thuis, school, ouders en vriendinnen, mijn leven en ik ben helemaal de weg kwijt.

  • 8 July 2018
  • 2 reacties
  • 219 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hoii,

hij is wel een beetje lang maar ik hoop dat iemand me kan helpen.
Ik zit met een probleem en ik zal vanaf het begin vertellen.
Het begon alemaal vorig schooljaar, toen zat ik in groep 8. Ik voelde me al een tijdje niet lekker in mijn vel en toen bedacht ik me dat ik ook een brief aan de juf kon schrijven. Dus dat had ik gedaan, alleen de juf gaf het zonder het aan mij te vragen aan de vertrouwings persoon van de school.Toen moest ik naar haar toe, en vertelde ik wat ik voeld. Ik trilde helemaal en ze was zo onbegripvol. We schreven samen een mail aan iemand die me kon helpen, want ze wou me zelf niet helpen. Ze heeft het niet gezegd maar ze kwam zo wel over. Ze vond dat ik er eerst een weekend over na moest denken en ik had spijt, dat ik het had verteld. Na het weekend had ik toen verteld dat ik dat weekend ziek was geweest en me nu weer prima voelde. Daarna ging het in de zomervakantie weg.
Toen ging ik naar de eerste, ik kende niemand en ik vond het dus heel erg spannend. Er was een meisje, uit het dorp waar ik woonde die hetzelfde niveau ging doen als ik, verder kwamen ze van veraf. Ik was bang dat ze mijn kleren niet mooi zouden vinden, of nog erger mijn niet leuk zouden vinden. Het is nu allemaal goed gegaan en ik heb hele leuke vriendinnen, waar ik trots op ben.
Een paar maanden later kreeg ik te horen dat mijn moeder kanker had/heeft. Mijn wereld brak. Ze is eraan geopereerd en het was heel erg om haar daar te zien liggen en soms komen die beelden nog wel een bij me terug en dat is verschrikelijk. De maanden erna aren oko heel erg, soms ging het wel goed maar vaak niet. Vaak was het heel erg om haar daar te zien liggen en ik kon er heel slecht tegen. Ik ben bang want nu weten we niet zeker of het helemaal weg is gehaalt of niet. We hebben 50% kans dat het er nog zit en 50% kans dat het helemaal is weggehaalt, dus is het nu nog erg spannend.
Ik zit nu weer niet lekker in mijn vel sinds december, ik weet niet waardoor het komt want ik denk niet dat het komt daardat mijn meoder kanker had. Als het niet goed gaat dan snij ik mezelf. Ik krijg soms paniekaanvallen en ben depresief. Alleen ik durf nu niet meer iemand te vragen door dat insident van vorig schooljaar. Ik heb wel eens op het punt gestaan om het een leraar te vertellen, maar ik durf het niet. En ik wil het ook echt niet meer. Ik durf het mijn vriendinnen ook niet te vertellen terwijl ik wel gewoon verder alles aan hun vertel, alles kan ik aan hun kwijt en ik weet met dit ook wel maar ik kan het niet, en ik durf het niet.
Mijn ouders, mijn moeder die doet net alsof ze het erg vind dat ik besta, ze drukt me steeds verder de grond in met alles wat ze zegt. Mijn vader die doet me heel vaak mij en zegt dan dat ik me aanstel. Mijn broertje zoekt heel vaak ruzie op thuis en overal en haat mij. Met mijn zus heb ik wel eens ruzies maar kan ik over het alegemeen wel opschieten.
Maar nu heb ik dus mijn cijfers, waardoor ik misschien niet overga of een niveau lager moet doen. Dan kies ik wel voor een niveau lager doen. Maar ik vind het lastig want dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen en dat wil ik niet. Ik wil niet meer leven en ik kan niet meer leven. Binekort krijg ik te horen of ik overga of niet of lager moet of dat ik over ga op het zelfde niveau , ik ben namelijk een bespreekgeval. Ik vind het echt heel spannend en ik heb nog niks aan mijn ouders verteld, omdat ik het niet durf en hierboven las je al hoe ze zich tegenover me gedragen en mijn moeder is continu boos op me, en ik kan echt niks goed doen volgens haar.
Een paar maanden geleden wou mijn beste vriendin me niet meer. Ze negeerde me twrwijl we al 10 jaar vriendinnen waren. Daar had ik erg last van en ik snap het nog steeds niet.
nu sta ik te veel onvoldoende op school dus ik weet niet of ik over ga of naar een lager niveau moet, Dat vind ik best wel spannend.
Ik wil het door dat gedoe van vrig schooljaar niet meer met iemand praten, en dat ga ik ook echt niet doen.
Ik hoop dat iemand me kan helpen en ik heb weleens met de kindertelefoon en stichting chris gepraat alleen dat hielp niks.

X

2 reacties

Hee,

Allereerst heel veel sterkte met je moeder! Nou ga ik toch zeggen dat je het het beste aan iemand kunt vertellen. Ik weet dat je dat niet wilt. Maar probeer toch iemand op de hoogte te stellen. Dan kan iemand je proberen te helpen.

Ik weet zeker dat jij lang niet alles fout doet bij je ouders en je broertje haat je echt niet ook al lijkt dat soms wel zo.
Geen idee of je hier iets aan hebt.
Succes! X

Groetjes,
Cisum
Hoi

Dat is geen fijne situatie.

