Hee,
Even een zeikverhaal. Je hoeft het niet te lezen als je daar geen zin in hebt haha.
Een paar weken geleden heeft mijn moeder mijn dagboek gelezen. Ik kwam thuis uit werk en toen appte mijn zus of ik bij haar kwam lunchen. Dus ik ging naar mijn zus, en die vertelde dat mijn moeder de laatste bladzijde van mijn dagboek had gelezen, en dat ze daar heel veel spijt van had.
Alleen het ergste komt nog. Op die bewuste bladzijde had ik geschreven dat ik zelfmoord ging plegen, de datum en de manier waarop. Mijn zus sleepte mij gelijk mee naar de huisarts. Daar heb ik een gesprek gehad en die man geloofde niet dat ik mezelf echt iets aan zou doen, dus mocht ik gewoon weer naar huis. Wel leek het hem verstandig dat in in ieder geval het weekend bij mijn zus zou blijven wonen ipv bij mijn ouders. Aangezien ik al onder behandeling was, moest ik de eerst volgende maandag contact opnemen met mijn behandelaar.
‘s Avonds hebben we mijn koffer in gepakt thuis. Mijn moeder stond dr een beetje bij aan te huilen. Echt heel ongemakkelijk. Dat weekend sliep ik dus bij mijn zus. Maandags hebben we mijn behandelaar gebeld over wat er aan de hand was. Kon alleen pas eind van de week daar terecht, of eerder maar dan bij een andere behandelaar. We kozen ervoor om te wachten. Maar tot die tijd zou ik nog niet naar school gaan.
Die maandagavond ging ik wel naar volleybal. In die tijd vonden mijn zussen blijkbaar dat ze ook het recht hadden om mijn dagboek te lezen. Toen ik weer bij mijn zus kwam na de training stonden ze me op te wachten. Ze wisten alles over me, letterlijk alles. Dingen die ik nooit ook maar iemand had verteld. Ze waren er zo van geschrokken dat ze me meteen mee sleepten naar het ziekenhuis. Ze hadden mn koffer al ingepakt en in de auto gelegd. Ik heb de hele weg gehuild dat ik niet naar het ziekenhuis wilde.
In het ziekenhuis had een arts de crisisdienst gebeld. Dus na een uurtje wachten had ik daar een gesprek mee. Het was echt verschrikkelijk en ze wilden me opnemen. Maarr, er was geen plek. Dus mocht ik naar huis met een kalmerend medicijn.
Dinsdags naar mijn behandelaar gegaan, die toen opeens wel tijd had. Nou ik kon dus eigenlijk helemaal niet met haar. Daarom had ik haar ook niet verteld hoe het echt ging. Daarom kreeg ik hulp thuis. Dus nu heb ik elke week 2-4 uur iemand thuis waarmee ik en mijn ouders gesprekken voeren.
Mijn leven is zo'n verschrikkelijke puinhoop. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Iedereen verwacht dat het nu na een aantal weken beter gaat. Maar dat is helemaal niet zo. Het gaat nog steeds slecht. Ik wil nog steeds zelfmoord plegen. Het is zo ingewikkeld.
Mijn beste vriend heeft me in de steek gelaten omdat ik volgens hem niet meer ‘leuk’ ben. Ik weet echt niet wat ik daarmee moet. Het doet echt pijn dat hij me zo dumpt. Toen het slecht ging met hem, was ik er wel voor hem. Maar nu laat hij mij gewoon vallen. Terwijl hij weet wat er allemaal speelt….
Iemand enig idee wat ik moet? Ik vind het zooo moeilijk om eerlijk te zijn. Met mijn ouders kan ik niet praten, met de hulpverlening vind ik ook lastig..
Als je dit hele verhaal hebt gelezen, Thanks
liefs,
Xxjee