Hoi lieve vreemdeling,

Ik ben Jill en ik heb op dit moment zoveel gedachtes dat ik het even allemaal niet meer aankan.
Overvloed aan gedachtes heb ik al heel lang, al sinds groep 8. (zit momenteel in 4VWO)
Alleen sinds 3 maanden ben ik begonnen met snijden om al deze gedachtes te kalmeren.
Een jaar geleden had ik last van Boulimia. Dat is een ziekte waar je alles uitkotst als je wat gegeten hebt.
Het heeft me sterk beïnvloed en heb er momenteel nog steeds veel last van.
Mijn gedachtes zijn de oorzaak van al mijn problemen, maar ik kan ze helaas niet stoppen of onder controle houden.

Mijn gedachtes gaan vaak over hoe nutteloos, imperfect, lelijk, gemeen, etc. ik ben.
Mijn thuissituatie helpt ook niet echt; mijn ouders zijn gescheiden en mijn stiefvader heeft mij vroeger toen ik klein was erg veel pijn gedaan.
Pijn als in mentale pijn maar zeker ook psychologische pijn.
Hij zei altijd dat ik niet gewenst was in de familie en dat ik maar beter weg kon gaan, dat zou namelijk iedereens leven verbeteren.
Ik woon nu nog steeds met hem, waardoor ik hem elke dag wel bijna zie.
Gelukkig praten we nu nooit meer tegen elkaar, anders loopt het uit de hand.

Een maand geleden ongeveer heb ik het uitgemaakt met mijn vriend laten we heb A noemen.
Ik had A alles proberen te vertellen over mijn problemen (toen was het alleen nog het probleem met mijn stiefvader en mijn boulimia).
Toen ik alles probeerde uit te leggen aan A reageerde die altijd heel nonchalant en zei zelfs is een keer dat het me eigen schuld was.
Dit maakte me erg overstuur en had het daardoor ook uitgemaakt. Ik wou weer echt gaan leven onder al die nare gedachtes en dacht dat dit de eerste stap was.
Dat was helaas helemaal niet zo, sterker nog het werd alleen maar erger.
Nadat ik het uit had gemaakt kon ik alleen nog maar huilen, ik wou niks eten en motivatie was er niet meer.
Na 3 dagen alleen maar te huilen was ik er klaar mee, pakte ik een mes en snee mezelf.
Dit was het eerste moment dat ik stopte met huilen, dat de gedachtes stopte en dat ik eventjes weer kon ademen, me levend voelen. Dit werd natuurlijk verslavend en deed het toen steeds vaker.
Ik dacht bij mezelf: ik heb het uitgemaakt met A omdat ik mezelf wou verbeteren, nu dat het uit is is het alleen maar erger geworden. Misschien moet ik hem nog een kans geven, met hem praten en misschien komen we er dan samen uit.
Ja ik heb met hem gepraat, Ja ik kreeg een betere reactie van hem, maar Nee ik heb hem nog niet een tweede kans gegeven. Ik weet het namelijk niet zeker en wil hem niet aan het lijntje houden.

Nu heeft mijn ex A een beste vriend en iedereen denkt dat hij verlieft op mij is.
laten we die vriend B noemen.
Ik voel helemaal niks voor B, maar ik en B zijn wel beste vrienden.
Hierdoor zijn we dus best wel close met elkaar, wat soms verkeerd opgevat kan worden.
A heeft een vermoede dat B mij lukt vind en vertrouwt B nu niet meer.
Ik wil niet dat er een ruzie ontstaat tussen twee beste vrienden door mij.

Alles is een zooitje op dit moment en school maakt het er niet beter op.
Ik weet niet hoe ik moet stoppen met snijden, ook al wil ik zo ontzettend graag weer echt leven.
Ik weet niet of ik mijn ex A een tweede kans moet geven of proberen over hem heen te komen ( wat niet zo goed gaan momenteel )
Ik weet niet hoe ik aan vriend B duidelijk moet maken dat ik hem niet wil, maar dat ik wel gewoon normale vrienden wil blijven.

Bedankt voor het lezen, het is een heel verhaal.
Als je tips hebt hoor ik ze graag, alvast
Bedankt 🙂