Hoi ik ben J, en ik heb al dik een jaar Misofonie.
Ik ben momenteel 12 jaar oud. Sinds de zomervakantie is het steeds erger geworden, ik kon eerst met Loop oordopjes aan tafel zitten, maar nu hoef ik maar het kleinste geluidje te horen die mensen maken tijdens het eten in ik zit vol met woede, stress, angst en paniek.
Op school laat ik het niet zien, maar ook op school voel ik me weleens depressief. Ik ben bang om al mijn gevoelens uit te spreken bij Mentaal Beter.
Mijn gedachtes : Soms lijkt het me beter als ik nooit had bestaan, dat mensen dan ook minder vaak mensen kan storen. Ik vindt mezelf te ‘’gay’’, ookal ben ik gay, ik vindt mezelf echt enorm lelijk, ik lijk op een fucking ingezakt toefje slagroom. Ik heb enorm lelijke wallen onder mijn ogen, Ik ben zo dun als een stok, ik heb de tanden van een ezel, en overall haat ik mezelf enorm.
Ook kijken mensen mij vaak raar en vies aan in restauranten als ik oortjes in heb, de denken vast wat voor n sukkel ik ben en dat ik asociaal ben en introvert.
Misofonie verneukt mijn leven, ik kan niet bij mensen op de koffie, ik kan niet naar waterparken, theaters, bijeenkomsten, de stad, ik kan godverdomme NIKS doen vanwegen deze fucking thyfus Misofonie. Ik wil dat ik doof ben, of beter zelfs dood.
Nou is dit amper iets, er gaat veel meer om in mijn lelijk hoofdje, ik wou gewoon dat ik nooit Misofonie had gekregen. Dan zou ik geen paniekaanval krijgen van iemand die kauwgom eet. Op school draag ik trouwens gewoon Foam oortjes. Die kunnen 35Decibels tegenhouden, dat is heel wat! Maar voor mensen met Misofonie nooit. Het werkt alleen voor mij vanwegen de hoeveelheid prikkels die dan in het klaslokaal zoals geschreeuw en gekreun door die fucking irritanten jongens.
Do you relate?
