Hey,
Ik denk dat je wel iets van een probleem (ook al klinkt dat gelijk heel zwaar) hebt. Je bent ook veel meer waard dan je zelf (volgens mij) denkt. Als jij vertelt dat je een probleem hebt, weet ik zeker dat er mensen zijn die je daarbij willen helpen en het is echt niet zo dat niemand er iets om geeft of jij wel of niet een probleem hebt. Misschien kun je een keer met een vertrouwenspersoon op school praten. Alleen maar praten kan ook al helpen (misschien kun je je daar niks bij voorstellen, maar het is echt zo). Die kan je echt helpen en er voor zorgen dat je je weer een stuk beter voelt en dat die dingen in je leven die niet fijn zijn zoveel mogelijk op te lossen.
Je kunt in elk geval een keer proberen om naar een vertrouwenspersoon of naar je mentor te gaan. Als het niet werkt, heb je het in ieder geval geprobeerd.
Jonah

Hoi,

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Je hebt problemen, eigenlijk weet je van jezelf wel dat het echt een probleem is, maar er is iets aan dit probleem. Je durft het niet te delen, je durft het niet toe te staan, te begrijpen of binnen te laten. Dat maakt je aan het twijfelen. Heb ik wel écht dit probleem of bedenk ik het zodat ik aandacht kan krijgen? Die gedachte komt dan weer van het feit dat je die aandacht ook echt wilt, omdat je daadwerkelijk een probleem hebt. Een probleem heeft aandacht nodig om te verdwijnen...

Eigenlijk komt het er op neer dat je een laag zelfbeeld hebt en jezelf van alles wijs probeert te maken om jezelf weer wijs te kunnen maken dat je een stom persoon bent (wat dus niet zo is).

Volg je het nog? :8

Ik heb een ticstoornis waardoor mijn lichaam random bewegingen maakt. Ik kan dit dus niet controleren. Toch is er iets in mij dat iedere keer zegt dat ik het wél kan controleren. Maar what the fuck, waarom zou ik dat doen? Naast dat ik mezelf er best wel mee voor gek zet, is het irritant, doet het pijn, is het vermoeiend en beschamend. Ik heb gewoon geen redenen om het te faken. Behalve dat je aandacht wilt... Maar ik wil geen aandacht, al zeker niet zulk soort aandacht en ik wil ook geen ticstoornis. Als je logisch na gaat denken, dan weet je dat je deze complottheorieën allemaal zelf hebt bedacht. Je probleem is echt. Punt. Nu moet je ermee leren leven en dan verdwijnen die gedachtes vanzelf.


Je hebt gedachtes/verhalen in je hoofd waarin er hele erge dingen met jezelf gebeuren. Ik heb dat ook. Ik snap ook niet helemaal wat er precies gebeurt in mijn hoofd, maar ik denk vreemde dingen... Dat er erge dingen met mij gebeuren. En dat vind ik dan leuk ofzo... Het is een beetje vreemd, maar zo voelt het wel. Ik denk dat dat ook weer te verklaren valt door een laag zelfbeeld. Dat je jezelf dit ergens toewenst, ook al weet je in je achterhoofd dat het niet gebeurt. Idk. Het is raar, maar op zich niet erg.

Dan nog even over het praten. Dat lijkt me wel een goed idee. Iedere school heeft vertrouwenspersonen. Je kunt ook nog naar familie, vrienden, een andere docent, de buren, de Kindertelefoon of je ouders.
Praten is niet zwak, het is juist heel erg moedig om hulp te vragen.

Hier nog 2 topics waarvan ik vermoed dat je je er ergens wel in kunt vinden:
https://forum.kindertelefoon.nl/emotionele-problemen-en-gevoelens-29/eigen-wereldje-23307
Das een topic van mezelf. De rode draad van het verhaal gaat niet echt over hetzelfde, maar volgens mij zitten er wel overeenkomstige aspecten in.
https://forum.kindertelefoon.nl/emotionele-problemen-en-gevoelens-29/ik-snap-mezelf-weer-eens-niet-nog-steeds-niet-25250
Ook dit is 'm niet helemaal, maar wel overeenkomstige dingen I guess. Ik kon me er in ieder geval goed in vinden en ik kan me ook vinden in jouw bericht. Dus wellicht heb je er nog wat aan. Je kunt ze altijd even doorkijken.

Gr. Pin