Hallo
Er is een hoop aan de hand, en ik ga proberen het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik ga niet alles uitleggen, omdat anders de kans erin zit dat iemand die dit leest, erachter komt wie ik ben, en dan zit ik pas in de problemen.
Ok, hier ga ik mee beginnen. Mijn ouders gaan scheiden. De sfeer in huis is de laatste jaren niet zo schitterend, en op zich had ik het wel voelen aankomen. De band die mijn vader en ik hebben is niet zo positief. Wat ik ook doe, hij laat op een of andere manier altijd merken dat ik niet goed genoeg ben. Als ik iets tegen hem zeg, dringt het vaak niet tot hem door.
Mijn moeder doet ook een paar vervelende dingen. Ze vertelt dingen aan mensen over mij die niet waar zijn. Ze bedoelt het niet slecht, maar ze interpreteert dingen i.v.m. mij gewoon niet goed. Deze dingen vertelt ze dan aan familie e.d., terwijl ik haar er al vaak op gewezen heb dat ik dat niet fijn vind.
Ok, dus die scheiding. Mijn moeder heeft tegen mijn vader gezegd dat ze denkt dat het beter is dat we niet meer samenwonen. Het is nog niet tot mijn vader doorgedrongen, en veel initiatief neemt hij niet. Eén van de dingen waar ik mij het meest aan stoor is dat mijn moeder aan iedereen doet uitschijnen dat ze gaan scheiden om het voor mij makkelijker te maken. Ze vertelt overal dat de band tussen mij en mijn vader niet goed is, en dat ze daarom wil scheiden. Tegen mij zegt ze dan weer dat ze al lang wilde scheiden, nog voor ik problemen had met mijn vader, maar toch laat ze uitschijnen dat ze het voor mij doet.
Nog een probleem: ik moet naar een psychiater. Dat klinkt waarschijnlijk wel goed in deze situatie, en dat snap ik ook, maar die psychiater is niet het type waar ik eerlijk tegen durf zijn. Het is een goede psychiater hoor, daar ben ik van overtuigd, maar gewoon niet voor mij. Dit heb ik al proberen duidelijk maken aan mijn moeder, maar zij kan het goed vinden met die psychiater, zij vindt hem helemaal geweldig, dus daarom moet ik naar die psychiater. Zij is er ook altijd bij, en als ik wil kan ik vragen of ze naar buiten gaat, maar ik weet dat ik nog steeds niet eerijk ga durven zijn tegen die psychiater. Laatst zaten we daar weer, en mijn moeder legde iets uit, en toen vroeg die psychiater of ik van de problemen van mijn vader afwist. Mijn moeder schudt van nee en daar is het bij gebleven. Ik had verwacht dat ze er wat van ging zeggen, aangezien ik erbij zat, maar dat is nog niet gebeurd.
Daar komt nog eens bij dat ik autisme heb, in een lichte vorm denk ik wel, maar het vervelende is dat die psychiater het bij alles wat ik zeg benadrukt. Echt bij alles. Ook bij dingen waarvan ik denk dat iemand zonder autisme dat ook gezegd zou kunnen hebben.
Het is raar, de laatste maanden vertrouw ik niemand meer. Ik ben heel verlegen geworden (nog meer verlegen dan daarvoor) en verstop van alles. Vroeger was ik opener, ook met mijn ouders, maar doordat ik het gevoel heb dat er van alles voor me verzwegen wordt, durf ik zelf niets meer te delen. Behalve hier dan, de enige plek waar ik eerlijk en mezelf kan zijn.
Op dit laatste ga ik niet te veel ingaan, maar het komt erop neer dat er de hele tijd tegen me herhaald wordt hoe nutteloos en ongevoelig ik ben. De personen die dit zeggen hebben geen idee wat er aan de hand is, en ik ga het hen ook niet vertellen. Ze laten uit alles blijken dat alle schuld bij mij ligt, maar willen niet zeggen waarom. Ook hier wordt van alles voor mij verzwegen.
Om op de titel van de topic terug te komen: 'Kan je hart stoppen van verdriet?' Gisterenavond lag ik in bed, en kreeg ik weer van van alles de schuld, en toen ik daar in bed lag, voelde ik mij weer net zo ongelukkig als enkele maanden geleden. Enkele maanden geleden was er iets gebeurd, waar ik niet op ga ingaan, maar dat was iets wat me heel veel pijn deed, en gisteren voelde ik weer evenveel pijn. Het voelde alsof mijn hersenen een signaal gingen sturen naar mijn hart om te stoppen, omdat het allemaal geen zin meer had. Ik was bang op dat moment, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik in het leven dat nog voor mij ligt nog kansen heb om gelukkig te worden. Ik was er heel erg van overtuigd dat ik elk moment zou sterven van verdriet, omdat ik mij zo zwaar voelde en niet meer uit mijn bed kon stappen. Intussen gaat het beter, en is dat hele zware gevoel weg, maar de problemen zijn er wel nog. (nu ik dit nog eens nalees, klinkt het heel dramatisch en overdreven, maar zo voelde het, dus ik ga het zo laten staan)
Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik verwacht van dit topic, aangezien ik met logisch nadenken ook wel kan bedenken dat je hart niet kan stoppen van verdriet, ook al voelt het zo. Verder ben ik hier zo vaag dat het vast moeilijk is om hier een reactie op te plaatsen, en dit topic is vast heel erg lang. Ik denk dat ik het gewoon eens neergeschreven moest hebben.
Ook al zit de gedachte in mijn hoofd, ik ga geen zelfmoord plegen en ga mezelf geen pijn doen. Ik ga blijven proberen om gelukkig te worden, ook al zie ik dat geluk nu niet.
Ik ben waarschijnlijk nog dingen vergeten, andere dingen schrijf ik bewust niet op, maar voor nu is dit het.
Groetjes (en bedankt voor het lezen, als je tot hier bent geraakt)
x
Kan je hart stoppen van verdriet?
A
Bladzijde 1 / 2
A
@Maii, bedankt voor je reactie. Die psychiater mailen is inderdaad een goed idee. Het vervelende is dat ik hem ongeveer een half jaar geleden ook al een mail had gestuurd i.v.m. dat ik met medicatie wilde stoppen, en daar heeft hij nooit op gereageerd. Ik ben hem dat totaal vergeten zeggen, en heb wel zijn mailadres, maar ben niet zeker dat hij die mails ook effectief leest.
Verder zal ik mijn moeder nog eens duidelijk uitleggen wat me precies dwarszit. Maak je geen zorgen, ik zal het aardig houden :)
Ook bedankt voor de linkjes. Ik heb ze al eens bekeken, maar ga ze nog eens grondiger doorlezen.
