Kan je hart stoppen van verdriet?

  • 17 February 2018
  • 41 reacties
  • 1185 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
Hallo

Er is een hoop aan de hand, en ik ga proberen het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik ga niet alles uitleggen, omdat anders de kans erin zit dat iemand die dit leest, erachter komt wie ik ben, en dan zit ik pas in de problemen.

Ok, hier ga ik mee beginnen. Mijn ouders gaan scheiden. De sfeer in huis is de laatste jaren niet zo schitterend, en op zich had ik het wel voelen aankomen. De band die mijn vader en ik hebben is niet zo positief. Wat ik ook doe, hij laat op een of andere manier altijd merken dat ik niet goed genoeg ben. Als ik iets tegen hem zeg, dringt het vaak niet tot hem door.
Mijn moeder doet ook een paar vervelende dingen. Ze vertelt dingen aan mensen over mij die niet waar zijn. Ze bedoelt het niet slecht, maar ze interpreteert dingen i.v.m. mij gewoon niet goed. Deze dingen vertelt ze dan aan familie e.d., terwijl ik haar er al vaak op gewezen heb dat ik dat niet fijn vind.
Ok, dus die scheiding. Mijn moeder heeft tegen mijn vader gezegd dat ze denkt dat het beter is dat we niet meer samenwonen. Het is nog niet tot mijn vader doorgedrongen, en veel initiatief neemt hij niet. Eén van de dingen waar ik mij het meest aan stoor is dat mijn moeder aan iedereen doet uitschijnen dat ze gaan scheiden om het voor mij makkelijker te maken. Ze vertelt overal dat de band tussen mij en mijn vader niet goed is, en dat ze daarom wil scheiden. Tegen mij zegt ze dan weer dat ze al lang wilde scheiden, nog voor ik problemen had met mijn vader, maar toch laat ze uitschijnen dat ze het voor mij doet.

Nog een probleem: ik moet naar een psychiater. Dat klinkt waarschijnlijk wel goed in deze situatie, en dat snap ik ook, maar die psychiater is niet het type waar ik eerlijk tegen durf zijn. Het is een goede psychiater hoor, daar ben ik van overtuigd, maar gewoon niet voor mij. Dit heb ik al proberen duidelijk maken aan mijn moeder, maar zij kan het goed vinden met die psychiater, zij vindt hem helemaal geweldig, dus daarom moet ik naar die psychiater. Zij is er ook altijd bij, en als ik wil kan ik vragen of ze naar buiten gaat, maar ik weet dat ik nog steeds niet eerijk ga durven zijn tegen die psychiater. Laatst zaten we daar weer, en mijn moeder legde iets uit, en toen vroeg die psychiater of ik van de problemen van mijn vader afwist. Mijn moeder schudt van nee en daar is het bij gebleven. Ik had verwacht dat ze er wat van ging zeggen, aangezien ik erbij zat, maar dat is nog niet gebeurd.

Daar komt nog eens bij dat ik autisme heb, in een lichte vorm denk ik wel, maar het vervelende is dat die psychiater het bij alles wat ik zeg benadrukt. Echt bij alles. Ook bij dingen waarvan ik denk dat iemand zonder autisme dat ook gezegd zou kunnen hebben.

Het is raar, de laatste maanden vertrouw ik niemand meer. Ik ben heel verlegen geworden (nog meer verlegen dan daarvoor) en verstop van alles. Vroeger was ik opener, ook met mijn ouders, maar doordat ik het gevoel heb dat er van alles voor me verzwegen wordt, durf ik zelf niets meer te delen. Behalve hier dan, de enige plek waar ik eerlijk en mezelf kan zijn.

Op dit laatste ga ik niet te veel ingaan, maar het komt erop neer dat er de hele tijd tegen me herhaald wordt hoe nutteloos en ongevoelig ik ben. De personen die dit zeggen hebben geen idee wat er aan de hand is, en ik ga het hen ook niet vertellen. Ze laten uit alles blijken dat alle schuld bij mij ligt, maar willen niet zeggen waarom. Ook hier wordt van alles voor mij verzwegen.

Om op de titel van de topic terug te komen: 'Kan je hart stoppen van verdriet?' Gisterenavond lag ik in bed, en kreeg ik weer van van alles de schuld, en toen ik daar in bed lag, voelde ik mij weer net zo ongelukkig als enkele maanden geleden. Enkele maanden geleden was er iets gebeurd, waar ik niet op ga ingaan, maar dat was iets wat me heel veel pijn deed, en gisteren voelde ik weer evenveel pijn. Het voelde alsof mijn hersenen een signaal gingen sturen naar mijn hart om te stoppen, omdat het allemaal geen zin meer had. Ik was bang op dat moment, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik in het leven dat nog voor mij ligt nog kansen heb om gelukkig te worden. Ik was er heel erg van overtuigd dat ik elk moment zou sterven van verdriet, omdat ik mij zo zwaar voelde en niet meer uit mijn bed kon stappen. Intussen gaat het beter, en is dat hele zware gevoel weg, maar de problemen zijn er wel nog. (nu ik dit nog eens nalees, klinkt het heel dramatisch en overdreven, maar zo voelde het, dus ik ga het zo laten staan)

Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik verwacht van dit topic, aangezien ik met logisch nadenken ook wel kan bedenken dat je hart niet kan stoppen van verdriet, ook al voelt het zo. Verder ben ik hier zo vaag dat het vast moeilijk is om hier een reactie op te plaatsen, en dit topic is vast heel erg lang. Ik denk dat ik het gewoon eens neergeschreven moest hebben.

Ook al zit de gedachte in mijn hoofd, ik ga geen zelfmoord plegen en ga mezelf geen pijn doen. Ik ga blijven proberen om gelukkig te worden, ook al zie ik dat geluk nu niet.

Ik ben waarschijnlijk nog dingen vergeten, andere dingen schrijf ik bewust niet op, maar voor nu is dit het.

