Beste lezers,
Ik ben een meisje. Ik ben 15 jaar en zit op Havo op een hele leuke school. Met (over het algemeen) veel leuke jongens en meisjes.
Mijn schooljaar is best heftig geweest tot nu toe. Het is nog steeds heftig en heel zwaar. Alles kost veel meer moeite dan eerst(dan bijv. In de brugklas) huiswerk maken, concentreren, lachen, praten, en alle dingen die je eigenlijk vanzelf zou doen.
Mijn beste vriendin (aan het begin z'n dit schooljaar) had en heeft nog steeds veel problemen. Ze vertelde me dat ze zichzelf sneed. Dat ze depressief was en dat ze, op dat moment, gelukkig nog niet dood wilde. Of andere plannen had om haar leven te verknallen. Aan de ene kant denk je natuurlijk dat het fijn is dat ze het toch verteld heeft tegen mij. Maar Ik zit er nu nog mee. Haar problemen worden de mijne. Aangezien ze bijna geen vrienden heeft probeer ik haar bevriend te laten worden met mijn andere vriendinnen maar zij zelf wil niet. Daardoor vragen de docenten altijd aan mij of ik even wil kijken of bijvoorbeeld bij gym alles goed is. Aangezien ze dan huilend in de kleedkamers zit. Alle vragen van leerlingen worden aan mij gesteld omdat ze daarmee niet naar haar durven te gaan. Dat is een van de dingen die dit jaar erg moeilijk zijn. Omdat dit heel veel energie kost. Maar ik ben een mens dat veel en graag helpt dus ik geef niet op.
Mijn ouders vertelde in november dat ze misschien gingen scheiden. Toen ze dit vertelde was dit een enorme klap. Hoe kunnen ouders misschien gaan scheiden en vrijwel nooit ruzie hebben? Dat was wat ik eerst dacht. Maar nu is het beter en blijven ze bij elkaar. Toch wordt ik iedere ochtend wakker met een gevoel alsof er iets slechts gaat gebeuren. Misschien niet vandaag, of morgen. Maar dat ze toch uit elkaar gaan.
Als ik sochtens naar school fiets en smiddags weer terug denk ik het meeste na. Ik moet 9.8 km alleen fietsen, heen en terug. Dus dan stel ik me het gesprek voor met mijn mentor. Dat ik altijd bij hem kan komen met mijn problemen. Voor als er iets is wat ik kwijt wil. Die standaard dingen. Mijn ouders zijn 1x op school geweest voor mijn 'depressie'. Ik zet dat tussen haakjes omdat ik niet weet of het depressie is. Ik vergelijk mezelf met andere, zoals mijn vriendin. En daardoor vind ik mezelf niet zo depressief.
Dit verhaal heel mijn probleem niet het jouwe omdat ik niemand wil opzadelen met de dingen waarmee ik toch zit. Om verder te spelen op mijn mentor, ik had een hele brief geschreven. Mijn gevoelens waren uitgedrukt met harde woorden op het papier. Ondanks dat de woorden vervaagt waren door mijn tranen had ik het ingeleverd bij hem. Daarom was er gesprek met mijn ouders over mij.
Onze conclusie was dat ik wel moest zeggen als er iets was. En geen masker op moet zetten. Ik doe me altijd voor als een vrolijk en hardwerkend meisje, maar vrolijk ben ik niet onder het masker. En hard werken lukt me ook niet. Omdat ik door alle stomme dingen die zijn gebeurd concentratie problemen heb.
Ik vind het dus ook heel fijn dat er zo iets bestaat als dit. Hier kan ik mijn verhaal kwijt zonder te hoeven praten, en zo kan ik toch tips krijgen. Mijn vraag is nu eigenlijk hoe ik hiermee het best om kan gaan.
Toch naar mijn mentor? Naar mijn ouders? Vrienden of andere familie? Wat kan ik doen om dit onbeschrijfelijke gevoel van boosheid, angst, verdriet, vermoeidheid en onwetendheid niet meer te hoeven voelen...?
Dankje voor aandacht geven aan dit verhaal.
Mijn probleem niet het jouwe...
A
A
Hoi,
Ik zie dat je nog geen reacties hebt gehad en jouw topic was me nog niet eerder opgevallen. Sorry dat niemand heeft gereageerd, want het klinkt wel alsof je een steuntje in de rug kunt gebruiken!