@TrustMe, ook bedankt voor jouw reactie. Misschien is het het best om tegen die psychiater te zeggen dat ik graag eens iemand anders wil spreken. Hij zal vast begrijpen dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. Mijn moeder komt al zeven jaar bij die psychiater om over mij te praten, en ik heb die psychiater ongeveer negen maanden geleden voor het eerst gezien. Ik weet dus niet wat mijn moeder allemaal tegen die psychiater gezegd heeft, maar als ik daar kom heeft hij een nogal dik dossier van mij liggen, met vanalles erin, dus ze hebben wel al een hoop besproken.
@Somoene, een vertrouwenspersoon op school zou ook kunnen. Mijn moeder heeft vorig jaar meerdere gesprekken met de leerlingenbegeleiding gehad zonder ik ervan afwist, ze heeft het me pas verteld in de zomervakantie, dus ik vermoed dat school wel weet dat er wat aan de hand is. Wat ze precies weten, weet ik niet, maar ik ga eens nadenken of ik dit bij mijn mentor ga melden. Tot tien uur 's avonds uit huis blijven ga ik nooit mogen, maar wat meer het huis uit is misschien wel een idee. Bedankt voor je reactie.
@MensPersoon, er is misschien wel een persoon waar ik het mee kan delen, maar die heeft ook zijn eigen problemen. In vergelijking met die van hem stellen mijn problemen niet veel voor, maar misschien moet ik het er toch eens over hebben.
Alpaca's kunnen sterven door verdriet? Gelukkig dat ik een mens ben. Wel leuk weetje, dankjewel :)
@Pin, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Je hebt gelijk denk ik, mijn moeder is ervan overtuigd dat ze me helpt. Als ik er iets van wil zeggen, dat het niet werkt bijvoorbeeld, spreekt zij mij snel tegen. Zij en mijn psychiater hebben al langer gesprekken, dus wie weet wat weten zij over mij wat ik niet weet. Dat mailadres dat ik van hem heb klopt misschien niet, dus ik zal het de volgende keer nog eens vragen.
De beschuldigingen die ik krijg komen deels van mijn ouders, maar vooral van personen op school. Ik voel me vaak de buitengesloten persoon in ons groepje. Een ander groepje waar ik kan bijstaan is er niet. Het groepje waar ik mij misschien vrienden zag mee worden heeft duidelijk gemaakt dat ze mij niet leuk vinden en mij er niet bijwillen, dus dat wordt het ook niet. Volgend schooljaar is mijn laatste jaar op deze school, dus heel lang is dat nu ook weer niet. Gewoon blijven volhouden denk ik, en die beschuldigingen niet te hard aan me laten raken.
Bedankt voor je reactie 🙂
Verder zal ik mijn moeder nog eens duidelijk uitleggen wat me precies dwarszit. Maak je geen zorgen, ik zal het aardig houden :)
Ook bedankt voor de linkjes. Ik heb ze al eens bekeken, maar ga ze nog eens grondiger doorlezen.
@TrustMe, ook bedankt voor jouw reactie. Misschien is het het best om tegen die psychiater te zeggen dat ik graag eens iemand anders wil spreken. Hij zal vast begrijpen dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. Mijn moeder komt al zeven jaar bij die psychiater om over mij te praten, en ik heb die psychiater ongeveer negen maanden geleden voor het eerst gezien. Ik weet dus niet wat mijn moeder allemaal tegen die psychiater gezegd heeft, maar als ik daar kom heeft hij een nogal dik dossier van mij liggen, met vanalles erin, dus ze hebben wel al een hoop besproken.
@Somoene, een vertrouwenspersoon op school zou ook kunnen. Mijn moeder heeft vorig jaar meerdere gesprekken met de leerlingenbegeleiding gehad zonder ik ervan afwist, ze heeft het me pas verteld in de zomervakantie, dus ik vermoed dat school wel weet dat er wat aan de hand is. Wat ze precies weten, weet ik niet, maar ik ga eens nadenken of ik dit bij mijn mentor ga melden. Tot tien uur 's avonds uit huis blijven ga ik nooit mogen, maar wat meer het huis uit is misschien wel een idee. Bedankt voor je reactie.
@MensPersoon, er is misschien wel een persoon waar ik het mee kan delen, maar die heeft ook zijn eigen problemen. In vergelijking met die van hem stellen mijn problemen niet veel voor, maar misschien moet ik het er toch eens over hebben.
Alpaca's kunnen sterven door verdriet? Gelukkig dat ik een mens ben. Wel leuk weetje, dankjewel :)
@Pin, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Je hebt gelijk denk ik, mijn moeder is ervan overtuigd dat ze me helpt. Als ik er iets van wil zeggen, dat het niet werkt bijvoorbeeld, spreekt zij mij snel tegen. Zij en mijn psychiater hebben al langer gesprekken, dus wie weet wat weten zij over mij wat ik niet weet. Dat mailadres dat ik van hem heb klopt misschien niet, dus ik zal het de volgende keer nog eens vragen.
De beschuldigingen die ik krijg komen deels van mijn ouders, maar vooral van personen op school. Ik voel me vaak de buitengesloten persoon in ons groepje. Een ander groepje waar ik kan bijstaan is er niet. Het groepje waar ik mij misschien vrienden zag mee worden heeft duidelijk gemaakt dat ze mij niet leuk vinden en mij er niet bijwillen, dus dat wordt het ook niet. Volgend schooljaar is mijn laatste jaar op deze school, dus heel lang is dat nu ook weer niet. Gewoon blijven volhouden denk ik, en die beschuldigingen niet te hard aan me laten raken.
Bedankt voor je reactie 🙂
A
@Pin, het vreemde is dat ik het gevoel heb dat ze me op school best "neutraal" vinden, maar gewoon niet interessant. Als ze notities nodig hebben of een vraag i.v.m. school, vinden ze me wel, maar voor leuke dingen niet. We hebben zo'n groepsapp met de klas, en als daar een vraag in wordt gesteld wordt er meestal snel door iemand geantwoord, maar als ik iets vraag, komt er vaak geen antwoord op, ook al zie ik dat iedereen het gelezen heeft. Dat vind ik persoonlijk niet zo fijn van ze, aangezien ik hen zoveel mogelijk probeer te helpen als zij iets vragen.
Misschien moet ik maar eens op iemand afstappen. Ik denk dat de angst om weer afgewezen te worden er wat tussenzit, aangezien het elke keer weer een deuk(je) in mijn zelfvertrouwen is, wanneer ze me niet willen.
Ik zou er waarschijnlijk meer bijhoren als ik met de rest mee zou roddelen over andere leerlingen of mee zou doen met het pesten van leraren, maar dat wil ik niet. Ik heb mijn principes, en daar wijk ik niet vanaf, ook al hoor ik er daardoor niet bij.
Misschien moet ik maar eens op iemand afstappen. Ik denk dat de angst om weer afgewezen te worden er wat tussenzit, aangezien het elke keer weer een deuk(je) in mijn zelfvertrouwen is, wanneer ze me niet willen.