Groetjes (en bedankt voor het lezen, als je tot hier bent geraakt)
x

41 reacties

Hoi,

Ten eerste heel knap dat je dit hier hebt durven te vertellen.
Soms is het opschrijven van wat je dwars zit al een verlossing.

Misschien is het een idee om je psychiater te mailen wat je dwars zit etc.
Dan hoef je het niet in zijn gezicht te zeggen, maar kan hij je wel helpen.

Zoals je al zei je moeder bedoeld het goed maar vat alles verkeerd op en verteld dat aan familie door.
Misschien kan het helpen als je heel direct tegen haar bent dat je dat echt niet fijn vind en waarom niet.
( let op hou het wel aardig )

Misschien verteld je moeder dat jij de reden bent omdat ze zich schaamt ervoor?
Misschien kan je ook hier over met je moeder in gesprek gaan.

Ik denk dat als je je wat meer op je gemak gaat voelen je je ook weet opener en minder stil gaat zijn.
Dat kan tijd kosten, maar het komt wel terug.

Heb ik soms ook, zoals ik eerder zei helpt het gewoon al om dingen op te schrijven.
Je hoeft er geen verwachtingen bij te hebben.

Geluk is soms in de kleine dingen te vinden, je kan gelukkig zijn niet forceren, het kost tijd.
Wel goed dat je zo optimistisch hier over bent.
Je komt er wel!

Als laatste hier nog wat links:
https://nl.m.wikihow.com/Verlegenheid-overwinnen
https://nl.m.wikihow.com/Gelukkig-worden
https://nl.m.wikihow.com/Omgaan-met-je-gevoelens
https://nl.m.wikihow.com/Je-gevoelens-uiten
https://nl.m.wikihow.com/Omgaan-met-verdriet


Je komt er wel!

Xx Maii
Reputatie 2
Badge +17
Zoals je zegt, je hart kan niet stoppen van verdriet. Gelukkig.
Ik weet niet precies wat ik zou kunnen reageren, maar wat betreft je psychiater kan je wel iets veranderen. Als het goed is, mag je vanaf je vijftiende levensjaar bepalen of je bij de psychiater wilt lopen en of je een andere psychiater wilt. Ook mag je bepalen of je alleen wilt zijn met de psychiater of dat in dit geval je moeder erbij blijft, maar dat wist je al. Als je je simpelweg niet thuis voelt bij je psychiater en je kunt daar niet open zijn over jezelf en over hoe je je voelt, dan is het misschien een idee om met een andere psychiater gesprekken gaat voeren? Mijn moeder had hetzelfde namelijk, maar toen ze eenmaal een andere psychiater had, voelde ze zich veel meer op haar gemak. Misschien is dat voor jou ook een idee.
Waarschijnlijk gaat je moeder zeggen dat je dat niet mag doen (van haar), omdat zij de psychiater wel heel fijn vindt. Echter mag ze je (voor zover ik weet) niet tegenhouden om een andere psychiater te regelen.
Ik heb geen idee hoe ik moet reageren of wat ik moet zeggen, maar je hebt mij zoveel geholpen ik wil graag iets terugdoen. Zoals je tegen mij al zei, ga naar een vertrouwings persoon op school die helpt je vast wel. Ik heb echt geen goede band met die van mij maar okey misschien is dat bij jou anders. Je kan ook kijken of je stiekem naar een andere psychiater kan gaan. En je kan het ook tegen je vriendinnen zeggen het is fijn om iemand te hebben die je vertrouwd en naar je luisterd. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik niet naar huis toe wilde ofzo omdat ik gewoon niet met mn ouders wilde praten enzo. Dan ging ik uit school mee met een vriendin en ging pas rond 10 uur s'avonds naar huis en dook gelijk mijn bed in. Nogmaals ik weet niet of je hier wat aan hebt maar ik hoop het
"Het is raar, de laatste maanden vertrouw ik niemand meer.'
Er is dus ook geen vriend/vriendin waarmee je dit kan delen?

In feite kan verdriet jou doden, maar dan is het niet het verdriet dat het doet.
Eerder de verwaarlozing van het lichaam.
Alpaca's zijn daar ook een goed voorbeeld van.
Hee 100divergent11,

Er gaat volgens mij heel veel om in het hoofd van je moeder. Of het nu goed of slecht uitpakt, ze doet het allemaal omdat zij gelooft dat het jou helpt.
Ze zegt dingen tegen je familie, in de hoop dat ze het beter begrijpen. Of ze wilt bepaalde dingen voor jou makkelijker maken. Echter zie ik vooral haar voordeel. Hoe zij je familie haast manipuleert, dat vind ik niet kunnen. Je moeder denkt jou door en door te kennen. Weet hoe alles van je werkt en waar je problemen zitten. Ze regelt dit en dat voor je (psychiater) omdat het voor haar wellicht dit of dat doet.

Oké, dat is volgens mij heel vaag opgeschreven. Wat ik bedoel:
Ik denk dat je moeder denkt dat ze je helpt.
Ik denk dat je moeder vaak denkt dat je bepaalde dingen niet kunt, dan wilt ze je helpen, maar ze weet niet hoe, dus doet ze het op haar manier en praat er vervolgens met anderen op een hele andere manier over omdat ze niet weet wat ze ermee aan moet.
Ik herken mijn oma in jouw moeder.

Snap je het een beetje? Begrijpelijk als je er niks van snapt en als er niks van klopt, want ik snap het zelf nog maar net. Ik vind het een beetje lastig om te verwoorden. Ik denk gewoon dat je moeder niet weet hoe ze met je om moet gaan en daarom zich op deze manier gedraagt.

