Heyyy wat super vervelend voor je. Probeer hier alsjeblieft over te praten, ik zou ‘t heel rot vinden als je jezelf iets aan doet. Please ga naar een oude/voogd/volwassenen/vertrouwens persoon vertel het ajb iemand. 
groetjes me

Hi @360popescope,

ik had net een berichtje gepost op je andere topic en nu lees ik deze net.

Heftig.

Hoe gaat het nu met je? Heb je er al met iemand over kunnen praten?

Je zult je echt verschrikkelijk gevoeld hebben vannacht toen je daar alleen in donker stond.

Dat lijkt me echt k*t.

Gelukkig ben je weer naar huis gegaan, maar ja, ik kan me voorstellen dat het dan niet zo maar allemaal weer goed is.

Was er een aanleiding voor dat je nu die beslissing had genomen of was het meer een optelsommetje van wat er allemaal de laatste tijd gebeurd is?

Soms kan het gewoon allemaal even teveel zijn.

Durf je er met je ouders of twin over te praten of met een vriend of vriendin?

Het lijkt me best wel moeilijk aan de ene kant, maar alles alleen op proberen te lossen is ook niet heel gemakkelijk.

Een keertje chatten of bellen met de kindertelefoon is anoniem en misschien helpt dat om alles weer een beetje meer in het juiste perspectief te zien. Chatten/bellen kan dagelijks van 11.00-21.00 0800-0432 en kijk verder op https://www.kindertelefoon.nl/13-18/chat/

Mocht je er behoefte aan hebben dan is 113 (zelfmoordpreventie) 24/7 bereikbaar op telefoonnummer 0900-0113 en zie verder https://www.113.nl

Ook kun je een keertje met je verhaal bij de huisarts langs gaan of op school.

Sterkte alvast en ik hoop dat het snel weer beter met je gaat.

Dikke knuffel alvast.

Groetjes,

M&M’s en twin

Hey, 

Wat rot om zoiets mee te meken...

Ik kan me voorstellen wat je hebt meegemaakt. Ik heb er zelf vaker over nagedacht om zoiets te doen terwijl ik wacht voor de trein of bij een stoplicht... Maar uiteindelijk neemt m'n lichaam het over en dan loop ik er van weg omdat ik het niet durf, hoeveel pijn ik ook voel op dat momemt.

Ik zou je alleen niet weten te vertellen wat je verder kan doen na zo'n situatie, maar ga vooral probereb tot rust te komen en even wat water te drinken, of probeer jezelf af te leiden met iets anders wanneer je er tot toe in staat bent. 

Hoop dat je toch hier iets aan hebt :)

Groetjes, M

Hi,

ik vind niet dat je aan het zeiken bent, dus ja. Je hebt het volgens mij gewoon moeilijk op dit moment en ja, het leven kan soms zwaar zijn. Maar jij hebt hier ook niet voor gekozen. Sommige dingen overkomen je gewoon. Het is jou niet te verwijten.

Als iedereen afhaakt als het moeilijk wordt, dan hadden twin en ik er wss ook minder goed bij gezeten dan nu.

Soms is het een lange en moeilijke weg. Ergens weet je wel, dat je wel een beetje hulp kan gebruiken, maar door jezelf steeds weg te cijferen, omdat anderen nog iets ergers mee hebben gemaakt of omdat je zelf niks waard bent (dat je dat dan zelf vindt), dan kom je ook niet verder.

Het is natuurlijk mooi dat je aan anderen denkt, maar vergeet niet jezelf. Als jij niet lekker in je vel zit, dan kun je anderen ook niet helpen. zoals je dat zou willen.

Twin en ik hebben er ook wel tegen aan zitten hikken, maar we zijn blij dat we toen toch een stap hebben gezet en we hebben er nooit spijt van gehad. Ook wij waren verbaasd wie er zich allemaal over ons bekommerden.

Natuurlijk is het niet zo dat jouw familie je na een tijdje zal vergeten. Ze willen niet zonder jou. Misschien denken ze dat het best wel ok met jou gaat. Jij doet je best om ze te laten denken dat het goed met je gaat. Kennelijk doe je dat goed, want ze hebben geen argwaan, toch? Daarom bieden ze nu ook geen extra hulp aan. Alleen omdat ze denken dat jij dat niet nodig hebt.

In het begin hielden wij ook een masker voor, voor de buitenwereld. We dachten dat het wel vanzelf over zou gaan. Eén keer hadden we de moed verzameld en deden ons verhaal bij een hulpverlener. Dat was best moeilijk, maar we deden het. Alleen werden we niet serieus genomen en werd het afgedaan als een puber experimenteer dingetje.

Dat was zuur en we gooiden het bijltje er bijna bij neer. Misschien waren we niet duidelijk genoeg geweest en lag het aan ons. Net als het misbruik. Allemaal onze schuld. Die dingen spoken dan steeds door je hoofd. Maar natuurlijk is dat niet onze schuld.

Ondertussen ging alles door en kwam er natuurlijk vanzelf geen verbetering.

Uiteindelijk barstte de bom toen we een keertje in de vakantie thuis waren (voor wie het niet weet gebeurde ons verhaal in het buitenland toen we daar op school/internaat zaten). We waren ‘op’ en vertelden het verhaal aan papa en mama en toen viel er een hele last van ons af. Zij hebben gelijk actie ondernomen en dat was het begin van de verbetering.

Dat wil niet zeggen dat gelijk alles opgelost is, maar we kregen weer lucht, zeg maar.

Die eerste stap is moeilijk, dat weten wij ook, maar die is ook wel heel belangrijk.