Ik zou er waarschijnlijk meer bijhoren als ik met de rest mee zou roddelen over andere leerlingen of mee zou doen met het pesten van leraren, maar dat wil ik niet. Ik heb mijn principes, en daar wijk ik niet vanaf, ook al hoor ik er daardoor niet bij.
A
@Pin, bedankt voor je reactie. Vandaag was niet zo'n succes. Ik heb het woord 'autist' vandaag twee keer als scheldwoord gehoord. Het werd niet tegen mij gezegd (dat doet er op zich niet toe), maar ze blijven maar respectloze opmerkingen maken. Eén van de personen die dat zei was in mijn ogen nog een potentiële toekomstige vriendin, maar dan toch maar niet. Ook al bedoelde ze het vast niet slecht, autist is geen scheldwoord. Soms probeer ik uit te leggen dat het geen scheldwoord is, en dan geven ze meestal een antwoord als: 'Ja, we snappen het, mongool.' Ze snappen het dus niet.
Verder hadden we vandaag een groepswerk en dat ging ook niet helemaal goed. De persoon waar ik mee samenwerkte wilde op het laatste moment dingen aan onze tekst aanpassen, terwijl we onze originele tekst nog niet eens goed konden, en we die binnen de vijf minuten moesten opvoeren. Ik heb rustig proberen uit te leggen dat dat geen goed idee was. Die persoon heeft geantwoord met 'Zwijg!' en 'Als we een nul hebben, is het jouw schuld.' Daarna heb ik het opdrachtenblad tegen mijn kop gekregen.
@M en Ms, bedankt voor je reactie. Van de kindertijd van mijn ouders weet ik niet zo veel. De sfeer in huis is echt te snijden, dus van die "gezellige gesprekken" zitten er niet in. Mijn moeder doet nu van alles om thuis weg te zijn, bv. een dagje naar zee of met een vriendin afspreken, om niet thuis met mijn vader te zitten, met als gevolg dat ik alleen met hem thuis zit. Hij heeft de griep, en is de hele dag thuis. Normaal gezien gaat hij werken, en zie ik hem niet zo veel. Doordat hij griep heeft probeer ik een beetje liever te zijn, ook al is onze band niet zo goed. Dat kost best wat moeite, maar griep is niet fijn (weet jij alles van), dus doe ik het toch maar.
Mijn moeder is slechtgezind nu, mijn oma ligt al anderhalve week ik het ziekenhuis, maar mag vandaag naar huis. Mijn moeder is haar nu gaan halen en brengt haar naar huis. Normaal gezien ging mijn tante dat doen, maar mijn moeder wilde het per se doen, volgens mij om thuis weg te zijn. Ze heeft vast wat tijd nodig om het allemaal op een rijtje te zetten, en die tijd gun ik haar ook, maar er moet iets aan de situatie veranderen, want zoals die nu is, is die heel negatief voor het hele gezin (nouja, gezin?).
(Btw: met mijn oma komt het hoogstwaarschijnlijk helemaal goed, dus dat is wel goed nieuws)
Het rare is ook dat mijn moeder met mijn vader de scheiding bespreekt, maar dat mijn vader er tegen mij niets over zegt. Hij weet dat ik ervan weet, en ik ben niet aanwezig bij de gesprekken over de scheiding, maar ik zou verwachten dat hij er toch iets tegen mij over zou zeggen. Hij lijkt het nog steeds te ontkennen, of hoopt dat het nog goed komt, maar neemt niet veel initiatief.
In ieder geval eerst afwachten tot mijn vader beter is. Mijn moeder neemt nog even "bedenktijd", en dan ziet ze wel. Ze gaat gesprekken hebben met mijn psycholoog over de scheiding waar ik niet bij ben. Volgens haar wil ze leren omgaan met haar kind met autisme, maar zo moeilijk ben ik volgens mij niet.
Een mediator, ja, misschien. Ik ga even nadenken of ik iemand weet die daarvoor geschikt is, maar voor het moment komt er niemand in mijn gedachten.
Je hebt gelijk dat een band soms kan verbeteren als je wat afstand neemt. Ik hoop dat dat bij ons het geval is. Ik wil contact houden met beide van mijn ouders en beide families (waar ook een hoop aan de hand is).
Die laatste alinea is zo lief. Bedankt voor de complimenten. Reageren op topics en mensen inzichten geven in waarom doorzetten zin heeft, herinnert mijzelf er ook aan waarom ik niet mag opgeven. Het is een soort therapie voor mij.
Jouw reacties zijn ook top. Jij hebt al een hoop meegemaakt en toch nog steeds zo positief. Dat is heel sterk van jou. Jij ook trouwens @Pin, altijd goede en sterke reacties, ondanks dat jij het ook moeilijk hebt. Ja, eigenlijk iedereen die hier is: bedankt voor alle bijdragen, adviezen, alles, wat jullie aan elkaar geven. Doe zo voort!
Ok, dit is heel lang geworden. Ik ga mijn laptop wegdoen, want ik heb de laatste uren hoofdpijn van de hele situatie (of is het misschien een naderende griep?).
Verder hadden we vandaag een groepswerk en dat ging ook niet helemaal goed. De persoon waar ik mee samenwerkte wilde op het laatste moment dingen aan onze tekst aanpassen, terwijl we onze originele tekst nog niet eens goed konden, en we die binnen de vijf minuten moesten opvoeren. Ik heb rustig proberen uit te leggen dat dat geen goed idee was. Die persoon heeft geantwoord met 'Zwijg!' en 'Als we een nul hebben, is het jouw schuld.' Daarna heb ik het opdrachtenblad tegen mijn kop gekregen.
@M en Ms, bedankt voor je reactie. Van de kindertijd van mijn ouders weet ik niet zo veel. De sfeer in huis is echt te snijden, dus van die "gezellige gesprekken" zitten er niet in. Mijn moeder doet nu van alles om thuis weg te zijn, bv. een dagje naar zee of met een vriendin afspreken, om niet thuis met mijn vader te zitten, met als gevolg dat ik alleen met hem thuis zit. Hij heeft de griep, en is de hele dag thuis. Normaal gezien gaat hij werken, en zie ik hem niet zo veel. Doordat hij griep heeft probeer ik een beetje liever te zijn, ook al is onze band niet zo goed. Dat kost best wat moeite, maar griep is niet fijn (weet jij alles van), dus doe ik het toch maar.
Mijn moeder is slechtgezind nu, mijn oma ligt al anderhalve week ik het ziekenhuis, maar mag vandaag naar huis. Mijn moeder is haar nu gaan halen en brengt haar naar huis. Normaal gezien ging mijn tante dat doen, maar mijn moeder wilde het per se doen, volgens mij om thuis weg te zijn. Ze heeft vast wat tijd nodig om het allemaal op een rijtje te zetten, en die tijd gun ik haar ook, maar er moet iets aan de situatie veranderen, want zoals die nu is, is die heel negatief voor het hele gezin (nouja, gezin?).