Genoeg over je moeder, nu meer over jou.
Je zit bij een psychiater, maar je moeder zit hier continu bij (hebben we het toch weer over je moeder :8). Ik vind dit niet gezond. Als mijn moeder bij mijn therapie zou zitten, zou ik niks zeggen. Ik vind dat extreem oncomfortabel en jij ook. Ik snap dat het moeilijk is om te zeggen dat je alleen met de psychiater wilt praten, maar het is het juiste om te doen. Wat je kunt doen om kracht achter je woorden te zetten, is om de dingen gewoon te regelen. Jij bent 16, dus je ouders hebben niks te zeggen over jouw behandeling. Jij voelt je niet goed bij die psychiater? Prima, dan stop je bij de psychiater. Je kunt hem mailen en uitleggen dat je niet verder wilt en ook het probleem omtrent je moeder uitleggen. Een mail is iets op papier, het is definitief en niet uitwisbaar en zo sta je sterk. Natuurlijk moet het wel mondeling afgesloten worden, maar niemand kan jouw mening dan nog teniet doen, want jij hebt het bewijs. Jouw woorden liggen op tafel en die kunnen ze niet meer negeren.

Je doet hier niemand kwaad mee. Je moeder denkt dat deze psychiater je kan helpen, omdat ze hem kent. Prima dat hij haar een goede lijkt, maar voor jou heeft het geen baad. Je moeder heeft niks van hem nodig, dus haar benadeel je niet.
Die psychiater benadeel je ook niet. Je kunt niet iedereen aardig vinden en met iedereen een klik voelen. Dat weet die psychiater ook. En om eerlijk te zijn, iemand die continu je diagnoses de schuld geeft, lijkt mij ook een zeer onprettig persoon. Ik wil dat iemand mij als mij ziet, niet als mijn diagnoses, dus je hebt groot gelijk.

Wat jij thuis hebt, dat je overal de schuld van krijgt en dat je niet goed genoeg bent, dat komt door onwetendheid en onbegrip. Dat gebeurt bij mij thuis ook. Het is pijnlijk, heel pijnlijk zelfs, als je ouders dit bij je doen. Het maakt je echt kapot om die dingen uit de monden van je ouders te moeten horen. Dat doet veel pijn, dus niks is overdreven aan het gevoel dat je dood gaat van verdriet. Je ouders snappen het gewoon niet, maar in plaats van dat toe te geven, doen ze alsof het tegenovergestelde waar is en ze wel alles over je weten en maken ze rotopmerkingen die meer voor hen dan voor jou gelden. Ik denk altijd maar zo: Ze kennen me niet en ze weten niet wat ze zeggen. Uiteindelijk zeggen ze dit uit onmacht en als ze wel zouden weten wie ik ben, hadden ze dit niet gezegd. Het maakt het niet goed, maar het kan helpen.

Ik vind het heel erg knap van je dat je ondanks dit verdriet alsnog het positieve kunt zien. Respect.

Heb je vrienden die van jouw situatie op de hoogte zijn en waarmee je fijn kunt praten? Mensen die geen verstand hebben van de zorg, geven soms nog betere adviezen dan de opgeleide personen!

Houd je taai!
Gr. Pin
@Maii, bedankt voor je reactie. Die psychiater mailen is inderdaad een goed idee. Het vervelende is dat ik hem ongeveer een half jaar geleden ook al een mail had gestuurd i.v.m. dat ik met medicatie wilde stoppen, en daar heeft hij nooit op gereageerd. Ik ben hem dat totaal vergeten zeggen, en heb wel zijn mailadres, maar ben niet zeker dat hij die mails ook effectief leest.

Verder zal ik mijn moeder nog eens duidelijk uitleggen wat me precies dwarszit. Maak je geen zorgen, ik zal het aardig houden :)

Ook bedankt voor de linkjes. Ik heb ze al eens bekeken, maar ga ze nog eens grondiger doorlezen.

@TrustMe, ook bedankt voor jouw reactie. Misschien is het het best om tegen die psychiater te zeggen dat ik graag eens iemand anders wil spreken. Hij zal vast begrijpen dat het niet aan hem ligt, maar aan mij. Mijn moeder komt al zeven jaar bij die psychiater om over mij te praten, en ik heb die psychiater ongeveer negen maanden geleden voor het eerst gezien. Ik weet dus niet wat mijn moeder allemaal tegen die psychiater gezegd heeft, maar als ik daar kom heeft hij een nogal dik dossier van mij liggen, met vanalles erin, dus ze hebben wel al een hoop besproken.

@Somoene, een vertrouwenspersoon op school zou ook kunnen. Mijn moeder heeft vorig jaar meerdere gesprekken met de leerlingenbegeleiding gehad zonder ik ervan afwist, ze heeft het me pas verteld in de zomervakantie, dus ik vermoed dat school wel weet dat er wat aan de hand is. Wat ze precies weten, weet ik niet, maar ik ga eens nadenken of ik dit bij mijn mentor ga melden. Tot tien uur 's avonds uit huis blijven ga ik nooit mogen, maar wat meer het huis uit is misschien wel een idee. Bedankt voor je reactie.

@MensPersoon, er is misschien wel een persoon waar ik het mee kan delen, maar die heeft ook zijn eigen problemen. In vergelijking met die van hem stellen mijn problemen niet veel voor, maar misschien moet ik het er toch eens over hebben.

Alpaca's kunnen sterven door verdriet? Gelukkig dat ik een mens ben. Wel leuk weetje, dankjewel :)

@Pin, ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Je hebt gelijk denk ik, mijn moeder is ervan overtuigd dat ze me helpt. Als ik er iets van wil zeggen, dat het niet werkt bijvoorbeeld, spreekt zij mij snel tegen. Zij en mijn psychiater hebben al langer gesprekken, dus wie weet wat weten zij over mij wat ik niet weet. Dat mailadres dat ik van hem heb klopt misschien niet, dus ik zal het de volgende keer nog eens vragen.

De beschuldigingen die ik krijg komen deels van mijn ouders, maar vooral van personen op school. Ik voel me vaak de buitengesloten persoon in ons groepje. Een ander groepje waar ik kan bijstaan is er niet. Het groepje waar ik mij misschien vrienden zag mee worden heeft duidelijk gemaakt dat ze mij niet leuk vinden en mij er niet bijwillen, dus dat wordt het ook niet. Volgend schooljaar is mijn laatste jaar op deze school, dus heel lang is dat nu ook weer niet. Gewoon blijven volhouden denk ik, en die beschuldigingen niet te hard aan me laten raken.

