school, thuis en dat soort dingen


  • Anonymous
  • 0 reacties
Hoii,

Ik zit nu sinds een jaar op de middelbare, ik sta alleen te veel onvoldoende en dan moet ik misschien een lager niveau doen. Ik zit nu al bijna te janken want ik had nooit verwacht vrienden te maken. Ik ben zo blij met de vrienden die ik nu heb! Ik wil ze nooit meer kwijt maar zo raken we toch uit elkaar en dat wil ik niet.

Thuis ben ik daardoor sagarijnig en kan ik me niet meer concentreren daardoor. Ik haat me leven, ik doe nooit wat goeds en nu wordt mischien wel de mensen waar ik voor leef afgepakt en dat wil ik niet. Ik ben zo bang. Als het toch gebeurt dan komt het niet meer goed. Ik smeek God af hij me wilt sparen ik hoop dat mijn gebed verhoort word.

X

19 reacties

Beetje meer vwrtrouwen in jezelf en het lukt wel, vrienden maak je opnieuw en als het echt goede vrienden zijn houd je echt wel contact met ze. Je komt altijd nieuwe mensen tegen en je hebt ewn nieuwe start. Accepteer het en ga verder met het leven want veel andere keuze heb je helaas niet
Ik vond het na de eerste klas al eng omdat ik niemand kende, en nu moet ik dat weer opnieuw doen als ik een lager niveau moet doen.
Hoi,

Ik herken je gevoel helemaal! Er bestaat een kans dat ik volgend jaar niet ga volhouden door alle problemen die ik heb. Mijn ouders willen dat ik intensieve hulpverlening krijg: ik wil dat niet. Mijn leven is op school. Ik ga niks in de weg laten staan tussen mij en mijn school. Ik ben dit schooljaar belachelijk slecht begonnen, want ik werd in een andere klas geplaatst dan mijn vrienden. Echter heb ik een heel nieuw groepje gevonden en zijn mijn 'oude' vrienden daar ook bijgekomen. Nu doen we met z'n alle leuke dingen e.d. Ik had het met een vriendin over het feit dat ik wellicht zou kunnen blijven zitten en ze verzekerde mij ervan dat we allemaal gewoon vrienden zouden blijven. Maar ja, ik ben gewoon nog steeds huiverig. Het is gewoon anders als je een ander niveau of een ander leerjaar hebt. Je hebt sowieso een heel ander rooster. Gesprekken over stof en lessen sluiten totaal niet aan. Excursies e.d. zijn anders. Ga zo maar door. Voor mij pakt het hopelijk goed uit, maar we zullen zien. Ik weet in ieder geval dat het mijn vrienden zijn en dat het ze niet uitmaakt of ik een klas lager zit dan zij of niet.

Dat is dus ook wat ik je wil meegeven: Jullie zijn vrienden. @R2004 zegt het ook niet voor niets: Het zijn je vrienden, dus je zal er echt wel contact mee houden! Jullie delen ook dezelfde pauzes en na school is er nog van alles mogelijk. Vrienden zijn natuurlijk super belangrijk, maar je verliest ze echt niet als het gewoon goede vrienden zijn!

Dat gevoel dat je opnieuw moet beginnen. Ik snap het ook wel deels. Onthoud gewoon dat je die vrienden echt al hebt.

Gr. Pin
Hoi!

Je bent bang om je vrienden kwijt te raken. Zoals @R2004 en @Pin zeggen, blijven echte vrienden bij je, ook al zitten jullie niet in hetzelfde jaar of hetzelfde niveau.

Na school kunnen jullie nog allemaal leuke dingen doen. Het is heel goed dat je vrienden gemaakt hebt, ook al vond je het in het begin een beetje eng.

Voor het geval dat je toch naar een andere klas moet, kan de gedachte dat je buiten schooltijden je vrienden nog hebt je troosten. Wie weet wie kom je allemaal tegen in je nieuwe klas.

Kan je de stress die je hebt met je vrienden bespreken? Misschien helpt zo'n gesprek om de angst en onzekerheid waar je nu mee zit een beetje te kalmeren.