(Btw: met mijn oma komt het hoogstwaarschijnlijk helemaal goed, dus dat is wel goed nieuws)
Het rare is ook dat mijn moeder met mijn vader de scheiding bespreekt, maar dat mijn vader er tegen mij niets over zegt. Hij weet dat ik ervan weet, en ik ben niet aanwezig bij de gesprekken over de scheiding, maar ik zou verwachten dat hij er toch iets tegen mij over zou zeggen. Hij lijkt het nog steeds te ontkennen, of hoopt dat het nog goed komt, maar neemt niet veel initiatief.
In ieder geval eerst afwachten tot mijn vader beter is. Mijn moeder neemt nog even "bedenktijd", en dan ziet ze wel. Ze gaat gesprekken hebben met mijn psycholoog over de scheiding waar ik niet bij ben. Volgens haar wil ze leren omgaan met haar kind met autisme, maar zo moeilijk ben ik volgens mij niet.
Een mediator, ja, misschien. Ik ga even nadenken of ik iemand weet die daarvoor geschikt is, maar voor het moment komt er niemand in mijn gedachten.
Je hebt gelijk dat een band soms kan verbeteren als je wat afstand neemt. Ik hoop dat dat bij ons het geval is. Ik wil contact houden met beide van mijn ouders en beide families (waar ook een hoop aan de hand is).
Die laatste alinea is zo lief. Bedankt voor de complimenten. Reageren op topics en mensen inzichten geven in waarom doorzetten zin heeft, herinnert mijzelf er ook aan waarom ik niet mag opgeven. Het is een soort therapie voor mij.
Jouw reacties zijn ook top. Jij hebt al een hoop meegemaakt en toch nog steeds zo positief. Dat is heel sterk van jou. Jij ook trouwens @Pin, altijd goede en sterke reacties, ondanks dat jij het ook moeilijk hebt. Ja, eigenlijk iedereen die hier is: bedankt voor alle bijdragen, adviezen, alles, wat jullie aan elkaar geven. Doe zo voort!
Ok, dit is heel lang geworden. Ik ga mijn laptop wegdoen, want ik heb de laatste uren hoofdpijn van de hele situatie (of is het misschien een naderende griep?).
A
@Pin, bedankt voor je reactie. Ik hoop dat mijn ouders het "netjes" afhandelen, zonder al te veel ruzie.
@MensPersoon, bedankt voor je reactie. Sociaal gaat het niet zo goed, maar dan is het maar zo. Ik heb veel werk voor school nu, dus daar zal ik me even op focussen.
@Pin en @MensPersoon, jullie zijn allebei geweldige personen die altijd klaar staan om anderen te helpen. Blijf altijd jullie zelf. Ook aan andere forummers en moderatoren die dit lezen: zo lief dat jullie anderen willen helpen, of zo dapper zijn om hier over je problemen te praten. Succes nog verder!
@MensPersoon, bedankt voor je reactie. Sociaal gaat het niet zo goed, maar dan is het maar zo. Ik heb veel werk voor school nu, dus daar zal ik me even op focussen.
@Pin en @MensPersoon, jullie zijn allebei geweldige personen die altijd klaar staan om anderen te helpen. Blijf altijd jullie zelf. Ook aan andere forummers en moderatoren die dit lezen: zo lief dat jullie anderen willen helpen, of zo dapper zijn om hier over je problemen te praten. Succes nog verder!
A
Wat heftig zeg! Ik heb hier geen verstand van maar ik zou je graag willen helpen. Ik weet niet hoe oud je bent en of je op de middelbare school zit maar als dat zo is kan je het er altijd over hebben met je mentor of een vertrouwingspersoon. Ook zou je het misschien met je psychiatu
A
Sorry dat mijn bericht oppeens stopte. Ehm waar was ik, o ja je kan je psychiater vertellen dat je hiermee zit en een andere psychiater zou willen. Ik heb zelf ook theraie bij een psycholoog vanwege mijn angststoornis en zij melde mij gelijk de eerste keer al dat ik het gewoon moest zeggen als ik een andere psycholoog wil. Misschien kan je het dus met hem bespreken. Veel succes!
Xxx
Xxx
A
@Melissaxx2004, bedankt voor je reactie. Ik zit nu heel erg te twijfelen om een mail te sturen naar mijn mentor, want er zijn wat dingen op school die het mij nogal moeilijk maken.
Met mijn psychiater erover praten, ja, misschien wel. De volgende afspraak is nog lang, maar misschien kan ik een afspraak ervoor krijgen. Het gaat niet zo goed nu, en ik ben bang dat het anders de foute kant opgaat.
Ik hoop dat je goed geholpen wordt voor je angststoornis, en er niet te veel last van hebt. Nogmaals bedankt voor je reactie 🙂
Met mijn psychiater erover praten, ja, misschien wel. De volgende afspraak is nog lang, maar misschien kan ik een afspraak ervoor krijgen. Het gaat niet zo goed nu, en ik ben bang dat het anders de foute kant opgaat.
Ik hoop dat je goed geholpen wordt voor je angststoornis, en er niet te veel last van hebt. Nogmaals bedankt voor je reactie 🙂
A
Mag ik vragen wat het met je mentor zo moeilijk maakt? Want ik denk dat je anders ook wel bij een andere docent terecht kan.
Xxx m
Xxx m
A
Mijn mentor is heel vriendelijk, het zijn andere dingen op school die niet fijn zijn. Ik ben ervan overtuigd dat mijn mentor zal willen luisteren, dus misschien toch maar die mail sturen. Het is nu weekend, dus dan ben ik even twee daagjes weg van school, en kan zij nadenken wat ze met mij aanmoet 😉
A
@Pin, ik denk dat ik de mail ga sturen. Nog even nadenken over de juiste woorden, en dan op verzenden klikken. Misschien krijg ik er spijt van, misschien niet, maar op dit moment lijkt die mail het juiste om te doen.
Bedankt voor je reactie.
Bedankt voor je reactie.
A
@M en Ms, bedankt voor je duidelijke, uitgebreide en bijna filosofische reactie 🙂
Jij hebt de wijsheid van je vader overgenomen, en die gebruik je om anderen te helpen. Dat is heel mooi, en ik ben er zeker mee geholpen. Je hebt dit midden in de nacht getypt geloof ik, dus ik hoop dat dit topic je niet wakker houdt ofzo.
Die eerste alinea heeft inderdaad een glimlach op mijn gezicht getoverd (nu ik dit schrijf weer één).
Waarschijnlijk krijg ik spijt als ik nu geen mail stuur. Gewoon schrijven en op verzenden klikken. Ik vind het altijd eng, een mail naar een docent. Met één klik is die weg en je kunt de mail niet meer terughalen. Misschien is dat ook wel goed, dat ik mijn woorden niet meer kan terugtrekken, want misschien zit ik morgen weer in zo'n "verstopbui" dat ik alles wil geheimhouden.