Bedankt voor je reactie 🙂
Hoi,

Kinderen zijn misschien nog wel erger dan volwassenen, al weet ik dat nog niet zeker.
Ik ben ook een keer in de situatie geweest die jij beschrijft, alleen dan aan de andere kant. Er was een meisje die niemand aardig vond, omdat ze zich daar ook simpelweg niet naar gedroeg. Ze werd altijd meteen boos, begon je uit te schelden als je aardig deed, etc. Mijn groepje was daar dus best snel klaar mee. Alleen toen begon een ander groepje haar te pesten. Wij waren niet zo, dus we bleven normaal tegen haar doen. Dat had het gevolg dat ze continu naar ons kwam - omdat ze gewoon geen andere opties had - maar wij vonden dat vreselijk irritant. Dat maakt het zo'n moeilijke situatie. Normaal zou ik zeggen dat ze gewoon normaal moeten doen en je binnen moeten laten, maar als ze geen klik voelen, kun je daar weinig aan veranderen. Al vind ik wel dat ze je op z'n minst een kans moeten geven om te kijken of die klik er is, maar goed.

Je kunt jezelf tegen de opmerkingen beschermen en afstand nemen van het groepje. Ik weet niet wat je erger vind, alleen staan of die opmerkingen. Die keuze moet je dan maken.

Ik denk dat je er al naar hebt gekeken, maar zijn er geen andere kinderen die alleen lopen, maar stiekem heel aardig zijn? Zo heb ik een jongen ontmoet waar ik nu redelijk mee kan opschieten op school 🙂 Vrienden hoeven ook niet in je klas te zitten. Andere klassen en zelfs andere leerjaren kunnen ook.

Gr. Pin
@Pin, het vreemde is dat ik het gevoel heb dat ze me op school best "neutraal" vinden, maar gewoon niet interessant. Als ze notities nodig hebben of een vraag i.v.m. school, vinden ze me wel, maar voor leuke dingen niet. We hebben zo'n groepsapp met de klas, en als daar een vraag in wordt gesteld wordt er meestal snel door iemand geantwoord, maar als ik iets vraag, komt er vaak geen antwoord op, ook al zie ik dat iedereen het gelezen heeft. Dat vind ik persoonlijk niet zo fijn van ze, aangezien ik hen zoveel mogelijk probeer te helpen als zij iets vragen.

Misschien moet ik maar eens op iemand afstappen. Ik denk dat de angst om weer afgewezen te worden er wat tussenzit, aangezien het elke keer weer een deuk(je) in mijn zelfvertrouwen is, wanneer ze me niet willen.

Ik zou er waarschijnlijk meer bijhoren als ik met de rest mee zou roddelen over andere leerlingen of mee zou doen met het pesten van leraren, maar dat wil ik niet. Ik heb mijn principes, en daar wijk ik niet vanaf, ook al hoor ik er daardoor niet bij.
Hoi,

Ik vind het goed dat je aan je principes blijft vasthouden, want dit geeft jou identiteit. Ik ben ervan overtuigd dat je gelukkiger bent wanneer je van 'binnen naar buiten' leeft, dan wanneer je van 'buiten naar binnen' leeft. (Van binnen naar buiten is dat je eerst aan jezelf denkt en daarna aan je omgeving, maar dan wat minder egoïstisch en van buiten naar binnen is dan andersom.)

Het werkt helaas altijd zo dat je er bent als ze je nodig hebben en dat je niet bestaat als dat voor hen niet nodig is. Je kunt inderdaad proberen om jezelf interessanter te maken, maar let hierbij wel op dat je jezelf blijft :)
Ik ben trouwens ook om die reden gestopt met antwoorden in de groepsapp. Waarom zou ik als je het andersom niet terug doet? En ik deed toch alles fout met antwoorden, dus ja.

Zijn het niet juist de fouten waar we van leren? Ik snap dat het niet heel bevorderlijk is voor je zelfvertrouwen om te blijven proberen, maar het doet wel iets met je skills. Als het fout gaat, doe je het de volgende keer (bewust dan wel onbewust) anders. Dus uiteindelijk moet het je lukken. Dit als het dus aan jou ligt, wat ik niet denkt. Ik denk dat het aan de anderen ligt en hun gebrek aan open staan voor jou.

Gr. Pin
Hi 100Divergent11,

Waar zal ik beginnen. Ik zit er al een aantal dagen tegen aan te hikken over wat ik hier zou kunnen posten, iets waar je het liefst ook nog wat aan hebt.
Ik heb hier al veel goede reacties gelezen, wat het dus ook niet gemakkelijk maakt om iets nieuws en iets waar je wat mee kunt te plaatsen, maar ik ga het toch maar proberen.

Dat zijn al iets van 5 regels en dan heb ik nog niks gezegd. Het kan nog wat worden zo.

In principe ga ik er vanuit dat ouders van hun kinderen houden en dat ze het beste met ze voor hebben. Ik denk ook dat jouw ouders om je geven. Sommige mensen kunnen die gevoelens goed uiten en op die manier laten merken dat ze het beste met je voor hebben. Er zijn ook mensen die om verschillende redenen dat minder goed of niet kunnen. Het zou kunnen zijn dat ze zelf van hun ouders bijvoorbeeld niet geleerd en mee gekregen hebben hoe je dat kunt doen. Misschien hebben ze zelf niet altijd of nooit complimentjes gekregen en zomaar een knuffel. Misschien kregen zij ook alleen maar altijd te horen wat ze fout deden en niet die complimentjes die iedereen wil horen en ook nodig heeft om je sterker en gewaardeerd te voelen. Het is ze dus niet in alle gevallen aan te rekenen.