Groetjes
x
- Onnodige quote verwijderd door de Kindertelefoon -

@Pin
Thnxx voor de tip

@100Divergent11
Misscien is dat wel een goed idee, ik denk dat ik het morgen wel tegen vrienden ga vertellen

Mijn mentor had me het verteld en ik moet mijn ouders het nog vertellen, alleen ik weet niet hoe. Ze zullen teleurgesteld zijn in mij denk ik.
Je bedoelt dat je waarschijnlijk een niveau lager moet doen?
Natuurlijk zullen je ouders het jammer vinden, maar zij zullen ook zien dat je baalt en er niks aan kunt doen. Het is niet jouw schuld, zeker met de problemen die jij ook hebt.
Je kunt het samen met je mentor vertellen in een gesprekje, maar het lijkt mij sowieso niet handig er omheen te draaien en gewoon straight to the point te vertellen wat er is. Dat is wel zo 'makkelijk'. Het zijn je ouders, van hen mag je toch wel een oké reactie verwachten of spelen er dingen thuis waardoor dat anders kan zijn?

Gr. Pin
Ja, ik moet waarschijnlijk een niveau lager doen.
Nee, ik vertel het tegen niemand!
Bedankt voor de tips.
Je moet een niveau lager doen. Vind je het moeilijk dit aan je ouders te vertellen?
Je ouders komen er sowieso achter. Desnoods schrijf je het in een briefje of mail, maar verzwijgen heeft geen zin. Je mentor kan je hierbij helpen.
Ben je bang voor de reactie van je ouders?
Het lijkt me inderdaad niet verstandig het niet te vertellen. Daarbij denk ik dat je ouders en vrienden er toch wel achter komen. Ik zou het heel raar vinden als school geen contact opneemt met de ouders als je volgend jaar een niveau lager doet. Daarbij moeten je ouders misschien boeken bestellen, waarbij ze kunnen zien dat het niveau anders is. Ook informatieavonden e.d. Ze merken het echt wel. Je kan het dan beter zelf vertellen.
Ook je vrienden zullen het door krijgen als je in een hele andere klas zit e.d.

Waarom wil je het aan niemand vertellen?
@Divergent11 Ik vertel het ze wel, maar pas als ik het heb gehoord ofzo. Ik vertel hun dan dat ik dacht dat ik het had verteld want dat geloofden ze de vorige keer ook. Ik weet dat ik daarover niet moet liegen maar dat is lastig. Vaak doet mijn moeder heel boos tegen mij en mijn vader kliert me de hele dag en doet me dan ook pijn. Daarom ben ik ook bang voor de reactie van mijn ouders, ook als zeg ik het niet ze zullen me waarschijnlijk dom vinden.
@Pin Ik weet dat het niet verstandig is om het niet te vertellen, maar mijn moeder doet vaak boos tegen me en mijn vader doet me pijn en zegt dan dat ik me aanstel of dat het door mij komt en dat ik op moet houden. Ik vertel ze wel als ik weet of ik lager moet dat ik daxht dat ik het had verteld, dat heb ik vaker gedaan en toen geloofde ze het. Ik weet dat het verkeert is om te liegen maar op het moment kan ik niet anders. Ik laat ze heus wel weten als ik lager moet, want ander is het wel heel erg. Ik heb het mijn vriendinnen wel verteld omdat ik met hen goed kan praten, ik heb alleen nog nooit over mijn ouders en hoe ik me voel gepraat maar ik he b hietover wel met hen verteld. Ik bedoelde niet dat ik het aan niemand wilde vertellen maar alleen niet aan mijn ouders.
Wat vervelend dat je ouders boos reageren. Misschien is het daarom handig dit samen met je mentor te vertellen. Het is helemaal niet ok dat je vader je pijn doet. Kan je dit je mentor vertellen? Die kan je helpen met hoe je dit met je ouders deelt.

Met je vriendinnen hierover praten kan helpen. Hoe zouden zij dit vertellen?
Het is niet goed dat jouw vader je fysiek en mentaal pijn doet! Dat zou hij helemaal niet mogen doen!

Ik snap wel dat jij het daarom niet wilt vertellen. Op die manier voorkom je hopelijk dat je vader je pijn doet.

Het is daarom misschien wel fijn om het met je mentor te vertellen? Denk je dat dat kan helpen?

Is het misschien ook een idee een keer met iemand te praten over wat je vader doet? Diegene kan je misschien wel helpen zodat het stopt.

Fijn dat je wel goed met je vrienden kan praten!
Ik bedoel mijn vader doet me pijn als klieren, laat maar zeggen
Je vader mag je geen pijn doen. Kan je hier met iemand over praten? Je mentor of (één van je) vrienden?

Reageer