Papa's en mama's houden van hun kinderen (toch in de meeste gevallen), dus de meesten kunnen daar sws terecht. Mocht je dat te spannend vinden, dan zijn er natuurlijk altijd anderen, waar je terecht kan.

Ik heb hierboven al ergens in een vorige reactie als voorbeeld de Kindertelefoon en 113.nl (0900-0113)  en nog wat andere dingen genoemd.

Jij bent een slimme jongen, maar dit is net ff te moeilijk (voor iedereen trouwens) om alleen op te lossen.

Schaam je ajb niet voor wat je nu doormaakt.

Goed dat je afgelopen week met wat mensen afgesproken hebt. Wel jammer dat je je daar niet echt beter door bent gaan voelen. Jouw vrienden zouden je vast wel willen helpen (voor zover ze dat kunnen), als ze maar weten dat je een handje nodig hebt.

Ik kan me voorstellen dat een casual gesprekje met dat meisje in een groep soms een beetje stroef kan lopen. Is het een ideetje om een keertje apart met haar af te spreken ? Je zou dan een beetje uit kunnen leggen wat er zich afspeelt in je leven. Dat je ook niet precies weet waar het door komt, maar dat je de laatste tijd niet zo lekker in je vel zit. Als je het belangrijk vindt dan kun je er bij zeggen dat het niet (of zeker niet alleen) komt doordat zij jou wel als vriend ziet en niet als boyfriend. Of zeg ik dat nou heel onhandig? Nou, dat je dat wel jammer vindt, maar dat je dat wel respecteert. Is dat beter of duidelijker?

Raar eigenlijk dat een avond met z'n allen, die op zich wel ok leek te verlopen zo'n einde kreeg. Ik bedoel, jullie keken netflix en het was gezellig en voor je het wist stond je alleen buiten. De rest moest de andere kant op en dan zie je die anderen samen wegfietsen en met elkaar kletsen en lachen en dan voel je je weer super alleen. Ik denk niet dat die anderen met opzet een andere kant op reden.

Het ligt ook niet voor de hand dat ze eerst met jou mee fietsen de andere kant op, om vervolgens weer dezelfde weg terug te rijden en daarna de weg naar hun eigen huis nog af te leggen.

Ik stel me wel voor, dat het net lijkt of ze jou aan je lot over laten en soort van blij zijn dat ze niet meer tijd met jou door moeten brengen. Maar dat is het gevoel dat jij op dat moment misschien kreeg, zonder dat zij daar een bedoeling bij hadden. Ja, dat denken dat is me wat. Je hoofd kan helemaal op hol slaan. Voor je het weet sta je kilometers verder op een viaduct.

Als je daar dan toch al bent en je voelt je alleen, ach ja, waarom zou je dan niet….., niemand gaat me missen denk je, of toch niet voor lang. Alleen is dat in werkelijkheid natuurlijk niet zo.

Maar waarom voel je dat dan niet? Waarom zijn ze er nu dan niet voor jou?

Ik denk, omdat ze totaal geen idee hebben dat jij niet lekker in je vel zit.

Die gedachten (van in de steek gelaten worden) spelen door je hoofd. Gok ik dan, want twin en ik deden ook aan doemdenken en dat alles onze schuld was en we een schande voor de familie waren en we nooit meer 'normaal’ aangekeken zouden worden. Iedereen zou ons nawijzen en uitschelden. We zouden al onze vrienden kwijt raken en in een ander land moeten gaan wonen met een andere identiteit enz. enz.

Gelukkig was de werkelijkheid natuurlijk wel iets genuanceerder en anders.

Uiteindelijk kom ik steeds weer op dezelfde conclusie en dat is, dat het belangrijk is om je verhaal te delen met anderen. Met vrienden, familie en / of deskundigen.

Jij bent het waard.

Ik gun je de kracht om de eerste stap te zetten.

Schrijf je verhaal in een mailtje en klik op de verzendknop. das rete spannend, maar ook een nieuw begin.

OF

Maak een verhaaltje of kopie/paste jouw topic en laat iemand het lezen. Stuur het in een chat naar iemand van de Kindertelefoon en praat er anoniem over.

Verder weet ik het nu ook niet meer.

Mijn mogelijkheden zijn ook beperkt en ik heb ook niet precies overal verstand van.

Ik hoop dat je er toch iets aan hebt.

Let op, het is geen enkel verwijt ten op zichte van jou. Het overkomt jou ook maar gewoon.

Groetjes,

M&M's

Hi,

Dat snap ik wel en dat is ook goed.

Lief dat je toch een berichtje stuurt. Dankjewel 

Graag gedaan, anytime

Ik weet verder ook ff niet wat ik moet schrijven, dus dan maar een liedje. Ik hoop dat je het mooi vindt.

Groetjes,

M&M's

Hi,

die versie is idd echt heel mooi

Ik heb 'm zelf ook ontelbare keren gekeken.

Cool dat je die lang geleden al van iemand gekregen hebt 

Dan heb je er al vaak naar kunnen kijken en bij weg dromen.

Die versie schoot ook wel even door mijn hoofd bij mijn vorige reactie, maar ik vond hem minder goed bij dit topic en moment passen. De muziek is natuurlijk hetzelfde, alleen het onderwerp wat meer uitgesproken, maar echt f*cking mooi. Goeie herinneringen aan.

Dus voor iedereen die zich afvroeg over welke versie we het hierboven hadden, bij deze weten jullie het ook.

Enjoy en neem je tijd.

Ik hoor/lees/zie het wel als er iets te melden valt en in de tussentijd:

alle goeds van deze kant

Groetjes,

M&M's en twin en aanhang

in gedachten bij je, voor zover je daar iets aan hebt