Verder is het jammer dat mensen met de beste bedoelingen niet altijd het verschil weten tussen “meedenken met iemand” en “bepalen wat zij denken dat goed of het beste is voor iemand”. Hardop meedenken en vragen stellen aan elkaar over en weer zou beter zijn, maar dat moet van twee kanten komen.

Nog iets anders is dat mensen niet graag de “schuld” en verantwoordelijkheid van iets krijgen en het is dus soort van prettiger om die “schuld” en verantwoordelijkheid dan bij een ander neer te leggen.

Als je dit dan vervolgens ook nog goed weet te verkopen aan familie, kennissen en omstanders dan gaan die er ook nog in geloven en zijn die geneigd te kiezen voor diegene die zijn uiterste best zegt te doen. Waarschijnlijk zijn ze er zelf ook in gaan geloven dat ze het beste doen.

Als een eerlijk en open gesprek tussen elkaar niet echt mogelijk is bepaalt degene met de “grootste mond” hoe het gaat. Als dit een ouder iemand is wordt deze vaak ook eerder geloofd dan een jongere.

Wat kun je er nu mee, met alles wat ik hierboven heb geschreven?
Idk, ik zie wel overeenkomsten met hoe het bij jou thuis en op school (en bij een heleboel andere mensen) gaat. Misschien is het een soort verklaring, die je houvast geeft in jouw m.i. terechte gedachte dat de waarheid van anderen niet altijd de echte waarheid is.

Mensen willen het liefst bij de grootste en sterkste groep horen en doen er soms “alles” voor, ook minder mooie dingen, om dat voor elkaar te krijgen. Niet alles wat ze daarvoor doen, doen ze bewust, soms gaan dingen onbewust en dus niet slecht bedoeld, maar pakt dat wel zo uit. Profiteren van mensen op momenten dat ze die nodig hebben om er zelf sterker van te worden, maar er niks voor terug doen is daar een voorbeeld van.
Dat zou van toepassing kunnen zijn op hoe het bij jou op school gaat.

Hoe kun je zoiets oplossen? Beide kanten zouden hun best moeten doen en hier en daar water bij de wijn moeten doen, maar sommigen doen al veel water bij de wijn. Moeten zij dan nog meer toegeven?

Er zijn grenzen aan en voor een gedeelte is het aan jou om die te trekken.
Bijvoorbeeld: spreek je uit over je psychiater, probeer je ouders uit te leggen hoe je je werkelijk voelt. Das best een moeilijke, omdat ik weet dat je dit vast al vele malen op een nette manier hebt proberen te doen, zonder het gewenste resultaat.

Misschien kun je medestanders krijgen die samen met jou voor je op willen komen en anderen proberen duidelijk te maken wat jij wilt, voelt en wat goed voor je is. Misschien die andere psychiater die je zou willen hebben?

Een gesprek en discussie hierover is natuurlijk ok, zolang er open en eerlijk naar beide kanten wordt geluisterd. Ik weet niet of er iemand is die als een soort mediator hulp kan bieden, iemand die tegelijkertijd jouw belangen kan helpen duidelijk te maken.
Ik ben er voorstander van om vooral elkaars positieve kanten te benoemen en daarnaast natuurlijk ook de negatieve niet uit de weg te gaan. Elkaar alleen wijzen op wat ze fout doen wordt al snel ruzie en levert niks op.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Je zult er ongetwijfeld zelf ook al wel over nagedacht hebben waarom dingen gelopen zijn, zoals ze gelopen zijn.

Btw ik vind het sws altijd jammer als ouders uit elkaar gaan, maar ik weet ook dat het in sommige gevallen “beter” is en onderlinge verstandhoudingen uiteindelijk beter kunnen worden. Misschien niet tussen iedereen samen, maar wel tussen een aanzienlijk deel en daarbij kan het wegvallen van een “last” ook positief zijn.

Tenslotte wil ik nog iets over jou zeggen. Ik ken je natuurlijk alleen van het forum hier, maar ik zie dat je altijd voor iedereen klaar staat. Je best doet in het zoeken naar antwoorden en hulp voor die ander. Je bent daar creatief in en geeft niet op na één reactie. Je bent een volhouder. Je bent altijd positief in je reacties. Soms denk ik wel eens “een beetje gas terug mag af en toe ook wel om wat meer tijd voor jezelf te hebben”, want ik lees ook wel in je topics dat het niet altijd even lekker gaat. Maar goed, ik kan me ook wel weer voorstellen dat het soms afleiding geeft om anderen te helpen en je gedachten te verzetten. Mooie vind ik ook aan jou dat je ondanks wat er speelt toch altijd perspectief ziet voor de toekomst en ik denk dat je daar ook gelijk in hebt. Met de jaren wordt je steeds zelfstandiger en minder afhankelijk van anderen en ik denk dat je dat wel aan kunt. Ik wens je een mooie toekomst.

Groetjes,
M&M’s
@Pin, bedankt voor je reactie. Vandaag was niet zo'n succes. Ik heb het woord 'autist' vandaag twee keer als scheldwoord gehoord. Het werd niet tegen mij gezegd (dat doet er op zich niet toe), maar ze blijven maar respectloze opmerkingen maken. Eén van de personen die dat zei was in mijn ogen nog een potentiële toekomstige vriendin, maar dan toch maar niet. Ook al bedoelde ze het vast niet slecht, autist is geen scheldwoord. Soms probeer ik uit te leggen dat het geen scheldwoord is, en dan geven ze meestal een antwoord als: 'Ja, we snappen het, mongool.' Ze snappen het dus niet.

Verder hadden we vandaag een groepswerk en dat ging ook niet helemaal goed. De persoon waar ik mee samenwerkte wilde op het laatste moment dingen aan onze tekst aanpassen, terwijl we onze originele tekst nog niet eens goed konden, en we die binnen de vijf minuten moesten opvoeren. Ik heb rustig proberen uit te leggen dat dat geen goed idee was. Die persoon heeft geantwoord met 'Zwijg!' en 'Als we een nul hebben, is het jouw schuld.' Daarna heb ik het opdrachtenblad tegen mijn kop gekregen.

