Misschien alles opschrijven wat je voelt? Of ze een brief schrijven, die je niet opstuurt? Je uiten met behulp van je hobbies? Of nog een laatste keer met die docenten afspreken?
Ik ging me aan een docent hechten die op mijn tante leek. Dacht ik. Dat bedacht ik me pas na drie jaar. Maar ik denk dat ik om die docent gaf omdat het leek of ze om mij gaf, en dat had ik nodig omdat ik me kapot aan het werken was om mijn moeder te bewijzen dat ik niet lui was, en tegelijk mijn 'vrienden' verloor. Misschien kan je je afvragen waarom je om ze geeft?
Ik denk niet dat het werkt als je ze uit je hoofd verbiedt, werkte bij mijn in ieder geval niet. Ik heb ze juist toegelaten in mijn hoofd en me extreem slecht gevoeld en me geschaamd, en gehoopt dat ik diegene nooit meer tegenkwam. Het hielp, maar ik voelde me wel slechter. Iemand missen voelt als verlangen, en dat voelt soms beter dan schaamte. Dus je moet eerst zeker weten dat je dat kwijt wil.
Liefs,

Vertel het tegen je docent dat lucht al een heleboel op heb ik ook gedaan en het werkt echt!