Hey
Depressief zijn is idd echt heel vervelend. Je hebt gelijk dat het leven lastig is. Dat is nu eenmaal zo en voor pde een is dat wat meer dan voor de ander, maar hoe lastig het leven ook is, er zitten altijd ook leuke dingen in het leven. Helaas zitten die soms verstopt.
Probeer eens 1 ding te vinden wat nog wel leuk is. Al is het maar 1 heel klein dingetje. 1 ding waar jij wel voor wil leven.
Verder is het belangrijk dat je hulp zoekt zodat je straks weer super veel dingen kunt noemen om voor ge leven.
Al die andere mensen die je ziet zijnt niet zo gelukkig als ze eruit zien. Ook zij hebben altijd wel problemen alleen laten ze dat niet merken.
Houd vol want ook al zie je het nu niet, het leven is veel en veel te mooi.
Als je het echt niet ziet zitten kin je 113 bellen of jaar 113.nl gaan.
Jonah

Dat is lastig, ik kan met niemand erover praten. 'k heb het gevoel gewoon dat er niemand is die ik echt kan vertrouwen of iemand die van mij houdt. Het is gewoon dat ik in een lege witte kamer zit, alleen in het midden,dat komen er foto's op van dingen die ik wil, ik loop er naartoe maar ze verdwijnen.
Vrienden heb ik bijna nooit gehad, 1 goede vriend maar. Sinds ik op middelbare zit zie ik hem niet meer.
ik zie het nut niet meer, een leven moet toch goed gevoelt worden, of vol zitten met liefde? Dat heb ik niet, ik ben gewoon niet anders dan depressief,

Er zijn mensen die je kan vertrouwen. Jij kunt het beste aanvoelen bij wie je je veilig voelt. Als je niet meteen zo'n persoon weet, kun je steeds naar de leerlingenbegeleiding op school gaan. Zij zijn er voor je, en hebben als job de leerlingen te helpen. Je mentor heeft die taak ook. Vind je je mentor ok? Als je niet echt een klik hebt met je mentor, kun je naar een leerkracht gaan waar je je wel goed bij voelt, of dat nu je mentor is of niet.

Het is het fijnst als het leven goed voelt, maar het voelt niet altijd goed. Een gemiddeld leven bestaat uit pieken en dalen. Jij zit nu misschien in een dal, maar kunt weer zo'n piek bereiken. Misschien zie je dat nu niet in, maar het kan. Alles is mogelijk.

Wie weet welke personen ontmoet je nog. Jij bent nodig in iemand zijn of haar leven, ook al weten die persoon of jij dat nog niet. Er zijn personen die van je houden, maar misschien heb je ze nog niet ontmoet, of heb je het niet door. Niet iedereen is even duidelijk als het aankomt op tonen dat ze van iemand houden.

Bij je ouders kun je misschien niet terecht voor dit soort gesprek. Misschien hebben ze moeite met zich in te leven in jouw situatie.

Er zijn nog een hoop mensen die er voor jou zijn. Je mentor bijvoorbeeld, of je huisdokter. De mensen op dit forum en de moderators helpen je ook graag.

Vind je je mentor een fijne persoon? Durf je met hem/haar praten? Als je het moeilijk vindt om het gesprek te openen, kun je een mail sturen, waarin je de situatie uitlegt.

Je huisdokter doet ook dienst als vertrouwenspersoon en heeft beroepsgeheim. Daar ben je veilig. Je huisdokter kan met je praten, en jou eventueel in contact brengen met personen en/of organisaties die jou kunnen helpen.

Als je extra raad wilt, of je verhaal wilt doen, ben je altijd welkom bij een bel- of chatsessie met de KinderTelefoon. Zij zullen samen met jou naar een oplossing zoeken.

Je hebt geen zin meer om te leven. Dat vind ik jammer om te horen. Hoe vervelend, pijnlijk en demotiverend het leven ook kan zijn, het kan altijd beter worden. Als je met deze gedachten blijft zitten, kan een gesprek met 113 je helpen. Je kunt ook op hun site terecht: https://www.113.nl
Ik had dit al eens vermeld in een vorige reactie, maar doe het nog eens, omdat ik ervan overtuigd ben dat zo'n gesprek jou zal helpen.

Heel stom van je ouders dat ze zeggen dat het hen niets uitmaakt. Soms zeggen mensen dingen die ze niet menen, en denken ze niet na hoe dat aankomt bij degene waarop het gericht is. Misschien zijn jouw ouders hun uitspraak al vergeten, maar bij jou zijn die woorden heel hard aangekomen. Ik hoop dat je beseft dat het niet jouw schuld was dat je ouders dit zeiden, maar dat dat aan hen lag.