@M en Ms, bedankt voor je reactie. Van de kindertijd van mijn ouders weet ik niet zo veel. De sfeer in huis is echt te snijden, dus van die "gezellige gesprekken" zitten er niet in. Mijn moeder doet nu van alles om thuis weg te zijn, bv. een dagje naar zee of met een vriendin afspreken, om niet thuis met mijn vader te zitten, met als gevolg dat ik alleen met hem thuis zit. Hij heeft de griep, en is de hele dag thuis. Normaal gezien gaat hij werken, en zie ik hem niet zo veel. Doordat hij griep heeft probeer ik een beetje liever te zijn, ook al is onze band niet zo goed. Dat kost best wat moeite, maar griep is niet fijn (weet jij alles van), dus doe ik het toch maar.

Mijn moeder is slechtgezind nu, mijn oma ligt al anderhalve week ik het ziekenhuis, maar mag vandaag naar huis. Mijn moeder is haar nu gaan halen en brengt haar naar huis. Normaal gezien ging mijn tante dat doen, maar mijn moeder wilde het per se doen, volgens mij om thuis weg te zijn. Ze heeft vast wat tijd nodig om het allemaal op een rijtje te zetten, en die tijd gun ik haar ook, maar er moet iets aan de situatie veranderen, want zoals die nu is, is die heel negatief voor het hele gezin (nouja, gezin?).
(Btw: met mijn oma komt het hoogstwaarschijnlijk helemaal goed, dus dat is wel goed nieuws)

Het rare is ook dat mijn moeder met mijn vader de scheiding bespreekt, maar dat mijn vader er tegen mij niets over zegt. Hij weet dat ik ervan weet, en ik ben niet aanwezig bij de gesprekken over de scheiding, maar ik zou verwachten dat hij er toch iets tegen mij over zou zeggen. Hij lijkt het nog steeds te ontkennen, of hoopt dat het nog goed komt, maar neemt niet veel initiatief.

In ieder geval eerst afwachten tot mijn vader beter is. Mijn moeder neemt nog even "bedenktijd", en dan ziet ze wel. Ze gaat gesprekken hebben met mijn psycholoog over de scheiding waar ik niet bij ben. Volgens haar wil ze leren omgaan met haar kind met autisme, maar zo moeilijk ben ik volgens mij niet.

Een mediator, ja, misschien. Ik ga even nadenken of ik iemand weet die daarvoor geschikt is, maar voor het moment komt er niemand in mijn gedachten.

Je hebt gelijk dat een band soms kan verbeteren als je wat afstand neemt. Ik hoop dat dat bij ons het geval is. Ik wil contact houden met beide van mijn ouders en beide families (waar ook een hoop aan de hand is).

Die laatste alinea is zo lief. Bedankt voor de complimenten. Reageren op topics en mensen inzichten geven in waarom doorzetten zin heeft, herinnert mijzelf er ook aan waarom ik niet mag opgeven. Het is een soort therapie voor mij.
Jouw reacties zijn ook top. Jij hebt al een hoop meegemaakt en toch nog steeds zo positief. Dat is heel sterk van jou. Jij ook trouwens @Pin, altijd goede en sterke reacties, ondanks dat jij het ook moeilijk hebt. Ja, eigenlijk iedereen die hier is: bedankt voor alle bijdragen, adviezen, alles, wat jullie aan elkaar geven. Doe zo voort!

Ok, dit is heel lang geworden. Ik ga mijn laptop wegdoen, want ik heb de laatste uren hoofdpijn van de hele situatie (of is het misschien een naderende griep?).
Hoi,

Autist als scheldwoord is gecompliceerd. Ik heb er ook een hekel aan, dat sowieso, maar deze mensen weten niet wat ze zeggen. Het is 'gewoon' een scheldwoord voor ze. Net zoals ik scheld met bijvoorbeeld fuck, hebben zij autist (ik zeg maar wat).
In mijn team (basketbal) weet niemand dat ik autistisch ben. Daar is een jongen die autist ook een fijn scheldwoord vindt. Het is een prima jongen, ik kan het erg goed met hem vinden. Ik zie dan ook aan hem dat hij zich niet bewust is van kwaad. Ik kan er dan niks van zeggen, omdat ik het graag geheim houd daar dat ik autisme heb. Dus dat steekt altijd wel. Ik probeer het los te laten en los te zien, maar dat is gewoon lastig. Hij is voor mij nog precies hetzelfde, want dat dit nu een hype is, verandert hem voor mij niet.
Ik heb klasgenoten er wel eens op aangesproken, want zij weten het wel. Toen kreeg ik ook opmerkingen in de trent die jij hebt ontvangen. Ik denk altijd maar dat het hun probleem is. Ik probeer het los te laten...

Ik sta echt volledig aan jouw kant met dat groepswerk. Waarschijnlijk neemt die jongen de opdracht minder serieus dan jij en kan hij daarom zo makkelijk heen en weer switchen. Blijf gewoon bij jezelf. Doe wat goed voelt voor jou!

Ik zou het raar vinden als je in een situatie komt waarbij je moet kiezen tussen je ouders. Niemand kan jou tegenhouden je beide ouders te zien!

Ik hoop niet dat je griep krijgt!
Gr. Pin
"Ik heb het woord 'autist' vandaag twee keer als scheldwoord gehoord."
Yey, laten we maar schelden met een aangeboren afwijking.
Niet dat deze echt erg is , of echt een afwijking , maar toch.
Zijn er geen leukere ziektes mee om te schelden?
De Spaanse griep was bvb niet echt chill...

"Ze snappen het dus niet."
Nouja...
Niet iedereen is even begripvol en meeleven als jij , dus zulke dingen vallen te verwachten.
Steek er niet al te veel moeite in, als zij toch niet willen veranderen.
Lukt het verder wel met vrienden?
Of heb ik iets gemist?