Mijn ouders gaan scheiden, dat staat nu wel vast. Mijn moeder maakt er werk van, en is bezig oude spullen weg te gooien als voorbereiding op de verhuizing. Mijn vader, dat is een ander verhaal. Die ziet het allemaal niet zitten en is veel bezig met zijn werk. Vaak doet hij nogal slechtgezind, en dat werkt niet aanmoedigend om een gesprek te beginnen.
Bedankt voor het linkje. Ik zal eens op die site rondhangen, en wie weet vind ik daar nog wat tips.
Bedankt voor je reactie. Ook nog eens bedankt aan al de anderen die gereageerd hebben, aangezien ik maar blijf doorpraten hier 😃
Jij hebt de wijsheid van je vader overgenomen, en die gebruik je om anderen te helpen. Dat is heel mooi, en ik ben er zeker mee geholpen. Je hebt dit midden in de nacht getypt geloof ik, dus ik hoop dat dit topic je niet wakker houdt ofzo.
Die eerste alinea heeft inderdaad een glimlach op mijn gezicht getoverd (nu ik dit schrijf weer één).
Waarschijnlijk krijg ik spijt als ik nu geen mail stuur. Gewoon schrijven en op verzenden klikken. Ik vind het altijd eng, een mail naar een docent. Met één klik is die weg en je kunt de mail niet meer terughalen. Misschien is dat ook wel goed, dat ik mijn woorden niet meer kan terugtrekken, want misschien zit ik morgen weer in zo'n "verstopbui" dat ik alles wil geheimhouden.
Mijn ouders gaan scheiden, dat staat nu wel vast. Mijn moeder maakt er werk van, en is bezig oude spullen weg te gooien als voorbereiding op de verhuizing. Mijn vader, dat is een ander verhaal. Die ziet het allemaal niet zitten en is veel bezig met zijn werk. Vaak doet hij nogal slechtgezind, en dat werkt niet aanmoedigend om een gesprek te beginnen.
Bedankt voor het linkje. Ik zal eens op die site rondhangen, en wie weet vind ik daar nog wat tips.
Bedankt voor je reactie. Ook nog eens bedankt aan al de anderen die gereageerd hebben, aangezien ik maar blijf doorpraten hier 😃
A
@M en Ms en @Pin, bedankt voor jullie reacties. Ik vind even de energie en woorden niet om een waardige reactie hierop te schrijven, dus zal proberen er later op terug te komen. Ik wilde jullie gewoon bedanken voor de moeite.
A
@M en Ms, bedankt voor je reactie, en de knuffel. Die zijn beide goed aangekomen :)
Dat liedje is heel mooi. Het maakt allemaal gevoelens in je los. Ik ga er de komende tijd nog naar luisteren denk ik.
Nogmaals bedankt voor alles
Dat liedje is heel mooi. Het maakt allemaal gevoelens in je los. Ik ga er de komende tijd nog naar luisteren denk ik.
Nogmaals bedankt voor alles
A
Af en toe verdrietig zijn vind ik wel ok. Als je nooit verdrietig bent, weet je ook niet hoe het is om gelukkig te zijn. Zo kijk ik ernaar.
Emotionele muziek afspelen, dat ken ik. Na een rotdag op school, zoals vandaag, loop ik naar huis met agressieve, wilde muziek in mijn oren. Na een tijdje ga ik over naar minder agressieve muziek, en tegen dat ik thuiskom, ben ik meestal afgekoeld.
Bedankt voor je reactie, de zoveelste. Het is heel lief van jou om te blijven reageren. Het helpt echt. Dankjewel 🙂
Emotionele muziek afspelen, dat ken ik. Na een rotdag op school, zoals vandaag, loop ik naar huis met agressieve, wilde muziek in mijn oren. Na een tijdje ga ik over naar minder agressieve muziek, en tegen dat ik thuiskom, ben ik meestal afgekoeld.
Bedankt voor je reactie, de zoveelste. Het is heel lief van jou om te blijven reageren. Het helpt echt. Dankjewel 🙂
A
@Annemijnleentje, geen probleem 🙂 Als je op de hoofdpagina van het forum bent, klik je op de categorie waar jouw vraag onder valt. Dan zie je rechts bovenaan de mogelijkheid 'Maak een nieuwe topic aan'. Als je op de mobiele versie bezig bent, ga je naar het zwarte bolletje rechtsboven en klik je op 'Stel je vraag'.
Groetjes
x
Groetjes
x
A
Ik hoop dat je hier de nodige steun vindt. Graag gedaan 🙂
A
@Lemac, bedankt voor je reactie. Het is niet laat hoor, je mag reageren wanneer je wilt, ik ben er steeds mee geholpen :)
Met mijn gezin iets leuks doen zit er niet echt in. Als ik alleen met mijn moeder ben, of alleen met mijn vader, valt het mee. Zet ons anderzijds allemaal samen in een kamer en de sfeer is te snijden.
Ik denk dat we uit elkaar gegroeid zijn, en dat we dat moeten aanvaarden. Als we verder gaan met ons leven en ons openstellen voor nieuwe dingen, worden we daar gelukkiger van denk ik.
Alleen dingen doen, ja, misschien. Ik moet eerst wat minder bang worden, en een paar angsten overwinnen. Daar werk ik momenteel aan, dus hopelijk vind ik de moed om meer dingen te doen.
Ik zit er meer en meer aan te denken met mijn mentor te gaan praten. Ik denk dat zij in de gaten heeft dat het niet helemaal goedzit, dus misschien moet ik op haar afstappen, in plaats van af te wachten totdat ik bij haar wordt geroepen.
Ja, ik vetrouw jullie 🙂 Altijd vriendelijk en behulpzaam. Soms vraag ik me af of jullie je in een andere dimensie bevinden, omdat ik zulke vriendelijke mensen zelden lijk tegen te komen.
Jouw reactie is zo lief en bemoedigend. Dankjewel 😳 Ik hoop dat ik jou ook heb kunnen laten inzien dat je een held bent. Iedereen is een held op zijn of haar eigen manier.
Met mijn gezin iets leuks doen zit er niet echt in. Als ik alleen met mijn moeder ben, of alleen met mijn vader, valt het mee. Zet ons anderzijds allemaal samen in een kamer en de sfeer is te snijden.
Ik denk dat we uit elkaar gegroeid zijn, en dat we dat moeten aanvaarden. Als we verder gaan met ons leven en ons openstellen voor nieuwe dingen, worden we daar gelukkiger van denk ik.
Alleen dingen doen, ja, misschien. Ik moet eerst wat minder bang worden, en een paar angsten overwinnen. Daar werk ik momenteel aan, dus hopelijk vind ik de moed om meer dingen te doen.
Ik zit er meer en meer aan te denken met mijn mentor te gaan praten. Ik denk dat zij in de gaten heeft dat het niet helemaal goedzit, dus misschien moet ik op haar afstappen, in plaats van af te wachten totdat ik bij haar wordt geroepen.