Je titel zegt dat je niemand wilt opzadelen met jouw problemen. Ik denk dat deze gedachte bij jou komt, omdat jij ergens het gevoel hebt dat jouw vriendin jou als het ware heeft opgezadeld met haar problemen. Echter val je bepaalde mensen zeker niet lastig. Je ouders bijvoorbeeld. Ja, het zal moeilijk voor hen zijn om te horen dat je het zo moeilijk hebt, maar het zijn je ouders. Dit willen ze weten. Zij willen je helpen! Zij willen er voor je zijn, zodat ze je kunnen helpen jouw last te dragen! Dus wat ik denk is dat je het aan je ouders moet vertellen. Ik denk dat dat je verder kan helpen.
Ik heb (of had) een vriendin met een handicap (sinds we niet meer bij elkaar in de klas zitten, is ons contact verwaterd). Ik en 2 andere vrienden van me, waren eigenlijk de enigen die met haar praatten. Ze moest soms random lachen of huilen en dan ging ze weg. De docent stond dan altijd voor een groot raadsel. Altijd, maar echt altijd, werd er meteen naar mij gekeken. Alsof ik moest weten wat er met haar aan de hand was... Ik bedoel, ze is geen alien, vraag het haar zelf als je het wilt weten... Ze heeft ook een keer langere tijd in het ziekenhuis gelegen door haar handicap. Ik ben toen bij haar langs geweest. Wederom vroeg iedereen van alles aan me, terwijl ze ook gewoon met elkaar hadden kunnen praten.
Lang verhaal kort, je wilt haar gewoon helpen, maar soms is dat gewoon zwaar. Dat is niet erg! Jij bent ook maar een mens. Jij hebt ook een grens. Hoe moeilijk het ook is, het is belangrijk om die grens voor jezelf te bewaken. Voor jezelf, maar ook voor je vriendin. Als jij je niet goed voelt, kun je haar ook niet goed helpen.
Je bent bang dat de stemming tussen je ouders omslaat. Dat is begrijpelijk. Een scheiding kan zonder ruzie. Ik vind dit zelf een betere situatie dan ruzie (mijn ouders zijn gescheiden en na 8 jaar begonnen ze te ruziën tegenover mij en m'n zus), maar het komt zo wel als een verassing. De enigen die je gerust kunnen stellen, zijn je ouders. Het lijkt mij heel normaal dat je nu bang bent voor dingen. Je merkte ook niks van hun twijfels, waarom zou je dan nu wel wat merken? Die redenatie is begrijpelijk.
Je kunt natuurlijk ook naar je mentor toe. Je hebt hem die brief geschreven, dus dat betekent dat je hem vertrouwt. Je 'fantaseert' ook iedere keer over een gesprek. Misschien wordt het dan tijd dst gesprek in realiteit te hebben. Jullie kunnen natuurlijk ook samen wat dingen aan je ouders vertellen.
Als je last hebt van je gedachtes tijdens het fietsen, zou je eventueel muziek kunnen luisteren, of een luisterboek ofzo. Echter moet je niet té afgeleid raken, anders is het weer gevaarlijk in 't verkeer.
Het is niet onbegrijpelijk dat je een masker hebt en dat de dingen op school niet lukken. Des te meer redenen het 'open te gooien', zodat mensen rekening met je kunnen houden.
Tot slot lijkt het mij ook slim voor jou om ook genoeg tijd door te brengen met je andere vrienden. Dat is naast dat het goed voor jou is, ook leuk en dat vinden zij vast ook.
Gr. Pin
Ik zie dat je nog geen reacties hebt gehad en jouw topic was me nog niet eerder opgevallen. Sorry dat niemand heeft gereageerd, want het klinkt wel alsof je een steuntje in de rug kunt gebruiken!
Je titel zegt dat je niemand wilt opzadelen met jouw problemen. Ik denk dat deze gedachte bij jou komt, omdat jij ergens het gevoel hebt dat jouw vriendin jou als het ware heeft opgezadeld met haar problemen. Echter val je bepaalde mensen zeker niet lastig. Je ouders bijvoorbeeld. Ja, het zal moeilijk voor hen zijn om te horen dat je het zo moeilijk hebt, maar het zijn je ouders. Dit willen ze weten. Zij willen je helpen! Zij willen er voor je zijn, zodat ze je kunnen helpen jouw last te dragen! Dus wat ik denk is dat je het aan je ouders moet vertellen. Ik denk dat dat je verder kan helpen.