In ieder geval succes.
@Pin, bedankt voor je reactie. Ik hoop dat mijn ouders het "netjes" afhandelen, zonder al te veel ruzie.

@MensPersoon, bedankt voor je reactie. Sociaal gaat het niet zo goed, maar dan is het maar zo. Ik heb veel werk voor school nu, dus daar zal ik me even op focussen.

@Pin en @MensPersoon, jullie zijn allebei geweldige personen die altijd klaar staan om anderen te helpen. Blijf altijd jullie zelf. Ook aan andere forummers en moderatoren die dit lezen: zo lief dat jullie anderen willen helpen, of zo dapper zijn om hier over je problemen te praten. Succes nog verder!
Wederom bedankt voor je compliment @100divergent11! Dit geldt ook zeker voor jou, vergeet dat niet!
Wat heftig zeg! Ik heb hier geen verstand van maar ik zou je graag willen helpen. Ik weet niet hoe oud je bent en of je op de middelbare school zit maar als dat zo is kan je het er altijd over hebben met je mentor of een vertrouwingspersoon. Ook zou je het misschien met je psychiatu
Sorry dat mijn bericht oppeens stopte. Ehm waar was ik, o ja je kan je psychiater vertellen dat je hiermee zit en een andere psychiater zou willen. Ik heb zelf ook theraie bij een psycholoog vanwege mijn angststoornis en zij melde mij gelijk de eerste keer al dat ik het gewoon moest zeggen als ik een andere psycholoog wil. Misschien kan je het dus met hem bespreken. Veel succes!

Xxx
@Melissaxx2004, bedankt voor je reactie. Ik zit nu heel erg te twijfelen om een mail te sturen naar mijn mentor, want er zijn wat dingen op school die het mij nogal moeilijk maken.

Met mijn psychiater erover praten, ja, misschien wel. De volgende afspraak is nog lang, maar misschien kan ik een afspraak ervoor krijgen. Het gaat niet zo goed nu, en ik ben bang dat het anders de foute kant opgaat.

Ik hoop dat je goed geholpen wordt voor je angststoornis, en er niet te veel last van hebt. Nogmaals bedankt voor je reactie 🙂
Mag ik vragen wat het met je mentor zo moeilijk maakt? Want ik denk dat je anders ook wel bij een andere docent terecht kan.

Xxx m
Mijn mentor is heel vriendelijk, het zijn andere dingen op school die niet fijn zijn. Ik ben ervan overtuigd dat mijn mentor zal willen luisteren, dus misschien toch maar die mail sturen. Het is nu weekend, dus dan ben ik even twee daagjes weg van school, en kan zij nadenken wat ze met mij aanmoet 😉
Je mentor is er om je te helpen rondom school dingen en de meeste vinden het ook niet erg als je ze aanspreekt over iets buiten school. Dus ik zou die mail gewoon versturen, dan kunnen jullie samen kijken hoe jullie in ieder geval de problemen op school kunnen aanpakken.
Het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als je ook nog een afspraak met je psychiater kan maken!

Gr. Pin
@Pin, ik denk dat ik de mail ga sturen. Nog even nadenken over de juiste woorden, en dan op verzenden klikken. Misschien krijg ik er spijt van, misschien niet, maar op dit moment lijkt die mail het juiste om te doen.
Bedankt voor je reactie.
Hi 100Divergent11,

Ik had al eerder willen reageren, maar er kwam weer eens iets tussen, een topicje van mij, zoals je weet en ook nog visite vanavond van die nieuwe klasgenoot. We hebben Voice Kids gekeken en getafeltennist. Das nog eens informatie waar je wat mee kunt hè :P

Ok, dat niet, maar je glimlacht nu wel 🙂, denk ik, das ook wat waard, toch?

Je hebt me goed geholpen en nog steeds met mijn topic en nu is tijd voor mij om iets terug te doen. Bijna had ik het uitgesteld tot morgen (nou ja, tot na het slapen), maar dan komt er misschien weer iets tussen, dus doe ik het nu. Die beslissing is bij deze genomen.

Soms moet je gewoon even doorpakken.

Oké, nu nog even nadenken wat en hoe ik het op wil schrijven. Ik heb al een paar steekwoorden, nu het nog in een beetje een duidelijk bericht opschrijven.

Dat lukt naar mijn gevoel niet altijd, maar ik ga mijn best doen. Na een paar keer nalezen, heb ik me voorgenomen het hier te posten.

Ik kan er wel eindeloos over blijven nadenken, maar ik doe serieus mijn best en dan moet het ook goed genoeg zijn om te plaatsen.

Alternatief is dat ik niks post en dat is geen optie.

Papa zegt ook wel eens “je moet nooit spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt”. Je hebt er, voordat je ze deed, goed over nagedacht. In de meeste gevallen is dat ook zo, behalve die keer dan dat ik dacht dat ik kon vliegen en uit een boom viel, maar ok, daar heb ik dan weer iets van geleerd. Maar deze reactie is wel iets waar ik goed over nagedacht heb, dus daar hoef ik dan ook geen spijt van te hebben. Achteraf, met de kennis van later, die je nu sws nog niet had kunnen weten, zou het kunnen dat je dingen (een beetje) anders gedaan zou hebben.

Maar wanneer is een berichtje dan goed genoeg om te plaatsen, want je kunt je altijd wel dingen af blijven vragen, dus na goed nadenken, even wegleggen en nog een keertje nalezen en eventueel een kleine aanpassing hier of daar IS het GOED genoeg en Doe je het.

Verder zegt papa in aansluiting op de vorige quote “je kunt WEL spijt hebben van dingen die je NIET gedaan hebt” en dan is het vaak ook lastiger om dat weer goed te maken.

Wat een verhaal hè en wat heb jij er aan?