Ja, ik vetrouw jullie 🙂 Altijd vriendelijk en behulpzaam. Soms vraag ik me af of jullie je in een andere dimensie bevinden, omdat ik zulke vriendelijke mensen zelden lijk tegen te komen.
Jouw reactie is zo lief en bemoedigend. Dankjewel 😳 Ik hoop dat ik jou ook heb kunnen laten inzien dat je een held bent. Iedereen is een held op zijn of haar eigen manier.
A
@M en Ms, bedankt voor je reactie. Dit weekend heeft school me in zijn macht, maar binnenkort ga ik tijd voor die serie maken.
Nogmaals bedankt voor je reactie 🙂 Het is heel lief en attent dat je hieraan gedacht hebt.
Prettig weekend ook voor jou en de anderen die dit lezen.
Nogmaals bedankt voor je reactie 🙂 Het is heel lief en attent dat je hieraan gedacht hebt.
Prettig weekend ook voor jou en de anderen die dit lezen.
A
@xMiloux, bedankt voor je superlieve reactie 🙂 Ik herken me best in wat je vertelt. Ook bij die verwijten dat alleen ik last heb van bepaalde dingen, door mijn autisme, terwijl andere mensen zich er ook aan zouden ergeren.
Jouw reactie heeft me veel steun gegeven, nogmaals bedankt 🙂
Jouw reactie heeft me veel steun gegeven, nogmaals bedankt 🙂
Reputatie 2
+17
Zoals je zegt, je hart kan niet stoppen van verdriet. Gelukkig.
Ik weet niet precies wat ik zou kunnen reageren, maar wat betreft je psychiater kan je wel iets veranderen. Als het goed is, mag je vanaf je vijftiende levensjaar bepalen of je bij de psychiater wilt lopen en of je een andere psychiater wilt. Ook mag je bepalen of je alleen wilt zijn met de psychiater of dat in dit geval je moeder erbij blijft, maar dat wist je al. Als je je simpelweg niet thuis voelt bij je psychiater en je kunt daar niet open zijn over jezelf en over hoe je je voelt, dan is het misschien een idee om met een andere psychiater gesprekken gaat voeren? Mijn moeder had hetzelfde namelijk, maar toen ze eenmaal een andere psychiater had, voelde ze zich veel meer op haar gemak. Misschien is dat voor jou ook een idee.
Waarschijnlijk gaat je moeder zeggen dat je dat niet mag doen (van haar), omdat zij de psychiater wel heel fijn vindt. Echter mag ze je (voor zover ik weet) niet tegenhouden om een andere psychiater te regelen.
Ik weet niet precies wat ik zou kunnen reageren, maar wat betreft je psychiater kan je wel iets veranderen. Als het goed is, mag je vanaf je vijftiende levensjaar bepalen of je bij de psychiater wilt lopen en of je een andere psychiater wilt. Ook mag je bepalen of je alleen wilt zijn met de psychiater of dat in dit geval je moeder erbij blijft, maar dat wist je al. Als je je simpelweg niet thuis voelt bij je psychiater en je kunt daar niet open zijn over jezelf en over hoe je je voelt, dan is het misschien een idee om met een andere psychiater gesprekken gaat voeren? Mijn moeder had hetzelfde namelijk, maar toen ze eenmaal een andere psychiater had, voelde ze zich veel meer op haar gemak. Misschien is dat voor jou ook een idee.
Waarschijnlijk gaat je moeder zeggen dat je dat niet mag doen (van haar), omdat zij de psychiater wel heel fijn vindt. Echter mag ze je (voor zover ik weet) niet tegenhouden om een andere psychiater te regelen.
A
"Het is raar, de laatste maanden vertrouw ik niemand meer.'
Er is dus ook geen vriend/vriendin waarmee je dit kan delen?
In feite kan verdriet jou doden, maar dan is het niet het verdriet dat het doet.
Eerder de verwaarlozing van het lichaam.
Alpaca's zijn daar ook een goed voorbeeld van.
Er is dus ook geen vriend/vriendin waarmee je dit kan delen?
In feite kan verdriet jou doden, maar dan is het niet het verdriet dat het doet.
Eerder de verwaarlozing van het lichaam.
Alpaca's zijn daar ook een goed voorbeeld van.
A
"Ik heb het woord 'autist' vandaag twee keer als scheldwoord gehoord."
Yey, laten we maar schelden met een aangeboren afwijking.
Niet dat deze echt erg is , of echt een afwijking , maar toch.
Zijn er geen leukere ziektes mee om te schelden?
De Spaanse griep was bvb niet echt chill...
"Ze snappen het dus niet."
Nouja...
Niet iedereen is even begripvol en meeleven als jij , dus zulke dingen vallen te verwachten.
Steek er niet al te veel moeite in, als zij toch niet willen veranderen.
Lukt het verder wel met vrienden?
Of heb ik iets gemist?
In ieder geval succes.
Yey, laten we maar schelden met een aangeboren afwijking.
Niet dat deze echt erg is , of echt een afwijking , maar toch.
Zijn er geen leukere ziektes mee om te schelden?
De Spaanse griep was bvb niet echt chill...
"Ze snappen het dus niet."
Nouja...
Niet iedereen is even begripvol en meeleven als jij , dus zulke dingen vallen te verwachten.
Steek er niet al te veel moeite in, als zij toch niet willen veranderen.
Lukt het verder wel met vrienden?
Of heb ik iets gemist?
In ieder geval succes.
A
Hee 100divergent11,
Er gaat volgens mij heel veel om in het hoofd van je moeder. Of het nu goed of slecht uitpakt, ze doet het allemaal omdat zij gelooft dat het jou helpt.
Ze zegt dingen tegen je familie, in de hoop dat ze het beter begrijpen. Of ze wilt bepaalde dingen voor jou makkelijker maken. Echter zie ik vooral haar voordeel. Hoe zij je familie haast manipuleert, dat vind ik niet kunnen. Je moeder denkt jou door en door te kennen. Weet hoe alles van je werkt en waar je problemen zitten. Ze regelt dit en dat voor je (psychiater) omdat het voor haar wellicht dit of dat doet.
Oké, dat is volgens mij heel vaag opgeschreven. Wat ik bedoel:
Ik denk dat je moeder denkt dat ze je helpt.
Ik denk dat je moeder vaak denkt dat je bepaalde dingen niet kunt, dan wilt ze je helpen, maar ze weet niet hoe, dus doet ze het op haar manier en praat er vervolgens met anderen op een hele andere manier over omdat ze niet weet wat ze ermee aan moet.
Ik herken mijn oma in jouw moeder.
Snap je het een beetje? Begrijpelijk als je er niks van snapt en als er niks van klopt, want ik snap het zelf nog maar net. Ik vind het een beetje lastig om te verwoorden. Ik denk gewoon dat je moeder niet weet hoe ze met je om moet gaan en daarom zich op deze manier gedraagt.
