Mensen haten zó erg op mij, zonder een reden.
Ik doe echt enorm mijn best om leuk gevonden te worden.
Iedereen wilt geliefd worden.
Maar mensen geven mij alleen maar haat.
Ik heb géén idee wat ik verkeerd doe.
Ondanks ik me zo klote voel, heb ik wel letterlijk altijd een glimlach op mijn gezicht.
Ook ben ik altijd positief.
Ik kom bijna niet buiten (af en toe, om te shoppen maar dat is dan alleen met mijn ouders)
het liefst in een ander omgeving, omdat niemand mij daar kent.
Verder ga ik nooit uit, ik plaats letterlijk nooit foto's van mezelf op sociaal media
ik ben totaal geen aandachttrekker ik ben bijna elke dag 24/7 thuis en toch ben ik die ene 'slet' of 'hoer' Ik ben kapot. Het liefst lig ik onder de grond, maar dat wil ik mijn ouders niet aandoen.
Ik haat dit leven zo erg he.
De mensen roddelen zóveel, en mensen geloven het ook meteen.

Op mijn werk ben ik wel voorzichtig. Ik ben heel stil en ik leef in mijn eigen wereldje.
Maar ook daar word er af en toe wel wat geroddeld.
In je gezicht doen ze soms zo aardig, maar ondertussen....
Omdat ik zo in mezelf ben teruggetrokken, voel ik me ook best wel buitengesloten ik doe nooit mee met de groep.
Wat ik wel jammer vind.

Je moet echt heel erg je best doen om leuk te zijn, om leuk gevonden te worden.
Is dat juist of onjuist?
Mensen hebben al heel gauw een vooroordeel.

Ik heb geen vrienden. Ik vertrouw niemand meer.
Iedereen gaat lekker shoppen en uitgaan met vrienden, maar ik heb alleen mijn ouders als vrienden.
Ik had een vaste vriendin op school, sinds dat we van school af zijn heeft ze me overal op geblokkeerd.
Ze gebruikte me omdat ze verder ook niemand anders had.

Je weet nooit hoe mensen zijn.
Eerst zijn het je vrienden &
daarna doen ze je pijn,
ze zien je amper staan,
en blijken later van je weg te gaan.

Als ik naar bed ga dan word ik heel verdrietig en dan komen alle emoties los.
Het liefst blijf ik de heledag in bed liggen want dan kan ik niks verkeerd doen en dan word ik niet gehaat.
Waarom zijn de mensen zo?

Relatie wilt ook al niet lukken. Ze willen me alleen voor seks, meer niet.
Ik durf niet meer verliefd te worden mijn vertrouwen zijn gebroken.
Liefde maakt blind. Haat opend je ogen.
Ik ben er klaar mee

Hoe kan ik vooruitkomen
Zonder angst
Gewoon mezelf zijn

Eenzaam en alleen verlangen naar een arm om me heen
Naar iemand die vraagt hoe het met me is, dat is wat ik nu heel erg mis.
Mensen zijn me zat zonder dat ik door heb wat ik doe
Daardoor weet ik niet meer hoe ik in het bijzijn van andere me moet gedragen, en durf ik ook steeds minder aan mensen te vragen.
Ik raak er angstig en achterdochtig van wist ik maar wat ik steeds verkeerd doe, dan kon ik me er tegen verweren.
Nu is het nog niet weg en blijf ik me er maar aan bezeren.
Ik voel me zo machteloos en zo ontzettend klein.
Van binnen doet dit zo ontzettend veel pijn.