Nou, ik zag dat je van plan was je mentor te mailen of er iig over na gaat denken om dat te doen en op zoek gaat naar de juiste woorden en het vast ook nog wel een keertje na gaat lezen en dan, ja daarna, kun je het met een gerust hart versturen. Want je hebt er goed over nagedacht, hoe en wat, dingen afgewogen en nagelezen en dan klikken op VERZENDEN.

In feite is het zo simpel. Als ik er goed over nadenk, is het net zoiets als ik hierboven heb geschreven over het plaatsen van deze reactie. Komt dat ff mooi uit. Heb ik dat ook niet allemaal voor niks opgeschreven ;)

Je kunt in een gesprek, later met je mentor, altijd nog dingen toelichten of verduidelijken of aanvullingen geven, dus no worries.

Ik weet dat je het kunt en eigenlijk weet je dat zelf ook wel :)

Tot slot heb ik nog een linkje voor je.
Ik weet niet of het iets is voor op dit moment, misschien voor later, kijk maar in hoeverre je er iets aan hebt.

Je schreef dat je ouders samen niet echt lekker gaan op dit moment en dat er misschien sprake is van een scheiding.
Een scheiding brengt allerlei vragen over dingen die misschien wel of niet anders zullen gaan in de toekomst en er is een site speciaal voor kinderen van gescheiden ouders.

Hopelijk kunnen jouw ouders hun verschillen nog oplossen en kom je niet in die situatie. Maar voor het geval je nu al ervaringen wilt delen en vragen wilt stellen aan ervaringsdeskundigen of een buddy zoekt (want dat is ook een mogelijkheid), dan kun je terecht op de volgende site
https://www.villapinedo.nl/

Ik weet dat je de goede beslissingen zult nemen.
Tot later en nu ga ik slapen, denk ik, nee ik weet het zeker, ik DOE het :)

Groetjes,
M&M’s
@M en Ms, bedankt voor je duidelijke, uitgebreide en bijna filosofische reactie 🙂

Jij hebt de wijsheid van je vader overgenomen, en die gebruik je om anderen te helpen. Dat is heel mooi, en ik ben er zeker mee geholpen. Je hebt dit midden in de nacht getypt geloof ik, dus ik hoop dat dit topic je niet wakker houdt ofzo.

Die eerste alinea heeft inderdaad een glimlach op mijn gezicht getoverd (nu ik dit schrijf weer één).

Waarschijnlijk krijg ik spijt als ik nu geen mail stuur. Gewoon schrijven en op verzenden klikken. Ik vind het altijd eng, een mail naar een docent. Met één klik is die weg en je kunt de mail niet meer terughalen. Misschien is dat ook wel goed, dat ik mijn woorden niet meer kan terugtrekken, want misschien zit ik morgen weer in zo'n "verstopbui" dat ik alles wil geheimhouden.

Mijn ouders gaan scheiden, dat staat nu wel vast. Mijn moeder maakt er werk van, en is bezig oude spullen weg te gooien als voorbereiding op de verhuizing. Mijn vader, dat is een ander verhaal. Die ziet het allemaal niet zitten en is veel bezig met zijn werk. Vaak doet hij nogal slechtgezind, en dat werkt niet aanmoedigend om een gesprek te beginnen.

Bedankt voor het linkje. Ik zal eens op die site rondhangen, en wie weet vind ik daar nog wat tips.

Bedankt voor je reactie. Ook nog eens bedankt aan al de anderen die gereageerd hebben, aangezien ik maar blijf doorpraten hier 😃
Hi 100Divergent11,

maak je om mij maar niet druk. Ik ben soms wel eens tussendoor bezig in mijn hoofd met een topic, maar ik lig er nooit wakker van, net zo min als niet wakker lig van andere dingen.

Dat moet ik even uitleggen, want anders komt het misschien onaardig of raar over en zo is het niet bedoeld.

Om mijn papa er maar weer even bij te halen, die zegt als hij het druk heeft of met een probleem op de zaak ofzo zit, dat hij er eerst eens een nachtje goed over gaat slapen. Hij heeft het wel eens uitgelegd aan ons, want vaak zijn er mensen die wakker liggen en de hele nacht liggen te piekeren en daar wordt je doodmoe van en ’s avonds ben je sws al moe en daarom is het beter om een nachtje goed te slapen. Dan ben je de volgende morgen weer uitgerust en kun je er met frisse moed weer tegenaan.

Ik weet het klinkt soms wel makkelijk om dat te zeggen en te doen, maar het lukt niet iedereen en eigenlijk is dat ook wel te begrijpen. Maar, als je kunt, kun je beter goed slapen en uitrusten en dan weer door.

Dat proberen wij dus ook altijd, om goed te slapen. Meestal lukt het ons ook wel. Zolang we geen jeuk of griep hebben, vallen we meestal snel in slaap als we eenmaal in bed liggen.

Dus, het is niet, omdat het ons niet interesseert, dat we er niet van wakker liggen, maar omdat je er na een goede nachtrust weer beter tegenaan kunt.

Het was zo laat gepost, die reactie, omdat we eerst een leuke avond hadden met onze nieuwe klasgenoot en ik wilde per sé die reactie gepost hebben, zoals ik eerder al uitgelegd heb.

Verder ben ik blij dat ik je af en toe kan laten glimlachen.
Je maakt van alles mee en dat zijn niet allemaal dingen om mee te lachen.

Jammer te horen dat je moeder de scheiding wilt doorzetten, maar uiteindelijk zou het kunnen dat het er op één of andere manier toch “beter” op wordt. Dat zou iig een pleister op de wond kunnen zijn, maar ik snap best dat iedereen het liefste met beide ouders, in een goede sfeer, onder één dak zou willen wonen.

Ik heb zelf geen ervaring met scheidingen, behalve dan bij enkele vrienden. Vandaar de link voor eventuele hulp.

Ik denk dat je er zelf wel uit bent voor wat betreft die mail en ik heb er alle vertrouwen in dat je de juiste beslissingen maakt.

Groetjes,
M&M’s

Reageer