Genoeg over je moeder, nu meer over jou.
Je zit bij een psychiater, maar je moeder zit hier continu bij (hebben we het toch weer over je moeder :8). Ik vind dit niet gezond. Als mijn moeder bij mijn therapie zou zitten, zou ik niks zeggen. Ik vind dat extreem oncomfortabel en jij ook. Ik snap dat het moeilijk is om te zeggen dat je alleen met de psychiater wilt praten, maar het is het juiste om te doen. Wat je kunt doen om kracht achter je woorden te zetten, is om de dingen gewoon te regelen. Jij bent 16, dus je ouders hebben niks te zeggen over jouw behandeling. Jij voelt je niet goed bij die psychiater? Prima, dan stop je bij de psychiater. Je kunt hem mailen en uitleggen dat je niet verder wilt en ook het probleem omtrent je moeder uitleggen. Een mail is iets op papier, het is definitief en niet uitwisbaar en zo sta je sterk. Natuurlijk moet het wel mondeling afgesloten worden, maar niemand kan jouw mening dan nog teniet doen, want jij hebt het bewijs. Jouw woorden liggen op tafel en die kunnen ze niet meer negeren.
Je doet hier niemand kwaad mee. Je moeder denkt dat deze psychiater je kan helpen, omdat ze hem kent. Prima dat hij haar een goede lijkt, maar voor jou heeft het geen baad. Je moeder heeft niks van hem nodig, dus haar benadeel je niet.
Die psychiater benadeel je ook niet. Je kunt niet iedereen aardig vinden en met iedereen een klik voelen. Dat weet die psychiater ook. En om eerlijk te zijn, iemand die continu je diagnoses de schuld geeft, lijkt mij ook een zeer onprettig persoon. Ik wil dat iemand mij als mij ziet, niet als mijn diagnoses, dus je hebt groot gelijk.
Wat jij thuis hebt, dat je overal de schuld van krijgt en dat je niet goed genoeg bent, dat komt door onwetendheid en onbegrip. Dat gebeurt bij mij thuis ook. Het is pijnlijk, heel pijnlijk zelfs, als je ouders dit bij je doen. Het maakt je echt kapot om die dingen uit de monden van je ouders te moeten horen. Dat doet veel pijn, dus niks is overdreven aan het gevoel dat je dood gaat van verdriet. Je ouders snappen het gewoon niet, maar in plaats van dat toe te geven, doen ze alsof het tegenovergestelde waar is en ze wel alles over je weten en maken ze rotopmerkingen die meer voor hen dan voor jou gelden. Ik denk altijd maar zo: Ze kennen me niet en ze weten niet wat ze zeggen. Uiteindelijk zeggen ze dit uit onmacht en als ze wel zouden weten wie ik ben, hadden ze dit niet gezegd. Het maakt het niet goed, maar het kan helpen.
Ik vind het heel erg knap van je dat je ondanks dit verdriet alsnog het positieve kunt zien. Respect.
Heb je vrienden die van jouw situatie op de hoogte zijn en waarmee je fijn kunt praten? Mensen die geen verstand hebben van de zorg, geven soms nog betere adviezen dan de opgeleide personen!
Houd je taai!
Gr. Pin
Er gaat volgens mij heel veel om in het hoofd van je moeder. Of het nu goed of slecht uitpakt, ze doet het allemaal omdat zij gelooft dat het jou helpt.
Ze zegt dingen tegen je familie, in de hoop dat ze het beter begrijpen. Of ze wilt bepaalde dingen voor jou makkelijker maken. Echter zie ik vooral haar voordeel. Hoe zij je familie haast manipuleert, dat vind ik niet kunnen. Je moeder denkt jou door en door te kennen. Weet hoe alles van je werkt en waar je problemen zitten. Ze regelt dit en dat voor je (psychiater) omdat het voor haar wellicht dit of dat doet.
Oké, dat is volgens mij heel vaag opgeschreven. Wat ik bedoel:
Ik denk dat je moeder denkt dat ze je helpt.
Ik denk dat je moeder vaak denkt dat je bepaalde dingen niet kunt, dan wilt ze je helpen, maar ze weet niet hoe, dus doet ze het op haar manier en praat er vervolgens met anderen op een hele andere manier over omdat ze niet weet wat ze ermee aan moet.
Ik herken mijn oma in jouw moeder.
Snap je het een beetje? Begrijpelijk als je er niks van snapt en als er niks van klopt, want ik snap het zelf nog maar net. Ik vind het een beetje lastig om te verwoorden. Ik denk gewoon dat je moeder niet weet hoe ze met je om moet gaan en daarom zich op deze manier gedraagt.
Genoeg over je moeder, nu meer over jou.
Je zit bij een psychiater, maar je moeder zit hier continu bij (hebben we het toch weer over je moeder :8). Ik vind dit niet gezond. Als mijn moeder bij mijn therapie zou zitten, zou ik niks zeggen. Ik vind dat extreem oncomfortabel en jij ook. Ik snap dat het moeilijk is om te zeggen dat je alleen met de psychiater wilt praten, maar het is het juiste om te doen. Wat je kunt doen om kracht achter je woorden te zetten, is om de dingen gewoon te regelen. Jij bent 16, dus je ouders hebben niks te zeggen over jouw behandeling. Jij voelt je niet goed bij die psychiater? Prima, dan stop je bij de psychiater. Je kunt hem mailen en uitleggen dat je niet verder wilt en ook het probleem omtrent je moeder uitleggen. Een mail is iets op papier, het is definitief en niet uitwisbaar en zo sta je sterk. Natuurlijk moet het wel mondeling afgesloten worden, maar niemand kan jouw mening dan nog teniet doen, want jij hebt het bewijs. Jouw woorden liggen op tafel en die kunnen ze niet meer negeren.
Je doet hier niemand kwaad mee. Je moeder denkt dat deze psychiater je kan helpen, omdat ze hem kent. Prima dat hij haar een goede lijkt, maar voor jou heeft het geen baad. Je moeder heeft niks van hem nodig, dus haar benadeel je niet.
Die psychiater benadeel je ook niet. Je kunt niet iedereen aardig vinden en met iedereen een klik voelen. Dat weet die psychiater ook. En om eerlijk te zijn, iemand die continu je diagnoses de schuld geeft, lijkt mij ook een zeer onprettig persoon. Ik wil dat iemand mij als mij ziet, niet als mijn diagnoses, dus je hebt groot gelijk.
Wat jij thuis hebt, dat je overal de schuld van krijgt en dat je niet goed genoeg bent, dat komt door onwetendheid en onbegrip. Dat gebeurt bij mij thuis ook. Het is pijnlijk, heel pijnlijk zelfs, als je ouders dit bij je doen. Het maakt je echt kapot om die dingen uit de monden van je ouders te moeten horen. Dat doet veel pijn, dus niks is overdreven aan het gevoel dat je dood gaat van verdriet. Je ouders snappen het gewoon niet, maar in plaats van dat toe te geven, doen ze alsof het tegenovergestelde waar is en ze wel alles over je weten en maken ze rotopmerkingen die meer voor hen dan voor jou gelden. Ik denk altijd maar zo: Ze kennen me niet en ze weten niet wat ze zeggen. Uiteindelijk zeggen ze dit uit onmacht en als ze wel zouden weten wie ik ben, hadden ze dit niet gezegd. Het maakt het niet goed, maar het kan helpen.