Ik heb (of had) een vriendin met een handicap (sinds we niet meer bij elkaar in de klas zitten, is ons contact verwaterd). Ik en 2 andere vrienden van me, waren eigenlijk de enigen die met haar praatten. Ze moest soms random lachen of huilen en dan ging ze weg. De docent stond dan altijd voor een groot raadsel. Altijd, maar echt altijd, werd er meteen naar mij gekeken. Alsof ik moest weten wat er met haar aan de hand was... Ik bedoel, ze is geen alien, vraag het haar zelf als je het wilt weten... Ze heeft ook een keer langere tijd in het ziekenhuis gelegen door haar handicap. Ik ben toen bij haar langs geweest. Wederom vroeg iedereen van alles aan me, terwijl ze ook gewoon met elkaar hadden kunnen praten.
Lang verhaal kort, je wilt haar gewoon helpen, maar soms is dat gewoon zwaar. Dat is niet erg! Jij bent ook maar een mens. Jij hebt ook een grens. Hoe moeilijk het ook is, het is belangrijk om die grens voor jezelf te bewaken. Voor jezelf, maar ook voor je vriendin. Als jij je niet goed voelt, kun je haar ook niet goed helpen.
Je bent bang dat de stemming tussen je ouders omslaat. Dat is begrijpelijk. Een scheiding kan zonder ruzie. Ik vind dit zelf een betere situatie dan ruzie (mijn ouders zijn gescheiden en na 8 jaar begonnen ze te ruziën tegenover mij en m'n zus), maar het komt zo wel als een verassing. De enigen die je gerust kunnen stellen, zijn je ouders. Het lijkt mij heel normaal dat je nu bang bent voor dingen. Je merkte ook niks van hun twijfels, waarom zou je dan nu wel wat merken? Die redenatie is begrijpelijk.
Je kunt natuurlijk ook naar je mentor toe. Je hebt hem die brief geschreven, dus dat betekent dat je hem vertrouwt. Je 'fantaseert' ook iedere keer over een gesprek. Misschien wordt het dan tijd dst gesprek in realiteit te hebben. Jullie kunnen natuurlijk ook samen wat dingen aan je ouders vertellen.
Als je last hebt van je gedachtes tijdens het fietsen, zou je eventueel muziek kunnen luisteren, of een luisterboek ofzo. Echter moet je niet té afgeleid raken, anders is het weer gevaarlijk in 't verkeer.
Het is niet onbegrijpelijk dat je een masker hebt en dat de dingen op school niet lukken. Des te meer redenen het 'open te gooien', zodat mensen rekening met je kunnen houden.
Tot slot lijkt het mij ook slim voor jou om ook genoeg tijd door te brengen met je andere vrienden. Dat is naast dat het goed voor jou is, ook leuk en dat vinden zij vast ook.
Gr. Pin
A
Dankje Pin:)
Ik denk dat het wel gaat helpen. Ik zal nog laten weten wat ik doe. Ik begin mezelf ook wel te realiseren dat praten wel een oplossing kan zijn. Dus voor de laatste paar weekjes voorbij zijn ga ik praten. En na de zomervakantie weer helemaal fris beginnen, dat helpt mij denk ik ook?
Ik denk dat het wel gaat helpen. Ik zal nog laten weten wat ik doe. Ik begin mezelf ook wel te realiseren dat praten wel een oplossing kan zijn. Dus voor de laatste paar weekjes voorbij zijn ga ik praten. En na de zomervakantie weer helemaal fris beginnen, dat helpt mij denk ik ook?
A
De situatie met je vriendin is erg vervelend, voor jullie beide.
Zelf heb ik ook gelden onder de depressie van mijn beste vriend, nu heb ik de moeilijke beslissing genomen om afstand te nemen, omdat het een te grote impact op mij had. Ik heb elke dag nog spijt van die beslissing, maar het heeft me zeker goed gedaan. Ik vind het erg knap dat je door wilt gaan voor haar! Ik ben naar een vertrouwenspersoon gegaan omdat ik al een paar jaar een masker op heb en het (nog steeds) een chaos in mijn hoofd is. Het luchtte heel erg op om er met iemand over te praten, echter heeft hij het niet kunnen verhelpen.
Mijn tip voor jou is om er met iemand over te praten waar jij je bij vertrouwt
Zelf heb ik ook gelden onder de depressie van mijn beste vriend, nu heb ik de moeilijke beslissing genomen om afstand te nemen, omdat het een te grote impact op mij had. Ik heb elke dag nog spijt van die beslissing, maar het heeft me zeker goed gedaan. Ik vind het erg knap dat je door wilt gaan voor haar! Ik ben naar een vertrouwenspersoon gegaan omdat ik al een paar jaar een masker op heb en het (nog steeds) een chaos in mijn hoofd is. Het luchtte heel erg op om er met iemand over te praten, echter heeft hij het niet kunnen verhelpen.
