Goedenavond,
Al aan de titel te zien heb ik veel verdriet. Dit komt doordat ik mijn ouders ben 'verloren' en nu in vergelijkbaar met pleeggezin zit.
Ik vermoed dat mijn ouders alcohol en drugsverslaafd waren, maar ik weet weinig over hen en dat zal mijn hele leven me achtervolgen.
Ik heb veel verdriet om het feit dat ik niet bij mijn biologische ouders woon, want ik mis ze elke dag. Zeker nu met moederdag en als mijn verjaardag eraan begint te komen. Die pijn en gemis is zo heftige emotie dat ik mezelf snijd en zelfmoordgedachtens heb gehad = nu veel minder gelukkig.
EEN ding hoop ik het allermeest en dat is dat mijn ouders gelukkig zijn. Maar dat ze me missen, maar niet zo veel dat ze zichzelf ook pijn doen omdat ze zichzelf niet kunnen vergeven. ALs ik ze ooit spreek en alles van het verleden wordt duidelijk zal ik ze vergeven. Ik hou van ze.
Ik zal aan het begin beginnen:
Ik ben van (klein) kinds af aan al opgegroeid bij mijn 'ouders' die nu de voogdij over mij hebben. Ik noem ze ook gewoon pa en ma. Vroeger was ik er niet zo mee bezig dat ik niet hun 'eigen' kind was. Maar laatste tijd gaat het slechter met me en denk ik veel na. Dus zo ook over mijn 'echte' ouders.Ik mis ze ontzettend en ik heb het er moeilijk mee. Alleen niemand weet dat dit in me om gaat, alleen mijn ouders weten het waarschijnlijk wel, maar vrienden niet. Ik praat er nooit over. tegen me ouders heb ik ook altijd gezegt dat het me niks scheelt van mijn echte ouders en dat ik ze nooit terug wil zien als dat mogelijk was. Maar nu denk ik steeds vaker dat ik ze wel wil zien een keer. Want ik voel zo'n gemis.
Vrienden durf ik niet erover te vertellen. Bang voor hun reactie.
Iemand ervaring of tips om over mijn verdriet, pijn en gemis over heen te komen?
Ik heb verdriet over het feit 'waarom konden ze niet voor mij zorgen, en alleen maar aan drank en drugs denken. Ben ik niet belangrijk genoeg voor hun geweest?'
Reageren zonder evaring mag natuurlijk ook... 🙂