Ik vind het heel erg knap van je dat je ondanks dit verdriet alsnog het positieve kunt zien. Respect.
Heb je vrienden die van jouw situatie op de hoogte zijn en waarmee je fijn kunt praten? Mensen die geen verstand hebben van de zorg, geven soms nog betere adviezen dan de opgeleide personen!
Houd je taai!
Gr. Pin
A
Hoi,
Kinderen zijn misschien nog wel erger dan volwassenen, al weet ik dat nog niet zeker.
Ik ben ook een keer in de situatie geweest die jij beschrijft, alleen dan aan de andere kant. Er was een meisje die niemand aardig vond, omdat ze zich daar ook simpelweg niet naar gedroeg. Ze werd altijd meteen boos, begon je uit te schelden als je aardig deed, etc. Mijn groepje was daar dus best snel klaar mee. Alleen toen begon een ander groepje haar te pesten. Wij waren niet zo, dus we bleven normaal tegen haar doen. Dat had het gevolg dat ze continu naar ons kwam - omdat ze gewoon geen andere opties had - maar wij vonden dat vreselijk irritant. Dat maakt het zo'n moeilijke situatie. Normaal zou ik zeggen dat ze gewoon normaal moeten doen en je binnen moeten laten, maar als ze geen klik voelen, kun je daar weinig aan veranderen. Al vind ik wel dat ze je op z'n minst een kans moeten geven om te kijken of die klik er is, maar goed.
Je kunt jezelf tegen de opmerkingen beschermen en afstand nemen van het groepje. Ik weet niet wat je erger vind, alleen staan of die opmerkingen. Die keuze moet je dan maken.
Ik denk dat je er al naar hebt gekeken, maar zijn er geen andere kinderen die alleen lopen, maar stiekem heel aardig zijn? Zo heb ik een jongen ontmoet waar ik nu redelijk mee kan opschieten op school 🙂 Vrienden hoeven ook niet in je klas te zitten. Andere klassen en zelfs andere leerjaren kunnen ook.
Gr. Pin
Kinderen zijn misschien nog wel erger dan volwassenen, al weet ik dat nog niet zeker.
Ik ben ook een keer in de situatie geweest die jij beschrijft, alleen dan aan de andere kant. Er was een meisje die niemand aardig vond, omdat ze zich daar ook simpelweg niet naar gedroeg. Ze werd altijd meteen boos, begon je uit te schelden als je aardig deed, etc. Mijn groepje was daar dus best snel klaar mee. Alleen toen begon een ander groepje haar te pesten. Wij waren niet zo, dus we bleven normaal tegen haar doen. Dat had het gevolg dat ze continu naar ons kwam - omdat ze gewoon geen andere opties had - maar wij vonden dat vreselijk irritant. Dat maakt het zo'n moeilijke situatie. Normaal zou ik zeggen dat ze gewoon normaal moeten doen en je binnen moeten laten, maar als ze geen klik voelen, kun je daar weinig aan veranderen. Al vind ik wel dat ze je op z'n minst een kans moeten geven om te kijken of die klik er is, maar goed.
Je kunt jezelf tegen de opmerkingen beschermen en afstand nemen van het groepje. Ik weet niet wat je erger vind, alleen staan of die opmerkingen. Die keuze moet je dan maken.
Ik denk dat je er al naar hebt gekeken, maar zijn er geen andere kinderen die alleen lopen, maar stiekem heel aardig zijn? Zo heb ik een jongen ontmoet waar ik nu redelijk mee kan opschieten op school 🙂 Vrienden hoeven ook niet in je klas te zitten. Andere klassen en zelfs andere leerjaren kunnen ook.
Gr. Pin
A
Hoi,
Ik vind het goed dat je aan je principes blijft vasthouden, want dit geeft jou identiteit. Ik ben ervan overtuigd dat je gelukkiger bent wanneer je van 'binnen naar buiten' leeft, dan wanneer je van 'buiten naar binnen' leeft. (Van binnen naar buiten is dat je eerst aan jezelf denkt en daarna aan je omgeving, maar dan wat minder egoïstisch en van buiten naar binnen is dan andersom.)
Het werkt helaas altijd zo dat je er bent als ze je nodig hebben en dat je niet bestaat als dat voor hen niet nodig is. Je kunt inderdaad proberen om jezelf interessanter te maken, maar let hierbij wel op dat je jezelf blijft :)
Ik ben trouwens ook om die reden gestopt met antwoorden in de groepsapp. Waarom zou ik als je het andersom niet terug doet? En ik deed toch alles fout met antwoorden, dus ja.
Zijn het niet juist de fouten waar we van leren? Ik snap dat het niet heel bevorderlijk is voor je zelfvertrouwen om te blijven proberen, maar het doet wel iets met je skills. Als het fout gaat, doe je het de volgende keer (bewust dan wel onbewust) anders. Dus uiteindelijk moet het je lukken. Dit als het dus aan jou ligt, wat ik niet denkt. Ik denk dat het aan de anderen ligt en hun gebrek aan open staan voor jou.
Gr. Pin
Ik vind het goed dat je aan je principes blijft vasthouden, want dit geeft jou identiteit. Ik ben ervan overtuigd dat je gelukkiger bent wanneer je van 'binnen naar buiten' leeft, dan wanneer je van 'buiten naar binnen' leeft. (Van binnen naar buiten is dat je eerst aan jezelf denkt en daarna aan je omgeving, maar dan wat minder egoïstisch en van buiten naar binnen is dan andersom.)
Het werkt helaas altijd zo dat je er bent als ze je nodig hebben en dat je niet bestaat als dat voor hen niet nodig is. Je kunt inderdaad proberen om jezelf interessanter te maken, maar let hierbij wel op dat je jezelf blijft :)
Ik ben trouwens ook om die reden gestopt met antwoorden in de groepsapp. Waarom zou ik als je het andersom niet terug doet? En ik deed toch alles fout met antwoorden, dus ja.
Zijn het niet juist de fouten waar we van leren? Ik snap dat het niet heel bevorderlijk is voor je zelfvertrouwen om te blijven proberen, maar het doet wel iets met je skills. Als het fout gaat, doe je het de volgende keer (bewust dan wel onbewust) anders. Dus uiteindelijk moet het je lukken. Dit als het dus aan jou ligt, wat ik niet denkt. Ik denk dat het aan de anderen ligt en hun gebrek aan open staan voor jou.
Gr. Pin
Bladzijde 1 / 2
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