Mijn tip voor jou is om er met iemand over te praten waar jij je bij vertrouwt
A
Beste allemaal,
Ik heb ondertussen met een van mijn docenten gepraat. Zij is mijn lievelings docent en we zouden zo beste vrienden kunnen zijn. Maar volgend jaar ga ik naar de bovenbouw dus zal ik geen les meer hebben van haar. Ze gaat voor mij zorgen dat ik met iemand kan praten zonder dat de mentor het hoeft te weten want zijn hulp vond ik de vorige keer niet bepaald bruikzaam. Ik kom volgend jaar pas voor het eerst in contact met een school psycholoog. Aangezien dat voor dit jaar niet echt meer uithaald. Ik heb er vertrouwen in dat dat me gaat helpen. De mentor van volgend jaar ga ik wel mijn problemen uitleggen en tegen die tijd ook mijn ouders, dan heb ik als het goed is meer moed. En de mentor van volgend jaar neemt het misschien wel serieus. Mijn mentor van dit jaar is gewoon echt een vervelende gast XD.
Nogmaals bedankt allemaal.
Ik heb ondertussen met een van mijn docenten gepraat. Zij is mijn lievelings docent en we zouden zo beste vrienden kunnen zijn. Maar volgend jaar ga ik naar de bovenbouw dus zal ik geen les meer hebben van haar. Ze gaat voor mij zorgen dat ik met iemand kan praten zonder dat de mentor het hoeft te weten want zijn hulp vond ik de vorige keer niet bepaald bruikzaam. Ik kom volgend jaar pas voor het eerst in contact met een school psycholoog. Aangezien dat voor dit jaar niet echt meer uithaald. Ik heb er vertrouwen in dat dat me gaat helpen. De mentor van volgend jaar ga ik wel mijn problemen uitleggen en tegen die tijd ook mijn ouders, dan heb ik als het goed is meer moed. En de mentor van volgend jaar neemt het misschien wel serieus. Mijn mentor van dit jaar is gewoon echt een vervelende gast XD.
Nogmaals bedankt allemaal.
A
Hey,
Super goed van je dat je het tegen een docente hebt verteld! Dat je geen les van haar hebt of gaat krijgen, maakt niet uit. Ik heb in de 2e een hele lieve docente gehad waarmee ik nu nog steeds kan praten als ik wil. Hetzelfde geldt voor een andere docent en zo zijn er wel meer die ik aardig vind en die mij aardig vinden. Daar is niks fout of raars aan.
Dat je je mentor er buiten wilt houden, snap ik, aangezien ik ook stomme mentoren heb gehad. Knap dat je het dan alsnog zo hebt opgelost.
Ik hoop wel dat je het in de vakantie nog uithoudt. Voor veel mensen is vakantie fijn: rust. Anderen vallen echter in een groot zwart gat door het ontbreken van regelmaat en/of een schema. Daardoor kun je je nog slechter voelen. Houd jezelf dus voldoende bezig en zorg dat je afgeleid blijft. Doe bijvoorbeeld dingen met vrienden en beweeg.
Ik vind het fijn om te horen dat jij vertrouwen hebt in die schoolpsycholoog en ik hoop dat het je wat gaat opleveren! :)
Bedankt voor de update!
Gr. Pin
Super goed van je dat je het tegen een docente hebt verteld! Dat je geen les van haar hebt of gaat krijgen, maakt niet uit. Ik heb in de 2e een hele lieve docente gehad waarmee ik nu nog steeds kan praten als ik wil. Hetzelfde geldt voor een andere docent en zo zijn er wel meer die ik aardig vind en die mij aardig vinden. Daar is niks fout of raars aan.
Dat je je mentor er buiten wilt houden, snap ik, aangezien ik ook stomme mentoren heb gehad. Knap dat je het dan alsnog zo hebt opgelost.
Ik hoop wel dat je het in de vakantie nog uithoudt. Voor veel mensen is vakantie fijn: rust. Anderen vallen echter in een groot zwart gat door het ontbreken van regelmaat en/of een schema. Daardoor kun je je nog slechter voelen. Houd jezelf dus voldoende bezig en zorg dat je afgeleid blijft. Doe bijvoorbeeld dingen met vrienden en beweeg.
Ik vind het fijn om te horen dat jij vertrouwen hebt in die schoolpsycholoog en ik hoop dat het je wat gaat opleveren! :)
Bedankt voor de update!
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