Ik vind het jammer dat jouw vertrouwen in een vertrouwenspersoon vorig jaar geschonden is, want een vertrouwenspersoon zou je kunnen helpen. Je kan pech hebben, en een vertrouwenspersoon tegenkomen die niet juist is voor de job van vertrouwenspersoon, maar dat hoeft niet te betekenen dat alle vertrouwenspersonen zo zijn. Dat geloof je nu misschien niet, omdat je vertrouwen gebroken is geweest, maar het kan zo helpen naar iemand toe te stappen.

Hoewel het niet het gewenste resultaat opleverde, is het heel dapper van jou dat je naar een vertrouwenspersoon bent gestapt. Dat was een verstandige stap in de goede richting. Jammer van die vertrouwenspersoon die je niet heeft kunnen helpen, maar het punt is: jij hebt toen de juiste stap gezet. Er is zeker nog hoop voor jou.

Je hebt vriendinnen gemaakt. Dat is fijn. Een nieuwe school met nieuwe mensen kunnen eng zijn, maar jij bent erin geslaagd vrienden te maken. Dat is heel goed.

Waar je mee zit met je vriendinnen delen vind je moeilijk. Het zijn best heftige dingen waar je mee zit, dus ik begrijp dat het eng kan zijn. Misschien vind je het minder eng als je met één vriendin afspreekt, het met haar bespreekt, en later eventueel met je andere vriendinnen?

Een familielid dat ernstig ziek wordt is altijd verschrikkelijk. De medische wereld staat verder dan ooit, en ze zullen er alles aan doen je moeder te helpen.

Je snijdt jezelf. Dat vind ik best heftig. Je kan proberen een andere methode te vinden. Je zou bijvoorbeeld op papier kunnen opschrijven waar je allemaal mee zit, en eventueel daarna dat papiertje verscheuren. Sommige mensen helpt het om te sporten, terwijl anderen geholpen zijn met een goed gesprek.

Je hebt op het punt gestaan het een leraar te vertellen. Is dat een leraar waar je een positieve band mee hebt? Ik denk dat je je fijner zal voelen als je dit bij iemand kwijt kan. Als je praten eng vindt, kan je die leraar ook een mail sturen.

Helemaal niet ok van je moeder dat ze negatief doet over jou. Ze is vast bang van de ziekte waar ze mee zit, maar dat geeft haar nog steeds niet het recht om jou naar beneden te halen. Ook al komen haar negatieve woorden waarschijnlijk voort uit angst en onzekerheid, ze komen hard bij jou aan.

Zou je dit met je moeder kunnen bespreken? Op een moment dat jullie beiden ontspannen en kalm zijn, wil ze misschien wel naar je luisteren.

Je vader doet je pijn en zegt dat je je aanstelt. Dat is niet ok. Hij heeft waarschijnlijk ook stress en angsten, maar mag dat in geen geval op jou uitwerken. Ook hier kan het helpen dit met hem te bespreken op een moment dat jullie beiden rustig en kalm zijn.

Als je het moeilijk vindt deze dingen met je ouders te bespreken, kan je ze een brief schrijven, net zoals je hier hebt gedaan. In die brief schrijf je wat je kwijt wilt, zodat je ouders weten wat er in jou omgaat. Misschien onderschatten zij de impact die de hele situatie op jou heeft.

Je broertje zoekt vaak ruzie, en je hebt het gevoel dat hij je haat. Ik denk dat heel je gezin lijdt onder de ziekte van je moeder, en dat iedereen wat prikkelbaarder is. Als je broertje ruzie zoekt, kan je proberen rustig te blijven, en proberen de ruzie uit de weg te gaan, door bijvoorbeeld naar je kamer te gaan. Ingaan op wat hij zegt zal amper helpen, aangezien wat in een ruzie gezegd wordt, vaak niet gemeend is.

Met je zus heb je wel eens ruzie, maar in het algemeen kunnen jullie het met elkaar vinden. Ik heb geen broers of zussen, maar ik denk dat ruzies in elk gezin voorkomen. Kan je steun vinden bij je zus? Zij weet deels waar jij doorgaat, en misschien vinden jullie steun bij elkaar.

Met alles wat er aan de hand is, is het normaal dat school wat lastiger gaat. Hier kan het nuttig zijn je mentor op de hoogte te brengen van de problemen thuis, zodat daarmee rekening gehouden kan worden. Als school weet dat je het niet gemakkelijk hebt, kunnen ze er begrip voor opbrengen.

Als je bang bent dat je ouders boos worden als je vertelt over hoe het op school gaat, kan je dat samen met je mentor bespreken. Je mentor kan uitleggen wat de opties voor jou zijn.

Je wilt en kan niet meer leven. Dat klinkt zorgwekkend. Bij 113 zijn ze altijd bereid naar je te luisteren, en kunnen ze je advies geven. Bij de KinderTelefoon en Stichting Chris hebben ze je niet kunnen helpen, maar misschien kan 113 dat wel.

Stom dat je vriendin je liet vallen. Vriendschappen evolueren en kunnen stoppen, maar dan is het niet ok zomaar niets meer van je te laten horen. Naar mijn mening is dit een situatie waar je vriendin zich schuldig zou moeten voelen, en niet iets waar jij nare gevoelens aan over zou moeten houden, maar ik begrijp dat dit lastig is.

Groetjes
x

Reageer