
x
Hey Saar03 en 100Divergent11,

Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben me precies gegeven wat ik nodig heb, een zetje in de rug.
Jullie hebben gelijk, ik ga het gewoon proberen. Als ik meer weet, dan laat ik het jullie weten.
Nogmaals super bedankt!

Groetjes EstherXXX
Hoi,

Die docent waarmee je praatte op de middelbare, was hij al die jaren je docent? Dat zou namelijk best toevallig zijn naar mijn mening. Die docent werkt op je uni, waarom zou hij je niet met andere dingen kunnen helpen? Ik had vorig jaar een hele lieve, leuke en aardige wiskunde docente. Ze helpt me soms nog steeds als ik eventjes niet uit een wiskunde probleem kom en we hebben het nog steeds wel eens over hoe het met me gaat, zoals ze dat deed toen ik nog les van haar had. Dat je geen les hebt van een docent, betekent niet dat ze je meteen vergeten zijn of dat dat zou moeten.

Ik heb zelf ook hooggevoelige trekken, dus ik snap wat je bedoelt. De sfeer om je heen beïnvloed hoe jij je voelt. Hoe anderen zich voelen, bepaalt hoe jij je voelt. Het is in ieder geval van grote invloed. Als alles wat jou iedere dag een fijn gevoel bezorgt dan wegvalt, is dat inderdaad een grote lege ruimte. Ik ben het echter sterk met je oneens dat je dit gevoel niet opnieuw kunt verkrijgen. Natuurlijk kun jij dit opnieuw opbouwen! Alleen op een andere plek met andere mensen. Misschien niet nu, misschien niet binnen een korte tijd, maar ooit, zeker. Misschien lukt het je pas als je volwassen bent, afgestudeerd en je een baan hebt, maar ik weet zeker dat je je plekje zult vinden. En nee, je zult er waarschijnlijk niet vanzelf inhobbelen, je zult het waarschijnlijk zelf moeten doen. Het enige wat je niet moet vergeten, is dat jij niet afhankelijk bent van anderen om jezelf goed te voelen, daar kun je ook zelf voor zorgen. Jij hebt je eigen geluk in de hand!

Als het nog niet duidelijk was geworden, ik vind dat je je docent moet mailen. Jij weet heel goed wat jou kan helpen, dus nu hoef je alleen nog maar het proces in gang te zetten.

Gr. Pin

Reageer